ตอนที่2 ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว

ณ ศาลาริมน้ำ  อุทยานหลวง

“ข้าได้ยินมาว่า องค์หญิงปีศาจสั่งโบยแล้วขับไล่พ่อครัวออกจากตำหนักอีกแล้ว”

เหยากุ้ยเฟยเอ่ยจบก็ยกน้ำชาขึ้นจิบ การได้สนทนาถึงเรื่องไม่ดีของศัตรูกับเหล่าพี่น้องนางสนมเปรียบเสมือนการได้ชมการแสดงรื่นเริงเพื่อความบันเทิงใจในยามว่าง

“นับวันยิ่งจะแผลงฤทธิ์มากขึ้น ข้ารู้สึกละอายใจแทนฝ่าบาทยิ่งนัก”

หวงกุ้ยเฟยแสร้งทอดถอนลมหายใจ แล้วทอดสายตามองไปยังลานบุปผานานาชนิดที่กำลังแข่งกันเบ่งบาน มวลบุปผาเหล่านี้เปรียบเสมือนเหล่าสาวงามข้างกายฮ่องเต้ ถึงแม้จะมีมากมาย แต่ก็ไม่มีนางใดได้ขึ้นครองตำแหน่งฮองเฮา เพราะฝ่ามือน้อย ๆ ขององค์หญิงปิงหลินได้ขว้างกั้นตำแหน่งนี้เอาไว้ แม้นางจะเป็นถึงหวงกุ้ยเฟยแต่ก็ยังไม่อาจก้าวเข้าสู่ตำแหน่งฮองเฮาได้

“ทั้งพ่อครัว ทั้งนางกำนัล หากขัดใจองค์หญิงปีศาจเพียงนิด ก็ล้วนถูกขับไล่ หากปล่อยไว้เช่นนี้ วังหลังต้องลุกเป็นไฟแน่ ๆ ฮ่องเต้สมควรที่จะแต่งตั้งฮองเฮาเพื่อดูแลความเรียบร้อยของวังหลัง ตามความเห็นของข้า หากไม่มีนาง ท่านพี่ก็คงจะได้ขึ้นตำแหน่งฮองเฮาไปนานแล้ว”

เหยากุ้ยเฟยพูดยุแยง หมายจะยืมมือของหวงกุ้ยเฟยกำจัดองค์หญิงปิงหลินให้พ้นไปจากเส้นทางตำแหน่งฮองเฮาของตน นางเป็นธิดาของราชครูเหยา เข้าวังได้เพียง 3 ปีก็ได้รับตำแหน่ง -กุ้ยเฟย - เพราะฮ่องเต้การทรงโปรดปรานนางมาก

หลายรัชสมัยมาแล้วที่วังหลังแห่งนี้ต่างแย่งชิงตำแหน่งฮองเฮา เหล่าสนมแย่งชิงตำแหน่งนี้อย่างดุเดือด แต่เมื่อถึงสมัยฮ่องเต้องค์ปัจจุบันศึกชิงตำแหน่งฮองเฮาของเหล่าสนมก็สิ้นสุดลง เพราะองค์หญิงปิงหลินทรงทูลขอฮ่องเต้ไม่ให้แต่งตั้งใครมาแทนมารดาของตน ดังนั้น เหล่านางสนมจึงยุติการแก่งแย่งชิงดีซึ่งกันและกัน แล้วมุ่งเป้าไปยังองค์หญิงปิงหลินแทน

“น้องหญิงระวังปากด้วย เจ้าก็รู้ว่าองค์ฮ่องเต้ทรงรักองค์หญิงราวกับจะประคองไว้ในใจกลางฝ่ามือเช่นนั้น หากได้ยินวาจาเช่นนี้หัวสวย ๆ ของเจ้าอาจจะหลุดจากบ่าได้”

หวงกุ้ยเฟยเตือนขึ้นเบา ๆ แม้ในใจจะรู้สึกสาแก่ใจนักที่มีผู้ใช้วาจาตำหนิติเตียนองค์หญิงปีศาจ

