บทที่60 ถึงจุดหมายในที่สุด

ทางฝั่งผู้อาวุโสของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เมื่อพวกเขาเห็นว่ากลุ่มของหนิงอ้ายทั้งสี่คนสามารถจัดการอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะได้สำเร็จ แม้ว่าตอนนี้จะยังมีผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ชายหญิงมากกว่าหลายสิบคนที่ยังไม่ฟื้นคืนสติก็ตาม

อำนาจสะกดใจที่เคยควบคุมไม่ต่างหุ่นเชิดไร้ซึ่งแรงต้านทาน เมื่อสัตว์อสูรนายแห่งพันธะดังกล่าวได้ตกตายไป ร่างกายของพวกเขาจะไม่ได้รับผลกระทบต่อวิถีทางแห่งผู้ฝึกตนในวันข้างหน้า หลังจากนี้เพียงไม่กี่ชั่วยามย่อมที่จะฟื้นสติกลับมาได้ดังเดิม หากว่ากลุ่มของรุ่นเยาว์เหล่านี้สามารถเดินทางมาถึงประตูทางเข้าของสำนักศึกษาได้สำเร็จ นั่นเท่ากับว่าในปีนี้ทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ได้รับศิษย์ใหม่มากที่สุดของทางสำนักเลยทีเดียว

"ในที่สุดพวกเขาทั้งสี่คนก็มาถึงประตูทางเข้าของสำนักได้เสียที บอกตามตรงว่าที่ผ่านมาในตำแหน่งผู้อาวุโสของสำนัก ได้เห็นการคัดเลือกศิษย์ใหม่มามากมายนับไม่ถ้วน ทว่าไม่มีครั้งใดซักครั้งที่ทำให้ข้าเกือบหัวใจจะวายเช่นนี้ได้!!" ผู้อาวุโสชราร่างเล็กคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงดังราวกับอัดอั้นมาแสนนาน พร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่เด็กพวกนี้สามารถผ่านมาได้อย่างปลอดภัย

"ไม่ว่าจะเป็นอสูรเสือดาวลมกรด อสูรอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬที่ปรากฎตัวให้เห็นรอบหลายร้อยปี และสุดท้ายอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะที่เข้ามาแทรกแซงการทดสอบของสำนักครั้งนี้ แต่ละสิ่งอย่างที่รุ่นเยาว์ทั้งสี่คนได้พบเจอในการทดสอบข้าพูดได้เลยว่าแทบไม่ต่างไปจากการออกไปทำภารกิจของสำนักเสียด้วยซ้ำ..." หญิงชราคนหนึ่งเอ่ยเสริมขึ้นมาในทันที

"หนึ่งเคล็ดวิชาฝ่ามือบัญชาการ ด้วยอายุเพียงสิบห้าสิบหกปีเช่นนี้นับว่ารุนแรงยิ่งนัก ข้าพอสัมผัสได้ว่านั้นกระดูกวิญญาณชิ้นย่อมมีอายุไม่ต่ำกว่าสี่พันปีเป็นแน่ หากเทียบไปกับระดับพลังวิญญาณแล้ว ไม่แน่ใจว่าเด็กคนนี้ได้ประสานกระดูกวิญญาณเข้ากับร่างกายโดยไร้ซึ่งผลกระทบใดใด ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก!!" ผู้อาวุโสชายวัยกลางคนที่ชื่นชอบสังเกตรายละเอียดสิ่งต่าง ๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นในข้อข้องใจนี้

"บทเวทย์ที่เรียกใช้นั้นก็เต็มเปี่ยมด้วยอานุภาพที่น่าชื่นชม กล่าวได้ว่ามีส่วนด้อยกว่าบทเวทย์ระดับเทวะเพียงไม่กี่ขั้น แต่นั่นพอเข้าใจได้ว่าผู้ใช้บทเวทย์เป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิวิญญาณเท่านั้น จากที่ข้าพอคุ้นเคยกับสหายจึงทำให้พอที่จะสัมผัสได้ว่าเวทย์ดังกล่าวนี้นั้นได้ถูกประสานไปกับอักขระเวทย์โบราณได้อย่างลงตัว จึงส่งผลให้มีอาณุภาพความรุนแรงมีมากกว่าเวทย์ในปราณธาตุเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด..." ผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ในส่วนมุมด้านข้างห้องได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชม

"จะว่าไปแล้วข้านั้นชอบเด็กหนุ่มที่มีนามว่าลู่ซีไม่น้อย ด้วยช่วงอายุเพียงเท่านี้แต่กลับสามารถควบคุมอารมณ์ที่มีมีความเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดี อีกทั้งเคล็ดวิชากระบี่ของเขาน่าสนใจมาก ไม่น่าเชื่อว่าด้วยวัยเพียงสิบหกปีเท่านี้จะสามารถใช้เพลงกระบี่ได้ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเสียอย่างนั้น หากได้รับการขัดเกลาจากข้าอีกสักหน่อยอีกฝ่ายคงสามารถยืนอยู่แถวหน้าของตำหนักศาสตร์แห่งต่อสู้ได้อย่างแน่นอน..." โจวเซินผู้เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสสุงสุดของตำหนักศาสตร์แห่งการต่อสู้เอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ แสดงให้ทุกคนในที่นี้รับรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการให้เด็กหนุ่มที่มีนามว่าลู่ซีมาอยู่ในสังกัดตำหนักของตนมากเพียงใด

"แต่สำหรับข้ากลับชื่นชอบเด็กหนุ่มที่มีนามว่าจินหั่วมากกว่า เด็กหนุ่มผู้นี้ได้ถูกวางตัวไว้ในตำแหน่งที่สูงสุดนั้นคือฐานะว่าที่ประมุขตระกูลจินคนต่อไป ตระกูลจินนั้นก็เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้น หากสร้างความสัมพันธ์ที่ดีได้ในวันข้างหน้าที่อีกฝ่ายขึ้นเป็นประมุขตระกูลคนต่อไปขุมพลังหนุนหลังของสำนักศึกษาเราก็จะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม..." ผู้อาวุโสชายอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับคาดการณ์ถึงสิ่งที่อาจเป็นได้ในวันข้างหน้าที่ส่งผลดีกับทางสำนักโดยตรง

"ข้ากลับคิดว่าเจ้าเด็กอี้หลินคนนี้นั่นก็ไม่เลว ดูไปแล้วปราณธาตุไฟต้นกำเนิดนั้นมีความแตกต่างไปบางส่วนจากประมุขตระกูลอี้ในปัจจุบัน ด้วยเพราะการที่มารดาของเขาหรือฮูหยินรุ่ยเป็นชาวเผ่าที่มีความเป็นมาลึกลับไม่ทราบที่มาอันชัดเจน ด้วยวัยเพียงสิบห้าสิบหกปีเช่นนี้ หากว่าทางสำนักศึกษาของเราสามารถบ่มเพาะให้เขานั้นไปถึงจุดขีดสุดความสามารถของตนเองได้ข้าว่าเด็กคนนี้ย่อมเป็นอีกหนึ่งกำลังที่สำคัญไม่แพ้กัน..." ผู้อาวุโสที่มีรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเพียงชายหนุ่มทั่วไป แต่ด้วยเคล็ดวิชาเฉพาะของอีกฝ่ายจึงทำให้เมื่อบรรลุเคล็ดวิชาในระดับที่สูงขึ้น ร่างกายภายนอกได้แปรเปลี่ยนดูอ่อนเยาว์ลง ไม่ต่างไปจากตาเฒ่าประหลาดก็ว่าได้

"การเลือกศิษย์ใหม่เข้าศึกษาในตำหนักของแต่ละคนนั้นข้าว่าไว้เราค่อยพูดคุยปรึกษากันภายหลังดีหรือไม่?? ตอนนี้เราควรตรวจสอบในงานของวันพรุ่งนี้ที่ตามกำหนดเวลาการทดสอบยังมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง และยังอาจต้องเพิ่มระดับการป้องกันอีกหลายส่วนจะเป็นการดีที่สุด..."

