บทที่สิบเก้า

หลังจากที่กินข้าวเที่ยงกันอิ่มหน่ำสำราญทั้งสี่คนก็รีบลาจื่อเซิ้นกลับบ้านไปดักปลาเอาไว้ให้พรุ่งเช้าให้เขานั้นเอง

มู่หยางพาทุกคนมาที่ร้านขายที่ดักปลา ฟ่านปิงเลือกเอาแบบเป็นลอบไม้ไผ่และไซร์เพราะเธอต้องการให้ปลาที่ดักได้ไม่ตายจะได้สดขายได้ราคาดีนั้นเอง วันนี้จะขึ้นไปขุดหลุมดักปลาเพิ่มดีกว่าซื้อถังและที่ใส่ปลาเป็นตาข่ายอีกด้วย เลือกซื้อจนพอใจแล้วทุกคนจึงจ้างรถไปส่งที่บ้านเพราะว่ามันหลายอย่างถือไม่ไหวบอกที่อยู่กับคนขับรถให้ไปส่งของถึงบ้าน จากนั้นจึงพากันกลับตอนบ่ายโมงนิดๆมาถึงบ้านแล้วก็แยกย้ายกันไปพักบ้านใครบ้านมันก่อน นัดเจอกันตอนบ่ายสามโมงเย็นทีเดียวเพื่อจะขึ้นเขาไปใส่ลอบดักปลาบนเขาและจับกุ้งเอาไว้ส่งพี่ชายจื่อเซิ้น

บ่ายสองโมงกว่าๆจื่อเซิ้นขี่รถมาที่บ้านมู่หยางเพื่อจะมารับปลากับกุ้งไปขายในรอบค่ำพอมาถึงก็เรียกเพื่อนที่หน้าบ้าน

มู่หยางได้ยินจึงเดินไปเปิดประตูให้เพื่อนก่อนที่จื่อเซิ้นจะถอยรถเข้าไปในบ้านเขาเอาถังมาใส่เองด้วยสี่ถังและฟ่านปิงก็เตรียมกุ้งกับปลาให้ชายหนุ่มไปอย่างละสามสิบโลก่อน จะได้ไม่เป็นที่สงสัยเธอจะให้เยอะกว่านั้นก็ได้แต่กลัวผิดสังเกตุ เพราะเมื่อวานฟ่านปิงเอามือกวาดเข้ามิติมากมายโดยเธอไม่ไปหาก็ส่งให้เพื่อนพี่ชายได้อีกหลายวัน

พอเอาของขึ้นรถเรียบร้อยฟ่านปิงจึงเอาชาในภพเดิมที่เธอมีมากมายให้ชายหนุ่มไปอีกหลายห่อแต่เปลี่ยนกระดาษห่อของชาออก จื่อเซิ้นดื่มน้ำที่ฟ่านปิงให้แล้วก็รีบกลับแต่ขอกุ้งเพิ่มจากฟ่านปิงอีก ฟ่านปิงจึงให้เพิ่มไแอย่างละสิบโลก็พอ น้ำจิ้มก็ได้สูตรเป็นที่เรียบร้อยแล้วรอก็แต่กุ้งจากสองพี่น้องบ้านมู่เพียงอย่างเดียว ฟ่านปิงจึงเดินเข้าไปในบ้านแกล้งเอากุ้งออกมาเพิ่มให้พี่ชายจื่อเซิ้นและบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเอาใหม่

"ขอบใจน้องมากฟ่านปิง" วันนี้จื่อเซิ้นได้ปลากับกุ้งมากมายและจ่ายเงินให้ฟ่านปิงอย่างงามเลยฟ่านปิงเอาเงินเข้ามิติด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเงินทั้งนั้นรวยๆแล้วเราวันนี้เราทำเงินได้เยอะแยะอิๆๆเธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

พอพี่ชายจื่อเซิ้นออกไปสองพี่น้องก็พากันพักผ่อนก่อนจะขึ้นเขาตอนบ่ายสามโมงไปใส่ที่ดักปลาดักกุ้ง ส่วนของรถก็มาส่งให้แล้วและที่ดักปลาดักกุ้งของมู่หยางกับฟ่านปิงเตรียมเอาไว้เรียบร้อยรอแค่สองแม่ลูกเสิ่นมาตามที่นัดหมาย

"ปิงเอ๋อร์พี่จะนอนพักที่เปลหลังบ้านนี้นะมีอะไรก็เรียกพี่แล้วกัน" เสียงพี่ชายร้องบอกน้องสาวก่อนจะเดินไปนอนพักผ่อน ส่วนฟ่านปิงเข้าห้องและแวบเข้ามิติของตัวเองหันไปมองกองเงินหยวนที่พี่ชายจื่อเซิ้นจ่ายค่าปลาค่ากุ้งแล้วยิ้มแก้มปริ

