Chapter 30 ตบมือข้างเดียวคงไม่ดัง

"ตั้งแต่คุณนารีแต่งงานเข้าบ้านหลังนี้ ดูเหมือนว่าพวกเราจะได้รับประทานอาหารอร่อยทุกวันเลย ต้องขอบคุณนายหญิงของบ้าน ที่ทำให้ทุกคนได้กินอาหารดีๆ รสชาติกลมกล่อม รู้สึกคล่องคอ ว่าไหมคะคุณหนู" คำพูดของป้านวลแฝงไปด้วยนัย ที่คนอย่างรวีพอจะเข้าใจแต่คนนั้นก็ไม่แคร์                                                   

"วันหลังก็ลองทำอาหาร ให้มันมีรสชาติจัดจ้านไว้บ้างก็ดีนะนารี คนทานจะได้ไม่เบื่อ" คำพูดของพี่สาวไม่ได้สร้างความขุ่นเคืองใดๆ ให้กับนารี เมื่อเธอนั้นมองโลกในแง่ดี และคิดว่าคนอย่างรวีไม่ควรต่อความยาวสาวความยืดด้วย

"แต่ผมทานอาหารรสจัดไม่ค่อยได้ และผมคิดว่ารสชาติของอาหารที่นารีทำนั้น ลิ้นของผมมันคุ้นชินเสียแล้ว" นักรบพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เขาพอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมนารีถึงไม่มีความสุขเวลาที่อยู่บ้านกะสิเทพ                                                                                                                

"เชิญครับนายน้อย วันนี้เรามีธุระต้องไปจัดการหลายที่ รีบหน่อยครับคุณรวี ถ้าอยากติดรถไปด้วยก็ช่วยทำเวลาด้วย" คำพูดของเจสันทำให้รวีไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านกะสิเทพ

เมื่อรถของนักรบวิ่งออกมาจากบ้าน ได้มีรถยนต์คันหรูวิ่งสวนเข้าไป รวีจำได้ว่ามันคือรถของคาวีพี่ชายของเธอ                                                        

"จอดรถก่อน! นั่นมันรถของใครเจสัน ทำไมยามหน้าบ้านถึงปล่อยให้วิ่งเข้าไปในบ้านได้แบบนั้น" นักรบถามออกมาด้วยความสงสัย และแปลกใจ                                                                                                            

"เมื่อกี้รถของพี่คาวี สงสัยจะมาเยี่ยมนารี" คำพูดของรวี ทำให้นักรบพอจะเข้าใจ คาวีคงกำลังเดือดร้อน และคิดว่าน้องสาวคนเล็กคงช่วยได้                                                                                                                             

"ออกรถได้เจสัน ถ้าเป็นคาวีก็ไม่แปลกที่เขาจะมาเยี่ยมน้องสาว" นักรบพูดพร้อมกับสบตาเจสัน ชายหนุ่มทั้งสองเข้าใจดีว่าคาวีมาหานารีด้วยเหตุผลอะไร แน่นอนหลุมพรางที่เขาวางไว้กำลังจะได้ผล คาวีคงจะมาขอความช่วยเหลือจากน้องสาวคนเล็ก นารีคงไม่มีเงินมากพอที่จะช่วยพี่ชายเธอได้ เพราะเธอไม่เคยเอ่ยขอจากเขาเลย แต่นักรบก็แอบเอาเงินเข้าบัญชีเธอไว้หลายสิบล้านเหมือนกัน โดยที่นารีนั้นไม่รู้ เพราะเธอไม่เคยเช็คยอดเงินในบัญชี

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามา ภายในอาณาบริเวณลานจอดรถของบริษัทกสิเทพพาณิชย์ ซึ่งเป็นโซนที่ผู้บริหารเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์เอารถเข้ามาจอดได้ ชายร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าลงมาจากรถ โดยมีหญิงสาวสูงขาวร่างอรชรหุ่นเซ็กซี่เดินตามลงมาติดๆ ในขณะที่เจสันเหลือบไปมองรวีอย่างไม่ชอบใจ                                       

เมื่อเธอนั้นพยายามก้าวเท้าให้ไว เพื่อที่จะควงแขนอาร์มันโด้เข้าไปภายในบริษัท พนักงานชายหญิงต่างจับจ้องมองมาที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ และรวีเป็นตาเดียว ก่อนจะซุบซิบนินทา เมื่อข่าวที่เพิ่งลงไปนั้นทุกคนต่างคิดว่าหญิงสาวที่เป็นลูกคนรองของท่านประธาน ช่างได้สามีหล่อเหลา และร่ำรวยสมกับสาวสวยเป็นที่สุด

"สวัสดีครับท่านประธานศรเทพ" อาร์มันโด้เดินเข้าไปทักชายสูงวัย ที่กำลังจะเข้าไปในลิฟต์ของผู้บริหาร                                                  

