ตอนที่ 36 ข้อตกลงใต้แสงไฟ

ห้องทำงานของโจชัวยังคงเต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด แสงจากโคมไฟด้านบนส่องวูบไหวไปตามผนังห้องที่เรียงรายด้วยชั้นหนังสือสูงตระหง่าน เงาของเฟอร์นิเจอร์ทอดยาวอย่างบิดเบี้ยว ราวกับมีบางสิ่งกำลังคืบคลานในความมืด

โจชัวยืนพิงโต๊ะทำงาน มือข้างหนึ่งกำปากกาแน่นจนปลายเล็บซีดขาว ส่วนอีกข้างวางทับลงบนหนังสือเวทมนตร์เก่าๆที่เปิดค้างไว้ หน้าเอกสารเต็มไปด้วยสัญลักษณ์และสูตรเวทที่ซับซ้อนซึ่งสะท้อนแสงแวววาว

ตรงหน้าของเขา—ชายวัยกลางคน ผิวสีแทน ผมสีเทา ดวงตาสีแดงฉาน กำลังยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน เรย์นาร์ค ปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีสัญญาณเตือนมาก่อน ราวกับเงาที่โผล่จากความมืด ก่อนหน้านี้เขาเข้ามาในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มขุนนาง แต่พริบตาเดียวก็เปลี่ยนกลับมาเป็นรูปลักษณ์ที่เขาเคยเจอในอดีต

โจชัวมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจแต่ก็ยังคงระแวดระวัง

"นี่มันอะไรกัน? รูปลักษณ์ก่อนหน้านี้คืออะไร? คุณเปลี่ยนร่างได้งั้นเหรอ?"

เรย์นาร์คไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงมองมา สายตาของเขาเยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยแรงกดดันที่หนักอึ้ง ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะดังขึ้น

"ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อตอบคำถามของนาย"

น้ำเสียงเรียบเฉยของเขาเหมือนมือที่กดลงบนไหล่โจชัว เพิ่มน้ำหนักให้กับบรรยากาศในห้อง

"ฉันมาที่นี่เพื่อทวงบุญคุณ"

ดวงตาของโจชัวหรี่ลง ร่างกายแข็งเกร็งกับคำพูดที่คาดไม่ถึง แน่นอนว่าไม่กี่ปีก่อน เขาเคยได้รับความช่วยเหลือจากชายตรงหน้าจริง แต่การที่เรย์นาร์คปรากฏตัวในลักษณะนี้ พร้อมกับคำเรียกร้องที่ดูคลุมเครือ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ น้ำเสียงของเขากดดันเกินไป ราวกับเป็นคำประกาศ มากกว่าการร้องขอ

"บุญคุณ?" โจชัวเอ่ยช้าๆ พยายามทำให้เสียงของตัวเองมั่นคง "คุณต้องการให้ผมทำอะไร?"

ชายตรงหน้าก้าวเข้ามาใกล้ๆ แสงจากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าของเขา ทำให้ตาสีแดงของเขาดูเจิดจ้าและน่ากลัวขึ้นไปอีก

"ตอนนี้…. ฉันต้องการให้นายช่วยฉันทำอะไรบางอย่าง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะแฝงเจตนาบางอย่าง

โจชัวรู้สึกได้ถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้น เขามองไปที่ไอลีน หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนโซฟา เธอยังคงไม่รู้สึกตัวจากการถูกวางยาก่อนหน้านี้

"แล้วผู้หญิงคนนี้หล่ะ?" เขาถาม "เธอเกี่ยวกับคำขอนั้นรึเปล่า?"