"รอพี่อยูตรงนั้นนะพี่เงินจ้าตอนนี้ขอนอนพักเอาแรงก่อนละกัน" ก่อนหน้านี้ใช้เสียงเสนองานไปหลายที่เหนื่อยละดื่มน้ำเสร็จก็เดินเข้าห้องปีนขึ้นเตียงของตัวเองแล้วหลับสบายไม่มีเสียงรบกวน

จนได้เวลาสามโมงฟ่านปิงก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตามัดผมและเดินออกจากห้องเพื่อจะไปหาพี่ชายที่หลังบ้านพอเดินมาถึงก็เจอกับแม่เสิ่นหนานกับสามีจำเป็นที่นั่งรอเธออยู่กับพี่ชาย เฉินซานยิ้มให้ฟ่านปิงพอเห็นภรรยาตัวน้อยเดินออกมาที่หลังบ้านดูท่าทางเธอคงจะพึ่งตื่นมองดูหน้าของภรรยาด้วยความเอ็นดู

"อ้อปิงเอ๋อร์มาแล้วไหวไหมลูกให้พี่เขาไปกันสองคนก็ได้นะ" แม่เสิ่นหนานบอกกับลูกสะใภ้ที่เดินมาเหมือนคนยังไม่ตื่นนอนดีทั้งที่ล้างหน้าแล้วก็ตาม

"ไหวค่ะคุณแม่" ฟ่านปิงตอบและยิ้มให้แม่เสิ่นก่อนจะเดินไปหยิบตระกร้าของตัวเองสะพายขึ้นหลัง

"ไปกันเถอค่ะเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน" เธอบอกทุกคน

"ให้พี่ช่วยถือของไหมน้องจะได้หนักมาก" เฉินซานถามภรรยาตัวน้อยที่หยิบของเรียบร้อย

"ไม่ต้องฉันไหวค่ะ" เธอตอบและเดินตามหลังแม่เสิ่นพี่ชายใหญ่เดินนำหน้าส่วนสามีจำเป็นเดินรั้งท้ายให้

ทั้งสี่คนเดินประมาณสามเค่อก็ถึงที่เมื่อวานนี้ที่ฟ่านฟิงกับแม่เสิ่นมา พอมาถึงพี่ชายก็รีบลงมือวางที่ดักปลาและกุ้งใส่เหยี่อทุกอันที่ฟ่านปิงให้มาและเดินขึ้นไปใส่เรื่อยๆพร้อมกับเฉินซาน

ส่วนฟ่านปิงกับแม่เสิ่นหลังจากนั่งดื่มน้ำพักเหนื่อยครู่หนึ่งก็ลุกไปเก็บผักป่าที่แทงยอดมากมายใกล้ๆลำธารเพราะที่ตรงนี้ไม่มีชาวบ้านเข้ามาหาของป่าจึงทำให้มีผักป่าให้เก็บเยอะมากๆ แต่ก่อนที่จะเดินไปเก็บผักป่าฟ่านปิงขุดหลุมดักปลาให้พี่ชายดูสามหลุมก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงก็เก็บผักป่า

พี่ชายขุดหลุมดักปลาจนเป็นที่พอใจจึงหยุดมาช่วยน้องสาวเก็บผักป่ากับเฉินซานจนพอ ทั้งสี่คนจึงชวนกันไปดูหลุมดักปลาอันแรกที่ฟ่านปิงขุดให้ดูจึงพบว่าปลาตกลงหลุมหลายตัวสร้างความดีใจให้ทุกคนยิ่งนัก

วิธีของฟ่านปิงได้ผลดีปลาก็ไม่ตายอีกด้วยจึงพากันจับใส่ถังนำกลับไปทำอาหารเย็นและพี่ชายยังจับกุ้งมาให้อีกเกือบสามโลตอนที่วางกับดักเสร็จเรียบร้อยกับสามีจำเป็นของเธอที่จะทำตัวตามติดเธอตลอดและคอยพูดกับภรรยาตัวน้อย แม้ว่าฟ่านปิงจะถามคำตอบคำชายหนุ่มก็ไม่ละความพยายามและต้องการให้ฟ่านปิงยกโทษให้ก่อนที่จะแต่งนางเข้าบ้าน

"ปิงเอ๋อร์พี่ช่วยถือของที่มันหนักเองน้องเดินให้สบายกับแม่ของพี่เถอะ" เฉินซานบอกกับเธอ

"ไม่เป็นไรช่วยกันถือจะได้รีบเดินกลับบ้านได้เร็วขึ้น" เพราะของที่หนักเป็นสองหนุ่มเป็นส่วนใหญ่อยู่แล้ว

