Chapter 31 ตบมือข้างเดียวคงไม่ดัง2

คาวีนั่งรอน้องสาวอยู่ที่ห้องรับแขก เขามองไปรอบๆ ภายในบ้านถูกจัดแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง และที่สำคัญเขามั่นใจว่า นารีอยู่ที่นี่คงสุขสบายกว่าที่บ้านกสิเทพ เพราะดูจากใบหน้าน้องสาวของเขาแล้ว เธอดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อก่อน ที่สำคัญทุกคนในบ้านดูจะเกรงใจและให้ความเคารพนารีมาก                                     

"นี่ค่ะพี่คาวี นาลืมถาม พี่ไปทำอะไรมาถึงได้ติดหนี้เยอะแยะมากมายแบบนั้น พ่อกับแม่รู้เปล่า" คาวีรับบัตรเอทีเอ็มจากน้องสาวมาใส่กระเป๋าเสื้อไว้                                                                                                           

"รหัสอะไรนารี" คาวีไม่ตอบคำถามน้องสาว แต่เขากลับถามรหัสของบัตรนั่นออกไปแทน             

"รหัสของบัตรคือวันเกิดของนา กดวนสามครั้งมันก็จะกลายเป็นตัวเลขหกหลัก พี่ยังไม่ได้บอกนาเลยทำไมถึงได้เป็นหนี้ก้อนโต" นารีกำลังสังหรณ์ใจว่าพี่ชายนั้นจะติดการพนัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอคิดว่าอีกไม่นานคาวีก็จะกลับมาที่นี่อีกอย่างแน่นอน                                                  

"พอดีว่าพี่เอาเงินไปลงทุนกับเพื่อน แล้วโดนโกงไป ตอนนี้ก็เลยต้องรีบหาไปคืนเขา ไม่อย่างนั้นพวกมันต้องเอาพี่ตายแน่" คาวีพูดออกมาพร้อมกับหลบสายตานารี เนื่องจากสิ่งที่เขาพูดนั้น เขากำลังพูดปดโกหกน้องสาว                                                                                                                                          

"นาหวังว่าพี่คงไม่เข้าบ่อน ไปเล่นการพนันจนเป็นหนี้สินรุงรังหรอกนะ แล้วพ่อกับแม่สบายดีหรือเปล่าพี่คาวี" นารียังคงนึกถึงบุพการี แม้ว่าทั้งสองจะไม่เคยไยดีต่อเธอเลยก็ตาม                                                    

"ก็คงสบายแหละ ได้เงินสินสอดไปเยอะ พี่ได้ข่าวว่ารวีมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เหรอ" เมื่อพี่ชายพูดถึงรวี ทำให้นารีที่ใบหน้าที่เป็นกังวล เธอไม่รู้ว่าพี่สาวต้องการอะไร ถึงได้ทำตัวคอยติดตามสามีเธอเป็นเงา นารีได้แต่หวังว่า การตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง                                                                               

"ใช่ค่ะ เห็นบอกว่าหนีนักข่าว นาเองก็ไม่ได้เปิดดูโลกโซเชียล ไม่ได้ดูทีวีไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ แต่นาก็พอจะรู้ถึงสาเหตุของข่าวนั้นบ้าง จากการเล่าของป้านวล และคิดว่าถ้าพี่รวีสบายใจแล้ว ก็คงจะกลับบ้านไป" นารีพูดออกมาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ รวีคงไม่มีทางที่จะกลับบ้านไปง่ายๆ อย่างแน่นอน                                     

"พี่รู้ว่ารวีมีเป็นคนยังไง แม้พี่อาจจะเป็นพี่ชายที่เห็นแก่ตัว แต่พี่ก็อยากบอกนารีให้รู้ไว้ อย่าไว้ใจใครแม้แต่คนใกล้ตัว ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัว แม้แต่พี่เองก็ตามที นารีพี่ขอตัวกลับก่อนนะขอบใจมาก"

