บทที่สอง

สาธิมาในร่างของเซี่ยเสี่ยวหลานตื่นตอนยามซือโดยสาวใช้ของนางที่ตามมาจากจวนทั้งสองคน ฟางหลิวหลิวกับฟางมู่ตาน ที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ

ทั้งคู่เป็นหลานสาวของแม่นมที่เคยเลี้ยงมารดาของเซี่ยเสี่ยวหลานมาก่อน จึงส่งให้มาดูแลลูกสาวของคุณหนูของนางก่อนที่จะกลับไปบ้านเดิม ตั้งแต่มารดาของเซี่ยเสี่ยวหลานเสียชีวิตเพราะร่างกายไม่แข็งแรงจึงขอกลับไปตายที่บ้านเดิมและบิดาก็อนุญาติให้กลับไป จึงส่งหลานสาวมาแทนทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าบิดาสงสาร จึงรับมาเลี้ยงให้เป็นเพื่อนของลูกสาวและให้คอยดูแลแทนเวลาที่ท่านไม่อยู่ลูกจะได้มีเพื่อน

"พี่สองคน เข้ามาช่วยข้าอาบน้ำด้วยเจ้าคะ" เซี่ยเสี่ยวหลานเรียกสองสาวพี่น้อง

"คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ" พอได้ยินเสียงจากข้างในทั้งสองสาวก็รีบเปิดประตูเข้ามา สองพี่น้องช่วยกันพยุงร่างของคุณหนูของตนเข้าห้องน้ำด้วยความสงสารแต่พูดอะไรไม่ได้

"เจ็บมากไหมเจ้าคะ" ฟางหลิวถามและเอามือลูบตามรอยสีกุหลาบเต็มร่างกายของคุณหนูของนาง

"ไม่เป็นไรข้าทนได้ คอยดูเถอะข้าจะเอาคืนมันทุกคนที่ทำร้ายข้า พี่ทั้งสองต้องช่วยข้านะเจ้าคะ"สาธิมาในร่างของเซี่ยเสี่ยวหลานพูดขึ้นในอ่างอาบน้ำ

"เจ้าค่ะคุณหนู" ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน

"ดีมากเจ้าค่ะ" เซี่ยเสี่ยวหลานพูดก่อนจะวางแผนเป็นขั้นเป็นตอนต้องหาทางหย่ากับไอ้แม่ทัพหน้าโง่คนนี้ให้ได้ก่อนจะกลับไปอยู่ที่จวนกลับบิดาต่อไป

"พี่ฟางมีใครมาหาเรื่องข้าไหมตอนที่ข้าหลับ"

"ไม่มีเจ้าค่ะมีแค่พ่อบ้านที่มาบอกว่า ถ้าคุณหนูตื่นแล้วให้ไปหาท่านแม่ทัพที่ห้องหนังสือเจ้าค่ะคุณหนู" ฟางหลิวตอบ

"อือ ข้าหิวแล้วพี่มีอะไรให้ข้ากินไหมเจ้าคะ" เซี่ยเสี่ยวหลานถามหาอาหารเพราะตอนนี้เธอหิวมากเพราะเมื่อคืนร่างนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย สองสาวใช้แยกหน้าที่กันคนหนึ่งแต่งตัวคนหนึ่งไปอุ่นอาหารมาให้กับคุณหนูของตนอย่างรวดเร็ว สาธิมาในร่างของเซี่ยเสี่ยวหลานกินข้าวอย่างหิวโหยทั้งจืดชืด แต่ก็ต้องกินเพราะหิวมาก

'วันหลังทำกินเองดีกว่า  แต่กลับไปทำที่จวนของท่านพ่อดีกว่า ไม่ทำจวนบ้านี้หรอกหาวิธีไปหย่ากับไอ้แม่ทัพหน้าโง่'  เซี่ยเสี่ยวหลานคิดในใจ

"ข้าอิ่มแล้วไปกันเถอะเจ้าค่ะ พี่ฟาง พี่มู่"

"เจ้าค่ะคุณหนู" เซี่ยเสี่ยวหลานบอกสองสาวใช้ ก่อนจะเดินตามกันไปที่จวนใหญ่ของท่านแม่ทัพโจวหลี่เฉิง

