บทที่สิบแปด

"เอ้ยใจเย็นๆเพื่อนวันนี้ยังไม่ได้กลับบ้านเลยว่าจะไปใส่รอบบ่ายตอนไปถึงบ้านแล้ว และจะไปหาซื้อที่ดักปลาด้วยแต่ถ้านายต้องการด่วนก็ไปถามฟ่านปิงดูก่อนนะเผื่อว่าจะมีให้นายก่อน แต่ต้องไปเอาที่บ้านเองนะวันนี้ฉันคงไม่ปั่นจักรยานเข้ามาอีกแล้วละ นี้ก็จะใกล้เที่ยงแล้วว่าจะพาฟ่านปิงกินข้าวแล้วก็กลับเลย" มู่หยางบอกเพื่อนรัก

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอคุยกับน้องฟ่านปิงเป็นการส่วนตัวก่อนนะนายไปสั่งอาหารรอที่ห้องพิเศษได้เลย" จื่อเซิ้นบอกเพื่อนรัก   

"อือได้เดี๋ยวฉันเรียกปิงเอ๋อร์มาให้" มู่หยางบอกก่อนจะออกไปเรียกน้องสาวให้เข้าไปหาจื่อเซิ้นที่ห้องทำงานเพื่อคุยธุระต่อ

เสิ่นเฉินซานจึงลุกขึ้นจะตามเข้าไปด้วยมู่หยางจึงบอกว่าเขาจะคุยธุระและทำสัญญาเรื่องสูตรอาหารกับฟ่านปิง

"นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพื่อนของฉันไว้ใจได้เราไปสั่งอาหารรอที่ห้องก่อนเดี๋ยวฟ่านปิงก็จะตามมากินข้าวกับเรานี้แหละไปครับคุนป้าเสิ่น" มู่หยางชวนสองแม่ลูกให้ตามเขาเข้าไปที่ห้องรับรองส่วนตัวที่เพื่อนรักจัดให้

ส่วนมู่ฟ่านปิงก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องทำงานไปหาพี่ชายจื่อเซิ้นเพื่อคุยงานกันต่อ

"ปิงเอ๋อร์ให้พี่เข้าไปด้วยไหม" เฉินซานถามภรรยาตัวน้อยด้วยความหึงหวง จะให้เขาปล่อยให้ภรรยาเข้าไปคุยงานคนเดียวในห้องแม้จะเป็นเพื่อนของพี่ชายของเธอก็เถอะยังอดห่วงไม่ได้

"เฉินซานแม่ว่าเราไปรอที่ห้องอาหารเถอะลูกเดี๋ยวน้องก็ออกมาไปคุยงานนะไม่ได้ไปเล่น" ป้าเสิ่นบอกกับลูกชายที่ตอนนี้ใหน้ำส้มแตกตั้งแต่เจอเจ้าของร้านหนุ่มแล้วรอบหนึ่งแล้ว

 "แต่แม่ครับ" เฉินซานขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดิมตามแม่กับพี่ของภรรยาไปแบบไม่เต็มใจเพราะเจอสายตาแม่มองมา ฟ่านปิงได้แต่กรอกตามองบนตาคนนี้ถ้าจะเป็นเอามาก พอฟ่านปิงเดินเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายจื่อเซิ้นก็ถามเขา

"อาหารของเธอถูกปากไหมพอจะขายในร้านของพี่จื่อเซิ้นได้หรือเปล่าคะ" ฟ่านปิงถาม

"เรามาตกลงเรื่องวัตถุดิบกันดีกว่าฟ่านปิงอาหารที่น้องทำอร่อยมาก" จื่นเซิ้นตอบด้วยรอยยิ้ม

"น้องพอจะมีกุ้งกับปลาให้พี่ไหมวันนี้พี่จะไปรับเองตอนบ่ายคงกะให้น้องไปถึงบ้านก่อนมู่หยางบอกกับพี่ว่าน้องขังมันไว้ที่บ้านหลายโล" 

"อ้อมีค่ะพี่จื่อเซิ้นต้องไปรับตอนสองโมงครึ่งได้ค่ะเพราะกินข้าวเสร็จก็จะไปซื้อที่ดักปลาต่อเลย เดี๋ยวฉันจะเอาที่ขังไว้ให้พี่มาก่อนก็ได้คงจะอย่างละสิบโลขึ้นค่ะ" ฟ่านปิงตอบ