คาวีลุกเดินออกไปจากบ้าน เขาตรงไปที่รถแล้วขับพุ่งออกไปอย่างรีบร้อน ปล่อยให้นารีเดินออกมายืนมองด้วยความห่วงใย จนรถของพี่ชายขับหายออกไปจนลับตา เธอได้แต่หวังว่าคาวีจะไม่หลงมัวเมาในอบายมุข เพราะนั่นหมายถึงจุดจบของกะสิเทพ เมื่อลูกชายอย่างคาวีที่บิดาคาดหวังให้เขานั้น สืบทอดกิจการของบริษัทให้เจริญรุ่งเรืองในภายภาคหน้า จะต้องมาทำให้ทุกอย่างพังไม่เป็นท่า เพราะสาเหตุมาจากที่เขาบ้าติดการพนัน

หลังจากที่อาร์มันโด้เข้าไปดูเอกสารในบริษัทกะสิเทพพาณิชย์ ที่เขามีหุ้นส่วนอยู่ตั้งร้อยล้าน แน่นอนการบริหารโดยชายสูงวัยกับลูกชายนั้น ค่อนข้างหละหลวมและมองเห็นช่องโหว่ในการทุจริตได้อย่างชัดเจน

"นายน้อยครับ ดูจากบัญชีรายรับ และรายการสินค้าที่ส่งออกสินค้าไม่ตรงกัน มันน่าแปลกนะครับ สินค้าต้นทางกับปลายทาง ไซซ์และขนาดรวมทั้งเกรดต่างกัน เหมือนกับว่าไม่ได้ส่งล็อตเดียวกันเลยด้วยซ้ำ" เจสันชี้แจงรายงานข้อมูลทั้งหมดให้กับเจ้านายหนุ่มฟัง                                               

"มันไม่มีทางตรงกันหรอกเจสัน เพราะช่วงนี้คาวีต้องใช้เงินเยอะ และอีกไม่นานระบบการเงินของที่นี่ ก็จะไม่คล่องตัวมีปัญหาอีกครั้งอย่างแน่นอน" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยแววตาที่มุ่งมั่น เมื่อคนที่คดโกงบิดามารดาของเขานั้น ชีวิตกำลังจะพังพินาศในอีกไม่ช้า                                               

"วันนี้นายน้อยมีประชุมช่วงบ่ายที่บริษัทเดฟไดมอนด์ และตอนเย็นมีนัดสำคัญกับคุณซอนย่าลูกค้ารายใหญ่ของเรา จะออกไปเลยไหมครับเดี๋ยวรถติด" เจสันพูดออกมา เพื่อเตือนความจำเจ้านายหนุ่ม เพราะวันนี้ยังไงก็คงต้องกลับดึก เหมือนกับทุกครั้งที่ซอนย่าสาวลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสนัดพบกับเขา เพราะหล่อนนั้นต้องการเพชรน้ำงาม จากบริษัทเดฟไดมอนด์ในราคาที่พอคุยกันได้ ซึ่งเธอนั้นก็ได้ตกลงซื้อขายกับอาร์มันโด้มานาน เพราะถูกใจในเพชรน้ำงาม หรือว่าเจ้าของบริษัทก็ไม่รู้                                         

"ไปสิ แค่แวะมาดูหลักฐาน ไม่ได้ต้องการอยู่ที่นี่นานหรอก เพราะอีกไม่นานฉันจะทำให้มันได้กลายเป็นตำนาน ให้สาสมกับที่มันทำกับพ่อแม่ฉันเอาไว้!" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด พร้อมกับแววตาที่พยาบาทอาฆาตแค้น                                                                                        

"แล้วเรื่องที่เราจะไปที่บ่อนคืนนี้ จะให้ผมแคนเซิลไปก่อนดีไหมครับนายน้อย" เจสันคิดว่าหากต้องไปที่บ่อนต่อ คงไม่ได้กลับไปค้างที่บ้านอย่างแน่นอน                                                                                                    

