บทที่สามสิบเอ็ด

ในวันนี้ที่ยังไม่ถึงเวลามืดค่ำฟ่านปิงจึงถ่วงเวลาไม่เข้าไปในห้องหอก่อนเป็นเด็ดขาดตั้งแต่ที่โดนสามีหน้านิ่งจับจูบเอาเรี่ยวแรงจากเธอไปเกือบหมด เห็นปากร้ายๆหน้านิ่งๆก็รุกจนเธอใจสั่นไปเหมือนกัน ฟ่านปิงจึงแกล้งช่วยงานแม่เสิ่นกับพี่ชายตลอดทั้งช่วงบ่ายซึ่งเฉินซานก็ช่วยงานพี่ชายภรรยาเก็บของที่บางส่วนให้เข้าที่เข้าทาง

เพราะได้นำออกมาจัดในช่วงเช้าตอนทำพิธีและที่เขาใจเย็นก็เพราะรอให้มืดคำก่อนจึงจะเข้าหอกับภรรยาอย่างแน่นอนเพราะว่าฟ่านปิงคงกลัวว่าสามีจะจับเธอเข้าหอในตอนกลางวันจนเธอไม่ยอมเดินไปที่ห้องหอเลยสักครั้งเฉินซานได้แต่คิดขำในใจ ที่ภรรยาตัวน้อยรีบออกตัวพาเขาออกจากในห้องหอพอเขาจู่โจมตอนเที่ยงด้วยการจูบอย่างเรียกร้องก็ใครใช้ให้ภรรยาของเขาสวยและน่ารักจนเขาอดรังแกเธอไม่ได้จริงๆ

แต่หลังจากมื้อค่ำผ่านไปและนั่งย่อยอาหารค่ำถ่วงเวลาจนไม่มีอะไรจะทำแล้ว ฟ่านปิงก็ต้องจำใจเข้าห้องนอนของตัวเองไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนถึงแม้จะเคยชินกับการอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้มีสามีหมาดๆตามเข้ามาในห้องนอนด้วยก็ต้องปรับตัวใหม่ทั้งหมด

ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจรับแต่มันก็ยังสั่นๆอยู่ดีฟ่านปิงอยากจะหนีเข้าไปในมิติไม่ออกมาเลยดีไหม แล้วพี่ชายของเธอละรวมถึงแม่สามีและการค้าขายกับพี่สาวเจียงหยู่พี่ชายจื่อเซิ้นของเธออีกละโอ้ยๆ เอาวะไหนๆก็ผ่านคืนวสันต์มาด้วยกันแล้วละไม่มีจะเสียอีกแล้วลองให้โอกาสเขาพิสูจน์ความจริงใจอย่างที่รับปากกับเธอและพี่ชายดูเสียหน่อยก็ไม่เสียหายอะไรนอกจากจะเปลืองตัวให้กับสามีหน้านิ่ง ถ้าไม่ดีค่อยหาทางหย่าก็แล้วกันฟ่านปิงคิดในใจก่อนจะเข้าห้องน้ำอาบก่อนสามีไปก่อน

เฉินซานรู้ว่าภรรยาตัวน้อยยังกลัวเขาอยู่จึงชายหนุ่มจึงยังไม่รุกให้เธอตกใจเขามากเขาจะใจเย็นและใช้หัวใจแลกเอาความรักจากภรรยาตัวน้อยมาให้จนได้ เขาจึงแกล้งทำตัวเฉยๆไม่ให้ฟ่านปิงตกใจกลัวจนวิ่งหนีออกจากห้องหอไปเสียก่อนในคืนเข้าหอของตัวเอง

หลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อยและใช้เวลาที่นานไปสักหน่อยฟ่านปิงก็ใส่ชุดนอนออกมาจากในห้องน้ำเป็นชุดเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวที่เธอมีในมิติแต่สีพื้นๆตามสมัยของยุคที่เธอดัดแปลงเอาใส่

