บทที่ 22  ทาบทาม

 

ศิวัชอยู่ดูแลต้นกล้าและต้นข้าว  นายหัวภาคย์มาทานอาหารเช้ากับหลานๆ แล้วจึงขอคุยกับอัญญาและอิงควัตเป็นการส่วนตัว

"ในฐานะที่หนูอัญเป็นพี่สาวคนโต ผมเลยอยากจะขอคุยเป็นงานเป็นการก่อนแล้วกันนะ"  นายหัวเริ่ม

"คุณลุงคะคุยกันแบบปกติก็ได้ค่ะ"  อัญญาแย้ง  อิงควัตพยักหน้าเห็นด้วย

"นั่นสิครับคุณลุง" 

 "งั้นลุงไม่อ้อมค้อมนะ ขอพูดตรงๆ เลยเรื่องลูกชายลุงกับหนูออ ตอนนี้ไม่ว่าความสัมพันธ์เขาสองคนจะเป็นแบบไหน ลุงจะไม่ยุ่งตรงนั้น แต่ต้นกล้ากับต้นข้าวเป็นหลานของลุง เป็นลูกไอ้ด็อกมันลุงกับแม่ไอ้ด็อกจะขอร่วมดูแลเด็กๆ ในฐานะปู่กับย่าบ้าง หวังว่าทางฉัตรอรุณคงไม่รังเกียจ"

"ไม่รังเกียจเลยค่ะคุณลุง จริงๆ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว คุณศิวัชเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะทอดทิ้งลูกเรื่องนี้อัญกับคนอื่นๆ เข้าใจค่ะ  แต่อย่างที่คุณลุงว่า ความสัมพันธ์ในอนาคตของออกับคุณวัชจะเป็นแบบไหน ก็อยู่ที่เขาสองคนจะตกลงกันเอง เราก็ทำได้แค่ซัพพอร์ตอยู่ห่างๆ" อัญญาพูด

"จริงๆ ลุงอยากทาบทามขอหมั้นหนูออกับเจ้าด็อกไว้เลย แต่ก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ใช้เวลา  ลุงแค่อยากให้ทางหนูอัญเข้าใจว่าเราไม่ได้นิ่งนอนใจ อยากจัดการทุกอย่างให้สมเกียรติ  แต่ก็รอว่าเจ้าด็อกมันจะเอาชนะใจหนูออได้เมื่อไหร่เท่านั้น"

"ขอบคุณค่ะคุณลุงที่เข้าใจทางเรา เข้าใจออ" อัญญาพนมมือไหว้

นายหัวภาคย์ลุกขึ้น "งั้นลุงขอตัวกลับใต้ก่อนนะ เอาไว้เจอกันใหม่"

อิงควัตกล่าวขอบคุณ  "ขอบคุณมากนะครับคุณลุง เรื่องเมื่อวานคุณลุงกับคนของคุณลุงช่วยพวกเราได้เยอะมากจริงๆ"  ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าได้อย่างสนิทใจ

"ขอบคุณที่คุณลุงเอ็นดูน้องกับหลานๆ ผมด้วยครับ" 

สายวันนั้นอรุณีมาลากับอรุณประภามาส่งนายหัวกับคิรินทร์ที่รถยนต์  

"ขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่กรุณามาช่วยพิณ"  

นายหัวภาคย์หัวเราะ  "หนูพิณขอบใจไอ้คินมันเถอะ  มันทำอะไรๆ มากกว่าลุงเยอะ"

อรุณประภาหันไปพนมมือไหว้คิรินทร์ "ขอบคุณค่ะพี่คิน" 

คิรินทร์นิ่วหน้า  "ไม่ต้องไหว้พี่หรอกครับน้องพิณ  เอาไว้เราไปเจอกันที่ฟาร์มมุกของพี่นะ"

"เอ่อ.. ค่ะ" อรุณประภาอ้ำอึ้ง ก่อนจะตอบรับอย่างไม่เต็มใจนัก  

"พ่อไปนะหนูออ แล้วพาเด็กๆ ไปเกาะรังนกบ้าง"  นายหัวภาคย์กล่าวลา ทำให้หญิงสาวรีบสวัสดีลา  

"ลานะคะคุณพ่อ  ขอบคุณที่มาช่วยพวกเราอีกครั้งค่ะ  ถ้ามีโอกาสออจะพาเด็กๆ ไปหานะคะ"

