ตอนที่ 9 ผิดหวัง

สองอาทิตย์ต่อมา

“ใครจะไปรู้ว่าแคนดี้เป็นลูกสาวของคุณทูน คนที่นายเคยช่วยไว้วะ” ภูมิพูดในขณะที่ทันศิลากำลังนั่งเอากระดาษทิชชูเช็ดมุมปากที่มีเลือดติดอยู่พร้อมกับสภาพร่างกายของเพื่อนที่ดูไม่จืดไม่ว่าจะเสื้อผ้าหรือเนื้อตัวที่มอมแมมเพราะเปื้อนฝุ่นและรอยเท้าที่พวกนั้นทิ้งเอาไว้บนเสื้อผ้าของเขา

“หลอกลวงกันทั้งบ้าน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังพร้อมกับทิ้งกระดาษทิชชูลงในถังขยะที่คอนโดของตัวเองแล้วถอดเสื้อนั่งลงเงียบๆ อยู่สักพักหนึ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

“แล้วจะเอายังไงต่อ พ่อเขาส่งคนมากระทืบแบบนี้” ภูมิมีสีหน้าจริงจังซึ่งต่างกับคนที่ถูกถามโดยสิ้นเชิง

“จะเอาไงได้วะ เลิกคบก็จบแล้ว” ทันศิลาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก

“เหลือเชื่อ กูคิดว่ามึงจะเป็นจะตายเพราะคุณหนูนั่นซะอีก”

“ทำไมจะต้องตายวะ ยัยคุณหนูนั่นต่างหากที่จะต้องตายเพราะฉัน”

“เชี่ย แม่งพูดไม่มีเยื่อใยอย่าให้กูรู้นะว่ามึงนอนร้องไห้ฟูมฟายเพราะเธอน่ะ” ภูมิพูดเพราะเขารู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงซะทันเองก็เป็นผู้ชายที่ดูภายนอกไม่ค่อยสนใจอะไรออกจะเย็นชาด้วยซ้ำแต่ภายในของเขานั้นอาจจะกำลังเสียใจอยู่ก็ได้คนที่ไม่เคยคบกับผู้หญิงอยู่ ๆ มาเปิดใจคบกับใครคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยแถมเขาเองยังเคยติดคุกมาก่อนด้วย

ที่บ้านของแคนดี้

           “ฉันให้แกไปเรียน ไม่ใช่ไปคลุกอยู่กับผู้ชาย มิน่าล่ะช่วงหลังมานี้กลับมืดกลับค่ำแกคงคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องของแกกับไอ้ทันสินะ” คุณทูนผู้เป็นพ่อหัวเสียเมื่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับลูกสาวที่เดินร้องไห้มา

“แต่นั่นพี่ทันนะคะ พี่ที่เคยช่วยชีวิตหนูไว้พ่อลืมแล้วเหรอคะ” แคนดี้ร้องไห้น้ำตาอาบสองแก้มที่พ่อของเธอเอาแต่ตะเบ็งเสียงใส่ดังลั่นบ้าน เพราะเธอไม่เคยเห็นพ่อของเธอโกรธเธอขนาดนี้มาก่อนเลย

“ฉันไม่เคยลืมมัน แต่แกก็น่าจะหาให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ใช่ไปคว้าใครก็ไม่รู้มา”

“แต่หนูชอบพี่ทันแค่คนเดียวนี่คะ กว่าหนูจะตามหาเขาเจอใช้เวลาตั้งหลายปี”

“แล้วแกว่ามันหายหัวไปไหนล่ะ ถึงหายไปหลายปี” ผู้เป็นพ่อพูดอย่างกล้ำกลืนกระอักกระอ่วนใจ

“เขาไปเป็นทหารไงคะ หนูเคยเจอเขาที่โรงเรียนค่ะ”

