ตอนที่17

ตอนที่ 17

เฟิ่งเยี่ยนก้าวออกจากโถงเรือนอย่างเชื่องช้า แต่ทุกก้าวนั้นหนักราวแบกหินก้อนโตไว้บนอก ใบหน้าคมของเขาตึงเครียดจนเห็นได้ชัด ขณะที่ดวงตาคมกริบทอดมองไปเบื้องหน้าโดยไม่เห็นสิ่งใดจริง ๆ เพราะในหัวมีเพียงภาพใบหน้าของหลิงเซียวที่ซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาแค่คิดถึงแววตานั้น ใจเขาก็เหมือนถูกบีบจนแทบหายใจไม่ออก

“นางเสียขวัญถึงเพียงนั้นเจ้ายังไปขึ้นเสียงใสนางอีกชาตินี้นางจะอภัยให้เจ้าไหมเฟิ่งเยี่ยน” เฟิ่งเยี่ยนบ่นตนด้วยท่าทางหัวเสียดวงตาไหววูบไปด้วยความเสียใจที่ไม่ยอมกล่าวออกมา

หยาดเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามไรผม ทั้งที่อากาศช่วงสายในจวนไม่ได้ร้อนนัก ร่างกายเขายังตึงไปหมดจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ทั้งรถม้าสลักหลุด ทั้งความโกรธตัวเองที่ทำให้นางไม่ยอมเข้าใกล้ ไหนจะหวาดหวั่นว่าหลิงเซียวจะทวงหนังสือหย่า

ความหงุดหงิดผสมความทุกข์ใจตีวนในอกจนแม่ทัพหนุ่ม เขาสะบัดหน้าช้า ๆ อย่างพยายามตั้งสติ แต่ยิ่งคิดยิ่งขัดใจ

“จะอธิบายให้นางฟังก็กังวลว่านางจะยิ่งกลัวหรือไม่ก็อาจเกลียดข้าไปเลย” เขายังงึมงำกับตนด้วยความเผลอไผล

เมื่อก้าวมาถึงหน้าชานเรือน ลมเย็นพัดผ่าน แต่มันไม่ได้ช่วยให้อารมณ์เฟิ่งเยี่ยนดีขึ้น