ตอนที่ 3 คู่อริ

“ขอโทษนะฉันไม่ทันได้มอง” พูดพร้อมกับมือที่เช็ดไปด้วย

“ไม่เป็นไรเราก็ไม่ทันได้มองเหมือนกัน”

“เราเช็ดเองก็ได้”

“ไม่เป็นไรฉันเป็นคนทำเสื้อนายเลอะ” จิวารียิ้มเจื่อน ๆ สีหน้าเป็นกังวล

อิทธิพลมองหน้าหญิงสาวที่กำลังเช็ดคราบเลอะที่เสื้อให้ในระยะใกล้ ใบหน้าสวยคมอีกฝ่ายที่ปราศจากเครื่องสำอางใดๆ มีเพียงรอยฟกช้ำตามกรอบหน้า ริมฝีปากที่บ่นงึมงำเบา ๆ คนเดียว ขยับขึ้นลงจนเห็นรอยแตกที่ขอบปากด้านใน ไม่ใช่ว่าเธอโดนแฟนซ้อมมาหรอกนะ

เอวาเดินมาถึงพอดีพร้อมกับแก้วเครื่องดื่มในมือที่ซื้อมาฝากเพื่อน

“ดิน...จิ๋ว”

“เอวา”

จิวารีเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ สองหนุ่มสาวผีเน่ากับโลงผุของเธอก็เดินมาถึง พร้อมกับความลอยหน้าลอยตาของเมวิกายืนอยู่ข้างกายเทวฤทธิ์

จิวารีหยุดมือที่เช็ดคราบกาแฟพร้อมกับถอนหายใจทิ้งเบือนหน้าไปทางอื่นทันที

“จิ๋วมาดูด้วยเหรอ?” รุ่นพี่เทวฤทธิ์เอ่ยทักหญิงสาว

“เปล่าค่ะมานั่งเล่น” พร้อมยักไหล่ เขาไม่ได้สลักสำคัญอะไรที่เธอต้องมานั่งดูนั่งเชียร์หรอกกระมัง

เทวฤทธิ์หันไปมองอิทธิพลพร้อมส่งยิ้ม สองหนุ่มที่เป็นนักกีฬาของชมรมเดียวกันและรู้จักกันในกลุ่มเพื่อนของเพื่อน เคยแข่งขันฟุตบอลกันหลายแมทแล้ว

“นี่จิ๋วกับดินรู้จักกันด้วยเหรอ?” คำถามจากรุ่นพี่ที่มองจิวารีและอิทธิพลสลับกัน

“อ๋อ ดินกับจิ๋วเป็นเพื่อนวาทั้งสองคนค่ะ” เป็นเอวาที่ตอบคำถามรุ่นพี่แทนเพื่อนสาว

“ดิน...เป็นแฟนเธอเหรอ?” คำถามจากเมวิกา

ความจริงหล่อนรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่ เพราะเพื่อนสาวของหล่อนนั้นชอบอิทธิพลและตามจีบชายหนุ่มอยู่ แถมสืบประวัติมาเรียบร้อยแล้วว่าชายหนุ่มยังโสดสนิท แต่ที่ถามเพราะอยากให้เทวฤทธิ์เข้าใจว่าจิวารีไม่โสดแล้วแค่นั้นเอง

จิวารีเดินเข้ามาใกล้เมวิกาและยื่นหน้าเข้าหากระซิบข้างหูหล่อน

“เสือก”

ก่อนจะถอยออกมาและส่งยิ้มให้

“นังจิ๋ว” เสียงสูงอย่างลืมตัว ตาแทบถลนออกมานอกเบ้า

“ว่าไงจ๊ะ...นังเม” ยกคิ้วสูงและยิ้มให้

เมวิกาขบฟันหน้าคางบิดเบี้ยวไปมามือเกาะแขนเทวฤทธิ์แน่นเข้าไปอีก

“พี่เท” ฟ้องเป็นนัย ๆ บวกกับจริตอ้อนชายหนุ่มต่อหน้าจิวารี

“นาย...เป็นแฟนกับจิ๋วเหรอ?” เทวฤทธิ์เอ่ยถามอิทธิพลคลายข้อสงสัยในใจตัวเอง เอวาและอิทธิพลที่กำลังจะอ้าปากปฏิเสธก็ต้องอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นเพราะจิวารีชิงตอบก่อน

