ตอนที่ 5 สุดท้าย กลายเป็นคนผิด

“น้ำตาลไม่ได้ยัดเยียด ที่จะให้พี่วินท์รักน้ำตาลนะคะ แต่ว่าตอนนี้ น้ำตาลยังตัดใจจากพี่วินท์ไม่ได้ต่างหากล่ะคะ น้ำตาลกำลังพยายามอยู่ค่ะพี่วินท์”

ดวงตาคู่สวยมองลึกเข้าไปในตาเขา พยายามสะกดกลั้นความขมขื่นในหัวใจเอาไว้ อลินดาเข้าใจผิดมาตลอดว่าเขารักเธอ ท่าทีที่เขาแสดงกับเธอในตอนนั้น มันเหมือนกับว่า เขาเองก็รักเธอและมีใจให้เธอเช่นกัน

“ตัดใจ! ด้วยการที่เธอลงเรียนคณะเดียวกันกับพี่เนี่ยเหรอ? นี่เธอจะบอกพี่ว่า เธอพยายามตัดใจอยู่ใช่มั้ยน้ำตาล!”

เขาตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธขึ้งขึ้นมาทันที สายตาคมกริบจ้องเธอเขม็ง!

“น้ำตาลเลือกเรียนวิศวะ ก็เพราะน้ำตาลชอบที่จะเรียนสายนี้ ไม่ได้คิดที่จะตามพี่ไปเรียนเลยนะคะพี่วินท์”

เพราะทุกคนในบ้านต่างสนับสนุนให้เธอเรียนสาขานี้ เพื่อที่จบออกมา อลินดาจะได้เข้าทำงานในบริษัทของครอบครัวได้เลย ส่วนหนึ่งเธอก็ชอบที่จะเรียนสาขานี้อยู่แล้ว ไม่ได้คิดแบบที่เขาเข้าใจเลยสักนิด...

“สรุป! จะให้พี่เชื่อเธองั้นสิ!”

“น้ำตาลไม่ขอให้พี่วินท์เชื่อหรอกค่ะ แต่ทุกคำพูดที่น้ำตาลพูดมันคือความจริง ทำไมคะพี่วินท์? ทำไมพี่วินท์ถึงเปลี่ยนไป ทั้งที่ก่อนหน้านี้ พี่ก็ยัง...”

“อะไรทำให้เธอคิดว่าพี่ชอบเธอ ความเป็นพี่ชายของพี่ก็แสดงออกมาชัดเจน พี่เคยบอกรักเธองั้นเหรอ...น้ำตาล!”

“มะ-ไม่ได้บอกค่ะ”

ลําคอของหญิงสาวตีบตัน พยายามสะกดความรู้สึกแสบร้อนที่สุดขึ้นมาในดวงตา ริมฝีปากชมพูยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมๆ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความชอกช้ำอย่างที่สุด ‘สรุปแล้ว เธอเข้าใจผิดไปเองสินะ’

“พี่ขอเตือนเราเป็นครั้งสุดท้าย ว่าอย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของพี่อีก เข้าใจมั้ย!” กวินท์ตะคอกออกมาเสียงดัง

“เข้าใจค่ะ น้ำตาลขอโทษค่ะ ที่ผ่านมา น้ำตาลทำให้พี่ลำบากใจ น้ำตาลเข้าใจผิดเอง เข้าใจว่าพี่วินท์ก็รักน้ำตาลเหมือนกัน ต่อไปนี้ น้ำตาลจะพยายามค่ะ”

พูดจบ อลินดาก็ลุกขึ้นยืน และหันหลังเดินจากไปทันที เธอไม่รอคำตอบหรือคำพูดใดๆ จากเขาอีกแล้ว ตอนนี้หัวใจของเธอมันแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดีแล้ว น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยทําให้ทัศนวิสัยพร่าเลือน อลินดาต้องรีบเดินออกจากตรงนี้ เธอไม่อยากให้เขาเห็นถึงความชอกช้ำของเธออีกต่อไป เขาไม่ใช่พี่วินท์ที่แสนดีของเธออีกแล้ว...

          @ มหาวิทยาลัยxxx

          ห้องดนตรี...

          “เฮ้ย! ไอ้กันต์ มึงดูอะไรนี่!”

