บทที่ 10 รักแรก

หยางป๋อเดินทางกลับมาถึงบ้าน สายลมอ่อนพัดผ่านท้องทุ่งนาและกลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาตามลม บรรยากาศที่บ้านเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความตื่นเต้น เมื่อคนในครอบครัวเห็นเขาก้าวเข้ามาในบ้าน นางหลิวหู่แม่ของหยางป๋อรีบวิ่งออกมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า นางโผกอดลูกชายแน่น หยางสุ่ยพ่อของหยางป๋อซึ่งเป็นชายชราที่ยังแข็งแรงแม้จะมีอายุแล้วก็ยิ้มกว้างพลางตบหลังลูกชายเบา ๆ

"ต้าป๋อ ลูกกลับมาแล้ว แม่คิดถึงลูกมาก" นางหลิวหู่พูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีใจ

"ผมก็คิดถึงพ่อกับแม่ครับ" หยางป๋อตอบพลางยิ้มให้แม่ของเขา เขาหันไปกอดพ่อและยิ้มให้กับน้องสาวที่กำลังยืนยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว

ทันทีที่ข่าวการกลับมาของหยางป๋อแพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน เพื่อนบ้านที่สนิทกับบ้านหยางเขาก็เริ่มทยอยกันมาเยี่ยมเยียน ทุกคนต่างนำของขวัญและสิ่งของมามอบให้เขาเป็นการต้อนรับกลับบ้าน มีทั้งผลไม้สด อาหารพื้นบ้าน และข้าวของเครื่องใช้

ในค่ำคืนนั้นคนบ้านหยางได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ที่ลานบ้าน แสงไฟจากโคมสว่างไสวทั่วบริเวณ กลิ่นหอมของอาหารที่นางหยางเจี่ยทำเองลอยมาตามลม มีทั้งเป็ดตุ๋น หมูสามชั้นต้มซีอิ๊ว และผัดผักหลากชนิด โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเมนูที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและคิดถึงบ้าน

เพื่อนบ้านมาร่วมงานกันอย่างคึกคัก พวกเขาต่างพูดคุยและเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านให้หยางป๋อฟัง หลายคนยินดีกับการที่เขาได้เลื่อนยศเป็นหัวหน้าหมู่และคาดหวังว่าอีกไม่กี่ปีเขาจะได้เลื่อนยศเป็นผู้กอง

"หยางป๋อ นายเป็นคนเก่งอยู่แล้ว ฉันเชื่อว่าไม่นานนายต้องได้เป็นผู้กองแน่ ๆ" เพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่งของหยางป๋อพูดพลางยิ้มกว้าง

"ขอบใจ ฉันตั้งใจว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุด" หยางป๋อตอบพลางยิ้ม เขารู้สึกอบอุ่นในใจที่มีคนมากมายคอยให้กำลังใจและสนับสนุนเขา

ระหว่างที่งานเลี้ยงดำเนินไปทุกคนต่างก็ร่วมสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ เด็ก ๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่น หยางป๋อนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพลางมองดูทุกคนด้วยความสุขใจ เขารู้สึกขอบคุณที่มีครอบครัวและเพื่อนบ้านที่ดี

ขณะที่หยางป๋อนั่งฟังและพูดคุยกับเพื่อนบ้าน เสียงสนทนาของกลุ่มผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็ลอยมาเข้าหู เขาได้ยินเสียงพูดถึงเรื่องราวของ "บ้านจาง" ที่อยู่ในหมู่บ้านข้าง ๆ เขารู้จักบ้านจางเป็นอย่างดี เพราะเป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงในเรื่องความขัดแย้งภายในครอบครัวมานาน อีกทั้งนางหยางเจี่ยแม่ของจางกวนหย่งเองก็มีศักดิ์เป็นญาติห่าง ๆ กับพ่อของเขาด้วย

"ได้ยินว่าภรรยาของจางกวนหย่งลูกชายบ้านจางถูกทำร้ายจนทนไม่ไหว ต้องขอหย่าแล้วหอบลูกไปเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ในตลาดในเมือง ฉันละสงสารคุณหนูคนนั้นจริง ๆ ชะตากลับพลิกผันจากลูกคนรวยต้องมามีชีวิตที่ย่ำแย่เพราะบางจางเนี่ย " หญิงชราคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเห็นใจ