กลุ่มของหนิงอ้ายทั้งสี่คนพวกเขาต่างมองหน้ากันและกระโดดกอดกันด้วยความรู้สึกยินดีเพราะว่าสิ่งที่พวกเขาตั้งใจเพียรพยายามมาตั้งแต่เเรกในที่สุดก็สัมฤทธิ์ผล ภาพที่อยู่ด้านหน้าของพวกเขาคือประตูทางเข้าของสำนักที่ถูกทำขึ้นจากหินแกะสลักเป็นสีขาวดำที่เป็นลวดลายสวยงามที่มีสัญลักษณ์เป็นรูปหยดน้ำแปดแฉกอยู่ตรงกลาง ตรงด้านข้างของแท่งเสาหินที่รองรับป้ายชื่อของสำนักนั้นเป็นผู้คุ้มกันจำนวนหลายคน

หนิงอ้ายปล่อยวิหคสอดแนมไปยังรัศมีสองลี้ของขอบเขตการรับรู้ ก่อนที่เนตรแห่งสวรรค์จะส่งข้อมูลให้เขาได้รับรู้ว่าประตูหินทางเข้าของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์นั้นทำมาจาก ผลึกอัมพรสวรรค์เก้าชั้นฟ้า แร่หินที่หาได้ยากยิ่งในยุทธภพ ฟังว่าเพียงขนาดหัวนิ้วมือนั้นก็มีมูลค่าไปหลายล้านเหรียญทองแล้ว

แต่นี่ทางสำนักศึกษากลับนำเอาผลึกอัมพรสวรรค์เก้าชั้นฟ้านี้ใช้ทำเป็นประตูของสำนัก ความรุ่งเรืองของสำนักศึกษาที่มีความเป็นมานับหลายพันปี ความมั่งคั่งเช่นนี้สมกับเป็นหนึ่งในห้าของสำนักศึกษาระดับต้น ๆ ของมหาทวีปบูรพานี้ได้อย่างแท้จริง

ผู้คุ้มกันเกือบสิบคนที่ยืนประจำการอยู่ตรงด้านข้างประตูทางเข้าสำนักนั้นต่างล้วนเป็นผู้ฝึกตนที่มีพลังวิญญาณไม่น้อยกว่าระดับเทวะวิญญาณแทบทั้งสิ้น หนิงอ้ายถึงกับคิดอยู่ในใจว่าทางสำนักถึงกับมีตัวตนระดับเทวะวิญญาณเป็นผู้คุ้มกันเช่นนี้ ไม่รู้ว่าในสำนักนั้นจะมีเสือซ่อนเล็บที่เปี่ยมไปด้วยอยู่มากน้อยสักเพียงใด หนิงอ้ายก็พอเข้าใจได้ สำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นหนึ่งในห้าของสำนักศึกษาที่ได้รับการยอมรับในบูรพาทวีป แน่นอนว่าที่แห่งนี้ยังขึ้นชื่อในเรื่องความปลอดภัยมากที่สุดอีกสถานที่หนึ่งเช่นกัน

"ค่ายกลของสำนักศึกษาดูคล้ายกับว่าเป็นค่ายกลที่แฝงไปด้วยพลังกดดันบางอย่างแค่เพียงมองก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันให้ไม่น้อยไม่รู้ว่าซุกซ่อนไปด้วยกลพิศดารอันใดกัน..." ลู่ซีเอ่ยขึ้นอย่างความสงสัยด้วยเพราะเขาชื่นชอบในเรื่องราวเกี่ยวข้องศาสตร์แห่งค่ายกล ดังนั้นเมื่อได้เห็นค่ายกลระดับสูงเช่นนี้แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะวิเคราะห์ออกมา