ณภัทรยื่นสมาร์ทโฟนให้เพื่อนดู

          “อะไรของมึงไอ้ภัทร ตะโกนเสียงดังทำไม”

          “มีไรกันวะภัทร กูดูด้วยดิ” เตชินทร์รีบวิ่งมาสมทบ

          “นี่มัน น้องเวนิส น้องสาวไอ้วินท์นี่ ทำไมเหรอ? มึงไปส่องไอจีน้องเขาหรือไง เฮ้ย! บอกไว้ก่อนนะโว้ย ไอ้วินท์เอามึงตายแน่ไอ้ภัทร มันหวงน้องมันมาก ใครๆ ก็รู้”

          “ไอ้ชินทร์! มึงดูรูปน้องเขาดีๆ ก่อนมั้ย!”

          “มึงเฉลยมาเลยดีกว่าไอ้ภัทร”

          “มึงเห็นน้องเขาถือภาพวาดแล้วโพสต์ท่ามั้ย”

          “เออ ก็เห็นอยู่ แล้วมีไร”

          “พวกมึงนี่โง่จริงๆ ภาพที่น้องเขาถือ มึงไม่คุ้นตาเลยเหรอ”

          “อ่าว! เฮ้ย! นี่มันเหมือนไอ้กันต์มาก แล้วน้องเขา...”

          “ทำไม น้องสาวไอ้วินท์ ถึงมีภาพวาดคล้ายหน้ากูวะ”

ชนกันต์มองภาพวาดสีน้ำมันนั้นซ้ำอีกครั้ง ก่อนหน้านั้น เขาเคยเจอน้องสาวเพื่อน ในงานวันเกิดแค่ครั้งเดียวเองนะ หรือภาพวาดนั้นจะแค่คนหน้าเหมือน...

          “มึงก็โง่อีกคน ไอ้กันต์ น้องเวนิส เขาเขียนข้อความชื่อย่อ ชน-กันต์ และตามด้วยอิโมจิหัวใจเห็นมั้ย และเขียนตัวย่ออีกว่า สทร. ตามด้วยรูปหัวใจ”

          “สทร. คือ?” สามเสียงประสานพร้อมกัน

          “โอ้ย! พวกมึง ทำไมได้โง่ขนาดนี้วะ”

          “สทร. ก็แปลว่า สุดที่รักไง พวกมึงนี่”

          “กูว่าไม่ใช่หรอก มึงมั่วไอ้ภัทร!”

          “กูไม่มั่วนะกันต์ น้องเวนิสชอบมึง”

          “แล้วไอ้กันต์กับน้องเวนิส ไปคบกันตอนไหนวะ”

          “เออ…นั่นสิไอ้รัชย์ แล้วกูจะรู้มั้ย มึงถามไอ้กันต์สิ!”

          “กูไม่รู้ และกูก็ไม่ได้คบน้องเขาเลย อย่ามาลงที่กูนะ”

ชนกันต์ออกตัวอย่างเร็ว

          “แต่น้องเวนิสเขาชอบมึง ดูก็รู้ ชัดเจนขนาดนี้ มึงลองเลื่อนดูไอจีน้องเขาย้อนหลังสิ แต่ละรูปที่น้องเขาโพสต์ มันเหมือนคนกำลังมีความรักเลยนะโว้ย”

          “เอาล่ะสิ งานเข้ามึงแล้วไอ้กันต์ มึงไปคุกเข่าขอคารวะกับไอ้วินท์เถอะ ก่อนที่มันจะต่อยปากมึง”

          “ไม่ไป! กูไม่ได้ชอบน้องเขา ทำไมกูจะต้องกลัวด้วย พวกมึงอย่าปั่น ไม่มีวัน ถึงแม้น้องเขาจะชอบกูจริงๆ กูก็ไม่มีวันที่จะคบน้องเขาหรอก” เพราะชนกันต์รู้ดี ว่าฐานะของเขามันควรอยู่ในระดับไหน ไม่มีวัน ที่เขาจะปีนขึ้นไปเด็ดดอกฟ้าแน่นอน...