"แล้วฟ่านปิงจะขายให้พี่ราคาเท่าไรกุ้งกับปลา" จื่อเซิ้นถาม

"เรื่องราคาพี่สู้ราคาเท่าไรคะกุ้งฉันจะขายโลละสี่ร้อยหยวนเพราะตัวใหญ่มากปลาโลละหนึ่งร้อยหยวนพี่จื่อเซิ้นจะรับไหมราคานี้" ฟ่านปิงถาม

"กุ้งเจ็ดถึงแปดตัวต่อโลถ้าพี่ขายจานละห้าร้อยหยวนยังได้เลยค่ะ ห้าตัวหรือจะแยกสี่ตัวสามตัวต่อจานสามร้อยห้าสิบถึงสี่ร้อยห้าสิบหยวนพี่ก็ได้กำไรครึ่งต่อครึ่ง ส่วนปลาพี่ก็ขายเป็นตัวไปเลยตัวละสามร้อยหยวนต่อจานเพราะพี่เป็นภัตตาคาร ส่วนผักป่าหายากก็แล้วแต่พี่จะขายถ้าฉันเก็บได้เยอะก็จะส่งให้พี่แค่ที่เดียว"

จื่อเซิ้นคำนวนราคาขายแล้วเขาก็ได้กำไรเห็นๆจึงตกลงกันด้วยราคานี้เรามาทำสัญญากันเถอะฟ่านปิง

"แล้วสูตรอาหารละพี่จะให้เธอเท่าไรดี" จื่อเซิ้นกำลังคิดคำนวนในใจ

"ฉันมีข้อเสอพี่จะว่าอย่างไรถ้าฉันจะให้สูตรอาหารกับพี่ทุกเดือนต่อห้าสูตรและฉันขอส่วนแบ่งในเมนูที่ฉันให้พี่สองส่วนในแต่ละเดือนของรายการอาหารที่ฉันเป็นคนให้สูตรพี่จื่อเซิ้น" ฟ่านปิงต่อรองอย่างฉะฉาน

โอ๊ะ!!!สาวน้อยเธอช่างฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก

"ฟ่านปิงต่อไปพี่จะรับเธอมาเป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่นะถือว่าเธอคือดาวนำโชคของพี่และพี่ก็บอกกับมู่หยางแล้วเรื่องรับเธอเป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่เพราะพี่เป็นลูกคนเดียวของบ้านคุณแม่คงจะดีใจมากที่ได้ลูกสาวที่หัวการค้าเช่นเธอ" เอ้อมีแต่คนอยากรับเป็นน้องหรือลูกบุตรรรมเยอะจริงจะเลือกทางไหนดีละเนี้ยคนสวยเหนื่อใจ

จื่อเซิ้นหัวเราะอย่างถูกใจในการตัดสินใจของฟ่านปิงที่เลือกรับส่วนแบ่งทุกเดือนไม่ยอมขายขาดแถมยังกินไปได้ตลอดชีวิตหายากจริงๆคนแบบฟ่านปิงเขาคิดในใจ

"ได้ตกลงตามนี้เรามาทำสัญากันว่าเธอจะให้สูตรอาหารให้พี่ทุกเดือนสองส่วนคือรายได้แต่ละเดือนของเธอ" จื่อเซิ้นเอาสัญญาเขียนลงไปสองแผ่นและยื่นให้กับมู่ฟ่านปิงอ่านในข้อตกลงจึงลงชื่อกันทั้งสองฝ่าย มู่ฟ่านปิงก็อ่านสัญญาอย่างละเอียดจึงลงชื่อของตัวเองและเก็บใบสัญญากันไว้คนละแผ่น ฟ่านปิงแกล้งเอาเข้าถุงผ้าที่เธอสะพายแต่จริงๆเอาเข้ามิติของตัวเอง

เออจริงสิพี่ชายจื่อเซิ้นพอทำสัญญากันเรียบร้อยที่จริงที่ร้านของพี่ก็มีเพลงฟังนี้นา ฉันมีเทบเพลงแปลกใหม่พี่ลองเอาไปเปิดให้ลูกค้าของพี่ฟังตอนกินข้าวมันจะทำให้ได้บรรยากาศที่ดียิ่งคู่รักมากิน แม้แต่ครอบครัวมีทุกแนวทุกเพลงที่ฉันแอบได้มาและนี้คือความลับห้ามถามถึงที่มาและห้ามบอกทุกคนว่าได้มาจากหนูนะ ถ้าพี่รับปากฉันจะให้พี่ทั้งหมดที่มีรวมทั้งเรื่องไปรับกุ้งในวันนี้ห้ามให้เอ่อว่าที่สามีกับแม่ของเขารู้นะว่าหนูแอบขึ้นไปหาลงมาแต่เช้ากับพี่ชาย " พูดจบรวดเดียวยกดื่มน้ำจนหมดแก้วและรอฟังคำตอบจากพี่ชายจื่อเซิ้น