“แล้วก่อนหน้านั้นแกคงไม่รู้สินะว่ามันไปติดคุกมา มันคงไม่บอกแกแต่มันจะบอกทำไมในเมื่อมันตั้งใจเข้าหาแกอยู่แล้ว”

“หนูไม่แคร์เรื่องนั้น หนูเป็นฝ่ายเข้าหาพี่ทันเองค่ะ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูเป็นใคร”

“แคนดี้!” เสียงของบิดาตะเบ็งดังลั่นบ้านอีกครั้งพร้อมกับฝ่ามือหนาที่ตบไปที่แก้มนวลเนียนของคนเป็นลูกด้วยความโกรธจัดจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เพราะเขาเองก็ไม่เคยตบหน้าลูกมาก่อนจึงมีอาการสั่นไหวเล็กน้อย

“พ่อห้ามให้หนูเลิกยุ่งกับพี่ทันไม่ได้หรอกค่ะเพราะหนูเป็นเมียของพี่เขาแล้ว” หญิงสาวเองไม่อยากจะพูดแบบนี้แต่นี่เป็นทางเดียวที่อาจจะทำให้บิดาของเธอยอมแต่เธอคิดผิดเมื่อร่างแบบบางถูกบิดากระชากแขนให้ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านแล้วผลักเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอ

“ถ้าแกยังไปหามันอีก ฉันจะฆ่ามันซะ” คำสั่งที่เด็ดเดียวของบิดาทำหญิงสาวนึกกลัวเธอไม่รู้ว่าทำไมทันศิลาถึงเคยติดคุกเขาทำอะไรผิดกันแน่ 

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรไปหาทันศิลาแต่ก็ไม่มีใครรับสายจนในที่สุดโทรศัพท์ก็ถูกปิดเครื่องไป 

‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ’ 

“พี่ทันอย่าทำแบบนี่สินะ รู้ไหมว่าหนูเจ็บ” หญิงสาวกอดโทรศัพท์เอาไว้จนแน่นเพราะเธอรู้ดีว่าเขาตั้งใจปิดเครื่องไม่อยากติดต่อกับเธออีกแล้ว

ก้อก ๆ

“คุณแคนดี้คะ คุณท่านให้มาเอาโทรศัพท์ของคุณแคนดี้ค่ะ” หญิงสาวรับใช้เดินเข้ามาเมื่อเห็นว่าประตูไม่ถูกล็อก

“หนูจะเอาไว้ติดต่อเพื่อนทำรายงานค่ะ” หญิงสาวพูด

“แต่คุณท่าน เอ่อ...” สาวใช้อ้ำอึ้ง

“คุณพ่อให้มาบอกใช่ไหมคะว่าจะฆ่าพี่ทันหากหนูไม่ทำตามคำสั่งของเขา”

“ใช่ค่ะ” สาวใช้พยักหน้า

“งั้นเอาไปเถอะค่ะ” หญิงสาวส่งให้แต่โดยดีพร้อมกับดันสาวใช้ให้ออกไปจากห้องนอนของตน

‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ’ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนออกมากดโทรออกไปหาทันศิลาอีกครั้ง

“ใจร้าย พี่ทันใจร้าย” หญิงสาวนอนร้องไห้ฟูมฟายเพราะไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้แววตาสุดท้ายที่เขามองเธอกลับเย็นชาอีกครั้งเหมือนครั้งแรกที่เจอกันไม่มีผิดไม่มีความรักอยู่ในนั้นอีกแล้วหรือไร 

เหตุการณ์ก่อนหน้า

“พี่ทันคะ วันนี้พี่ทันจะไปผับไหมคะ ไม่ไปได้ไหมคะหนูหวงพี่ทันไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้” แคนดี้พูดพร้อมกับจูงมือของชายหนุ่มออกมาจากห้างสรรพสินค้าเพราะเธอเพิ่งไปทานข้าวมาและซื้อเสื้อผ้ามา