“ขออภัยเพคะท่านพี่ ข้าแค่เอ่ยเรื่องจริงเท่านั้น หากไม่มีองค์หญิง วังหลังคงจะสงบสุขขึ้น”

“น้องหญิงไม่ต้องกังวลไป ข้าได้ยินเฉินกงกงกล่าวว่าแคว้นอ้ายฉีได้ส่งราชทูตมาสู่ขอองค์หญิงให้กับองค์ชายรัชทายาท อีกไม่นานนางคงได้ไปเป็นพระชายาต่างแคว้น”

หวงกุ้ยเฟยเป็นธิดาของเสนาบดีกรมพระคลังหลวง ผู้คนมากมายต่างเกรงใจบิดานาง ดังนั้น ข่าวในราชสำนักมีหรือจะรอดพ้นจากหูตาของนางไปได้

“ฝ่าบาทจะทรงยอมรึ”

“ยอมหรือไม่ ก็ต้องขึ้นอยู่กับขุนนาง และข้าราชบริพารมิใช่หรือ”

หวงกุ้ยเฟยเอ่ยอย่างแฝงความหมาย จงใจบอกใบ้ให้สนมกุ้ยเฟยนำความไปบอกแก่พี่น้อง เพื่อช่วยส่งข่าวแก่ญาติของตนซึ่งล้วนแต่เป็นขุนนางว่า ให้ลงความเห็นสนับสนุนการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี เพื่อเป็นการกำจัดเสี้ยนหนามโดยทางอ้อม

“อ่า.... จริงด้วยสิท่านพี่”

เหยากุ้ยเฟยเอ่ยเบา ๆ รู้แจ้งซึ่งความหมายนั้น

ณ ท้องพระโรง

“ฝ่าบาท ทหารของแคว้นอ้ายฉีได้รับการฝึกฝนและมีความแข็งแกร่งยิ่ง ข้าพเจ้าคิดว่าควรรับข้อเสนอการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีครั้งนี้”

เสนาบดีกรมพระคลังหลวง ก้าวออกมาถวายความคิดเห็นเป็นคนแรก เขาเป็นบิดาของหวงกุ้ยเฟยจึงยินดีเป็นอย่างยิ่งหากองค์หญิงปิงหลินจะถูกขจัดออกไปให้พ้นทางตำแหน่งฮองเฮาของธิดาตน

“กระหม่อมเห็นด้วยกับท่านเสนาบดี การแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีครั้งนี้ เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงสงคราม ประชาชนแคว้นฉู่ของเราจะได้ไม่บาดเจ็บล้มตาย”

ราชครูเหยารีบสนับสนุนขึ้นทันที เพราะธิดาของตัวได้เป็นกุ้ยเฟยแล้ว หากไม่มีองค์หญิงปิงหลิน โอกาสที่กุ้ยเฟยจะย่างขึ้นเป็นฮองเฮาก็มีมากขึ้น

“ขอให้พระองค์ทรงโปรดพิจารณาให้ท่านหญิงปิงหลินแต่งงานกับองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอ้ายซีด้วยเถิดพระเจ้าค่ะ”

เสียงของบรรดาเหล่าขุนนางอีกมากมายที่ถวายข้อคิดเห็นไปในทางเดียวกัน

ผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์เหนือคนทั้งปวง มีสีพระพักตร์เคร่งเครียด เพราะพระองค์ทรงตามใจลูกสาวมากเกินไป จึงทำให้นางสร้างความไม่พอใจแก่เหล่าสนมในวังหลังเป็นอันมาก ส่งผลกระทบมาถึงส่วนหน้า เหล่าขุนนางจึงบีบให้พระองค์กำจัดองค์หญิงปิงหลินออกจากวังหลวงให้ได้ ! เพราะความรักที่มีให้นางมากกว่าลูกคนอื่นแท้ ๆ จึงเป็นการทำร้ายนางทางอ้อม