"เจ้าชื่นชอบศาสตร์แห่งค่ายกลเช่นนั้นรึลู่ซี?? สำหรับข้าเรื่องเช่นนี้ช่างละเอียดอ่อนเกินไปกว่าที่ข้าจะเรียบรู้ได้ อีกอย่างอย่างข้านั้นล้วนแต่เหมาะสมกับการต่อยตีเป็นที่สุด!!!" อี้หลินเอ่ยขึ้น เขาที่มีฐานะเป็นนายน้อยของตระกูลอี้ ย่อมหนีไม่พ้นต้องเรียนรู้ทุกศาสตร์อย่างคล่องแคล่ว แน่นอนว่าศาสตร์ใดที่ต้องข้องเกี่ยวกับความจำหรือความละเอียดอ่อนย่อมไม่ใช่ทางของเขาทั้งสิ้น

"เจ้าก็เป็นเช่นนี้เสมออี้หลิน ข้ายังจำได้ในตอนเด็กที่เจ้าถูกท่านน้ารุ่ยมารดาของเจ้าสั่งให้บ่าวรับใช้จับตัวเจ้าอาบน้ำแต่งตัว เพราะเจ้าไม่ยอมเข้าเรียนเสริม ฮ่าฮ่าฮ่า!!!" จินหั่วเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงวีรกรรมของอีกฝ่าย อี้หลินที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ฝากรอยมือไว้กลางหลังของเด็กหนุ่มด้วยความรักดั่งสหายไปหนึ่งที ทำเอาจินหั่วนั้นถึงกับปวดหลังอยู่เป็นครู่ใหญ่เลยทีเดียว

"เจ้าคิดเห็นเป็นอย่างไรบ้างหนิงอ้าย??"

"ค่ายกลนี้มีชื่อว่า มหาจตุรทิศวิถีประสานโลกา นับได้ว่าเป็นอีกมหาค่ายกลที่ขึ้นชื่อของทางสำนักศึกษาที่ถูกคิดค้นด้วยบรรพชนผู้ก่อตั้งสำนัก ฟังว่าในทุกสี่ปีวนเวียนมาถึงนั้นเจ้าแห่งสำนักในแต่ละรุ่นจะต้องถ่ายเทลมปราณไม่น้อยกว่าสองถึงสามส่วนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของมหาค่ายกลแห่งนี้ อีกทั้งยังมีพลังลึกลับบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่จึงทำให้ค่ายกลมีความลี้ลับบางอย่าง อาจถูกกระตุ้นใช้งานได้ในยามที่ทางสำนักถูกโจมตีหรืออาจด้วยเหตุผลอื่นก็เป็นไปได้เช่นกัน..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นตามข้อมูลที่เนตรแห่งสวรรค์บอกให้รับรู้

"ข้าคิดว่ามหาค่ายกลนี้ได้ถูกเสริมความแข็งแกร่งด้วยพลังวิญญาณต้นกำเนิดของท่านผู้ก่อตั้งและท่านเจ้าสำนักในแต่ละรุ่นมายาวนานตลอดหลายพันปีที่ผ่านมา หากจะกล่าวว่ามหาค่ายกลนี้เป็นหนึ่งในค่ายกลที่แข็งแกร่งต้น ๆ ในยุทธภพ ย่อมไม่เกินจริงไปซักเท่าไหร่นักขอรับ..." สิ้นคำของหนิงอ้ายนอกจากจะทำให้เด็กหนุ่มทั้งสามคนชื่นชมในความรอบรู้ของสหายตัวน้อยแล้ว ทางฝั่งของผู้อาวุโสที่สังเกตการณ์จากค่ายกลส่งภาพโดยเฉพาะทางฝั่งของเจ้าตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลต่างรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

ความลี้ลับของมหาค่ายกลที่ถูกซุกซ่อนไว้ เขายังต้องใช้เวลาครึ่งปีกว่าจะรับรู้ถึงสิ่งนี้ ในฐานะเจ้าตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลตลอดหลายปีมานี้ กล่าวได้ว่าเขายังไม่สามารถไขความลับของมหาค่ายกลของสำนักได้หมดเสียที ดูท่าแล้วคงต้องหาเวลาพูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนี้เสียแล้ว