จัดให้เราอยูเกือบท้าจวนเลยแฮะ ก็ดีไม่ต้องเจอกันบ่อยเหม็นขี้หน้าไอ้หน้าปลากะโฮ่ เดินไปพลางคิดฉายาสามีไปในตัวหึๆโง่ดีนักมันเป็นแม่ทัพมาได้ไงวะสาธิมาในร่างเซี่ยเสี่ยวหลานคิดในใจ

ห้องหนังสือโจวหลี่เฉิงที่นั่งทำงานอยู่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาดื่มจนหนักและเขาหอกับเซี่ยเสี่ยวหลานเพื่อจะลงโทษที่นางวางยาเขา จนทำให้เขาไม่ได้แต่งงานกับซือเหลียนเหมยสาวคนรักที่ตั้งใจจะแต่งกันตอนที่เขามาจากชายแดน หลังจากออกรบมาหนึ่งปีได้แต่ส่งจดหมายรักถึงกันแต่ก็ต้องมาพังเพราะน้องสาวต่างมารดาที่นางอาศัยอยู่ในจวนด้วย ทั้งที่ตอนเขาไปจวนก็ไม่เคยเห็นหน้าของเซี่ยเสี่ยวหลานเลยสักครั้งหนึ่ง

จนวันที่จัดงานเลี้ยงขึ้นที่จวนโดยเชิญสาวคนรักกับแม่ของนางมางาน เพื่อจะเปิดตัวเจ้าสาวของตัวเองแต่คิดไม่ถึงสาวน้อยหน้าหน้าตาใสซื่อ จะวางยาปลุกกำหนัดเขาจนได้เสียเป็นเมียจึงทำให้เขาเกลียดเซี่ยเสี่ยวหลานมากเมื่อวานก็ต้องแต่งนางเข้าจวน เพราะคนที่มางานเลี้ยงเห็นกันหมดว่าเขามีอะไรกับน้องสาวของคนรักเมื่อคืน เขาจึงเข้าหอแก้แค้นที่ทำให้คนรักของเขาเสียใจและจะเขาทำให้เซี่ยเสี่ยวหลานเสียใจเหมือนกันกับคนรักของเขา

เขาจะไปรับซือเหลียนเหมยและจะขอให้นางมาเป็นฮูหยินเอกส่วนเซี่ยเสี่ยวหลานเป็นฮูหยินรองรอง ถ้าไม่ยอมเขาก็จะหย่าให้นางเพราะไม่ได้รักเซี่ยเสี่ยวหลาน วันนี้เขาจะพูดกับเซี่ยเสี่ยวหลานให้รู้เรื่อง

เสียงเคาะประตูจากคนสนิท

"ฮูหยินเอกมาถึงแล้วขอรับท่านแม่ทัพ"

"เข้ามา"

เซี่ยเสี่ยวหลานเข้าไปคนเดียวให้พี่สาวทั้งสองรอที่หน้าห้องหนังสือ แม่ทัพหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองภรรยาหมาดๆของตัวเองก็ตกตะลึง เซี่ยเสี่ยวหลานนางสวยมากนางแม้ไม่แต่งแต้มอะไรเลย หน้าผ่องใสมีเลือดฝาด ผิวขาวดังหิมะ นอนด้วยกันมาสองครั้งไม่เคยเห็นหน้ากันชัดๆ หึสวยแล้วอย่างไร จิตใจคตคนรักพี่สาวยังกล้าแย่งได้ คิดแล้วก็ส่งสายตาเย็นชา

"นั่งสิ จะยืนค้ำหัวข้าอีกนานไหม" เสียงแม่ทัพพูดเสียงดัง เซี่ยเสี่ยวหลานก็สะดุ้งแต่ก็มีสติขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน !!!!โอ๊ะแม่เจ้าสามีของน้องหล่อมากแต่ปากหมาปัดตกเวทีไปเรียบร้อย

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็จ้องหน้าของสามีของเจ้าของร่างเดิมอย่างอาฆาตแค้น ที่เมื่อคืนนี้โดนไอ้หน้าหล่อปากหมารังแกทั้งคืน เซี่ยเสี่ยวหลานนั่งลงที่เก้าอี้และพูดเข้าประเด็นทันที