หากปิงหลินต้องแต่งงานไปอยู่แคว้นอ้ายฉี ด้วยนิสัยที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก นางต้องได้รับความลำบากมิใช่น้อย และอยู่ไกลเกินกว่าที่พระองค์จะเอื้อมพระหัตถ์ไปปกป้องคุ้มครองเหมือนเช่นเคยได้

แต่ถ้าหากพระองค์ทรงคัดค้าน ไม่ยอมให้องค์หญิงปิงหลินแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี ก็จะเกิดคำครหาได้ว่า เป็นฮ่องเต้ที่ทรงไร้คุณธรรมเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าประโยชน์ส่วนรวม และเมื่อเกิดสงครามราษฎรล้มตายเป็นจำนวนมาก องค์หญิงปิงหลินก็คงจะถูกตราหน้าว่าเป็น – องค์หญิงแห่งเภทภัย – ชักนำภัยพิบัติมาสู่แคว้นฉู่

“เฮ่อ....”

ฮ่องเต้ฉู่ถอนพระทัย ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ล้วนทำให้พระองค์เป็นทุกข์ทั้งสิ้น

“เรียนเสด็จพ่อ  กระหม่อมมีความเห็นต่าง แคว้นอ้ายฉีเป็นเพียงเล็ก ๆ แต่บังอาจมาสู่ขอองค์หญิงเพียงองค์เดียวของแคว้นเรา แสดงให้เห็นถึงการหยามเกียรติพระองค์ หากเรายอมรับการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีนี้ ก็เท่ากับว่าเรายอมอ่อนให้ แคว้นอ้ายฉีก็จะเหิมเกริมมากขึ้น แล้วยกทัพมาตีแคว้นเราในที่สุด”

องค์ชายรัชทายาทถวายความคิดเห็น เขาไม่ได้ต้องการเพียงช่วยเหลือน้องสาวแท้ ๆ เท่านั้น แต่สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง หากบรรดาขุนนางทั้งหลายไม่ถูกความโลภปิดหูปิดตาเพื่อสนับสนุนให้ลูกสาวตนครองตำแหน่งฮองเฮา ก็คงจะมีความเห็นเช่นเดียวกับเขาเป็นแน่

“เรียนฝ่าบาท นั่นเป็นการคาดการณ์ขององค์รัชทายาทเพียงเท่านั้น และอาจจะเป็นความคิดเห็นของพี่ชายที่อยากจะปกป้องน้องสาวสายเลือดเดียวกัน ขอพระองค์โปรดใคร่ครวญอย่างยุติธรรม และเห็นแก่ราษฎรเป็นที่ตั้งพ่ะย่ะค่ะ”

เพราะหวงกุ้ยเฟยทรงเป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้เป็นอย่างมาก เสนาบดีกรมพระคลังหลวงจึงรีบทูลทักท้วงอย่างไม่เกรงกลัว

พอสิ้นคำของเสนาบดีกรมพระคลังหลวงบรรดาขุนนางทั้งหลายก็ส่งเสียงแซ่เซ็งสนับสนุนขึ้น ฮ่องเต้จึงได้แต่ถอนพระทัยออกมา จากนั้นก็ยกมือขึ้นข้างหนึ่งขึ้นเสียงเหล่านั้นจึงเงียบลงแล้วพระองค์จึงตรัสออกมาว่า

“เอาเถอะ เรื่องนี้พวกเราค่อยหารือกันอีกที”

เมื่อตรัสจบฮ่องเต้ก็ลุกขึ้นเดินกลับไปยังห้องทรงงานอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เหล่าขุนนางได้เอ่ยปากทักท้วงได้

ขณะที่ทุกท่านหมอบถวายพระพรลา เสนาบดีกรมพระคลังหลวงลอบสบตากับราชครูเหยา ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว อย่างไรเสียองค์หญิงต้องแต่งไปที่แคว้นอ้ายฉีแน่นอน !