พอภรรยาเดินออกมาเฉินซานก็เข้าไปอาบน้ำต่อเลยฟ่านปิงรีบทาครีมบำรุงใบหน้าและหวีผมจนเรียบร้อยและปีนเข้าไปนอนติดที่นอนด้านในห่มผ้าก่อนสามีและแกล้งหลับก่อนสามี เฉินซานอาบน้ำเสร็จออกมาจากในห้องน้ำเห็นภรรยาตัวน้อยเข้านอนด้านในห่มผ่าคลุมโปงมิดหัวเขาก็ยกยิ้มที่มุมปากกับท่าทางขี้กลัวของภรรยา

เขาก็มุดเข้าผ้าห่มผืนเดียวกับภรรยาตัวน้อยและดึงให้ฟ่านปิงหันหน้ามาทางเขาก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหูภรรยา

"ปิงเอ๋อร์ถึงแม้ในคืนนี้น้องจะแกล้งหลับพี่ก็จะเข้าหอกลับน้องเหมือนเดิมพี่รอวันนี้มาเกือบเดือนและพี่จะไม่ทนนอนแค่นอนกอดเมียพี่นอนเฉยๆหรอกนะ แล้วเมื่อไรเราจะมีก้อนแป้งให้แม่พี่เลี้ยงสักทีละครับ" 

พูดจบเขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มแกล้งเม้มขบริมฝีปากของภรรยาเบาๆ ฟ่านปิงที่จะใช้วิธีหลับหนีสามีกำลังจะอ้าปากห้ามก็โดนเฉินซานปิดปากทันที

ฟ่านปิงตกใจอ้าปากจึงทำให้เฉินซานรุกล้ำกวาดชิมโพรงปากหวานของภรรยาสาวได้อย่างถนัด จูบที่เรียกร้องให้เมียรักตอบสนองฟ่านปิงผู้ไม่เคยมีประสบกาณ์มาก่อนโดนสามีหนุ่มหลอกล้อตอบสนองสามีแบบเงอะงะสร้างควมพอใจให้เฉินซานเป็นอย่างมากและในคืนวันเข้าหอเฉินซานกลายร่างเป็นหมาป่าที่หิวโหยจับภรรยาดตัวน้อยพลิกทั้งคืน

เฉินซานน้อยมุดเข้ากุหลาบงามของภรรยาครั้งแล้วครั้งเล่าฟ่านปิงส่งเสียงครางหวานจนหลับคาอกของสามีที่เอาแต่ใจเพราะอดทนมานานนับเดือนเฉินซานจึงทบต้นทบดอกกับภรรยาสาวทั้งคืนก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดของสามีจนสาย ฟ่านปิงตื่นมาเกือบสิบโมงมองคนที่ทำให้เธอตื่นสายก็ไม่เจอเธอจึงรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้องน้ำและรีบออกจากห้องเพราะตอนนี้สายมากแล้วและเธอก็หิวข้าวมากๆด้วย

 

ก่อนหน้านั้นเข้าห้องน้ำล๊อคประตูก็ตักน้ำราดๆทำให้เหมือนว่าเธออาบน้ำในห้องน้ำนี้แต่ตัวฟ่านปิงแว่บเข้ามิติไปอาบในมิติแล้วดื่มกาแฟกินขนมจีบซาลาเปาจนอิ่มจึงออกมาจากในมิติ

พอเธอออกมาจากห้องน้ำก็เจอกับสามีจอมหื่นที่นั่งรอภรรยาออกมาจากในห้องน้ำเพราะกลัวว่าเมียรักจะหิวข้าวเพราะตอนนี้มันสิบโมงกว่าแล้ว

"ฟ่านปิงน้องหิวข้าวมากไหมพี่ออกไปอุ่นอาหารเอาไว้ให้น้องละแล้วมาเถอะไปกินข้าวก่อนพี่จะประคองน้องไปเอง" เขาถามภรรยาด้วยความเป็นห่วง

