อย่ายุ่งเด็กเลี้ยงของเสี่ย

__________

"เออขอบใจที่เตือน ถ้าไม่มีไรแล้วผมไปหาเสี่ยก่อน เห็นว่ามีเรื่องจะคุย"

"โอเค กูยังไม่ลืมเรื่องที่มึงบอกจะแดกเหล้าด้วยกันนะเว้ย"

ขนาดผมเดินออกมาตั้งไกล ยังไม่วายตะโกนมาตามหลัง เกรงว่าเสียงจะดังรบกวนเสี่ยผมจึงเพียงยกมือโบกเป็นนัยว่าเอาไว้ก่อน เดินตรงออกมาไม่นานพบเข้ากับเสี่ยใหญ่ซึ่งกำลังนั่งคิดอะไรบางอย่างที่เก้าอี้ในสวน

"มาแล้วครับเสี่ย"

"มึงมาช้าจังวะ ไหนว่าใกล้ถึงบ้านแล้ว"

เสี่ยโทรไปตามผมอีกครั้งตอนที่กำลังเลี้ยวรถเข้ามาในซอย ก็นะถ้าไม่โดนไอ้พี่เว่ยเรียกป่านนี้คงถึงนานแล้ว

"ขอโทษครับเสี่ย ว่าแต่มีเรื่องอะไรให้ผมทำหรือเปล่าครับ"

"กูได้ข่าวมาว่ามีคนมายุ่งกับมะนาว"

มะนาวอีกแล้ว หลังจากวันนั้นที่คอนโดผมก็ไม่ได้เห็นหน้าเธอมานานกว่าสัปดาห์ ไม่รู้เพราะเสี่ยให้คนอื่นไปรับส่งเธอแทนผมหรือเปล่า หรือว่าช่วงนี้ไม่ได้ไปหาเธอผมก็ไม่รู้ เพราะช่วงนี้ผมวุ่นๆ เรื่องผลประโยชน์บ่อนระหว่างชายแดน

"กูอยากให้มึงไปรับไปส่งมะนาว และคอยสอดส่องดูไอ้คนนั้นให้นั่นแหละด้วย"

"ได้ครับ หากเจอจะให้จัดการเลยไหมครับ"

"ขั้นแรกก็ขู่มันก่อน ถ้ามันยังไม่หยุดก็ค่อยใช้กำลังจัดการแบบเดิม"

ขณะที่เสี่ยใหญ่กำลังพูด สายตาจดจ่อไปยังสวนดอกไม้เป็นสวนกุหลาบนานาพันธุ์ที่ปลูกไว้เป็นของขวัญให้คุณหนูคริสเมื่อสองปีที่แล้ว ทว่าแววตากลับไร้ความรู้สึกใดๆ ทำเอาผมคาดเดาอารมณ์ไม่ได้แม้แต่น้อย

"ไม่ถึงตายใช่ไหมครับ"

"อือ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่เอา ช่วงนี้กูไม่อยากให้มีเรื่องไปถึงหูตำรวจเดี๋ยวบ่อนที่ชายแดน เส้นทางการส่งอาวุธของเราจะสั่นคลอน"

"ไม่ต้องห่วงครับเสี่ย ผมจะจัดการให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้"

เสี่ยยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ร่างท้วมเดินตรงมาที่ผมก่อนจะยกมือตบที่ไหล่เบาๆ

"ดี กูไว้ใจมึงนะคัต"

"ครับ"

ก่อนเสี่ยจะเดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เท่ากับว่าตอนนี้ผมได้รับหน้าที่ในการดูแลมะนาวแล้ว

"อึดอัดใจชิบ ไม่รู้จะมองหน้ามะนาวอย่างไงเลย"

"มะนาวนี่ใครอะ"

"คุณหนู!"

เสียงของคุณหนูคริสดังขึ้นที่ข้างหูผม ทำเอาสะดุ้งโหยงรีบก้าวเท้าเดินถอยห่างด้วยความเคยชิน ทว่าสีหน้าของคุณหนูกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย นัยน์ตากำลังถามว่าเจ้าของชื่อที่ผมเอ่ยเมื่อครู่นั่นคือใคร จะว่ายังไงดีล่ะ ผมเองก็พูดไม่ได้เหมือนกัน หากบอกว่าเป็นเด็กเลี้ยงที่เสี่ยใหญ่เลี้ยงไว้เพื่อเตรียมเลื่อนขั้นมาเป็นแม่เลี้ยงของคุณหนูคริส คงได้เกิดเรื่องราวใหญ่โต รวมถึงผมที่จะถูกไล่ออกด้วยเช่นกัน ทางเดียวที่จะสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้นั่นก็คือ

"มะ มะนาวเป็นเพื่อนของรุ่นน้องผมเอง"

"ใช่หรอ? ทำไมคริสถึงไม่คุ้นชื่อนี้เลย"

"เพราะคุณหนูไม่เคยได้ยินไง งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทำง----"

ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ มือของคุณหนูดึงรั้งรวบแขนผมไว้แน่นใบหน้าซบลงที่ต้นแขน รอยยิ้มหวานถูกส่งมอบให้ผมเช่นเดิม

"อย่าทำแบบนี้เลยครับ"

"พี่คัตพูดห่างเหินเกินไปแล้ว เมื่อก่อนยังแทนตัวเองว่าพี่อยู่แท้ๆ ตอนนี้ทำไมเหมือนคนไม่รู้จักกันเลย"

รอยยิ้มที่เคยหวานเยิ้มสดใสตอนนี้เหลือเพียงแววตาที่เศร้าหมอง ทั้งหมดก็เพราะพ่อคุณหนูนั่นแหละ แต่ไม่พูดจะดีกว่า ผมแกะมือคุณหนูคริสออกจากแขนเพื่อรักษาระยะห่างเท่าที่จะทำได้

"ถ้าคุณหนูไม่มีอะไรผมขอตัว"

"เดี๋ยวพี่คัต!"

ขอโทษนะคริส แต่พี่ยังไม่อยากถูกส่งตัวไปทำงานต่างประเทศอีกแล้ว ถ้าได้ไปอีกครั้งมีหวังไม่ได้กลับมาแหง

---

"เมื่อไหร่จะมานะ"

ระหว่างที่รอคนขับรถของเสี่ยมารับอย่างทุกวัน ฉันนั่งรอใต้ต้นไม้ซึ่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับคณะผู้คนพลุกพล่านเดินไปมา ขณะที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่นั้น เสียงบางอย่างก็ลอยเข้ามาในหู 

"สวยว่ะ เดี๋ยวกูไปขอเบอร์ก่อน"

"ขอเบอร์ระวังจะได้ลูกกระสุนนะเว้ย"

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตอบกลับ คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันก็ยังคงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เหมือนไม่ได้ยินอะไรอย่างเคย 

"ทำไมวะ พ่อเขาโหดเหรอ?"

"พ่อบ้านมึงน่ะสิ พี่คนนั้นเขามีเสี่ยเลี้ยงค่ะ ขืนมึงเดินดุ่มๆ ไปขอเบอร์ไม่แน่อาจจะได้ตื่นไปเจอยมบาลเลยก็ได้"

"เชรดด ขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

__________