"มีอะไรก็พูดมาเลยเจ้าค่ะไม่ต้องอ้อมค้อม" แล้วมองหน้าตากับไม่หลบในเมื่อนางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมที่กลัวคนและยอมคน จนโดนทำลายทั้งชีวิต แถมคิดว่าความผิดที่ไม่ได้แต่งกับคนรักของตัวเองเป็นของนางอีก โจวหลี่เฉิงมองหน้าของภรรยาที่ได้มาอย่างไม่ตั้งใจก็ชะงักแววตาของนางในวันนี้มันช่างแตกต่างกับวันที่ตื่นขึ้นมาในวันที่มีงานเลี้ยง

"อ้อนี้คงจะเป็นธาตุแท้ของเจ้านี้เองพอได้แต่งเข้าจวนก็กลายเป็นอีกคนทันที" โจวหลี่เฉิงพูดใส่หน้าเซี่ยเสี่ยวหลานทันทีที่นางถามกับ

"มันก็ไม่แปลกเพราะสถานที่มันสอนให้ต้องเข้มแข็งแก้ตัวไปก็ไม่มีประโยนช์ ในเมื่อปักใจเชื่อว่าข้าทำผิดอยู่แล้วนี้ ถ้าจะสืบกันจริงๆมันก็ไม่ยากสำหรับแม่ทัพใหญ่ ที่จะสืบว่าใครมันกล้าวางยาของตัวเองในจวนแต่ถ้ารู้แล้วกลัวจะทำใจไม่ได้มากกว่า"

"เจ้าพูดเรื่องอะไรในเมื่อตัวเองทำแล้วจะโยนความผิดไปให้ใครอีก!!" โจวหลี่เฉิงตะคอกเซี่ยเสี่ยวหลานเสียงดังจนคนข้างนอกสะดุ้งไปตามๆกัน

"ก็นะข้าก็ยังสงสัยมาตลอดว่าในเมื่อข้าไม่เคยพบหน้าของท่านเลยด้วยซ้ำจะมาวางยาให้มาเป็นสามีของข้ามันก็ยังไงอยู่จริงไหมท่านแม่ทัพ ทั้งยังกล่าวหาว่าข้าแอบหลงรักว่าที่พี่เขยของตัวเองอีกหน้าตาก็งั้นๆแถมโง่อีกต่างหาก" เซี่ยเสี่ยวหลานสวนกลับตรงๆ

"เจ้าว่าใครโง่ เซี่ยเสี่ยวหลาน" โจวหลี่เฉิงโกรธจนตัวสั่น

"ผู้ใดร้อนตัวก็รับไปสิ แต่ถ้าคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่จะโกรธทำไมเจ้าคะ" เซี่ยเสี่ยวหลานสวนกับพูดหน้าตาเฉยและไม่ได้กลัวที่แม่ทัพตะคอกเธอเลยสักนิด เข้ามาสิฉันก็สู้ตายถ้าทำร้ายฉันรับรองว่าสาธิมาคนนี้ขอสู้ตาย วิชาต่อสู้ก็เรียนมาทุกอย่างหมดเงินไปเป็นแสนๆจะกลัวอะไร เราเข้ารับการต่อสู้แบบทหารฝึกอีก ฝรั่งตัวโตเราก็ล้มมันมาแล้ว กับแค่ไอ้ผัวหน้าวอกฉันยอมสู้ตาย สาธิมาคิดในใจและจ้องตาสามีไม่หลบ โจวหลี่เฉิงโกรธจนตัวสั่นจึงคิดหาทางทำร้ายจิตใจของนางและพูดขึ้น

"ข้าจะแต่งซือเหลียนเหมยเข้ามาเป็นฮูหยินเอก     ส่วนเจ้าเป็นแค่ฮูหยินรอง ถ้าไม่พอใจก็เอาใบหย่าไปและออกจากจวนข้าไปได้เลย" แต่ถ้าเขารู้ว่าในภายหน้าคำพูดนี้มันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวของเขาเองในวันนี้โจวหลี่เฉิงจะไม่เอ่ยออกมาเลยสักคำ สาธิมาตาลุกวาบอย่างดีใจไม่ต้องรอนานในที่สุดก็สำเร็จนางรีบตอบแบบไม่ต้องคิดเลยสักนิด