"ยกเลิกไปก่อนก็ได้ ไม่กลับบ้านมีหวังเมียเล่นงานฉันแน่ แค่กลับดึกยังพอไหว นารีคงเข้าใจว่าฉันมาทำงาน" ชายหนุ่มพูดออกมา ในขณะที่ทั้งสองนั้นเดินเข้าไปในลิฟต์ เพราะเกรงว่าจะเข้าประชุมไม่ทัน            

"เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายน้อยกลัวเมีย ผมว่าคุณนารีแสนดีเกินไป หากรู้ความจริงเรื่องที่เรากำลังทำ นายน้อยคิดว่าเธอจะอภัยให้ไหมครับ ถ้าที่นี่จะต้องกลายเป็นตำนาน" คำพูดของเจสัน ทำให้สีหน้าของชายหนุ่มเป็นกังวลขึ้นมาทันที เขายอมรับว่าแคร์เธอ เพราะนารีไม่เหมือนใคร ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากให้เธอนั้นเป็นลูกนอกไส้ของศัตรู แต่เท่าที่สืบทราบมา เธอนั้นเป็นทายาทของกสิเทพอย่างเต็มตัวทั้งเลือดเนื้อเชื้อไข อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สองคนคู่หูเจ้านายกับลูกน้อง หรือจะเรียกว่าบัดดี้ก็ได้ เพราะพวกเขาเป็นมากกว่าพี่น้องที่คลานตามกันมาอีก กว่าจะประชุมที่บริษัทเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง อาร์มันโด้มานั่งเคลียร์งานที่ห้อง เพื่อดูกลไกของตลาด และรสนิยมของลูกค้า เพื่อออกแบบให้สอดคล้องกับความต้องการ และเพื่อให้แต่ละชิ้นงานออกมาเนี้ยบสวยงาม จนบริษัทเดฟไดมอนด์นั้น มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่ยอมรับของเหล่าบรรดาลูกค้า ทั้งในและต่างประเทศ

รถยนต์ของอาร์มันโด้แล่นเข้ามาในบริเวณโรงแรมหรู หนุ่มหล่อร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีน้ำเงิน ที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวเนกไทลายทางสีเทาแบบคลาสสิค ยิ่งทำให้ชายหนุ่มดูเท่และมีเสน่ห์น่าหลงใหล และหากผู้หญิงคนไหนเดินสวนแล้วไม่หันกลับมามอง แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะไร้ซึ่งความรู้สึก หรือที่เรียกว่าตายด้าน แต่ผู้หญิงที่อาร์มาโด้เดินผ่าน ไม่มีเลยสักรายที่จะไม่หยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขา                                 

"สวัสดีค่ะคุณอาร์มันโด้ เชิญนั่งค่ะ" ซอนย่าลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปควงแขนชายหนุ่ม ให้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ หล่อน                                           

"ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้รอนาน พอดีว่าผมนั่งเคลียร์งานเพลินไปหน่อย" คำพูดของชายหนุ่ม ไม่ได้สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับซอนย่าเลยสักนิด แม้ว่าหล่อนนั้นจะมานั่งรอเขาเกือบครึ่งชั่วโมงก็ตามที 

"ไม่เป็นไร ซอนย่าเข้าใจค่ะ ที่สำคัญซอนย่าก็พักอยู่ที่โรงแรมนี้ ถ้าคุณขี้เกียจขับรถกลับค้างที่นี่ก็ได้นะคะ" ซอนย่าไม่พูดเปล่า สายตาของเธอที่จ้องมองมายังชายหนุ่มนั้น ช่างยั่วยวนชวนให้อยากสานสัมพันธ์

มิหนำซ้ำมือของเธอ ยังลูบคลำลงไปที่ต้นแขนกำยำของชายหนุ่ม เพื่อสื่อถึงสิ่งที่หล่อนนั้นปรารถนาจากเขามาเนิ่นนาน