          “จริงของไอ้กันต์นะ มึงจะให้ไอ้กันต์ไปคารวะไอ้วินท์ทำไม ในเมื่อน้องเวนิส เขามาชอบไอ้กันต์เอง...เอ่อ...แล้วทำไม น้องเวนิส ไม่มาชอบกูบ้างวะ ความจริง กูก็แอบส่องน้องเขามาตั้งแต่น้องเขาอยู่ปีหนึ่งแล้วนะ”

          “น้องเวนิสเขารู้ไง ว่าคนเจ้าชู้อย่างมึง เขาไม่คิดจะเอามึงไปเป็นแฟนหรอกไอ้ชินทร์ ถ้ากูเป็นน้องเวนิส กูเลือกไอ้กันต์ดีกว่ามั้ย”

          “ทำไม! กูมันเป็นยังไงไอ้ภัทร!”

          “เรื่องหนังหน้า มึงโอเคนะ แต่ความเจ้าชู้ของมึงมันไม่โอเคว่ะ ผู้หญิงเขาดูออก คบไปก็เสี่ยงที่จะโดนทิ้ง ดูผู้หญิงที่มึงคบแต่ละคนสิไอ้ชินทร์ มีคนไหนที่เกินสามเดือนมั่ง”

          “ก็กูมันหล่อนี่ คนหล่อก็ต้องมีผู้หญิงสวยรุมล้อม ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร ว่าแต่มึงเถอะไอ้ภัทร อายุ 21 แล้ว มึงเคยไปเปิดซิง บ้างหรือยังเถอะ”

          “เคย ไม่เคย กูจำเป็นจะต้องบอกมึงมั้ยไอ้ชินทร์”

          “แอ๊ะ! แสดงว่ามึงยังไม่เคยแน่ๆ”

          “ไอ้ชินทร์!” ณภัทรเตรียมง้างหมัดขึ้น

          “หยุด! มึงสองคนหยุดทะเลาะกันเถอะ นี่มันเรื่องของไอ้กันต์นะ ทำไมมันลามไปเรื่องพวกมึงสองคนได้ไง”

          “ก็ไอ้ภัทรมันกวนบาทากูนี่ สมควรด่ามันมั้ยล่ะ”

          “มึงดีตายล่ะ ไอ้ชินทร์”

          “พอเถอะ มึงสองคนหยุดวุ่นวายซะที ว่าแต่ ตอนนี้ไอ้วินท์มันไปไหนวะ มีใครรู้มั่ง ว่ามันไปไหน”

          “มันไปคุยกับอาจารย์เรื่องโปรเจคก่อนจบมันน่ะ สงสัยมันอยากจะรีบเรียนจบแย่ล่ะมั้ง”

          “ทำไมมันต้องรีบด้วย ความจริงวิชาโปรเจคมันอยู่ปีสี่นี่ พักนี้กูว่าไอ้วินท์มันแปลกๆ นะ ดูเป็นพวกอารมณ์หลายขั้ว เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย ตามมันไม่ทันจริงๆ”

          “เพราะน้องน้ำตาลไง มึงไม่เห็นตอนเลือกน้องรหัสเหรอ กูแม่-รงโคตรสงสารน้องเขาเลยว่ะ”

          “เออดิ เรื่องนี้กูเห็นด้วย ไอ้วินท์มันกลัวน้องเขาชอบมันหรือเปล่าวะ”

          “ก็น่าจะประมาณนั้นนะ มึงก็ไปรับน้องน้ำตาลมาเป็นแฟนสิไอ้ชินทร์ ตอนนี้น้องน้ำตาลคนสวยกำลัง Hot! เลยนะโว้ย หนุ่มๆ นี่ตามจีบเพียบ”

          “มึงอย่าแนะนำมันเลยไอ้รัชย์ กูสงสารน้องเขาว่ะ น้องเขาควรจะเจอคนที่ดีกว่า ปล่อยน้องเขาไปดีเถอะ”

          “มึงไม่พูด ก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้นะไอ้ภัทร!”

          “ก็มันจริงนี่หว่าไอ้ชินทร์”

          “ถ้ามึงไม่ได้กินหมัดกูวันนี้ มึงจะนอนไม่หลับงั้นสิ”

          “อ่าว ก็มาดิ กูกลัวมั้ยไอ้ชินทร์”

          “พอเถอะ! พวกมึงหยุด!”