"ได้ข้าต้องการจะหย่าและจะออกจากจวนของท่านในวันนี้จะไม่อยู่ให้เป็นเสนียดของให้ท่านแน่นอน ที่ผ่านมาข้าอโหสิให้คิดซะว่าให้หมามันกินคนบางคนก็เก่งกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ แต่ก็หน้าสมเพชที่ความรักบังตาจนมืดบอด ไม่รู้จักมารยาของผู้หญิง" แม่ทัพใหญ่โจวหลี่เฉิงโกรธเซี่ยเสียวหลานมากที่ท้าทายและว่าเขาโง่จึงเขียนใบหย่าให้กับภรรยาทันที

เซี่ยเสี่ยวหลานรีบเขียนชื่อในใบหย่าทันที เพราะกลัวสามีจะเปลี่ยนใจที่นางไม่พูดต่อจนจบเพราะกลัวว่าแม่ทัพจะไม่รีบเขียนใบหย่าให้นาง ตอนนี้นางได้ใบหย่าเรียบร้อยมาแล้ว จึงไม่มีอะไรให้ต้องกลัวอีกเป็น

"เย้ เป็นอิสระแล้วเรา" *0*/ ภาพในหัว

"เป็นเจ้าทำตัวเอง ที่จริงถึงข้าจะแต่งพี่สาวของเจ้าเข้าจวน เจ้าก็ยังสามารถอยู่ในจวนของข้าได้ เว้นแต่เจ้าจะทำใจยอมรับที่พี่สาวของตัวเองที่ข้ารักได้เป็นฮูหยินใหญ่ไม่ได้" แม่ทัพโจวหลี่เฉิงพูดหลังจากเขียนใบหย่าเรียบร้อยและต่อไปใครจะกล้าแต่งหญิงหม้ายที่สามีหย่าให้ทั้งที่พึ่งแต่งเข้าจวนเมื่อวานเหอะ สาธิมาในร่างของเซี่ยเสี่ยวหลานตอบกลับไปว่า

"มองหน้าข้าไว้ดีๆนะเจ้าคะข้าดีใจมากที่ท่านเขียนใบหย่าให้ข้า ไม่ต้องกลัวเรื่องคนจะนินทาเพราะมันกินแทนข้าวไม่ได้เขาเหนื่อยก็หยุดพูดไปเอง แต่อิสระภาพคือสิ่งที่ข้าต้องการ ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะหาสามีไม่ได้หรอกเจ้าคะ ผู้ชายไม่ได้มีแค่ท่านคนเดียวในโลกที่ที่กว้างใหญ่เพียงนี้ และไม่ต้องกลัวเพราะว่าข้าเซี่ยเสี่ยวหลานคนนี้ ไม่ได้เป็นง่อยที่จะคอยให้สามีหาเลี้ยงตัวของ ข้ามีสองมือสองเท้าเดินได้เจ้าคะท่านแม่ทัพโจว เพราะข้าไม่ได้โง่เหมือนใครบางคนและคนที่นินทาไม่ได้หาเลี้ยงตัวข้าทำไมข้าต้องแคร์คนอื่นด้วยละ ตัวข้าคนนี้ไม่เคยคิดจะแย่งสามีกับใครแค่กะดออันเดียวจะแย่งมาทำไมเจ้าคะ อ้อข้าจะบอกให้เป็นตัวอย่างของคนมักมากเมียเยอะสามสี่คนแต่ในจวนไม่เคยมีความสุขเลย ลูกเมียที่แก่งแย่งกันเอง และก็แย่งสมบัติกันพี่น้องฆ่ากันเอง จะโทษใครละนอกจากความมักมากและเห็นแก่ตัวของผู้ชายที่สันดานเห็นแก่ตัว ที่มีให้เห็นแทบทุกจวนในเมืองนี้เลยละนะลาขาดเจ้าค่ะ ท่าน แม่ ทัพ" เธอจงใจย้ำคำสุดท้ายก่อนจากลากัน