บทที่ 16

“ของเหล่านั้นก็เพียงของนอกกาย ท่านเก็บไว้เถอะ!”

“หรงเอ๋อร์...” หลี่จือหลินขยับมือที่กุมมือน้อยไว้ ยกมือของเซียงหรงข้างที่ถือถังหูลู่ขึ้นจรดริมฝีปากเล็กๆ ดูจิ้มลิ้ม “กัดสักคำสิ”

เสี่ยวเซียงหรงตื่นตระหนก รีบส่ายหน้ายิก

เห็นนางใกล้จะหลั่งน้ำตาเต็มทีแล้ว หลี่จือหลินยิ้มน้อยๆ ก่อนย่อตัวลงนั่งชันเข่า ปาดน้ำตาที่ใกล้จะร่วงหล่นให้นาง จุมพิตแก้มนุ่มละมุนที่เริ่มจะโดนความเย็นกัดจนขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนถังหูลู่ที่ถูกตนบังคับจับมือให้ถือเอาไว้เบาๆ

เซียงหรงพลันตกใจจนลืมร้องไห้

อา...บอกนางเรื่องกำไลหยกที่ห้อยคอนางอยู่ดีไหมนะ? หลี่จือหลินไล้ปลายนิ้วเรียวงามไปตามกรอบหน้าเล็กๆ ที่ผิวพรรณขาวนวลผ่องใสราวกับจะคั้นน้ำออกมาได้

หลังชั่งใจอยู่ชั่วครู่ จวิ้นหวังจ๋างจื่อก็เลื่อนมือขึ้นลูบศีรษะน้อยๆ ของนางอย่างถนอม

ยังก่อน

ถูกแล้ว...เขายังไม่จำเป็นต้องรีบร้อนบอกนางในยามนี้ รอนางโตกว่านี้ค่อยว่ากันใหม่ก็แล้วกัน...

ทว่าเรื่องที่สมควรพูดก็ยังต้องพูด หว่านเมล็ดไปแล้วที่ไหนเลยคนชนชั้นตระหนี่ถี่เหนียวเช่นเขาจะปล่อยให้เสียเปล่า ไม่คิดเก็บเกี่ยวสักนิด ยามนี้เกาทัณฑ์ของเขาง้างสายเอาไว้แล้ว ลูกศรหรือก็ชี้ไปที่เป้า จะไม่ให้ยิงเกาทัณฑ์ข่มขวัญกระต่ายน้อยตาแดงบางตัวสักหน่อยได้อย่างไร?

หลี่จือหลินใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่เชยคางน้องสาวตัวน้อยให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “หรงเอ๋อร์...ข้าทั้งจับมือถือแขน ทั้งจุมพิตเจ้าต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ หากไม่แต่งให้ข้า จวนเฉินกั๋วกงคงต้องขายหน้าผู้คนแย่แล้ว”

“ข้า...ยามนี้ข้ายังเด็ก ข้าไม่ถือ คนอื่นๆ ก็คงไม่มีผู้ใดคิดอะไรไปในทางที่ไม่ดี เพราะฉะนั้น...เพราะฉะนั้นท่านก็ลืมเรื่องวันนี้ไปเสีย ถูกแล้ว! รอกลับถึงจวนข้าจะคืนเงินห้าอีแปะให้ท่าน แล้ว...แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนน้ำบ่อกับน้ำคลอง หาก...หากเรื่องในวันนี้ทำให้ท่านต้องเสียหาย ข้ายินดีบวชเป็นแม่ชีชดใช้ให้ท่าน!” ใช่แล้ว! หากนางเข้าสู่ทางธรรม เช่นนั้นนางก็จะไม่ต้องแต่งให้ผู้ใดชั่วชีวิต เหตุใดนางถึงเพิ่งมาคิดได้เอาป่านนี้นะ! นางตัดสินใจแล้ว นางจะบวชเป็นชี!

“ไม่ได้” หลี่จือหลินแย้งเสียงเข้ม “เจ้าคิดจะให้ข้าอับอายขายหน้า เพราะว่าที่ภรรยาถึงกับยอมละทิ้งความสบายในตำหนักอันยิ่งใหญ่ ปลงผมบวชชี ถือศีลกินเจตลอดชีวิต ทว่าไม่ยอมแต่งให้ข้างั้นรึ”

เห็นท่าทางของนางแล้ว เขาหมั่นเขี้ยวจนอดไล่ต้อนนางไม่ได้เลยจริงๆ

“ข้า...ข้าจะชดเชยให้ท่านห้าตำลึงก็ได้...” เสี่ยวเซียงหรงจนปัญญา น้ำตาคลอเบ้าอีกหน

หลี่จือหลินเห็นดังนั้นก็พลันสำนึกได้ว่าคงกลั่นแกล้งรังแกนางเกินไป

จะอย่างไรนางก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง

จริงสิ...อาจเพราะนางยังเด็ก จึงได้ปฏิเสธจวิ้นหวังจ๋างจื่อเช่นเขาโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด…รอจนนางโตกว่านี้ เขาค่อยมาไล่ตาม ทวงสัญญาหมั้นหมายห้าอีแปะนี้จากนางก็ยังไม่สาย จะอย่างไรหลังเทศกาลหยวนเซียวในวันนี้ เขาก็ต้องติดตามบิดาเข้ากองทัพ กว่าจะได้กลับเมืองหลวง นางก็คงโตเป็นสาวแล้วพอดี

อืม...เอาตามนี้ก็แล้วกัน

“ต่อให้เจ้ามอบให้ข้าสักห้าพันตำลึง ก็ยังไม่ใช่ห้าอีแปะนั้นที่ข้าจ่ายออกไปอยู่ดี นอกจากนี้ต่อให้เจ้าไม่ยอมรับอย่างไร เรื่องระหว่างพวกเราก็เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้คนคงรู้กันทั่วแล้วว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง...ทว่าตอนนี้เจ้าไม่อยากแต่งให้ข้าก็ช่างเถอะ ข้าก็ไม่มีความคิดอยากบังคับจับเด็กเจ็ดแปดขวบมาแต่งงานเข้าพิธีอยู่แล้ว”

เซียงหรงกำลังตื่นกลัว จับประเด็นได้เพียงว่าพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อไม่มีใจอยากบังคับจับนางเข้าพิธีแต่งงานก็พลันโล่งใจ ปาดน้ำตาทิ้งทันที

“ท่าน...ท่านพูดจริงหรือ” นางถามเสียงสั่น “ท่านหมายความตามนั้นจริงๆ ใช่หรือไม่”

“จวิ้นหวังจ๋างจื่อที่ไหนจะโกหก ข้าก็เป็นผู้มีศักดิ์ศรีหน้าตาให้ต้องรักษาผู้หนึ่ง เจ้าไม่รู้หรือ”

เซียงหรงคิดตามแล้วก็รู้สึกว่าจริง