ตอนที่ 10 เสือถูกฟัน

วันต่อมา...

ไนท์คลับสุดหรูใจกลางเมืองยังคงคึกคักไปด้วยเสียงเพลงและผู้คน เมฆิินทร์นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา VIP มือข้างหนึ่งกำแก้ววิสกี้ไว้แน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วย ความหงุดหงิดและความมืดมัว ที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

วายุนั่งอยู่ตรงข้ามเขามองเพื่อนสนิทที่ปกติสุขุมและมั่นใจกำลังนั่งเป็นคนบ้าได้แต่ หัวเราะออกมาอย่างสะใจ

"ฮ่า ๆ ๆ! เอาแล้วไง! ไอ้เมฆ! ไอ้เสือซ้อนลาย แขวนนวม เก็บซ่อนลายไว้ตั้งนาน จะพลาดเอาตอนนี้!" วายุหัวเราะจนตัวโยน "เป็นไงล่ะ? ถูกฟันแล้วทิ้ง มันรู้สึกยังไงวะ!"

เมฆินทร์มองวายุด้วยสายตาที่พร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ

"มึงหุบปากไปเลย! กูยังไม่คิดบัญชีกับแกเรื่องให้น้องกูมาเสิร์ฟแล้วแต่งตัวบ้าๆ ในคืนนั้นเลยนะ"

วายุเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ

"ให้หุบได้ไงวะ! นี่มันเรื่อง ปาฏิหาริย์ ของวงการผู้ชายทั้งโลกเลยนะเว้ย! เมฆินทร์...ผู้ที่ไม่เคยตกเป็นรองใคร... ถูกผู้หญิงซื้อ! แถมยังตีราคาแค่สองพันบาท!" วายุทำเสียงประหลาดใจ "โอ๊ย! กูอยากจะบ้าตาย! ถูกกว่าเหล้าขวดนี้อีกมั้ง!"

เมฆินทร์กระแทกแก้วลงบนโต๊ะจนน้ำแข็งกระเด็น "กู ไม่ได้ถูกซื้อ! ก็แค่...ค่าห้องกับค่า...บ้าบอ!"

"ค่าบ้าบอ? ค่าตัวไงเพื่อน! เธอวางเงิน สองพันบาท บนหัวเตียง! แถมยังถามด้วยนะว่า เหลือทอนไหมคะ?" วายุเลียนแบบคำพูดของจารวีได้อย่างน่าหมั่นไส้

"โอ๊ย! เสียหน้ามั้ยล่ะมึง!"

เมฆินทร์กัดฟันแน่น "ทั้งเรื่องเงินที่น่าโมโห! แต่สิ่งที่กูหงุดหงิดยิ่งกว่าคือ...เธอหายไปเลย! กูโทรไปไม่รับสาย! ทักไปไม่อ่าน! เหมือนกับ...เหมือนกับว่ากูเป็น...อะไรบางอย่าง ที่เธอใช้เสร็จแล้วก็โยนทิ้ง!"

วายุหัวเราะชอบใจ "ก็ถูกแล้วไงวะ! เธอก็แค่แก้แค้นที่มึงทำลายชีวิตบริสุทธิ์ของเธอไง! มึงทำกับน้องเขาไว้...เขาก็แค่เอาคืนมึงแบบเจ็บแสบและไม่ผูกมัดไงล่ะ! มึงคิดว่าทุกคนจะรักมึงหัวปักหัวปำเหมือนพวกผู้หญิงที่มึงเคยควงรึไงวะ!"

"ไม่! มันไม่ใช่อย่างนั้น! ตอนนั้น... น้องเค้าไม่ได้เสแสร้ง! กูรู้...ว่าก่อนหน้านั้นน้องเขาก็รู้สึกดีกับกูอยู่บ้าง...ถึงจะในฐานะพี่ชายเพื่อนก็เถอะ!"

"รู้สึก? อาจจะรู้สึก...แต่ความแค้นมันเหนือกว่าไงมึง! น้องเค้าใช้ร่างกายตัวเองย่ำยีความรู้สึก ของมึงไง! แล้วดูตอนนี้สิ... มึงน่ะเป็นฝ่ายที่คลั่ง! ส่วนเธอน่ะ...คงนอนยิ้มอยู่ห้องสบายใจเฉิบแล้ว!" วายุหัวเราะอย่างต่อเนื่อง

วายุนั่งตัวตรงพลางมองเมฆินทร์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป "นี่ไม่ใช่ว่า... มึงหลงรักน้องเค้าเข้าเต็มเปาแล้วนะ?"

