ตอนที่ 4 บังอาจนัก

“บังอาจนัก กล้าสาปแช่งให้องค์หญิงให้มีอันเป็นไปรึ”

ชิงชิงตวาดขึ้นด้วยความโมโห นางและองค์หญิงเดินมายังไม่ทันจะถึงท้องพระโรงก็ได้ยินบทสนทนาอันแสลงหูนี้

เมื่อเห็นว่าคนที่กล่าวเป็นเพียงนางกำนัลข้างกายองค์เท่านั้น สนมฉิงเฟยจึงขึ้นเสียงตอบกลับว่า

“ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยเช่นนั้น เจ้าคงจะหูฝาดไปเอง”

“ถ้าเจ้าบอกว่านางหูฟาด ก็เท่ากับว่าข้าหูไม่ดีด้วยงั้นรึ เพราะถ้อยคำเมื่อครู่ข้าก็ได้ยิน !”

องค์หญิงปิงหลินตวาดเสียงกร้าว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่านางสนมต่างก้มหน้าตัวสั่นงันงกไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากขึ้นแก้ตัว

“ดี ในเมื่อไม่มีใครกล้ายอมรับผิด ทหาร ! ตบปากพวกนาง ห้าสิบที โทษฐานที่บังอาจว่าข้าหูไม่ดี”

สิ้นคำองค์หญิงปิงหลินก็เชิดหน้าขึ้น แล้วเดินจากไปปล่อยให้ทหารเหล่านั้นทำโทษ ในเมื่อพวกนางไม่อยากยอมรับ ก็จงลิ้มรสความเจ็บปวดเสียบ้าง

เพี๊ยะ !

“โอ๊ย องค์หญิงโปรดเมตตา  กระหม่อมไม่กล้าอีกแล้ว  โอ๊ย โอ๊ย”

ใบหน้าสวย ๆ ของเหล่านางสนมเริ่มบวมแดง ริมฝีปากบวมเจ่ออย่างน่าสงสาร

เพี๊ยะ !      เพี๊ยะ !        เพี๊ยะ !

เสียงตวาด เสียงฟาดมือลงกระทบเนื้อ และเสียงร้องโอดโอยดังเป็นระยะ ๆ นั้น ทำให้ หยางจง แม่ทัพใหญ่หยุดมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นห่าง ๆ ร่างสูงสง่าองอาจราวกับเทพสงครามลงมาจุติยืนนิ่งประดุจหินผา ใบหน้ามีหนวดเคราขึ้นรกนั้นแลเห็นเพียงดวงตาดำสนิทลึกล้ำเท่านั้นที่วูบไหวคล้ายน้ำกระเพื่อมเพียงชั่วครู่ก็จางหาย

เขาเร่งรีบเพื่อจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้แต่บังเอิญเห็นเหตุการณ์ที่น่าสังเวชเข้าพอดี เขาแลเห็นสตรีผู้มีความงามล้ำเลิศ บนศีรษะประดับด้วยมงกุฎหงส์เลอค่าซึ่งบ่งบอกสถานะอันสูงสุดของวังหลัง ใครเล่าจะไม่รู้ว่าสตรีผู้นั้น คือ องค์หญิงปิงหลิน แม้เขาจะอยู่ห่างไกลถึงชายแดน แต่ยามใดที่กลับเข้ามาในวังหลวงมักจะได้ยินความร้ายกาจขององค์หญิงปีศาจอยู่บ่อยครั้ง นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าใบหน้างดงามเพียงนั้น แต่จิตใจกลับอัปลักษณ์ยิ่งนัก !

เมื่อ 10 ปีก่อนเขายังจดจำความร้ายกาจองค์หญิงปิงหลินได้ไม่มีวันลืม.....