"ได้สิพี่รับปากว่าแต่มีเพลงใหม่เลยหรือ" จื่อเซิ้นถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเพราะที่นี้ยังไม่มีใครออกเทบเพลงมากนัก

ฟ่านปิงจึงเอาเทบเพลงยุคเก้าสิบของภพเดิมให้ไปทั้งเพลงช้าเพลงเร็วและเพลงสากลให้ไปห้าหกตลับจื่อเซิ้นรับมาด้วยมือที่สั่นเทา

"นี้คือของขวัญพบหน้าฉันให้พี่ใช้เรียกลูกเข้าร้านเยอะๆและฉันจะได้ส่วนแบ่งเยอะๆด้วย" ฟ่านปิงหัวเราะถูกใจเงินลอยมาจนเต็มหน้าของเธอแล้วตอนนี้หึๆคนจะรวยช่วยไม่ได้มีตัวช่วยของท่านตาเทพก็ดีอย่างนี้แหละ

"ได้เลยน้องรักวันนี้พี่ให้กินฟรีตอบแทนเธอรวมทั้งสูตรอาหารที่ให้พี่มาด้วยสำหรับฟ่านปิงฟรีตลอดชีวิตพี่ไม่คิดเงินน้องอย่างแน่นอน ไปกันเถอะพี่อยากเอาเพลงไปเปิดฟังดูสักหน่อยก่อนจะเปิดให้ลูกค้าของร้านพี่ฟัง" จากนั้นเขาก็เดินไปส่งฟ่านปิงที่ห้องอาหารที่มู่หยางนั่งรออยู่ตอนนี้อาหารกำลังทยอยขึ้นโต๊ะจนจะครบแล้วขาดแค่รอฟ่านปิงมานั่งก็ทานได้เลย

แถมจื่อเซิ้นยังบอกว่าสั่งได้เลยเต็มก่อนจะเดินออกไปด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า แม่เสิ่นจึงถามฟ่านปิง

"เรียบร้อยใช่ไหมลูกปิงเอ๋อร์"

"ค่ะคุณแม่เดี๋ยวพวกเราทานข้าวเสร็จแล้วรีบไปซื้อที่ดักปลากับกุ้งแล้วกับบ้านกันเลยดีกว่านะคะ เพราะพี่ชายจื่อเซิ้นต้องการเป็นจำนานมากเราไปหาและขนลงมาไว้ที่บ้านของหนูเดี๋ยวพี่ชายจื่อเซิ้นจะให้คนไปรับเองค่ะคุณแม่เรารอนั่งรับเงินได้เลยค่ะ" ฟ่านปิงบอกให้แม่เสิ่นฟังและยิ้มจนตาหยีด้วยความดีใจกับรายได้ใหม่ของครอบครัว

"มาค่ะคุณแม่รีบกินเยอะๆนะคะเดี๋ยวจะได้มีแรงปักผ้าสวยๆมาส่งที่ร้านผ้าของพี่สาวเจียงหยู่ยังไงละคะ คุณแม่จะได้เงินเยอเลยค่ะ" เธอคีบอาหารใส่จานให้แม่เสิ่นด้วยความเต็มใจจนเฉินซานมองภรรยาตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม

ตั้งแต่ที่เขาได้ยินเธอเรียกชายเจ้าของร้านว่าพี่ชายเขาก็โล่งใจและกินข้าวด้วยความอร่อยที่รู้ว่าเธอไม่ได้สนใจเจ้าของร้านอาหาร เพียงแต่ต้องการเงินเยอะๆเดี๋ยวสามีคนนี้จะหามาให้เธอเอง เฉินซานกินข้าวด้วยความสุขที่เห็นมู่ฟ่านปิงดูแลมารดาของเขาด้วยความใส่ใจ

และรอให้เธอหันใส่ใจเขาแบบแม่บ้างเหอะก็เมียโกรธซะขนาดนั้นคงได้แต่ทำใจเพราะปากพาซวยนี้ไงที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่แบบนี้ ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเสียใจที่พูดทำร้ายเมียของตัวเองโดยไม่ถามหาเหตุผลก่อนด้วยความใจร้อนจึงต้องรับกรรมที่เมียไม่สนใจเฉินซานคิดในใจและหดหู่กับผลของการใจร้อนและปากเร็วของตนเอง