คำถามนั้นทำให้เมฆิทร์ ชะงัก มือที่กำลังยกแก้ววิสกี้หยุดค้างอยู่กลางอากาศ เขาครุ่นคิดอย่างหนัก แววตาที่เคยหงุดหงิดเริ่มเกิดความสับสน

"ความผิดพลาดแค่ข้ามคืนมันจะทำให้คนรักกันได้เหรอวะ"  น้องเขาจะรักกู แค่เพราะพลาดในคืนนั้นเหรอ...? เมฆิมร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

"ฮึ่ม... ไอ้เสือแก่เสียท่าให้ลูกกวางที่ไหนไม่รู้ไปซะแล้ว!" วายุทิ้งท้ายอย่างเยาะเย้ย

เมฆินทร์ไม่ตอบโต้ แต่แววตาของเขาวาวโรจน์ "กูไม่ปล่อยเธอไว้แน่..." เขาพึมพำกับตัวเอง

"แล้วมึงจะทำอะไรวะ? ตามไปขอโทษ? หรือจะขอเงินทอน?" วายุยังคงเย้าแหย่ไม่เลิก

เมฆินทร์มองออกไปที่ฟลอร์เต้นรำด้วยสายตาที่เต็มไปด้วย ความมุ่งมั่นปนกับความสับสนผสมกับ ความปรารถนาที่เขายังไม่สามารถตัดขาดได้

"กูจะทำให้เธอ...กลับมาหาเอง...!"

เช้าวันจันทร์...

จารวีเดินเข้าไปในล็อบบี้บริษัท MKN Corporation ด้วยรองเท้าส้นสูงและชุดนักศึกษาที่ดูภูมิฐาน หัวใจของเธอเต้นระรัว ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น แต่เป็นเพราะความกังวลที่จะต้องเข้าไปใน อาณาเขต ของผู้ชายที่ทำให้ชีวิตเธอพังพินาศ

จารวีได้รับมอบหมายให้มาฝึกงานในตำแหน่งนักศึกษานิเทศฝึกงานปี 4 ใน ฝ่ายกลยุทธ์ ซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของ เมฆินทร์โดยตรงในฐานะ ผู้อำนวยการฝ่ายกลยุทธ์ และลูกชายคนเดียวของประธานบริษัท

เธอขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 24 ในใจ เฮ้ย ชั้นมีตั้งหลายชั้น ทำไมต้องเป็นชั้นนี้

เมื่อประตูเปิดออก รดา หัวหน้าแผนกบุคคล ก็ยิ้มต้อนรับและนำเธอไปยังโต๊ะทำงาน

"โต๊ะของ น้องจี๊ด จะอยู่ตรงนี้เลยนะคะ ติดกับโต๊ะของเลขาฯ ส่วนเอกสารและโครงการที่น้องต้องดูแลจะถูกส่งมาจากผู้อำนวยการโดยตรง

"รินพี่ฝากดูแลน้องจี๊ดด้วยนะ"

"โอเคค่ะ...พี่รดา" นารินตอบรับคำด้วยรอยยิ้ม

"หวัดดีน้องจี๊ด...อยากรู้อะไรถามพี่ได้นะ"

"สวัสดีค่ะพี่ริน...ขอบคุณค่ะ"

"ทุกคนค่ะ พี่ฝากน้องจี๊ดด้วยนะ" รดาพูดอย่างเป็นกันเอง "ติดปัญหาอะไรก็ถามพี่ๆ เขาได้นะ"

จารวีพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอก็นั่งลงบนเก้าอี้พลางสำรวจสภาพแวดล้อม โต๊ะของเธอถูกจัดวางในบริเวณที่เงียบสงบที่สุดของแผนก ใกล้กับห้องทำงานกระจกขนาดใหญ่ ที่เป็นห้องทำงานของผู้บริหาร

ทันใดนั้น... ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของเมฆินทร์ ในชุดสูทสีเทาเข้มที่เข้ารูปส่งให้เขาสูงสง่าและน่าเกรงขาม ดวงตาคมกริบของเขาไม่ได้มองไปที่ใคร...แต่ พุ่งตรงมาที่เธอในทันที!