“หวงอะไรพี่ครับ ไม่มีอะไรน่าหวงสักหน่อยพี่น่ะไม่คิดมีใครอยู่แล้ว” ทันศิลายิ้มจนแก้มจะฉีกเมื่อหญิงสาวบอกว่าหวงเขาที่มีผู้หญิงเข้ามาอยู่ใกล้ทั้งที่เขาเองไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นเลย แต่เพราะมันเป็นงานของเขาเลยต้องทำตามหน้าที่

“พี่ทันหล่อนี่คะ ใบหน้ารูปไข่ตาโตๆ จมูกโด่งๆ ปากก็สวยเวลาทำหน้าบึ้งก็ยังเท่มาก เวลายิ้มก็ยังหล่อมากๆ อีกหุ่นก็ดี ไหล่ก็น่าซบแถมเรื่องนั้นยังเก่งอีกค่ะ” แคนดี้พูดเยิ่นยอเอาใจเขาพร้อมประโยคสุดท้ายที่เธอเองต้องกระซิบพูด

“งั้นคืนนี้พี่ไปทำงานช้าสักสามชั่วโมงดีไหมครับถ้าจะชมกันขนาดนี้” ชายหนุ่มพูดเสียงทุ่มต่ำแหบพร่าแซวหญิงสาวเพราะก่อนที่เขาจะไปทำงานที่ผับทั้งสองมักจะมีอะไรกันก่อนเสมอๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะไปทำงานและหญิงสาวเองก็เลยต้องกลับบ้านดึกตามที่บิดาของเธอพูดไว้

“พี่ทันทะลึ่ง” หญิงสาวตีอกของร่างสูงเบาๆ เมื่อชายหนุ่มก้มมากระซิบมาแกล้งเธอบ้าง

“ใครกันทะลึ่ง แคนดี้เริ่มก่อนนะ” เขายังแซวอีกเพราะเธอมักจะยั่วเขาเสมอๆ เวลาที่อยู่ด้วยกัน

เมื่อทั้งคู่เสร็จกิจรักจึงพากันลงมาชั้นล่าง

ผลั่ก

จู่ ๆ ชายวัยฉกรรจ์สามคนก็เดินเข้ามาพร้อมกันส่วนหนึ่งในนั้นก็ผลักทันศิลาจนล้มลงและขึ้นค่อมต่อยเขาไปหลายที ทันศิลาที่ไม่ทันตั้งตัวจึงโดนไปหลายหมัดและโดนรุมกระทืบไปหลายทีเช่นกัน

“พ่อสั่งให้หยุดสิคะ” เสียงของหญิงสาววิ่งไปที่รถตู้คันที่เธอคุ้นเคย

“ขึ้นรถมากลับฉันมาเดี๋ยวนี้ ฉันถึงจะสั่งหยุดให้” หญิงสาวที่ฟังไม่รอช้ารีบขึ้นรถแต่โดยดี

“เฮ้ยหยุดเว้ย” เสียงคำสั่งออกไปทำให้พวกนั้นหยุดในทันทีพร้อมกับเดินขึ้นรถตู้อีกคัน ทันศิลาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เขากลับมองเธอด้วยแววตาผิดหวังเสียใจและเย็นชาในฉับพลัน เขารู้ดีว่าผู้ชายคนที่เรียกเธอขึ้นรถคือใคร และเขาก็เพิ่งรู้ว่าหญิงสาวที่เป็นแฟนของเขาคือใคร ทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน 

‘เด็กหญิงคนนั้นที่เขาเคยช่วยคือแคนดี้เองหรอกเหรอ’ ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ทำไมเธอไม่บอกเขาแต่แรกและเขาเองไม่ได้เอะใจเลยสักนิดที่เธอมาลูบไล้และจูบรอยแผลเป็นที่หลังของเขาบ่อยๆ เพราะเธอรู้แต่แรกว่าเขาคือคนที่เคยช่วยเธอเอาไว้ เธอรู้ว่าเขาคือทันศิลา