ตอนที่ 3 เกิดเรื่องใหญ่

ชิงชิง รีบซอยเท้าเข้ามาหาองค์หญิงปิงหลินซึ่งประทับอยู่ในศาลาริมน้ำ สวนอุทยานส่วนพระองค์ในพระตำหนัก

“ท่านหญิง ท่านหญิงเพคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”

นางไม่ลืมที่จะยอบกายถวายความเคารพก่อนแล้วจึงเอ่ยคำ นางรีบวิ่งมาที่ศาลาริมน้ำทันทีที่ทราบเรื่องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีจากเฉินกงกงหัวหน้าขันทีที่รับใช้องค์ฮ่องเต้

“เจ้าเรียกข้าเสียงดังทำไมกัน ดูสิผีเสื้อแตกตื่นบินหนีหมดแล้ว”

ท่านหญิงปิงหลินกล่าวอย่างเกียจคร้าน มิได้ใส่ใจความตื่นตระหนกของนางกำนัลคู่ใจ เพราะไม่ว่าจะมีเรื่องใดเกิดขึ้น นางมั่นใจว่าทั้งฮ่องเต้และองค์รัชทายาทจะยื่นพระหัตถ์มาปกป้องเสมอ ดังนั้น นางจึงเอนกายอย่างสบายบนเก้าอี้ที่สั่งทำพิเศษ ทอดสายตาไปยังบึงบัว ผีเสื้อน้อยกำลังกระพือปีกดอมดมบุปผาอย่างสำราญใจ

“โธ่... องค์หญิงเพคะ อย่าทรงพระทัยใจเย็นอยู่เลย คราวนี้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับพระองค์แล้วจริง ๆ เพคะ”

ชิงชิงแทบจะร้องไห้ออกมา รู้สึกสงสารองค์หญิงที่ต้องแต่งงานกับองค์รัชทายาทต่างแคว้น

“ว่ามาเถอะ”

เมื่อทนเสียงคร่ำครวญของชิงชิงใช้ไม่ไหว องค์หญิงปิงหลินจึงขยับกายลุกขึ้นนั่ง เพื่อจักได้ฟังข่าวร้ายที่นางกล่าวถึง

“แคว้นอ้ายฉีส่งทูตมาสู่ขอองค์หญิงเพื่อเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทเพคะ”

ชิงชิงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ  นางเป็นลูกสาวของแม่นมขององค์หญิงปิงหลินจึงมีโอกาสรับใช้มาตั้งแต่เล็กจึงรู้สึกผูกพันรักใคร่องค์หญิงประดุจน้องสาว แม้ว่าคนอื่นจะมององค์หญิงเป็นปีศาจขี้โมโหเอาแต่ใจ แต่กับตนนั้น องค์หญิงทรงมีพระเมตตาเห็นนางเป็นดุจญาติสนิทเช่นเดียวกัน

“ว่าไงนะ ! แล้วเสด็จพ่อทรงว่าอย่างไรบ้าง”

องค์หญิงปิงหลินอุทานลั่น ตรัสถามต่อเสียงเครียด  แม้นางจะเป็นองค์หญิงที่พระชันษายังเยาว์แต่ก็ทราบดีว่าแคว้นอ้ายฉีป่าเถื่อนเพียงไร ชนเผ่าชาวภูเข่า ล่าสัตว์เป็นอาชีพ อาศัยอยู่ในกระโจมเดินทางเร่ร่อนอย่างไร้อารยธรรม ! นางจะไม่ยอมแต่งกับผู้ชายป่าเถื่อนเช่นนั้นแน่ ๆ

“ฝ่าบาทยังไม่ตัดสินพระทัยเพคะ แต่......”

“แต่อะไร !”

“แต่เหล่าขุนนางต่างช่วยกันถวายความคิดเห็นสนับสนุนให้องค์หญิงแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีเพคะ”

ปัง !

“ไอ้พวกขุนนางสมควรตาย !”

องค์หญิงปิงหลินทุบกำปั้นลงกับโต๊ะ แค่นเสียงออกมาอย่างเจ็บแค้น มีหรือนางจะไม่รู้ว่าบรรดาบิดาแลพี่ชายของเหล่าสนมต่างคิดจะกำจัดนางให้พ้นหนทางแห่งการก้าวสู่ตำแหน่งฮองเฮา

“ข้าจะไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”

สิ้นพระสุรเสียง ร่างบางในชุดเต็มยศก็รีบสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังห้องทรงงาน นางจะต้องเปลี่ยนพระทัยเสด็จพ่อให้ได้ก่อนที่จะมีราชโองการออกมา เพราะหากมีราชโองการออกมาทุกอย่างก็จะสายเกินแก้แล้ว

..........