ฟ่านปิงจึงค้อนให้สามีวงใหญ่ก็ใครละทำให้เธอตื่นสายป่านนี้แม่เสิ่นกับพี่ชายจะไม่มองว่าเธอตื่นสายจนไม่ตื่นมาทำอาหารเช้าสำหรับทุกคนเหรอ

"น้องไม่ต้องคิดมากหรอกครับเพราะมันเป็นคืนเข้าหอของเราแม่เข้าใจและทำอาหารบำรุงเอาไว้ให้น้องเยอะแยะเลยเพราะอยากอุ้มหลานเต็มทีแล้วครับ"  เฉินซานพูดหน้าตาเฉยอีตาบ้านี้จะพูดให้เธออายไปถึงไหนมันใช่เวลามาพูดไหม ฟ่านปิงจึงรีบเดินออกจากห้องเพราะอายที่สามีหมาดๆพูดให้อายเฉินซานวิ่งตามภรรยาตัวน้อยด้วยความรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี

มาถึงโต๊ะอาหารก็ตั้งหนากินข้าวและไม่มองหน้าสามีเพราะยังอายไม่หายที่เมื่อคืนทั้งสองเข้าหอด้วยความเร่าร้อนที่สามีปลุกธรรมชาติด้านมืดของเธอ จะโทษสามีเพียงข้างเดียวก็ไม่ได้เพราะร่างกายของเธอมันก็ไม่รักดียินยอมตามบทรักที่เขามอบให้ทั้งคืนจนสุขสมตามกันทั้งสองฝ่ายยิ่งคิดก็ยิ่งอาย

จึงก้มหน้ากินอาหารให้เสร็จๆไปเพราะถ้าเงยหน้าก็จะเจอสายตาหวานเยิ้มของสามีแทนมองแล้วเหมือนจะโดนเขาจับกินตลอดเวลา เฉินซานเองก็เข้าใจและไม่พูดอะไรต่อให้ภรรยารักโกรธและไม่พอใจมาก

เขาจึงคอยตักอาหารให้ฟ่านปิงด้วยความใส่ใจจนเธออิ่มเขาก็เป็นคนเก็บจานถ้วยของภรรยาไปล้างให้ด้วยความเต็มใจไม่แยกว่าจะต้องเป็นผู้หญิงที่ต้องทำหน้าที่ของในบ้าน เขาคิดว่าไม่สำคัญเพราะการช่วยเหลือภรรยาของตนแบ่งเบางานทุกอย่างในบ้านเป็นเรื่องที่ควรช่วยเหลือกันทั้งสองคน

พออิ่มแล้วฟ่านปิงก็เดินเอาผ้าไปปักต่อกับแม่เสิ่นที่หลังบ้านต่อโดยมีสามีเดินตามหลังคอยพูดคุยถามไถ่ภรรยาด้วยความเป็นห่วง แม่เสิ่นเห็นลูกสะใภ้เดินมาหาที่หลังบ้านก็ยิ้มและถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ปิงเอ๋อร์กินข้าวหรือยังลูก วันนี้ไม่ต้องทำงานก็ได้นะหยุดไปหลายๆวันก็ได้ลูกไม่ต้องรีบแม่ปักคนเดียวก็พอแม่" เสิ่นบอกลูกสะใภ้ของตัวเอง

"กินอิ่มแล้วค่ะคุณแม่หนูนอนจนพอแล้วจึงอยากทำงานมากกว่าค่ะถ้าไม่ไหวหนูจะหยุดเองค่ะคุณแม่" ฟ่านปิงตอบแม่เสิ่น

"คุณแม่ปักถึงไหนแล้วคะ" ไม่ได้ปักผ้ากันมาหลายวันเพราะยุ่งกับการเตรียมงานแต่พอส่งผ้างวดที่ผ่านมาจบก็หยุดไปเกือบอาทิตย์เหมือนกัน