ทางฝั่งของเจียงเฉิงที่เป็นเจ้าสำนักเขาเองก็รู้สึกประหลาดใจไปไม่ต่างกัน ที่เด็กหนุ่มถึงกับล่วงรู้ได้ว่ามหาค่ายกลมหาจตุรทิศวิถีประสานโลกานี้ เจ้าสำนักในแต่และรุ่นต้องคอยถ่ายเทพลังวิญญาณในทุกสี่ปีเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง

ความลับพิศดารเช่นนี้หากไม่ใช่เป็นเจ้าสำนักหรือเป็นศิษย์สืบทอดโดยตรงย่อมไม่มีผู้ใดรับรู้เป็นแน่ ผู้อาวุโสหลายคนที่อยากรู้ว่าเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเจ้าสำนักไม่ได้เอ่ยแย้งสิ่งใดขึ้นมาจึงทำให้พวกเขาพอรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมานั้นเป็นเรื่องจริง

หากเป็นเช่นนั้นแล้วการที่เด็กหนุ่มหนิงอ้ายสามารถรับรู้ถึงปริศนาความลับนี้ทั้งที่ยังไม่ได้ก้าวเท้าเข้ามาในสำนักเสียเลยด้วยซ้ำ อาศัยเพียงแค่การมองเห็นและญาณสัมผัสก็ทำให้รับรู้ได้ถึงสิ่งเหล่านี้ได้ราวกับว่ามีดวงตาที่สาม แต่หากจะให้พวกเขาไปคาดคั้นเด็กหนุ่มคงไม่ใช่เรื่องควรกระทำสักเท่าไหร่ เพราะในโลกแห่งผู้ฝึกตนนี้ทุกคนต่างมีไพ่ลับในมือหรือมีความลับที่ไม่อาจให้ล่วงรู้ได้ไม่ต่างกัน...

"ข้าอยากพักผ่อนจะแย่อยู่แล้ว..." อี้หลินบ่นขึ้นพร้อมกับเดินนำทุกคนไปยังทางเข้าสำนักในทันทีเมื่อไปถึงจึงได้เอ่ยถามผู้คุ้มกันท่านหนึ่งที่ดูใจดีว่า

"พวกข้ามาถึงทางเข้าของสำนักแล้ว ต้องทำสิ่งอื่นอีกหรือไม่ขอรับ??" ลู่ซีเอ่ยถามพร้อมกับยกมือประสานขึ้นด้วยมารยาทของผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ที่พึงกระทำต่อผู้อาวุโสด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนแม้ว่าผู้อาวุโสท่านนี้เป็นเพียงผู้คุมกันทางเข้าของประตูสำนักศึกษาเท่านั้น

สิ่งนี้ที่ปรากฎแก่สายตาของผู้คุ้มกันทั้งหมดและผู้ที่สังเกตการณ์จากค่ายกลส่งภาพนั้นต่างพยักหน้าและมีความเห็นตรงกันด้วยเพราะสิ่งที่ชายหนุ่มทั้งสี่คนกระทำต่อกลุ่มผู้คุมกันเหล่านี้ที่เต็มไปด้วยมารยาทที่พึงมี ย่อมแสดงให้เห็นการอบรมจากตระกูลและนิสัยส่วนตัวของอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด

หัวหน้าผู้คุ้มกันท่านนั้นและผู้คุ้มกันใกล้เคียงที่เห็นท่าทางดังกล่าวต่างรู้สึกดีกับเด็กหนุ่มทั้งสี่คนตรงหน้าขึ้นหลายส่วน ใบหน้าหล่อเหลาสมกับวัยดูอ่อนลงกว่าเดิม แววตาที่ทอดมองมายังพวกกลุ่มของหนิงอ้ายเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก

ทุกปีของการเปิดรับศิษย์ใหม่เข้าสำนักศึกษา เหล่าบรรดารุ่นเยาว์ชายหญิงที่มาจากตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงของแต่ละแคว้นต่างเดินเข้ามาร่วมทดสอบการเป็นศิษย์กันไม่น้อย ความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีย่อมมีอย่างเต็มเปี่ยมอย่างแน่นอนยิ่งลำดับชั้นวรรณะเห็นได้ชัดเจนเป็นอย่างยิ่ง การที่รุ่นเยาว์เหล่านั้นจะแสดงกริยาท่าทางราวกับพวกเขาเป็นเพียงข้ารับใช้ พวกเขาได้แต่นิ่งอดทนเพราะถือว่านี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ตนสามารถตอบแทนสำนักศึกษาแห่งนี้ได้