ชายตรงหน้าเหลือบมองหญิงสาวเพียงชั่วครู่ก่อนจะกลับมามองโจชัวอีกครั้ง

"เธอก็แค่คนรู้จักที่บังเอิญตามฉันมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ" เขาตอบอย่างรวบรัด

โจชัวจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา บางสิ่งบางอย่างในตัวชายคนนี้ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจ พลังเวทย์ที่แตกต่างไปจากเดิมของเขา ทำให้ไม่อาจมั่นใจได้ว่าชายตรงหน้าเป็นคนเดียวกับที่เคยช่วยเขาไว้จริงๆ

"…คุณเป็นเรย์นาร์คตัวจริงหรือเปล่า?" เขาถาม น้ำเสียงของเขาหนักแน่นขึ้น

“หลังจากเห็นพลังของคุณ ผมก็ไม่แน่ใจว่าคุณเป็นคนเดียวกับที่ผมเคยเจอมาก่อน ลองบอกเรื่องที่พวกเราเท่านั้นที่รู้ ผมถึงจะเชื่อ”

เรย์นาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาอีกก้าวหนึ่ง สายตาของเขาดูเฉียบคมขึ้น

"ฉันเป็นคนให้นายตัดสินใจว่าจะทำยังไงกับเอกสารการวิจัยที่ภรรยาของนายโดนทดลอง... นายจำได้หรือเปล่า?" 

เขาพูดช้าๆ แต่ละคำที่เปล่งออกมาราวกับเป็นคมมีดกรีดเข้าไปในความทรงจำของโจชัว

ร่างของโจชัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ คำพูดนั้น... มีเพียงเขากับเรย์นาร์คเท่านั้นที่รู้

เรย์นาร์คยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวต่อ "และแน่นอนว่าคำตอบที่นายเลือก... ก็คือตัวนายคนปัจจุบัน"

โจชัวเผลอกำหมัดแน่นไม่รู้ตัว ความทรงจำเก่าๆที่ไม่อยากนึกถึงหวนกลับมาในหัวของเขา คำพูดของชายตรงหน้า ทำให้เขารู้ว่าเขาคือคนเดียวกับที่เคยช่วยเขาในอดีตจริงๆ

"แล้วคุณต้องการให้ผมทำอะไร?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะคลายความระวังตัวเล็กน้อย

ชายตรงพยักหน้าเล็กน้อย ราวกับว่าเขารอคำถามนี้มานานแล้ว

“ฉันต้องการให้นายหาวิธีให้ฉันสามารถใช้เวทมนตร์ได้ โดยที่ไม่ต้องดึงพลังเวทย์จากหัวใจมาใช้โดยตรง”

“การใช้เวทมนตร์โดยไม่ดึงพลังจากหัวใจ... นั่นมันเป็นไปไม่ได้” โจชัวตอบทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและขึงขัง

เรย์นาร์คยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ

"เพราะแบบนั้น ฉันถึงมาหานายไง... เพราะว่าสิ่งที่ฉันต้องการ ก็คือความรู้ที่ได้มาจากการเฝ้ามองการทดลองที่เกิดขึ้นกับในอดีต"

โจชัวกัดฟันแน่น รู้สึกถึงบางอย่างที่เย็นเฉียบคืบคลานขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง ความอดกลั้นภายในปะทุขึ้นมาเมื่อเขาตระหนักว่าเรย์นาร์คกำลังให้เขาทำอะไร

“อย่าบอกนะว่าคุณต้องการ—”

“อย่างที่นายคิด” เรย์นาร์คพูดขัดขึ้นทันที ดวงตาสีแดงวาวโรจน์

“ฉันต้องการให้นายปลูกฝังแก่นพลังเวทย์เข้ามาในร่างกายของฉัน…. เหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับภรรยาของนาย”

เสียงของเรย์นาร์คยังคงก้องอยู่ในความคิดของเขา ราวกับแรงกดดันที่หนักอึ้งไม่ยอมจางหาย แต่ก่อนที่เขาจะเอื้อนเอ่ยคำใด เสียงลมหายใจของหญิงสาวที่หลับไหลอยู่จะสะดุดเล็กน้อย เปลือกตาของเธอสั่นไหว ร่างกายตึงเครียดขึ้น คล้ายกับว่าจิตใจของเธอกำลังจมดิ่งลงสู่ห้วงฝันที่ไม่อาจหลีกหนี