ส่วนฟ่านปิงกับแม่เสิ่นหนานสะพายตระกร้าผักป่าและหาที่ปิดไว้อย่างดีสี่คนเดินลงมาถึงบ้านห้าโมงกว่าๆฟ่านปิงจึงทำอาหารง่ายให้ทุกคนกินกันก่อน

กุ้งเผา ผัดผักป่าใส่เห็ดและต้มยำปลาซดน้ำร้อนๆสองหนุ่มกินจนอิ่มแปล้หมดข้าวไปจนเกลี้ยงหม้อไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง

ส่งสองแม่ลูกกลับบ้านเรียบร้อยสองพี่น้องบ้านมู่ก็ปิดประตูบ้าน ฟ่านปิงก็พาพี่ชายเข้ามิติแยกกันอาบน้ำห้องใครห้องมันนอนพักเอาแรงเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปชนปลาลงเขามารอส่งให้พี่ชายจื่อเซิ้น

ส่วนแม่ลูกบ้านเสิ่นที่เฉินซานเอาจักรยานมาด้วยก็ปั่นพามารดากลับบ้านด้วยรอยยิ้มสองแม่ลูกพูดคุยกันไปตลอดทางเรื่องของมู่ฟ่านปิงที่เก่งสารพัดที่จะทำเงินเข้าบ้าน สอบถามมู่หยางก็ได้ความว่าตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้นน้องสาวก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนสู้คนเก่งขึ้นแต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเขาบอกเฉินซาน

"แม่ครับฟ่านปิงก็ยังโกรธผมไม่หายเลยถามคำตอบคำแต่ก็ดีกว่าที่ว่าเธอพูดด้วย" เฉินซานบอกกับมารดา

"ตอนนี้หลายวันที่เรามาที่บ้านของเธอช่วยงานในบ้านผมรู้สึกชอบเธอมากจนอยากจะแต่งในวันพรุ่งนี้เลยครับแม่ ผมกลัวมากที่เมื่อเช้าคุนจื่อเซิ้นมองฟ่านปิงและพูดทำนองนั้นผมหวงภรรยาของผมมาก แต่ผมก็โล่งใจที่เมื่อก่อนมู่หยางไม่เคยพาฟ่านปิงไปที่ทำงานและรู้จักกับคุนจื่อเซิ้นก่อนที่จะเกิดเรื่องผมคงจะสู้คุนจื่อเซิ้นไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ผมจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอนเพราะว่าฟ่านปิงเป็นภรรยาของผมแล้วและผมจะทำทุกอย่างให้เธอรักผมตอบไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตามครับแม่

เฉินซานบอกเรื่องของตัวเองและปรึกษาแม่ไปด้วยจะได้หาทางช่วยให้ภรรยาตัวน้อยใจอ่อนรับรักเขาในเร็ววัน

"แค่นี้ก็ดีแล้วลูกที่น้องยอมคุยด้วยเป็นถ้าเป็นแม่คงเอาไม้ฟาดหัวลูกตั้งแต่ที่ลูกพูดจาให้น้องเสียใจแล้วละ ค่อยเป็นค่อยไปที่น้องยอมคุยด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วและฟ่านปิงเป็นเด็กดีมีเหตุผลและรู้ความมาก ดูซิวันนี้พาแม่ทำเงินได้หลายร้อยหยวนทั้งยังมีงานให้ทำส่งที่ร้านผ้าได้อีกตลอดต่อไปชีวิตของลูกกับน้องจะต้องร่ำรวยขึ้นๆไปเชื่อแม่สิซานเอ๋อร์ เป็นบุญของลูกที่หลุดพุ้นจากเสี่ยวชิงและอี้เหิงเพราะว่าที่ผ่านมาพวกเราไม่คาดคิดว่าแม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าหมั้นหมายกันมาตั้งหลายปีจะหักหลังกันได้ลงคอ ทั้งยังลากเอาฟ่านปิงเอามาพัวพันอีกเอาความดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่น ดีนะที่ฟ่านปิงฉลาดไม่เช่นนั้นคงเหมือนตกนรกทั้งเป็นกับการใส่ร้ายในครั้งนี้ของสองครอบครัวอดีตคู่หมั้นของลูกทั้งสองคน นี้ละนะเขาถึงบอกเอาไว้รู้หน้าไม่รู้ใจ ดีแค่ไหนที่ลูกไม่รักเสี่ยวชิงจนหัวปักหัวปรำแม่ไม่อยากคิดเลยถ้าเป็นแบบนั้น" แม่เสิ่นพูดกับลูกชายไปตลอดทางที่กลับบ้าน