ตอนที่ 4 ระบบวิเศษ

หลังจากฟังเรื่องราวของเจ้าของร่างนี้ผ่านสาวใช้ของนางแล้ว หลิวหรงผิงก็เอาแต่นั่งพิงหัวเตียงอยู่อย่างนั้นเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วยาม[1] แล้ว

สาวใช้คนสนิททั้งสองที่เห็นว่านางหายจากสติฟั่นเฟือนแล้วจริงๆ นั้นต่างก็ดีใจกระโดดโลดเต้นกันยกใหญ่ เพราะนอกจากว่าพวกนางจะได้ชีวิตของผู้เป็นนายกลับมาดังเดิมแล้วก็ดูเหมือนว่าหลิวหรงผิงพระชายาของพวกนางผู้นี้จะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

จากสตรีร้ายกาจเอาแต่ด่าทอทุบตีพวกนางก็เปลี่ยนเป็นใจเย็นขึ้นและไม่มีทีท่าจะสนใจจวิ้นอ๋องอีกเลย

ทั้งคู่บอกว่าจะไปเก็บผลไม้ที่ครั้งหนึ่งเจ้าของร่างนี้ชอบกินเป็นอย่างมากมาต้อนรับการกลับมาของนาง

แม้หลิวหรงผิงจะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระแต่พอคิดๆ ไปแล้วที่นางมาอาศัยร่างนี้ได้เพราะนายสาวของพวกนางได้ตายจากไปแล้วจึงอดสงสารสตรีทั้งสองไม่ได้นั่นเอง

“เฮ้ออ...”

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นทะลุมิติมาที่แห่งนี้ได้อย่างไรแล้วควรทำอย่างไรต่อไป นางยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากแล้วถลาตัวลงนอนราบกับเตียงนอนนั้นไปอีกครั้ง

[ระบบกำลังแสกนยืนยันตัวตน กรุณาอยู่กับที่งดการขยับกาย]

“หืม นั่นเสียงอะไร”

หลิวหรงผิงคิดว่าตนนั้นน่าจะหูฟาดนางลืมตาตื่นขึ้นก่อนทำท่าลุกขึ้นเพื่อมองหาต้นตอของเสียง

[ขอย้ำอีกครั้ง! ระบบกำลังสแกนร่างกายเพื่อยืนยันตัวตน งดทำกิจกรรมใดๆ ที่เป็นอุปสรรคต่อระบบ]

ทันใดนั้นก็มีเสียงติ้ดๆ และลำแสงสีขาวผ่านร่างของนางไปอย่างรวดเร็ว หลิวหรงผิงเบิกตากว้างตื่นตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น

หน้าจอที่เหมือนระบบคอมพิวเตอร์ในยุคที่นางจากมา แม้จะมีเพียงจอสี่เหลี่ยมแต่นางดูออกว่ามันไม่ปกติ!

“อะ อะไรกันเนี่ย!”

[ระบบยืนยันตัวตนเรียบร้อยพร้อมต่อการใช้งานแล้ว]

[ขอแจ้งให้ทราบว่าระบบมีของวิเศษจากโลกอนาคตที่ไม่ว่าเจ้าของระบบต้องการสิ่งใดล้วนจัดหาให้ได้ทุกสิ่ง]

“จริงหรือ”

[หากข้องใจสิ่งใดเจ้าของระบบสามารถอ่านในใบชี้แจงที่ขึ้นในหน้าจอตรงหน้านี้ได้]

ชี้แจงจบก็แสดงข้อมูลขึ้นปรากฎสู่สายตาของนาง

“วิเศษอะไรเช่นนี้ข้ามมิติมาอย่างน้อยก็มีตัวช่วย ไม่อดตายแล้วเรา”

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป[2] หลิวหรงผิงนั่งสำรวจระบบวิเศษที่มีทั้งคลังอาหารและคลังยาเวชภัณฑ์ต่างๆ มากมายแต่ระบบนั้นกลับไม่ได้ไร้ขีดจำกัดดังที่นางคิด

นางต้องปฎิบัติภารกิจเพื่อเปิดคลังอาหารและยานี้ให้ได้มิเช่นนั้นก็เท่ากับว่าเป็นเพียงอากาศไม่สามารถคว้ามาใช้งานได้นั่นเอง

‘ใช้งานยากเย็นเพียงนี้ข้าไม่เอาด้วยแล้ว’

[ระบบตรวจพบความขี้เกียจของเจ้าของระบบ ขอเพิ่มกุญแจเปิดคลังยาอีกจำนวนหนึ่งดอก]

“เฮ้ย! ไม่ได้สิข้าแค่คิดไม่ได้จะทำจริงเสียหน่อย”

[คิดก็ไม่ได้เจ้าค่ะ]

“อะไรกันเนี่ยข้าอยากจะบ้าตาย”

[ภายในเวลาสิบสองชั่วยาม[3] โฮสต์ต้องทำการรักษาคนหรือสัตว์ต่างๆ ด้วยเครื่องมือที่ระบบจัดหาให้]

หน้าจอแสดงผ้าพันแผลและแอลกอฮอล์หนึ่งขวดใหญ่ออกมา พร้อมทั้งเบตาดีนสำหรับใส่แผลอีกสองขวด

“จะมีใครตายงั้นหรือให้มาเสียเยอะเชียว”

[ระบบตรวจพบ…]

“พอ! ข้าแค่คิดหากว่าเจ้ายังกล้าเพิ่มกุญแจให้ข้าอีกข้าได้ทุบระบบของเจ้าทิ้งแน่”