วันนั้น เขาในฐานะบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลแม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งแคว้นฉู่ จึงได้มีโอกาสติดตามบิดาเข้าพบพระสนมหยางกุ้ยเฟยซึ่งเป็นน้องสาวของบิดา

ในระหว่างที่บิดากำลังสนทนากับหยางกุ้ยเฟยที่ดูเหมือนว่าจะยืดยาวมากขึ้นทุกที เขาจึงแอบหนีออกมาเดินเล่นในอุทยานวังหลังด้วยความซุกซนตามประสาเด็ก

“ฮ่า ๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าลาโง่ มาให้ข้าเฆี่ยนเสียดี ๆ”

“โอ๊ย ๆ พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเจ็บไปหมดแล้ว”

เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานบนความทุกข์ของผู้อื่นนั้น ทำให้ร่างเล็กของหยางจงวิ่งเข้าไปดูที่มาของเสียงนั้น แล้วเขาก็ประจักษ์แก่สายตาตนเองว่า เด็กหญิงผู้หนึ่งตัวเล็กกว่าเขาเสียด้วยซ้ำแต่กำลังถือกิ่งไม้ไล่เฆี่ยนตีขันทีแก่ ๆ สองคนอย่างสนุกสนาน พวกเขาถูกบังคับให้คลานสี่เท้าราวกับวัวควาย นางกำนัลสองคนได้แค่ส่งสายตาเวทนา แต่กลับไม่มีผู้ใดเอ่ยห้าม หรือสั่งสอนนางแม้แต่น้อย

“นี่มัน เด็กปีศาจชัด ๆ”

หยางจงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เมื่อพิจารณาดูจากสถานการณ์แล้ว เด็กหญิงคนนี้ต้องมีฐานะสูงศักดิ์มากพอที่จะทำเช่นนั้นได้ หยางจงฉลาดพอที่จะไม่หาเรื่องใส่ตนเองจึงรีบหันหลังกลับหมายจะหลบเลี่ยงออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่แล้วเสียงตวาดลั่นอย่างวางอำนาจก็ดังขึ้น

“หยุดนะ !”

องค์หญิงน้อยวิ่งมุ่งหน้ามายังเด็กชายอย่างว่องไว

หยางจงเหลียวมองไปดูด้านหลังเพียงแวบเดียว แต่ไม่ยอมชะลอฝีเท้า เขาจึงได้ยินเสียงตะโกนตามหลังมาอีกครั้งว่า

“ทหาร ! จับลูกสุนัขตัวนั้นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ !”

องค์หญิงน้อยตะโกนสั่งหน้าดำหน้าแดง ไม่เคยมีใครขัดคำสั่งของนางเช่นนี้มาก่อน

ร่างเล็กของหยางจงวิ่งเต็มฝีเท้า แต่ก็ยังไม่สามารถหนีพ้นมือทหารองครักษ์ที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี ร่างเล็กของเขาจึงถูกหิ้วปีกเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าเด็กหญิงตัวเล็ก

“ข้าไม่ใช่ลูกสุนัข !”

หยางจงตะคอกเด็กหญิงผู้นั้นด้วยความโมโห นางถือดีอย่างไรมากล่าวหาว่าเขาเป็นลูกสุนัข

องค์หญิงน้อยถลึงตาใส่เด็กชาย นอกจากเขาจะไม่หมอบลงถวายความเคารพนางเหมือนคนอื่น ๆ แล้วเขายังบังอาจมาตะคอกใส่นาง

“เจ้าลูกสุนัข ข้าจะให้เจ้าเป็นลูกสุนัข เจ้าก็ต้องเป็น”

ใบหน้าเล็ก ๆ เชิดขึ้น พร้อมกับกอดอกอย่างยโส

“ข้าไม่เป็น”

หยางจงตอบกลับอย่างหนักแน่น

องค์หญิงน้อยเม้มปากเข้าหากันอย่างขัดใจ นางเล่นกับขันทีและนางกำนัลเบื่อเต็มทน เมื่อเห็นเด็กชายเข้ามาในเขตวังหลังจึงอยากจะชวนเขามาเล่นด้วยกัน แต่ท่าทีของเขากับไม่เป็นมิตรต่อนางเสียเลย

“ข้าเป็นองค์หญิง ทำไมจะสั่งให้เจ้าเป็นลูกสุนัขไม่ได้ ข้าจะสั่งให้เจ้าเป็นลูกสุนัขแล้วมาเล่นกับข้า”

“ข้าไม่เล่นกับเด็กนิสัยไม่ดี !”

หยางจงโพล่งออกมา นางกำนัลแลขันทีที่ยืนอยู่ ณ บริเวณนั้นต่างลมหายใจสะดุดไปตาม ๆ กัน เกรงว่าลมหายใจเด็กชายผู้นี้จะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว

“เจ้ากล้าด่าข้ารึ เจ้าลูกสุนัข !”

เสียงเล็กตวาดขึ้น พร้อมกับชี้หน้าเด็กชาย