ด้วยสิ่งเหล่านี้จึงทำให้ผู้คุมกันหลายคนในที่นี้หลายคนจึงไม่ค่อยชื่นชอบรุ่นเยาว์ที่เป็นศิษย์ใหม่มากนัก แม้ว่าเมื่อพวกเขาหากได้เข้าสำนักไปแล้ว กริยาท่าทางเหล่านี้จะหายไปบ้างแต่นั้นก็ทำให้ความรู้สึกแรกที่พวกเขาทุกคนในที่นี้ที่มีต่อผู้เข้าร่วมการทดสอบย่อมไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่

ผู้คุมกันเหล่านี้ล้วนต่างเคยเป็นศิษย์สายนอกของทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด แต่อาจด้วยเพราะถึงช่วงอายุกำหนดเเล้วยังไม่สามารถเลื่อนเป็นศิษย์สายในได้หรือบ้างก็มีเหตุผลส่วนตัวที่จำเป็นพวกเขาจึงเลือกที่จะทำหน้าที่นี้ซึ่งไม่ต่างไปจากผู้อาวุโสสายนอกของทางสำนัก แม้จะดูว่าเป็นเพียงผู้อาวุโสศิษย์สายนอก แต่สำหรับเมืองใกล้เคียงในการปกครองของสำนักศึกษาแล้วกลุ่มคนเหล่านี้ล้วนมีน้ำหนักในใจหลายส่วนเลยทีเดียว

"ขอแสดงความยินดีกับพวกเจ้าทั้งสี่คนที่สามารถผ่านการทดสอบมาจนถึงทางสำนักศึกษาได้สำเร็จ วันพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายของกำหนดการรับศิษย์ใหม่ในปีนี้แล้ว รายละเอียดเพิ่มเติมจะมีผู้อาวุโสฝ่ายในจะแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันอีกครั้ง เวลาที่เหลือก่อนถึงวันพรุ่งพวกเจ้าสามารถพักผ่อนอยู่ในบริเวณนี้ได้..." หัวหน้าผู้คุ้มกันท่านเดิมเอ่ยขึ้นพร้อมกับแนะนำไปด้วยความหวังดี

"ผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้มีผู้ผ่านการทดสอบมาถึงที่นี่กี่คนแล้วหรือขอรับ??" อี้หลินถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะว่าก่อนหน้านี้หนิงอ้ายได้บอกให้รับรู้ว่าปีนี้มีรุ่นเยาว์ชายหญิงที่โดดเด่นหลายคน หากมีนิสัยที่เข้ากันได้แน่นอนว่าการผูกมิตรย่อมเป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน

"ปีนี้ทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์นับว่าได้รุ่นเยาว์ชายหญิงที่โดดเด่นหลายคนเลยทีเดียว ก่อนหน้าที่พวกเจ้าจะมาถึง มีรุ่นเยาว์ที่ผ่านการทดสอบเป็นชายไปแล้วหกคน หญิงอีกสามคน ดูจากท่าทางแล้วคงผ่านเรื่องราวลำบากในการทดสอบมาไม่น้อยกว่าพวกเจ้าไปสักเท่าไหร่..." หัวหน้าผู้คุมกันตอบกลับไปให้คลายสงสัย

"ขอบคุณผู้อาวุโส เช่นนั้นพวกข้าขอตัวแยกย้ายไปพักผ่อนนะขอรับ" กลุ่มของหนิงอ้ายทั้งสี่คนได้ยินคำตอบจึงหายความสงสัยแล้ว จากนั้นพวกเขาได้โค้งตัวคำนับก่อนที่จะมุ่งตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลห่างไปนัก...