ตอนที่ 21 น้ำมันหมด

เมฆินทร์ขับรถมาจอดที่จุดบริการพาราไกลดิ้ง ดวงตาของจารวีเป็นประกายทันที เธอเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่มีคนกำลังร่อนอยู่ด้วยความตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด

เมฆินทร์มองเห็นท่าทางของเธอ จึงถามด้วยรอยยิ้ม "อยากเล่นไหมครับ"

จารวีพยักหน้าถี่ๆ พร้อมกับดวงตาที่ยังคงเงยค้างอยู่บนฟ้า "อยากค่ะ! อยากมากเลย!"

ในจังหวะนั้น เมฆินทร์ก็ไล่สายตาสำรวจรูปร่างเธออีกครั้ง ตั้งหัวจนถึงเท้า ใบหน้าสวยๆ กับกลิ่นหอมๆ และทรวดทรงของเธอน่าหลงใหล ทั้งเนินอกที่เต่งตึงภายใต้เนื้อผ้าบางเบา เอวที่คอดกิ่ว กับสะโพกที่ผายรับกันอย่างลงตัว

ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวของเขาอย่างรวดเร็ว... เขายอมไม่ได้! ยอมไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเธอต้องถูกเจ้าหน้าที่คนไหนก็ตามโอบรัดและสัมผัสความนุ่มนวลนี้ไว้ตลอดการร่อน...

เมฆินทร์ตัดสินใจทันที เขาบอกให้เธอ "รอพี่อยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวพี่มา"

เขาหายไปไม่นานนัก แล้วเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ชวนให้เธอตามไปยังจุดเตรียมอุปกรณ์

เมื่อไปถึง เจ้าหน้าที่ก็เข้ามาสวมใส่อุปกรณ์เซฟตี้... แต่แทนที่จะเตรียมอุปกรณ์ให้เธอ กับเจ้าหน้าที่อีกคน เจ้าหน้าที่กลับยึดติดเธอเข้ากับเมฆินทร์!

จารวีทำหน้างงและรู้สึกกังวล "ไม่ใช่ว่า... เราต้องขึ้นไปกับเจ้าหน้าที่หรอคะ" เธอถามเสียงกล้าๆ กลัวๆ "จี๊ดยังเรียนไม่จบเลยนะคะ ยังใช้ชีวิตไม่เต็มที่เลย..."

เมฆินทร์ถอนหายใจ ก่อนจะยกบัตรแข็งสีเข้มบางอย่างขึ้นโชว์ตรงหน้าเธอ มันคือบัตรอนุญาตนักบินพาราไกลดิ้งส่วนบุคคล

จารวีเบิกตากว้าง "พี่มีของแบบนี้ด้วยเหรอคะ!"

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่เจ้าหน้าที่ตรวจสอบความเรียบร้อย "คนรวยนี่ก็แปลกดีนะ... มีอะไรที่คนทั่วไปเขาไม่มีกันจริง ๆ "

ขณะที่เมฆินทร์กำลังเตรียมความพร้อมขั้นสุดท้าย เขาก้มลงสบตาเธออย่างลุ่มลึก "ไว้ใจพี่นะครับ... พี่จะพาจี๊ดไปในที่ที่ปลอดภัยและสวยที่สุด" เขาพูดพร้อมกับบอกวิธีปฏิบัติตัวเบื้องต้นสั้น ๆ และชัดเจน

เมื่อทุกอย่างพร้อม เมฆินทร์ก็ออกคำสั่ง "วิ่ง!" ทั้งคู่เริ่มวิ่งฝ่าแรงลมจนเท้าหลุดจากพื้นหญ้า และร่มก็พาพวกเขาพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที!

"ลืมตาได้แล้วครับ...ไม่ต้องกลัว หลับตาแบบนั้นจะเห็นวิวสวย ๆ ได้ยังไง...อื้อ" เสียงทุ้มอบอุ่นกระสิบข้างหู

เมื่อเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

"ว้าวววว..." จารวีอุทานเสียงแผ่ว ดวงตาเธอเป็นประกายยิ่งกว่าเมื่ออยู่บนพื้น... ความกลัวหายไปแทนที่ด้วยความตื่นตาตื่นใจ...

เมฆินทร์โอบรัดเธอไว้จากด้านหลัง ความใกล้ชิดบนอากาศทำให้หัวใจเต้นรัว... เขาซบหน้าลงข้างหูเธอ จงใจให้ลมหายใจอุ่น ๆ รดใบหู

"สวยไหมครับ" เขาถามเสียงกระซิบ... " ไม่ต้องกลัวนะครับ"

จารวีหน้าแดงก่ำ ... ทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ ขณะมองวิวเบื้องหน้า... วิวทิวทัศน์ที่สวยงามไม่ได้ดึงดูดใจเธอเท่ากับแผงอกอุ่นๆ และอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดเธอไว้...