"ใช่แล้ว ตอนที่เธออยู่ที่บ้านจางก็ถูกสามีทำร้าย แถมแม่และน้องสาวสามีก็ข่มขู่เอาเงิน ไม่พอใจก็ตบตี" หญิงวัยกลางคนอีกคนหนึ่งเสริมขึ้น

"เงินมรดกที่เธอเอาติดตัวมาด้วยก็ถูกสามีเอาไปเล่นการพนันหมดไปเยอะเลย" หญิงชราอีกคนพูดพลางส่ายหัว "หย่าออกมาแล้วก็ยังต้องหาเลี้ยงลูกคนเดียวอีก ไม่รู้ว่าคนบ้านจางทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง"

หยางป๋อได้ยินทุกคำพูดเหล่านั้นและรู้สึกสะท้อนใจ เท่าที่ฟังดูก็รู้แล้วว่าหญิงสาวที่น่าสงสาคนนั้นก็คือเว่ยเถียนเถียน เขารู้สึกเห็นใจเธออย่างมาก อดคิดไม่ได้ว่าทำไมชีวิตของเธอถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เขานึกถึงภาพของเธอที่ร้านขายน้ำเต้าหู้กับลูกชายตัวน้อยที่ขยันขันแข็ง แต่ยังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่นและใจดีแม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบาก

"เธอเป็นคนที่แข็งแกร่งจริง ๆ" หญิงชราพูดต่อ "ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวและยังต้องทำงานหนักอีก แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มให้กับลูกค้าเสมอ"

"ฉันเองก็เคยเจอเธอที่ตลาด น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ของเธอขายดีมาก ลูกค้าต่อคิวกันยาวทุกวัน" หญิงสาวคนหนึ่งพูด

"ใช่แล้ว" หญิงชราพยักหน้า "แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบากแต่เธอก็ยังคงมีความสุขและมุ่งมั่นที่จะทำให้ลูกชายมีชีวิตที่ดีขึ้น ช่างเป็นหญิงสาวที่น่าชื่นชมจริง ๆ"

หยางป๋อฟังคำพูดเหล่านั้นและรู้สึกอบอุ่นในใจ สำหรับเขาแล้วความเข้มแข็งและความมุ่งมั่นของเว่ยเถียนเถียนเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมเป็นอย่างมาก

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตลอดระยะเวลาที่กลับมาพักผ่อนที่บ้าน เขาก็ตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่ว่าทุกเช้าเขาจะเข้าไปที่ตลาดในเมืองเพื่ออุดหนุนน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ของเว่ยเถียนเถียนทุกวัน เขาไม่ต้องการเพียงแค่ซื้ออาหารเช้าเท่านั้นแต่เขายังต้องการที่จะเป็นกำลังใจให้กับผู้หญิงที่กล้าหาญมุ่งมั่นคนนี้

เขานั่งคิดทบทวนถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เว่ยเถียนเถียนยังเป็นหญิงสาววัยแรกแย้ม เธอสวมชุดสีชมพูอ่อนที่ทำให้ดูงดงามและสดใสท่ามกลางทหารหนุ่มที่ค่าย ในงานเลี้ยงวันนั้นเธอเต้นรำและพูดคุยกับพ่อแม่ของเธออย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอทำให้บรรยากาศในงานดูมีชีวิตชีวาและเป็นกันเอง ตอนนั้นหยางป๋อมองดูเธอจากที่นั่งของเขาซึ่งอยู่ท้ายห้องประชุมแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความงดงามสดใสของเธอ จนมาวันนี้เขาก็ยังรู้สึกแบบนั้น เขาจำได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เห็นเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกันแม้สักครั้ง แต่การได้เห็นเธอเต้นรำและหัวเราะในงานเลี้ยงนั้นทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างยิ่ง

ตอนนี้เมื่อหยางป๋อได้รู้ถึงความยากลำบากที่เว่ยเถียนเถียนต้องเผชิญ เขารู้สึกสงสารและห่วงใยเธออย่างมาก การที่เธอเลิกรากับสามีและต้องหาเลี้ยงลูกคนเดียวทำให้เขารู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ การที่เธออยู่ในสถานการณ์นี้อาจจะเป็นโอกาสที่เขาจะสามารถช่วยเหลือและดูแลเธอได้