“ใช่ค่ะ”

ให้รู้ไว้ด้วยไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่เห็นเธอเป็นแค่ตัวเลือก เธอเองก็มีตัวเลือกอื่นเช่นเดียวกัน สองมือบางเกาะแขนอิทธิพลไว้แต่เป็นแบบแข็งทื่อใคร ๆ ก็ดูออกว่าโกหก

เอวากะพริบตาปริบ ๆ เช่นเดียวกับอิทธิพลที่ยังงง ๆ อยู่

“ฉันคิดว่าเธอคบกับพี่เคนเสียอีก” เมวิกาพูดขึ้นมาทันที

เมื่อไหร่ยัยนี่จะไปผุดไปเกิดเสียทีนะ จิวารีถอนหายใจออกยืดยาวอย่างเหนื่อยหน่าย

“จะคบกับใครมันก็เรื่องของฉัน” ส่งสีหน้ากวนประสาทให้อย่างใจเย็น

“แต่ถ้าเธออยากได้ฉันก็จะยกให้...ฉันชอบทำบุญ” ปรายตามองรุ่นพี่

“อ่ะ...เอาไปสิ”

พร้อมกับผลักร่างอิทธิพลเข้าไปหาเมวิกา ชายหนุ่มขมวดหัวคิ้วและเซปะทะกับเมวิกาแทบเบรกไม่ทันเพราะไม่ได้ตั้งตัว มองหน้าคนผลักอย่างงง ๆ

“ฉันกลับก่อนนะเอวา บรรยากาศไม่ค่อยบริสุทธิ์หายใจไม่สะดวก” ปรายตามองรุ่นพี่และเมวิกาก่อนหมุนตัวกลับและเดินจากไปทันที

“จิ๋ว...เดี๋ยวสิ”

ไม่มีเสียงตอบรับจากจิวารีที่ก้าวฉับ ๆ ออกจากตรงนั้นไป

ที่สิงสถิตและนัดพบหลังเลิกเรียนของจิวารีและเอวา คือม้านั่งหินอ่อนข้างคณะ โดยจะมีจิวากร ตะวันและธีธัช มานั่งรวมกลุ่มด้วยอยู่บ่อยครั้งจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้ว จิวากรมีอายุมากกว่าทุกคนในกลุ่มแต่ก็เป็นนักศึกษาชั้นปีเดียวกัน เนื่องจากปัญหาวิกฤตทางการเงินของครอบครัวในครั้งนั้น ทำให้เขาต้องดรอปเรียนไปเป็นปี เพราะเลือกที่จะให้น้องสาวได้เรียนต่อ

“วันนี้กูกลับก่อนนะต้องเตรียมตัวไปทำงาน”

จิวากรบอกธีธัชและตะวันหลังถูกชวนให้ไปเดินดูเปิดท้ายขายของข้างมหาวิทยาลัย ขณะเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าสะพาย หนึ่งจ็อบหลังเลิกเรียนของเขากับตำแหน่งมือกีตาร์ของวงดนตรีในร้านอาหาร เพื่อหารายได้ช่วยครอบครัวอีกแรง

“วันนี้ฉันจะกลับเร็วหน่อยนะจิ๋ว” เอวาบอกเพื่อนสาว

“ทำไมรีบกลับล่ะ?”