"มองลงไปข้างล่างสิ... เห็นหาดทรายไหม เล็กนิดเดียว" เขาพยายามชวนคุย... เพื่อดึงสติของตัวเองออกจากความรู้สึกที่อยากจะซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของเธอเสียเดี๋ยวนี้

"ค่ะ... เล็กนิดเดียวเอง" จารวีตอบเสียงใส... ความรู้สึกเหมือนได้เหาะเหินในอ้อมกอดของคนที่เธอรู้สึกดีด้วย มันโรแมนติกและน่ารักจนอยากให้เวลาหยุดนิ่ง

พี่เมฆที่ดูอบอุ่นใจดี คนนั้นกลับมาแล้วเหรอ? เธอตั้งคำถามกับตัวเองในใจ...

การร่อนลงสู่พื้นเป็นไปอย่างนุ่มนวล เมฆินทร์ดึงสายบังคับได้อย่างแม่นยำ ทำให้เท้าของทั้งคู่แตะพื้นหญ้าได้อย่างปลอดภัย จารวียังคงยืนนิ่ง มีอาการมึนเล็กน้อยจากความตื่นเต้นที่เพิ่งผ่านไป...

เจ้าหน้าที่รีบเข้ามาปลดสายรัดนิรภัยให้พวกเขา

<ฉับ ฉับ!>

ทันทีที่สายรัดถูกปลดออก ความอบอุ่นและอ้อมกอดของเมฆินทร์ที่โอบล้อมเธอไว้ก็หายไปอย่างกะทันหัน ความรู้สึกโล่งแปลกๆ ผสมกับความเคว้งคว้างเข้าแทนที่

ความรู้สึกเดียวกับเมื่อสามปีก่อนก็แทรกเข้ามา มันเป็นความรู้สึกตอนที่ได้เจอกับเขาเป็นครั้ง... พี่เมฆคนนั้น... คนที่สุภาพ ใจดี และอบอุ่นอย่างแท้จริง... แต่พี่เมฆคนนั้น...ไม่มีอีกแล้ว

จารวี สูดหายใจลึก พยายามปรับอารมณ์ให้เข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง เธอรู้สึกแปลก ๆ ที่ข้อเท้าขวา เหมือนมีบางอย่างเสียดสีอยู่ข้างใน เธอพยายามมองลงไปที่ข้อเท้าตัวเอง

จารวีพึมพำกับตัวเอง "สงสัยน่าจะเป็นตอนเท้ากระแทกพื้นมั้ง" พร้อมกับสะบัดข้อเท้าเพื่อผ่อนคลาย

เมฆินทร์มองเธออย่างพิจารณา และสังเกตเห็นว่าเธอจ้องมองลงไปที่เท้า เขาคิดในใจว่าเธอคงจะยังไม่หายตื่นเต้น

"สนุกไหม" เมฆินทร์ถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี เขาส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์มาให้เธอ

"ค่ะ...สนุกมาก" จารวีตอบเสียงเรียบ แต่แววตาของเธอไม่ได้สื่อถึงความสนุกอย่างเดียว

เธอจ้องมองเขาตรงๆ พลางคิดในใจอย่างเจ็บปวด

ความในใจ "ทำไมพี่ต้องเป็นคนใจร้ายขนาดนี้ ทำไมคนที่ทำเรื่องโรแมนติกเมื่อกี้ ถึงไม่สามารถเป็นพี่เมฆคนนั้นตลอดไปได้นะ"

"พี่เก่งมากเลยนะคะ"

จารวีพูดเสียงนิ่ง ๆ "สามารถทำให้คนอื่นรู้สึกดีได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะด้วยคำพูด หรือการกระทำ... และถ้าพี่ไม่ได้เป็นคนใจร้ายขนาดนี้ จี๊ดคงจะประทับใจมากกว่านี้ค่ะ"

คำพูดนั้นเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงเข้าไปในความพอใจของเมฆินทร์ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งค้างไปเล็กน้อย เขารู้ว่าเธอหมายถึงอะไร

เขาเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ จนแทบจะหายใจรดกัน เมฆินทร์โน้มตัวลงมาเล็กน้อย แล้วใช้เสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความท้าทายและเจ้าเล่ห์

"ก็เพราะพี่เป็นคนใจร้ายไงคะ...เลยได้สิ่งที่ต้องการ" เขาเว้นจังหวะ แล้วเสริมด้วยรอยยิ้มที่ทำให้เธอหวั่นไหว "รวมถึงการได้ร่อนอยู่บนฟ้ากับจี๊ดแบบแนบชิดขนาดนี้ด้วย"

