ตอนที่1 จุดเริ่มต้น

"พ่อคะแม่คะพวกหนูกลับมาแล้ว"เด็กน้อยในวันสิบแปดปีที่พึ่งกลับมาจากโรงเรียนกับพี่ชายต่างพ่อต่างแม่ของเธอเองในวัยสิบแปดปีเช่นกัน

ทั้งสองเป็นพี่น้องกันและเตอบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆเลยไม่แปลกที่ทั้งสองจะรักใคร่กลมเกลีียวกันราวกับพี่น้องแท้ๆ โดยที่แม่ที่ว่านั้นเป็นแม่ของเขาเอง ส่วนพ่อเป็นพ่อของฉันพวกท่านรักและมีใจให้กันมานานแล้วและตัดสินใจที่จะอยู่ด้วยกันแบบนี้มาตั้งแต่ฉันอายุได้ขวบกว่าๆ

ฉันและพี่ชายของฉันโตมาด้วยกันจากความรักของพวกท่านทั้งสองคน ฉันไม่เคยรับรู้เลยว่าแม่เป็นใครหรือท่านอยู่บนโลกนี้หรือไม่และฉันก็ไม่สนใจอะไรด้วยในตัวเธอเพราะตั้งแต่เกิดมาเธอก็ไม่เคยแยแสอะไรในตัวฉันอยู่แล้วจนสามารถทิ้งฉันไว้กับพ่อตั้งแต่ได้เริ่มลืมตาดูโลกใบนี้

"ทำไมบ้านดูเงียบๆล่ะพี่นัด"

"ไม่รู้อ่ะเมอขึ้นไปดูบนห้องดิ"ฉันพยักหน้าเป็นการตอบกลับก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้านเพื่อที่จะเข้าไปเรียกหาพ่อแม่ที่ดูเงียบๆไปหลังจากกลับมาที่โรงเรียนแถมยังติดต่อไม่ได้มาตั้งแต่เช้าแล้วด้วย

พอสองเท้าเรียวค่อยๆก้าวเดินขึ้นไปดูห้องนอนของผู้เป็นพ่อและแม่ที่เปิดอ้าทิ้งไว้อยู่แล้ว ร่างเล็กถึงกลับยืนนิ่งไปเมื่อเห็นสีนํ้าเลือดที่ไหลนองพื้นจนกบิ่นคาวเลือดนั้นลอยมาเตะจมูก พอเธอค่อยๆเปิดประตูเดินเข้าไปดูนั้นเด็กสาวถึงกลับร้องกรั๊ดออกมาดังลั่นทั่วบ้านและล้มลงไปกับพื้นทันทีด้วยความหวาดกลัวและความตกใจในสิ่งที่ตนได้เห็น

กรี๊ดดดดด

เด็กสาวในชุดนักเรียนที่นั่งช็อกอยู่ที่ด้านบนของตัวบ้านและทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซํ้า เมื่อต้องมาเห็นสภาพของพ่อและแม่ที่นอนอาบเลือดอยู่แบบนั้นไปอย่างชํ้าใจก่อนที่พี่ชายของเธอเองจะรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดน้องสาวของตนที่นั่งช็อกอยู่แบบนี้ไปด้วยความเป็นห่วง

"เมอเป็นอะไร"

"ฮือออ พี่นัดพ่อกับแม่อ่ะ"

"พ่อ!! แม่!!"พี่ชายของฉันเมื่อเห็นแบบนั้นแล้วก็เสียใจไม่ต่างกัน แต่ทว่าก็แสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ทำได้แค่เพียงสวมกอดน้องสาวของตนไว้และพยายามบังภาพตรงหน้าไว้เพื่อไม่ให้เป็นที่จดจำและกลายเป็นภาพติดตาของยัยตัวเล็ก

"เมอรอพี่ที่โซฟาก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปโทรหาตำรวจแล้วจะไปเรียกป้าอรก่อน"เขาเดินพาน้องสาวของตนลงมาอยู่ที่ชั้นล่างของตัวบ้านในขณะที่ตอนนี้เธอเองก็กำลังคงช็อกอยู่กับเหตุการณ์ที่พบเห็นอยู่อย่างไม่เชื่อสายตาเลยสักนิด เมื่อข่าวดีที่ต้องการจะนำมาบอกกับพ่อแม่เรื่องผลการเรียนแต่กลับกลายมาเป็นเรื่องเศร้าอย่างน่าสลดใจแทน

แต่หลังจากนั้นได้ไม่นานจู่ๆก็เหมือนเกิดเสียงอุบัติเหตุเกิดขึ้นที่หน้าบ้านของฉันเอง และเมื่อได้ยินแบบนั้นร่างเล็กจึงรีบวิ่งออกไปดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะเจอเข้ากับร่างของพี่ชายตัวเองที่นอนนิ่งอยู่และรถหรูคันนั้นก็ขับออกไป

โคร้มมม

"โอ๊ยยย"

"พี่นัด พี่นัด!!!!! ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย"เด็กสาวพยายามเรียกหาผู้ใหญ่ในบริเวณนั้นสุดเสียงเพื่อขอความช่วยเหลือจากเหตุการณ์นี้ที่เกิดขึ้นอย่างจิตตกเอามากๆในตอนนี้และทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซํ้าก่อนที่จะมีคนเข้ามาช่วยและดูเหตุการณ์

ตำรวจเข้ามาลงตรวจดูพื้นที่ที่เกิดเหตุและพากันเก็บร่างของพ่อกับแม่ไปตรวจหาหลักฐานในครั้งนี้ไปว่าเกิดอะไรขึ้นจากทั้งสองกันแน่ ส่วนพี่ชายของฉันในตอนนี้ก็ถูกพาไปรักษาที่โรงพยาบาลโดยมีป้าอรที่ตามไปดูแลก่อนด้วย เมื่อทุกอย่างจบลงไปแบบนั้นแล้วฉันที่กำลังจะเดินทางไปที่โรงพยาบาลนั้นก็เกิดหมดเรี่ยวแรงและล้มตัวลงไปทันทีอย่างไม่รู้สึกตัวอีกเลย