[ขออภัยเวลานี้ระบบขัดข้องต้องทำการซ่อมบำรุงด่วน ขอให้เจ้าของระบบโชคดีไว้พบกันใหม่หลังภารกิจเสร็จสิ้น]

ระบบวิเศษพูดเองเออเองพร้อมทั้งโยนอุปกรณ์ทำแผลให้นางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดหน้าจอหายไปดื้อๆ เหมือนกลัวว่านางจะทุบทำลายระบบของมันไปจริงๆ อย่างไรอย่างนั้น

“เจ้าระบบบ้า”

นางถอนหายใจพลางเบ้ปากออกมาเล็กน้อยคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพราะเรื่องราวของเจ้าของร่างนี้ไม่น่าใช่แค่เรื่องเล็กๆ ในครอบครัวเท่านั้นแต่น่าจะเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ที่มีส่วนทำให้ชีวิตของนางจบสิ้นลงได้ทุกเวลา

'อยากให้เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝันเสียจริง เฮ้อ...'

“พระชายาบ่าวเข้าไปนะเพคะ”

“อืม”

สิ้นคำของนาง เสี่ยวเถาก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับตะกร้าผลไม้ที่มีผลสีแดงอยู่เต็มตะกร้า

“นั่นอะไร”

“ผลอิงเถาเพคะ ที่ท้ายเรือนของเราขึ้นเต็มเลย”

“ผลอิงเถางั้นหรือ”

“ใช่แล้วเพคะ”

'ชื่อผลไม้พานให้คิดถึงสหายในยุคที่จากมาเสียจริง ผลของมันก็สีแดงฉ่ำน่ากินเหลือเกินแต่รสชาตินั้น...'

“อ่ะ เดี๋ยวสิเพคะให้บ่าวล้างก่อนอาจมีดินหรือแมลงเกาะอยู่ก็เป็นได้" 

นางพูดจบก็ฉวยเอาผลไม้ในมือของหลิวหรงผิงไปล้างในถังน้ำที่ซิ่วอิงแบกตามเข้ามาทีหลัง

"ข้าแค่จะหยิบมาดูก็เท่านั้น ...ทำอย่างกับฉีดยาฆ่าแมลงด้วยอย่างนั้นล่ะ"

ท้ายประโยคนางพึมพำกับตนเองเบาๆ แต่เสี่ยวเถานั้นกลับหูดีเกินคาด

"พระชายาพูดว่าอะไรนะเพคะ"

"ไม่มีอะไรหรอกน่าอย่าสนใจเลย"

"เสร็จแล้วกินได้แล้วเพคะ" เสี่ยวเถายื่นผลไม้นั้นมาตรงหน้านาง หลิวหรงผิงเอาแต่ขมวดคิ้วไม่ยอมหยิบไปเสียที

“มันเปรี้ยวข้าไม่ชอบ”

แม้ปากบอกไม่ชอบแต่สายตากลับเอาแต่จ้องมองไม่วางตาเสียอย่างนั้น

“เปรี้ยวที่ไหนกันเพคะ หวานกรอบอร่อยจะตายไป”

“หวานอย่างไรกันที่ข้าเคยกินมัน..”

“ก็เมื่อก่อนท่านยังชมอยู่เลยนี่เพคะว่าที่จวนแห่งนี้ปลูกผลอิงเถาได้อร่อยยิ่งนัก ไม่เหมือนที่จวนใต้เท้าหลิวเลยเปรี้ยวมากกว่าหวานเสียอีก”

เสี่ยวเถาที่เอาแต่กัดกินผลไม้ไม่ได้สนใจสีหน้าของหลิวหรงผิงที่แอบกลืนน้ำลายไปหลายอึก

“ไม่เปรี้ยวแน่นะ”

นางหยิบมันขึ้นมาหนึ่งลูกก่อนจะตัดสินใจกัดกินไปหนึ่งคำ ความหวานแทรกซึมละลายไปทีละนิด

“อร่อย”

“ใช่หรือไม่เล่าเพคะ ยังมีอีกเยอะเลยหากท่านต้องการอีกบ่าวจะไปเก็บมาให้”

“เมล็ดของมันน่ะ”

“ทำไมหรือเพคะ”

“เก็บเอาไว้ให้ข้าด้วย”

“จะเก็บไปทำไมกันเพคะ”

“เก็บไว้ปลูกอย่างไรเล่า”

“แต่ว่าที่ท้ายจวน”

“เจ้าคิดว่าข้าจะอยู่ที่จวนอ๋องไปจนตายงั้นหรือ”

“เอ๋ เหตุใดพระชายาถึงได้”

“จวิ้นอ๋องไม่มีทางอยู่กินกับข้านานถึงเพียงนั้น สักวันเขาต้องหาทางเขี่ยข้าออกจากตำแหน่งชายาอย่างแน่นอน ตอนนี้ข้ากำลังแอบเก็บเงินเอาไว้เพื่อพวกเราสามคนจะได้ไม่ลำบาก”

“อะไรนะเพคะ!”

ท่ามกลางความงุนงงของสาวใช้คนสนิทที่เอาแต่อ้าปากค้างนั่งฟังนางพูดไม่ทันมีจังหวะได้ถามนางต่อแต่อย่างใด

“อย่าถามมากน่าทำตามที่ข้าบอกก็พอแล้ว”

“เพคะ/เพคะ”

- - - - - - - - - -

[1] หนึ่งชั่วยาม = 2 ชั่วโมง

[2] หนึ่งก้านธูป = ครึ่งชั่วโมง - 1 ชั่วโมง

[3] สิบสองชั่วยาม = 24 ชั่วโมง