จารวีหน้าแดงขึ้นมาทันทีกับคำพูดที่ตีความได้สองแง่ของเขา เธอผละตัวออกอย่างรวดเร็วเพื่อรักษาพื้นที่ส่วนตัวที่กำลังถูกคุกคาม

"เก็บของแล้วไปหาอะไรทานเถอะค่ะพี่เมฆ" จารวีพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติที่สุด "ตอนนี้จี๊ดเริ่มหิวแล้ว"

เมฆินทร์มองตามเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ แม้คำพูดของเธอจะเจ็บปวด แต่ปฏิกิริยาทางร่างกายของเธอก็บอกเขาว่า...ความใกล้ชิดเมื่อครู่ไม่ได้ไร้ความหมายเลยแม้แต่น้อย

"ครับ...ไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกัน" เขาตอบรับ พลางเดินนำไปยังมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ แต่คราวนี้เขาไม่เร่งให้เธอขึ้นรถทันที แต่เดินอย่างช้าๆ เป็นการแสดงความสุภาพที่ดูย้อนแย้งกับอำนาจที่เขาใช้ควบคุมเธอ

ในขณะที่ทั้งคู่ขับรถไปตามเส้นทาง รถก็กระตุกสองสามครั้งแล้วเครื่องก็ดับสนิท เขาพยายามสตาร์ทใหม่อีกครั้ง แต่ได้ยินเพียงเสียงแหบๆ ของกลไกเท่านั้น

"น้ำมันหมด" เมฆินทร์พึมพำเรียบๆ ไม่ได้แสดงความหงุดหงิดออกมามากนัก

จารวีนึกขึ้นได้ทันทีที่พนักงานรีสอร์ตเคยบอกว่ารถมีน้ำมันติดไว้แค่หนึ่งลิตร และนักท่องเที่ยวต้องเติมเอง แต่ด้วยความรีบร้อนและตื่นเต้นที่หนีออกมากับแผนของเธอเอง ทำให้เธอละเลยไป

"จี๊ด...ขอโทษค่ะ" เธอพูดเสียงแผ่ว

เมฆินทร์ไม่ได้หันมามอง เขาเพียงถอนหายใจยาว "ไม่เป็นไร"

แต่โชคดีที่จุดชมวิวเมื่อครู่ตั้งอยู่บนเนินเขา พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องยนต์ เมฆินทร์ปล่อยให้รถไหลลงมาตามทางลาดอย่างช้าๆ จารวีต้องขยับตัวเข้ามาชิดแผ่นหลังของเขาอีกครั้ง เพื่อช่วยในการทรงตัวและควบคุมทิศทาง

ช่วงเวลาที่รถมอเตอร์ไซค์ไหลลงเนินอย่างช้าๆ นั้นเงียบงัน มีเพียงเสียงยางรถเสียดสีกับพื้นถนนและเสียงลมที่โชยมาเท่านั้น จารวีแนบแก้มไปกับแผ่นหลังของเขาอย่างไม่ตั้งใจ เพราะต้องก้มตัวหลบกิ่งไม้เล็กๆ ที่ยื่นออกมาข้างทาง มันเป็นความใกล้ชิดที่เกิดจากความจำเป็น แต่กลับทำให้ความตึงเครียดของทั้งคู่ค่อยๆ คลายลง

เมื่อถึงพื้นราบ รถก็ไม่สามารถไปต่อได้อีก เมฆินทร์เหยียบเบรกแล้วลงจากรถ เขายืนเท้าสะเอวมองมอเตอร์ไซค์ที่หมดฤทธิ์อย่างพิจารณา ก่อนจะหันมามองจารวี

"คงต้องจูงไปหาน้ำมันข้างหน้า" เขาบอกแล้วหันไปเตรียมเข็นรถ

"เดี๋ยวจี๊ดช่วยเข็นค่ะ" เธอรีบลงจากรถ

เมฆินทร์ใช้มือเดียวจับแฮนด์รถไว้ แล้วจูงมันไปตามไหล่ทางที่ร่มรื่น ส่วนจารวีเดินตามอยู่ข้างๆ ช่วยประคองตัวรถไว้บ้างเป็นครั้งคราว

เดินไปได้ไม่นาน ท่ามกลางแนวป่าที่ดูเหมือนไม่มีอะไร เมฆินทร์ก็ชะงักฝีเท้า เมื่อมองลอดพุ่มไม้เข้าไปก็เห็นทางเดินเล็กๆ ที่นำไปสู่หาดทรายขาวละเอียดบริสุทธิ์ หาดนั้นโค้งเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ มีโขดหินใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่สุดหาด และไม่มีนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เลยแม้แต่คนเดียว

"แวะพักตรงนี้ก่อนไหม" เมฆินทร์เสนอ "ดูเหมือนจะเป็นหาดลับ"