พอรู้สึกตัวอีกทีในตอนนี้แสงจ้าของหลอดไฟบนเพดานที่สาดส่องตรงลงมากระทบกับเปลือกตาทั้งสองข้างนั้นก็ทำเอาร่างเล็กที่นอนหมดสติอยู่ค่อยๆหันหน้ามองไปรอบๆกายที่ตอนนี้มีใครคนหนึ่งนั่งกอดอกจ้องมองมาทางเธออยู่และที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลเลยด้วยซํ้า

เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีและพยายามจะลุกหนีออกไปจากเตียงแต่ก็ต้องล้มลงไปกับพื้นอีกครั้งเมื่อตอนนี้กลับรู้สึกหน้ามืดเอามากๆก่อนที่เสียงจากฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามามุ่งตรงมาทางฉันและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันไปแบบนั้น

"ใครใช้ให้เธอรีบลุก!!"

"ที่นี่ที่ไหน คุณเป็นใคร"

"ผัวเธอไง"

"ห๊ะ"ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะพยายามจ้องมองใบหน้าของเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งลงจ้องมองฉันไปอย่างนิ่งๆ ใบหน้าคุ้นเคยที่ฉันเหมือนจะเคยเห็นมาก่อนแบบนี้แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริงๆว่าเขาคือใครกันแน่

"ลุงเป็นบ้ารึไง หลีก!! ฉันจะกลับ"

"กล้าเรียกผัวเธอว่าลุงงั้นหรอ"

"นายเป็นประสาทรึยังไงกันฮะ ไอ้บ้านี่!!"ฉันผลักเขาออกไปและพยายามจะวิ่งหนีออกไปจากห้องแห่งนี้ทันที แต่ทว่าจู่ๆเสียงกลไกของอะไรสักอย่างก็ดังขึ้นจนฉันเองต้องค่อยๆหันกลับไปมองตามเสียงนั้นและพบเข้ากับชายร่างสูงคนนั้นที่ยืนถือปืนชี้มาทางฉันอย่างนิ่งเฉยและค่อนข้างที่จะน่ากลัวเป็นอย่างมาก

"นะ นายจะทำอะไร"

"คิดจะหนีฉันงั้นหรอเด็กน้อย หึ! เธอไม่ตายดีหรอกนะเมอรีน"

"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ฉันไม่มีอะไรให้นายได้หรอกนะ"

"หัวใจเธอไง เธอจำฉันไม่ได้งั้นหรอ"ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาพูดขึ้นมาแบบนี้และไม่เข้าใจเลยด้วยซํ้าว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่และต้องการอะไรจากเด็กอายุแค่สิบแปดอย่างฉันที่ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยแล้วจริงๆตั้งแต่ที่สวนผลไม้ล้มละลาย

"ว่าไง เธอจำฉันไม่ได้หรอ"

"ฉันจำนายไม่ได้"

"เธอเคยจำอะไรเรื่องของเราได้บ้างหรอเมอรีน!!"

"นายพูดบ้าอะไรเนี่ย!!"ฉันผลักเขาออกไปและรีบวิ่งหนีออกไปจากบ้านหลังนั้นทันทีโดยที่มีพวกชายชุดดำยืนรายล้อมฉันอยู่ แต่ฉันเองก็ไม่ได้หวั่นอะไรและพยายามรีบวิ่งหนีออกไปให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้

"แล้วเราได้เจอกันอีกแน่เมอรีน ฉันให้อิสระเธออีกแค่สี่ปีเท่านั้น"

ร่างกายที่ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของใครสักคนหนึ่งจากก่อนหน้านี้ที่ยังคงสวมใส่ชุดนักเรียนที่เปื้อนเลือดอยู่แบบนั้น ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆอย่างไร้หนทางก่อนที่เสียงแตรรถจะดังขึ้นและพบเข้ากับป้าอรพอดี

"ยัยเมอมาทำอะไรแถวนี้ ขึ้นรถ!!"

"ค่ะ"

พอขึ้นมาถึงที่รถป้าอรก็เอาแต่ถามด้วยความเป็นห่วงเพราะฉันดันมาอยู่ที่แถวถิ่นมาเฟียที่ใครๆก็แทบจะไม่กล้าผ่านเลยด้วยซํ้าถ้าไม่จำเป็นจริงๆที่ต้องสัญจรผ่านมาแถวนี้ และทุกคนรู้ดีว่าบ้านหละงนั้นอันตรายมากขนาดไหนและเป็นหลังเดียวกันกับที่ฉันเดินออกมาจากที่นั่น

ป้าอรเป็นพี่สาวของแม่พี่นัดที่อยู่ข้างบ้านพวกเราโดยที่ป้าอรก็รักและเอ็นดูพวกเราเหมือนลูกเหมือนหลานเอามากๆและไม่เคยคิดที่จะรังเกียจฉันเลยสักนิดเดียวที่ฉันไม่ใช่ญาติแท้ๆของพวกเขา

"เหลวไหลใหญ่แล้ว ใครมันจะกล้าไปจับตัวแกไปแบบนั้นกัน"

"เมอพูดจริงนะป้าไอ้บ้านั่นหนะจับตัวเมอไป ดีนะที่เมอหนีออกมาได้"

"คงไม่มีอะไรหรอก แกรีบเข้าไปเปลี่ยนชุดเลยนะแล้วออกไปวัดกับป้า"

"พี่นัดล่ะป้า"