"อ้าว! ไม่คิดว่าวันนี้คุณอาร์มันโด้จะเข้าบริษัท ขอโทษด้วยนะครับ ที่รวีต้องไปรบกวนอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณ" คำว่าเกรงใจของชายสูงวัยนั้น คงพ่นออกมาเพียงแค่ลมปากเท่านั้น เพราะดูท่าทีของเขาแล้วไม่ได้ใส่ใจว่าลูกสาวคนเล็กจะรู้สึกอย่างไร เมื่อพี่สาวคนรองอย่างรวีต้องไปอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน ทั้งที่รู้ถึงเป้าหมายของลูกสาวคนรองเป็นอย่างดี แต่กลับไม่ห้ามปรามเลยสักนิด เมื่อเธอนั้นกำลังวางแผนคิดจะจับน้องเขยมาเป็นสามี

"ไม่เป็นไรหรอกครับ นารีภรรยาของผมเธอใจดี จะอยู่เป็นปีก็ยังได้" คำพูดที่แฝงการประชด ซึ่งดังออกมาจากปากของอาร์มันโด้ กลับทำให้รวีนั้นฉีกยิ้มกว้าง เมื่อหล่อนกำลังคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าคงสนใจเธอบ้างแล้ว ทั้งที่เขานั้นเอ่ยถึงภรรยา เพื่อย้ำเตือนจิตสำนึกของรวีที่พึงมีต่อน้องสาว                  

"ขอบคุณมากนะคะ คุณอาร์มันโด้ นอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีกต่างหาก" รวียังคงเกาะแขนชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อาย ทั้งที่เขานั้นพยายามที่จะแกะออกหลายครั้ง แต่เธอกลับติดหนึบยังกับตังเม                       

"เดี๋ยวผมขอตัว เข้าไปดูเอกสารในห้องทำงานก่อนนะครับคุณรวี ขอตัวนะครับท่านประธาน" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับก้มหัวลงเล็กน้อย เพื่อแสดงความเคารพชายสูงวัย ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องทำงาน โดยมีเจสันเดินตามหลังเข้าไปติดๆ เพราะวันนี้เขาต้องไปหลายที่ และไม่อยากปล่อยให้นารีอยู่คนเดียวในเวลากลางคืน ทั้งที่มีคนอยู่เต็มบ้าน ไม่ใช่ว่าเพียงแค่ว่าเป็นห่วงเธอ แต่นั่นเป็นเพราเขาคิดถึงเธอต่างหาก จนไม่อยากห่างกายไปไหนนานๆ ทุกวันนี้เลิกงานแล้วอยากรีบกลับบ้าน ผิดกับเมื่อก่อน ที่เขามักจะออกไปดื่มกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ทุกคืน

ทางด้านนารีวันนี้เธอไม่คิดว่าคาวีจะมาหาที่บ้าน ทั้งสองนั่งคุยกันที่ห้องรับแขกด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด เมื่อการมาเยือนของพี่ชายนั้น ไม่ได้มาเพื่อเยี่ยมเยียน แต่มาเพื่อยืมเงิน ซึ่งนารีนั้นรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมาก

"พี่คาวีเงินมากมายพวกนั้น นาจะไปหามาจากไหนได้ อยู่ที่บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ทำงานอะไร" นารีพูดออกมาจากใจ เพราะเธอไม่ได้มีงานทำ หน้าที่ของเธอคือการเป็นภรรยาให้กับสามีอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด สำหรับนารีแล้วภรรยาที่ดี คือการทำงานบ้านงานเรือนไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เธอจึงไม่คิดที่จะออกไปทำงานนอกบ้าน ที่สำคัญสามีของเธอก็คงจะไม่ยอมให้ภรรยาอย่างนารีออกไปทำงานนอกบ้านอย่างแน่นอน

"สามีของเธอร่ำรวยมากไม่ใช่เหรอนารี หยิบยืมเขาให้พี่หน่อยสิ ตอนนี้พี่เดือดร้อนมากจริงๆ หากไม่มีเงินไปใช้หนี้พวกมันเอาพี่ตายแน่" คาวีพูดออกด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอน เมื่อเขานั้นกำลังกังวลใจ กับหนี้มากมายจากการเล่นพนัน                                                                                       

"เอ่อคือว่านา... นาไม่กล้าคุยกับเขาหรอกค่ะพี่คาวี เรื่องเงินๆ ทองๆ เขาจะมองเรายังไง หากไปขอหยิบยืมเขา" นารีพูดออกไปตามความเป็นจริง แต่คาวีนั้นกลับคิดว่าน้องสาวไม่ต้องการช่วยเหลือเขา                             

"แกคงจะลืมพี่ชายคนนี้แล้วใช่ไหมนารี ใช่สิ! ได้ดีแล้วนี่ ผัวก็เป็นถึงประธานบริษัทเดฟไดมอนด์ ที่ใครต่างก็รู้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ประสบความสำเร็จ และร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของเมืองไทย" คาวีพูดจาตัดพ้อออกมา เมื่อเขานั้นคาดหวังที่จะได้รับความช่วยเหลือจากนารี แต่น้องสาวมีท่าทีเหมือนจะปฏิเสธ                               

"นาพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร เดี๋ยวจะขึ้นไปหยิบบัตรเอทีเอ็มให้ รอแป๊บหนึ่งนะคะ" นารีพูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะหลับตาลงอย่างช้า แล้วถอนหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อเงินเก็บที่มีนั้น เธอใช้เวลาทั้งชีวิตในการสะสมมันเอาไว้ แต่เมื่อพี่ชายเดือดร้อน เธอก็คงจะนิ่งดูดายไม่ได้