“ช่างเป็นข่าวดีมากเชียวล่ะ เหอะ ! สมน้ำหน้าอยากวางอำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงรังแกเหล่าพี่น้องเราดีนัก คราวนี้ต้องตกไปอยู่บ้านป่าเมืองเถือนช่างสาแก่ใจดีนัก หึ หึ”

สนมฉิงเฟย เอ่ยขึ้นขณะทอดน่องเดินไปตามโถงทางเดิน พวกนางเหล่านางสนมได้รับการแจ้งข่าวการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างองค์หญิงปิงหลินกับแคว้นอ้ายฉีจึงชวนกันออกมาเพื่อแลกเปลี่ยนข่าวสารกัน

“เห็นทีคราวนี้ เสี้ยนหนามของพวกเราจะถูกกำจัดสิ้นให้พ้นทางตำแหน่งฮองเฮาของพวกเราสักที”

สนมอ้ายเฟยเอ่ยขึ้นบ้าง

“จริงด้วยเพคะพี่หญิง  วังหลังของเราจะได้มีฮองเฮาที่สมฐานะ และคู่ควรที่จะปกครองดูแลวังหลังเสียที ไม่ใช่อยู่ใต้อำนาจของเด็กสาวที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งการออกเรือนเช่นนั้น”

สนมเล็ก ๆ อีกนางหนึ่งเอ่ยวาจาอย่างสนุกปาก มีความกล้าหาญที่จะเอ่ยวาจามากขึ้นเมื่อรู้ว่าองค์หญิงปีศาจจะไปจากวังหลังเสียที

“นั่นสิ ทั่วทั้งวังหลวงก็คงจะเฉลิมฉลองกันใหญ่”

สนมฉิงเฟย ยิ้มพรายออกมาพลางวาดฝันถึงอนาคตของตน เห็นทีนางจะต้องบำรุงตัวเองให้สวยมากขึ้นเพื่อที่จะก้าวสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นต่อไป และหากฮ่องเต้ทรงพอพระทัยตำแหน่งฮองเฮาก็อาจจะตกเป็นของนางก็ได้

“เฉลิมฉลองเพื่อแสดงความยินดีให้กับองค์หญิงที่จะได้เป็นพระชายาต่างแคว้นหรือเพคะพี่หญิง”

สนมอ้ายเฟยแสร้งถามขึ้นอย่างใสซื่อ ทั้งที่รู้แน่แก่ใจว่าฉลองเพราะองค์หญิงปีศาจจะถูกกำจัดออกไปจากวังหลวงต่างหาก

“ฉลองให้กับตัวโชคร้ายที่กำลังจะถูกกำจัดออกไปให้พ้นไปจากวังหลวงนะสิ”

สนมฉิงเฟยเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว

เมื่อเห็นผู้มีตำแหน่งสูงกว่าอาจหาญกล่าวเช่นนั้น นางสนมเล็ก ๆ จึงไม่รอช้าที่จะเอ่ยปากเพื่อเอาใจว่า

“นั่นสิ... ไปแล้วอย่าหวนกลับมาอีกเลย ขอให้ถูกโจรภูเขาฆ่าตาย หรือไม่ก็ถูกพวกป่าเถื่อนนั่นลากลงนรกไปเสียก็ดี อิ อิ”

“บังอาจ !”

เสียงหนึ่งตวาดลั่นขึ้นจากด้านหลัง เหล่านางสนมต่างหันไปมองยังต้นเสียง เมื่อแจ้งชัดในตาแล้วว่าเป็นเสียงของใครพวกนางต่างหน้าซีดไปตาม ๆ กัน

“ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ”

เหล่านางสนมทั้งหลายต่างยอบตัวลงถวายความเคารพ แม้ท่าทีจะอ่อนน้อม แต่ในใจนั้นกระด้างกระเดื่องเป็นอย่างยิ่ง ไม่ชอบใจนักที่ต้องก้มหัวให้กับผู้ที่เด็กกว่าตน ธรรมเนียมเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อน แต่เมื่ออำนาจวังหลังตกอยู่ในอุ้งมือขององค์หญิงปีศาจนางจึงกำหนดให้เหล่านางสนมทุกคนต้องเคารพต่อตำหนักฮองเฮาซึ่งมีนางเป็นผู้ครอบครองอยู่