บทที่ 5 ผีหรือบุรุษรูปงามกัน (1/4)            

5

ผีหรือบุรุษรูปงามกัน

           

            สองวันมานี้ฟ่านซีอิ๋งรู้สึกได้ว่ายามค่ำคืนในป่าไผ่หลังจวนเหมือนจะเกิดเรื่องอันใดบางอย่างที่ทำให้บ่าวไพร่ตื่นเต้นดีใจ นางจึงสั่งให้สาวใช้คนสนิทไปสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

            “เรื่องนี้บ่าวทราบเจ้าค่ะคุณหนู”

            “ทราบก็รีบเล่ามาเถิด”

            “บ่าวได้ยินว่าช่วงนี้บริเวณป่าไผ่มีอิ๋งหั่วฉงมากมาย”

            “อิ๋งหั่วฉงหรือ” นางเคยอ่านเจอว่ามันจะออกมาบินช่วงหน้าฝนมิใช่หรือ อีกทั้งในตำรายังบอกไว้ว่าในเมืองหลวงหาดูอิ๋งหั่วฉงได้ยาก

            “เจ้าค่ะ แม้จะไม่ได้มีมากหลายตัวเช่นนอกเมืองหลวง แต่ทว่าก็พอทำให้สาวใช้พากันตื่นเต้นดีใจได้ มันงดงามมายคล้ายกับดวงดาวเลยเจ้าค่ะ”      

            “อืม เจ้าว่าคืนนี้จะมีอยู่อีกหรือไม่”

            “บ่าวไม่แน่ใจเจ้าค่ะ ได้ยินบ่าวชายผู้หนึ่งที่มีบ้านอยู่แถวเมืองจินเซ่อกล่าวว่าอิ๋งหั่วฉงจะออกมาให้เห็นแค่วันสองวันก่อนจะหายไปไม่ออกมาอีกเจ้าค่ะ”

            “ช่างเถิด ข้าเพียงแค่สงสัยหาได้อยากดูไม่” แม้จะคิดเช่นนั้นแต่คืนนี้นางว่าจะลอบออกจากเรือนไปดูเสียหน่อย

            “เช่นนั้นหากคืนนี้ที่ใดมีอิ๋งหั่วฉง บ่าวจะรีบมาตามคุณหนูดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “ไม่ต้องหรอก ข้าว่าจะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ หลายวันมานี้นอนไม่ค่อยหลับจึงอยากลองเข้านอนเร็ว ๆ”

            “เจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินคุณหนูบอกกล่าวเช่นนั้น ซูฉีจึงตอบรับและไม่ได้กล่าวอันใดอีก

           

            เมื่อถึงกลางยามซวี (19.00-20.59) ในหมู่บ่าวไพร่และสาวใช้เกิดข่าวลือว่าอิ๋งหั่วฉงบินว่อนใกล้จุดซักล้าง ซึ่งอยู่ห่างไกลจากป่าไผ่คนละฝั่ง อีกทั้งหากใครจะไปบริเวณป่าไผ่ก็จะถูกองครักษ์ของชินอ๋องซื่อจื่อห้ามเอาไว้ด้วยเหตุผลที่ว่า ท่านอ๋องน้อยกำลังฝึกวิทยายุทธ์หากบุ่มบ่ามเข้าไปบริเวณนั้นอาจจะโดนลูกหลงได้รับบาดเจ็บได้ ด้วยข้ออ้างหลายอย่างวันนี้บริเวณป่าไผ่จึงเงียบกริบไร้ผู้คน

            “ในป่าไผ่จะมีอิ๋งหั่วฉงจริง ๆ หรือ” ฟ่านซีอิ๋งกล่าวกับตนเองพลางถือโคมไฟใบเล็กเพื่อส่องทางเดิน

            วันนี้เป็นคืนเดือนมืดรอบกายของนางจึงมืดมิด หากยื่นแขนออกไปเกรงว่าจะถูกความมืดกลืนหายไปหมด

            ‘โคมไฟก็เล็กมากไม่ได้ช่วยอันใดเลย เฮ้อ! แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย’ นางคิดพลางกวาดสายตามองหาอิ๋งหั่วฉงในป่าไผ่ ฉับพลันนางเห็นสิ่งใดบางอย่างผ่านจากด้านซ้ายไปทางด้านขวาอย่างรวดเร็ว แต่พอกะพริบตาสองครั้งมันก็หายไป   

            ‘ข้าคงกลัวมากไป จึงเห็นภาพหลอนไปเอง’

            ฟู่ว! อยู่ดี ๆ ก็มีลมพัดมากระทบกายนาง ทำให้นางรู้สึกขนลุก นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองไปทั่วพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความกลัว

            “ผะ ผี!” ฟ่านซีอิ๋งกำลังจะกรีดร้องด้วยความตกใจ กลุ่มอาภรณ์สีขาวนั่นก็เคลื่อนมาประชิดตัวก่อนจะใช้มือปิดปากนางไว้

            “ซีอิ๋งเป็นพี่เอง เจ้าอย่าได้กลัว”

            ‘ชินอ๋องซื่อจื่อ’ นางคิดพลางกะพริบตาปริบ ๆ ทั้งที่เมื่อครู่นางตัวสั่นเทาด้วยความกลัวจนหัวใจหล่นไปอยู่ที่พื้น

            “พี่ขอโทษที่ทำให้เจ้าตกใจ”

            “...” ท่าทางนิ่งเงียบคล้ายไม่แน่ใจของนางทำให้เขารีบเอ่ยวาจาต่อ

            “ไม่เชื่อหรือว่าเป็นพี่ เช่นนั้นให้พี่บอกเรื่องที่มีแต่เราสองคนทราบดีหรือไม่คุณชายเผิงเย่ฟาง” สิ้นเสียงเขา มือน้อย ๆ ของนางก็จับมือเขาที่ปิดปากนางอยู่ออก

            “ข้าเชื่อแล้วเจ้าค่ะ ท่านเลิกเอาเรื่องนั้นมาข่มขู่ข้าได้แล้ว”

            “พี่หาได้ข่มขู่เจ้า พี่กลัวเจ้าคิดว่าพี่เป็นตัวปลอม”

            “ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ แล้วเหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ทั้งยังสวมอาภรณ์เช่นนั้น” คิดจะหลอกผีนางหรืออย่างไรถึงได้สวมอาภรณ์สีขาวบางเบาเช่นนี้

            “พี่นอนไม่หลับมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมายจึงออกมาเดินเล่น เดินไปเดินมาก็มาโผล่ที่ป่าไผ่แห่งนี้”

            “อากาศข้างนอกเย็นนัก คราวหน้าอย่าใส่อาภรณ์บาง ๆ เช่นนี้ออกมานอกเรือนนะเจ้าคะ แล้วนั่น! จัดอาภรณ์ให้ดี ๆ สิเจ้าคะ ประเดี๋ยวโดนลมเย็นก็จับไข้เอาหรอก” กล่าวจบนางก็ช่วยจัดคออาภรณ์ที่มันอ้าออกจนเห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้เรียบร้อย

            “ขออภัย พอดีพี่จะนอนแล้วอาภรณ์จึงดูไม่เรียบร้อยนัก”

            “ดีนะเจ้าคะที่เดินอยู่ในจวนของข้า หากท่านเดินอยู่ย่านเริงรมย์ คนต้องคิดว่าท่านเป็นชายงามจากหอชายงามที่ออกมาเดินเล่นนอกหอเป็นแน่” แหวกคออาภรณ์ให้เปิดกว้างจนเกือบจะเห็นช่วงท้องอยู่แล้ว

            “ขอบคุณที่ช่วยจัดอาภรณ์ให้พี่ แล้วเจ้าเล่ามาที่ป่าไผ่ด้วยเหตุใด”

            “ข้าเพียงได้ยินพวกสาวใช้กล่าวว่าที่นี่มีอิ๋งหั่วฉง ข้าจึงอยากเห็นมันสักครั้งเจ้าค่ะ”

            “พี่ก็ได้ยินเรื่องนั้นเช่นกัน อิ๋งหั่วฉงในป่าไผ่จะมีอยู่หรือไม่นะ” คังซืออี้เอ่ยเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

            “พี่ซืออี้ ท่านจะเอ่ยวาจาเสียงดังด้วยเหตุใด ประเดี๋ยวอิ๋งหั่วฉงก็ตกใจบินหายไปหมดหรอก”

            “ขออภัย เช่นนั้นเรามาช่วยกันมองหาดีหรือไม่”

            “เจ้าค่ะ” เมื่อเห็นนางตอบรับเขาจึงตั้งใจจะเดินแยกไปอีกทาง แต่รู้สึกเหมือนชายอาภรณ์จะโดนดึงไว้

            “มีอันใดหรือ”

            “ขะ ข้าไปด้วยได้หรือไม่ ข้าไม่ชอบความมืด”

            “ก็ได้ เช่นนั้นค่อย ๆ เดินตามพี่มานะ” เมื่อเห็นสีหน้าของนาง เขาก็อดไม่ได้ที่จะตอบรับ แล้วก้มลงเก็บหินขึ้นมาสามสี่ก้อน

            “ก้อนหินหรือเจ้าคะ”

            “อืม พี่เก็บไว้เผื่อจะเอาไว้ขว้างงูน่ะ” กล่าวจบก็ขว้างเข้าไปในความมืด

            ‘โอ๊ย!’

            “นั่นเสียงใครเจ้าคะ ท่านขว้างก้อนหินโดนคนหรือไม่”