นายหัวภาคย์มองอรุณีมาลาแล้วยิ้ม  "ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง  พ่อยินดีต้อนรับหนูในฐานะแม่ของต้นกล้ากับต้นข้าวเสมอนะลูก  ถ้าลูกชายพ่อไม่ได้เรื่อง ก็ไม่ต้องเกรงใจใคร  ไม่ต้องฝืนใจคบกับมัน พ่อเข้าใจ"

หลังจากที่นายหัวกลับไปแล้ว คนอื่นๆ ก็เริ่มเตรียมตัวกลับกทม.  รวมถึงอรุณีมาลาและอรุณประภาด้วย

“ฉันกับเด็กๆ จะกลับกับพิณค่ะ  ถ้าคุณจะกลับก็กลับได้เลย  ยังไงก็ขอบคุณนะคะสำหรับความช่วยเหลือ”  หญิงสาวพูดกับศิวัช

“ออจะไม่กลับกับพี่เหรอ  แล้วถ้าพี่จะไปหาลูกที่บ้านได้ไหม”  ศิวัชถาม

“คุณไปหาลูกที่บ้านได้ทุกวัน รับลูกไปค้างที่บ้านคุณได้สัปดาห์ละวัน”  อรุณีมาลาคิดว่าเธอยอมให้มากที่สุดแล้ว

ศิวัชมีสีหน้าดีขึ้น อย่างน้อยเขายังมีโอกาสได้พบเธอบ้าง ได้พบลูก ดีกว่าไม่มีเลย

อรุณประภาจอดรถที่หน้าตึก อรุณีมาลาเก็บของเรียบร้อยแล้วเธอจึงพาเด็กๆ ลงมาเตรียมกลับบ้าน

“เราไม่กลับรถพ่อเหรอคับคุณแม่” ต้นกล้าถาม

“วันนี้เราจะกลับบ้านเราจ้ะ”  อรุณีมาลาตอบเด็กชาย

“แล้วบ้านพ่อไม่ใช่บ้านเราเหรอคะ”  ต้นข้าวถาม  หญิงสาวนิ่งอึ้ง

“พ่อมีธุระ เดี๋ยวเย็นนี้เราไปเจอกันที่บ้านนะลูก”  ศิวัชเป็นฝ่ายพูดเสียเอง

“ต้นกล้าจะไปกับพ่อ”  เด็กชายไม่ยอมกลับรถอรุณประภา ไม่ยอมขึ้นรถของแม่พิณ

“ต้นกล้า อย่าดื้อสิลูก” อรุณีมาลาเหนื่อยใจที่ลูกชายไม่เข้าใจ

“ต้นกล้าไม่ได้ดื้อ แต่ต้นกล้าจะไปกับพ่อ”  เด็กชายยืนกรานจนมารดาเริ่มโมโห

“ถ้าลูกยังไม่ยอมขึ้นรถแม่จะตีนะ”  เด็กชายร้องไห้เมื่อมารดาทำท่าเงื้อมือแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

“ต้นกล้าไม่ได้ดื้อ แต่แม่บอกว่าพวกเราจะไปนอนบ้านพ่อสองสามวัน  แม่โกหก” เด็กชายร้องไห้ไม่หยุด  อรุณีมาลาก็น้ำตาร่วงเมื่อลูกพูดแบบนั้น

ศิวัชอุ้มเด็กชายไปคุยกันตามลำพัง

“ต้นกล้าไม่ว่าคุณแม่แบบนั้นนะลูก ไม่ทำคุณแม่ร้องไห้นะ  กลับบ้านรถแม่พิณไปก่อนลูก เดี๋ยวพ่อจะขับรถตามไปตลอดทางเลย” 

เด็กชายคลายสะอื้น  “จริงนะ”

“ครับ” ชายหนุ่มย้ำ เขาอุ้มลูกชายมาส่งขึ้นรถเบาะหลัง  ที่ต้นข้าวนั่งรออยู่แล้ว  เขาเหลือบมองอรุณีมาลาที่ร้องไห้เงียบๆ อยู่ที่นั่งข้างคนขับ

“เดี๋ยวผมขับรถตามไปครับบอกต้นกล้าไว้แบบนี้ คุณพิณไปได้เลย” 

อรุณประภาถอนใจ เห็นใจทุกคนแต่ตอนนี้เธอเหมือนคนนอกทำอะไรไม่ได้มาก  “ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณวัช”  เธอบีบมือน้องสาวฝาแฝดก่อนจะออกรถช้าๆ