“วันนี้ลุงบรรจงลาหยุดไม่มีคนมารับน่ะ” เธอหมายถึงคนขับรถของที่บ้าน

“พี่แจ็คไปส่งเอวาด้วยเลยทางเดียวกัน” จิวารีหันไปสั่งพี่ชาย

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แจ็ควานั่งแท็กซี่ไปได้ค่ะ พี่แจ็คไปเถอะค่ะเดี๋ยวเข้างานสาย” ปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

“ไม่ต้องเลยไปกับพี่แจ็คนั่นแหละดีแล้ว อาจจะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่แต่ถึงบ้านชัวร์”

“ทะลึ่ง” จิวากรหันไปมองผู้เป็นน้องดุด้วยสายตา

หมวกกันน็อกที่มีอยู่เพียงอันเดียว จิวากรเสียสละให้หญิงสาวที่น้องซ้อนท้ายมากับเขาสวมใส่ ส่วนตัวเองมีเพียงแว่นกันแดดสีดำที่ใส่กันฝุ่นเท่านั้น ขับลัดเลาะตามซอกซอยเพราะหลีกเลี่ยงกับตำรวจจราจรที่นักศึกษารู้ดีว่ามีอยู่จุดใดบ้างใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย ชายหนุ่มเคยมาส่งจิวารีที่คอนโดของเอวาแล้ว ในครั้งที่สองสาวทำรายงานกลุ่มร่วมกัน

มือบางจับชายเสื้อของจิวากรไว้หลวม ๆ เพราะไม่กล้าสัมผัสร่างกายของพี่ชายเพื่อน และขยุ้มแน่นขึ้นเมื่อชายหนุ่มบิดเร่งความเร็ว ลูกคุณหนูที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับมอเตอร์ไซค์สักเท่าไหร่ ถึงแม้จะเคยซ้อนท้ายกับเพื่อนสาวบ้างแต่เป็นแค่ระยะทางใกล้ ๆ เท่านั้น

มือที่จับชายเสื้อคว้าหมับเข้าที่เอวสอบทันที เมื่อจิวากรนึกสนุกบิดคันเร่งกะทันหันแล้วปล่อยให้รถกระตุก ซิกแซ็กซ้ายขวาฉวัดเฉวียนไปมาบวกกับบิดคันเร่งและแตะเบรกสลับกันโดยที่ไม่ลดความเร็วลงเลย เอวาซบหน้าลงกับแผ่นหลังหลับตาปี๋ด้วยความกลัวสวมกอดจิวากรไว้แน่น ไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมารู้ตัวอีกทีก็ถึงคอนโดแล้ว

“ไม่ลงเหรอ?”

เสียงคนขับที่ถามหลังจากจอดรถแล้วแต่เธอยังกอดเขาแน่นอยู่ หญิงสาวรีบผละออกทันที มองไปโดยรอบกับสถานที่คุ้นตา

“ถึงแล้วเหรอคะ?”

ก้าวลงจากรถเครื่องพร้อมกับขาที่สั่นเทาบวกกับเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินเข้าคอนโดแบบงง ๆ

“เดี๋ยวก่อน” เสียงเรียกจากชายหนุ่ม

“คะ?”

“หมวกกันน็อก”

“อ๋อ”

ถอดหมวกกันน็อกที่สวมอยู่ส่งคืนให้ชายหนุ่มตีนผี

“ขอบคุณพี่แจ็คมากนะคะที่มาส่งวาไปก่อนนะคะ” เกือบลืมคำขอบคุณเสียแล้ว ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้ชายหนุ่มและเดินเข้าคอนโดแบบเบลอๆ จิวากรหัวเราะมุมปาก

“ยัยบ๊องเอ้ย” ส่ายหน้าก่อนจะขับรถกลับออกไป

อารมณ์ขุ่นมัวที่ขังอยู่ในหัวตลอดทั้งวันไม่ยอมคลายออกของจิวารี แม้จะหากิจกรรมทำแต่ในใจก็ยังคงอึมครึมอยู่อย่างนั้น กับภาพเหุตการณ์ในมหาวิทยาลัยเมื่อวาน มันหงุดหงิดในอารมณ์จนอยากจะกระชากจิกหัวของสองคนคู่รักเมวิกาและเทวฤทธิ์มาโขกกันสลับกับขอบโต๊ะคงสะใจดีไม่น้อย แต่นั่นมันเป็นเพียงแค่ความคิดของเธอเท่านั้น

หญิงสาวเปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นชุดกีฬาเดินเข้าชมรมมวยด้วยใบหน้าบึ้งตึงพร้อมบวก

“อ้าวไอ้จิ๋ววันนี้มาเหรอ?”