ภาพความทรงจำพรั่งพรูเข้ามา—เรื่องราวของใครบางคนที่เธอเฝ้าตามหามานาน ทั้งที่เขาอยู่ใกล้เพียงนี้ แต่เธอกลับไม่อาจรับรู้ได้ ผู้มีพระคุณที่จากไป ทิ้งเธอไว้กับคำถามมากมาย แม้ว่าครั้งหนึ่ง... พวกเขาทั้งสามจะเคยอยู่ร่วมกันมาก่อน

ใต้ดินที่มืดมิดและอับชื้น กลิ่นดินและสนิมเหล็กตลบอบอวลเหมือนกลิ่นความตาย กรงขังที่ทำจากเหล็กเส้นเก่าๆ ถูกสร้างไว้ตามผนังของคุกโบราณแห่งนี้ แสงจากรูเล็กๆบนเพดานสูงเปิดให้เห็นเพียงเศษเสี้ยวของท้องฟ้าด้านบน เป็นแสงที่ไม่เพียงพอจะทำให้พื้นที่รอบตัวสว่าง แต่เพียงพอที่จะเตือนให้เธอจำได้ว่ายังมีโลกภายนอก

เด็กหญิงคนนึงนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของกรง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองแสงที่ลอดผ่านลงมา ราวกับหวังว่ามันจะพาเธอหลุดพ้นจากกรงแห่งนี้ ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงของเธอห้อยปิดหน้าซีดเซียวที่ครั้งหนึ่งเคยดูสดใส แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนเธอถูกกักขังในฝันร้ายที่ไม่มีวันตื่น

เธอจำได้ถึงคืนที่ทุกอย่างพังทลาย หมู่บ้านเล็กๆที่เคยสงบสุขกลายเป็นนรกบนดินเมื่อกลุ่มโจรบุกเข้ามา เพลิงไฟโหมกระหน่ำ เสียงกรีดร้องของผู้คน เสียงไม้ลั่นดังขณะบ้านพังถล่ม ทุกสิ่งดูเหมือนภาพฝันร้ายที่เธอไม่มีวันลืม สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือเสียงแม่ตะโกนเรียกเธอท่ามกลางควันไฟ แล้วความมืดก็เข้าครอบงำ

สองเดือนก่อน เธอยังอยู่บนเรือค้าทาส ลอยกลางทะเลอันกว้างใหญ่ เสียงน้ำทะเลซัดกระแทกกับไม้กระดานดังแผ่วเบา เสียงโซ่กระทบกัน เสียงร้องไห้ และเสียงคำสั่งของผู้คุมยังคงดังก้องในหัว สำหรับเด็กสาวไร้ชื่อ เสียงเหล่านั้นคล้ายกับบทเพลงแห่งความสิ้นหวัง ที่สะท้อนถึงชีวิตบนนั้น 

เรือสินค้าที่เธอถูกขังอยู่นี้ไม่ได้เป็นแค่เรือสินค้าทั่วไป แต่มันคือ "เรือค้าทาส" ที่เต็มไปด้วยเด็กและผู้คนจากดินแดนต่างๆ เสียงร้องไห้ เสียงคร่ำครวญดังขึ้นจากทุกมุมของกรงใต้ท้องเรือ กลิ่นอับของเหงื่อและเลือดลอยอบอวลจนแทบหายใจไม่ออก

"อย่ายอมแพ้" เสียงของเด็กสาวคนนึงดังก้องอยู่ในใจ ราวกับเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายในยามที่เรือโคลงเคลงไปตามแรงคลื่น เด็กสาวผู้นั้นยื่นมือมาจับเธอแน่น ราวกับส่งผ่านความหวังสุดท้าย

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราสักคนต้องมีชีวิตรอดต่อไป ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ข้างเธอ เธอก็อย่ายอมแพ้เด็ดขาด"

คำพูดนั้นฝังอยู่ในใจเธอ และมันคือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอยืนหยัดจนถึงตอนนี้ แต่แล้วเด็กสาวที่เปรียบเสมือนพี่สาวของเธอนั้นถูกแยกตัวออกจากเธอทันทีที่เรือจอดเทียบท่า เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน หรือยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเธอถูกพามายังสถานที่แห่งนี้ กรงขังใต้ดินที่ไร้ซึ่งความหวัง