เมฆินทร์ยืนพิงกรอบประตูห้องทำงาน มองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ผิดจากที่ควรจะเป็น แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกอันตราย

"อ้าว... ต้อนรับนักศึกษาฝึกงานคนใหม่พอดีเลยหนิ" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังไปทั่วบริเวณ ทำให้พนักงานหลายคนหันมามองด้วยความสงสัย "คุณรดาครับ... รบกวนช่วยแจ้งพนักงานทุกคนให้ทราบว่านักศึกษาฝึกงานคนนี้... คุณจารวี... ผมจะดูแลเองทั้งหมดนะครับ" เขาใช้ชื่อจริงในการกล่าวถึงต่อหน้าพนักงาน

รดาที่เพิ่งเดินไปถึงมุมแผนกหันมามองอย่างตกใจ "คะ? แต่ปกติเราต้องมี Mentor นะคะท่านผู้อำนวยการ..."

เมฆินทร์ยกมือขึ้นห้ามอย่างเฉียบขาด "ไม่มีข้อแม้ครับ... เพราะคุณจารวีเป็นกรณีพิเศษ" เขามองหญิงสาวด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ

จารวีตัวแข็งทื่อ... เธอรู้ทันทีว่า การกระทำที่บ้าบิ่นของเธอในคืนนั้น คงทำให้เขาต้องไม่พอใจเป็นแน่ เขาไม่เพียงแต่รู้ว่าเธอจะมา... แต่เขายังจัดเตรียมทุกอย่างไว้เพื่อ ขังเธอไว้ในวงโคจรของเขา!

เธอพยายามปั้นหน้าให้เรียบเฉยที่สุด แล้วลุกขึ้นยืนตรงอย่างกล้าหาญ "สวัสดีค่ะ... ท่านผู้อำนวยการเมฆินทร์" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินและเป็นทางการที่สุด

เมฆินทร์เดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ จนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอเอง ร่างกายสูงใหญ่ของเขาทอดเงาลงมาทับร่างเธอไว้

"ระหว่างเรา... ไม่ต้องใช้ภาษาที่เป็นทางการขนาดนั้นก็ได้นี่ครับ" เมฆินทร์ยิ้มที่มุมปากอย่างอ่อนโยน... แต่คำพูดนั้นกลับเป็น การคุกคาม ที่แทรกซึมเข้ามาในความทรงจำ

เขาโน้มตัวลงมาเล็กน้อยจนใบหน้าอยู่ใกล้กับใบหูของเธอ...

"จี๊ด... พี่ดีใจ ที่เธอได้มาฝึกงานที่นี่... พี่อยากจะคุยกับเธอเรื่องวันนั้น"

จารวีเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่เขาเปิดประเด็นในที่สาธารณะ เธอรีบถอยห่างจากเขาเล็กน้อย พลางส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

"ท่านผู้อำนวยการ... ที่นี่คือที่ทำงานค่ะ" จารวีเน้นคำว่า ที่ทำงาน อย่างหนักแน่น "จี๊ดมาที่นี่เพื่อ ทำงาน ไม่ใช่มาพูดเรื่องส่วนตัว"

เมฆินทร์รับรู้ถึงการปฏิเสธอย่างชัดเจน แววตาของเขาเปลี่ยนเป็น ความเจ็บใจเล็กน้อย ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่น

"ได้... ถ้าอย่างนั้นก็มาทำงานกัน" เมฆินทร์ผายมือไปยังห้องทำงานของเขา "เชิญครับ... เรามาเริ่ม 'งาน' แรกของการฝึกงานกันเลยดีกว่า"

จารวีเดินเข้าห้องทำงานกระจกของเมฆินทร์อย่างช้า ๆ มือที่ถือแฟ้มเอกสารกำแน่นเหงื่อออกซึม เธอรู้สึกเหมือนเป็นจำเลย

เมฆินทร์ยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ เขายืนนิ่ง สง่า แต่สายตาที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความหมายที่ซับซ้อน

"นั่งสิ น้องจี๊ด" เมฆินทร์ผายมือไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของเขา

"ขอบคุณค่ะ" จารวีนั่งลงอย่างระมัดระวัง

"เราอยู่กันแค่สองคน... เรียกพี่เมฆเหมือนเดิมสิ" เมฆินทร์พูดเสียงทุ้มต่ำ แต่แววตาของเขายังคงนิ่งและจริงจัง

จารวีเงียบไปครู่หนึ่ง เธอกลืนน้ำลายลงคอ พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น "พี่เมฆมีงานจะให้จี๊ดทำใช่ไหมคะ? จี๊ดพร้อมรับงานแล้วค่ะ"

เขาไม่ได้ยิ้ม... แต่สายตาของเขากลับกวาดมองร่างกายเธออย่างช้า ๆ ราวกับกำลัง รื้อฟื้นความทรงจำ และ สำรวจความเป็นเจ้าของ

"งานน่ะมีแน่นอน... แต่ก่อนอื่น..." เมฆินทร์เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดอยู่ข้างเก้าอี้ของเธอ มือข้างหนึ่งวางบนพนักพิงใกล้กับใบหูของเธออย่างจงใจ "พี่แค่อยากแน่ใจว่า... เธอไม่ได้เมาค้าง มาทำงานในวันแรกใช่ไหม?"

จารวี สะดุ้งเล็กน้อย ความทรงจำในคืนนั้นพุ่งเข้าสู่สมองเธอทันที

"จี๊ด...จี๊ดไม่ได้เมาค่ะ" เธอตอบเสียงแข็ง เธอพยายามเมินหน้าหนี

"ดี..." เขากระซิบเสียงแผ่วพร่าข้างหูเธอจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าว "พี่ไม่อยากให้เธอทำอะไรโดย ขาดสติ อีกแล้ว... พี่ไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้เธอ ในสภาพแบบนั้น"

คำพูดของเขาไม่ใช่คำดุด่า แต่เป็น คำสารภาพถึงความรู้สึกหึงหวงที่ซ่อนอยู่ และความปรารถนาที่จะ ปกป้อง

จารวีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจกับความหมายที่แฝงมาในประโยคนั้น

"เอาล่ะ... มาทำงานกัน" เมฆินทร์กลับไปยืนข้างโต๊ะทำงาน แล้วหยิบเอกสารฉบับหนึ่งยื่นให้เธอ "นี่คือ โครงการแรก ที่เธอต้องดู... เป็นแผนการตลาดสำหรับอีเว้นท์ใหญ่ปลายปี"

"ค่ะ" จารวีรับเอกสารมาอย่างรวดเร็ว

"พี่จะให้เธอ นำเสนอมุมมองของเธอเกี่ยวกับอีเว้นท์นี้... พรุ่งนี้... ในห้องนี้" เมฆินทร์พูด พลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง มือของเขาเลื่อนลงมาวางบนไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน จนเธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่าน

"และถ้าเธอมีปัญหา... หรือต้องการความช่วยเหลือ..." เขาโน้มตัวลงกระซิบ พลางใช้สายตาสำรวจใบหน้าหวานของเธออย่างใกล้ชิด "ให้มาหาพี่... พี่คนเดียวเท่านั้น... เข้าใจไหม?"

"เข้าใจค่ะ" จารวีตอบกลับทันควันโดยไม่ยอมสบตา ความเกร็งและความกลัว ผสมกับความรู้สึกผิด ทำให้เธออยากจะออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด

เมฆินทร์เห็นสีหน้าซีดเผือดของเธอ ความปรารถนาที่จะขอโทษ ปะปนอยู่กับ ความโมโหกับเงินสองพันบาท ทำให้เขาพูดอะไรที่ดูเหมือนห่วงใยแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บใจและอับอายที่เขาต้องข่มอารมณ์ไว้

"ไปได้แล้วและ ถ้ามีคำถาม...โทรหาพี่ได้ตลอด... อย่าเงียบหายไปเหมือนที่เคยทำอีก"

จารวีรีบลุกขึ้น โค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทิ้งให้เมฆินทร์ยืนยิ้มอย่างพึงพอใจอยู่คนเดียวในห้องทำงาน... "ตอนนีี้เธอก็อยู่ในอาณาเขตของพี่แล้ว...จารวี"