“หวัดดีค่ะพี่เคน” ยกมือไหว้ทักทายด้วยใบหน้าที่บอกบุญไม่รับ

“เป็นไรของมันวะ?” พี่เคนเกาหัวงง ๆ

ก่อนจะตรงไปที่กระสอบทรายด้านหลัง ไม่พูดพร่ำพรรณนาใด ๆ กับใคร สวมนวมมวยเสร็จก็ฟาดใส่แบบไม่ยั้ง ระบายอารมณ์ลงกระสอบทรายที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยอย่างไม่ปรานีอยู่นานสองนานจนเหงื่อเปียกโชกไปทั้งร่าง

อิทธิพลยืนมองเพื่อนหญิงของเอวาที่กำลังออกอาวุธกับกระสอบทรายอย่างอัดอั้น เหมือนทะเลาะกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว แสดงว่ารอยฟกช้ำบนใบหน้าสวยที่เขาเห็นเมื่อวานคงไม่ใช่ถูกแฟนซ้อมแล้วกระมัง พลันภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็ผุดขึ้นมา กับคำถามที่คาดเดาเอาเองในใจชายหนุ่ม

เมื่อความอัดอั้นถูกปลดปล่อยจนรู้สึกโล่ง จิวารีเก็บสัมภาระและเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเดินออกมาเตรียมตัวกลับบ้าน

“จิ๋ว”

เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง หญิงสาวหันกลับมามองต้นเสียง ขาที่กำลังก้าว

ชงักอยู่ครู่หนึ่ง

“พี่ขอเวลาคุยแป็บนึงได้ไหม?” เทวฤทธิ์เอ่ยถามด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนักเพราะกลัวถูกปฏิเสธ

“พี่เทมีอะไรเหรอคะ?”

สองหนุ่มสาวยืนคุยกันตรงทางออกเทวฤทธิ์ที่พยายามชวนให้เธอเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนด้านข้างชมรม แต่จิวารีปฏิเสธอ้างว่าจะรีบกลับ ชายหนุ่มมาดักรอเธอที่ชมรมทุกวัน จากที่พยายามหาโอกาสหลายครั้งเพื่อปรับความเข้าใจกับหญิงสาว ที่จู่ ๆ ก็หมางเมินและเฉยชาใส่เขาแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แถมตัดการติดต่อกับเขาทุกช่องทางแบบที่เจ้าตัวยัง งง ๆ อยู่ว่าทำผิดอะไร

“พี่เทมีอะไรพูดมาได้เลยค่ะจิ๋วมีเวลาไม่มาก”

พูดพลางยกข้อมือขึ้นมองเวลาที่หน้าปัดนาฬิกา เทวฤทธิ์ถอนหายใจ

“พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา อยู่ดี ๆ จิ๋วก็เฉยเมยกับพี่ ทั้งที่เรา...”

“พี่เท” เธอพูดขัดขึ้นขณะที่เขายังพูดไม่จบ

“จิ๋วไม่ชอบอ้อมค้อมค่ะมันเสียเวลา เมก็พูดชัดเจนแล้วว่าเธอกับพี่เป็นแฟนกัน จิ๋วไม่ได้ว่างขนาดที่จะมานั่งแย่งผู้ชายกับใครหรอกนะคะ เรื่องของเรามันจบตั้งแต่ยัยเมส่งรูปพี่กับมันนอนอยู่บนเตียงด้วยกันมาให้จิ๋วแล้วค่ะ”

เทวฤทธิ์หน้าเจื่อนลงทันทีเพิ่งถึงบางอ้อก็วันนี้เอง ไม่คิดว่าความเมาในคืนเดียวของเขาจะถูกเมวิกาปล้นความสุขไปจนหมดหน้าตักขนาดนี้

“จากนี้ไปเราก็แค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก”

“ไปนะคะ”

และเดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนอึ้งกิมกี่อยู่ตรงนั้น