LOGINShare
บทที่ 477
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 478
ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร เขาก็รู้สึกว่าแย่แล้ว เขารอดไม่ได้แล้วฉีฮ่าวเห็นเขาทำร้ายลูกน้องที่เคารพและรักเขาด้วยวิธีใด เขารู้สึกสิ้นหวัง เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เขาแค่ขอให้ใครสักคนมาหยุดเขาสิ่งที่เขาต้องการก็แค่มีคนมาฆ่าเขาเขาแค่อยากให้ตายเร็ว ๆแต่ไม่เลย เนื่องจากเขาเป็นแม่ทัพ จึงไม่มีใครมีปัญญาฆ่าเขา และไม่มีใครกล้าฆ่าเขา ตราบใดที่ลฺหวี่เหลียงและคนอื่น ๆ ยังคงหายใจอยู่ พวกเขาจะไม่ยอมให้ใครทำเช่นนี้โชคดีที่คุณหนูจั๋วจิ่ว ผู้ซึ่งไม่เคยทำตามสามัญสำนึกมาก่อนปรากฏตัวขึ้นจั๋วซือหรานพูดเบา ๆ “ ระบบเส้นลมปราณของท่านเต็มไปด้วยไหมกู่ หากไม่มีใครรักษาเจ้า ท่านต้องตายแน่ ๆ อาคมหนอนพิษกู่นี้ร้ายแรงเหลือเกิน ไม่นานมานี้ ตระกูลเฟิงมีสี่คนเสียชีวิต”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลฺหวี่เหลียงและผู้คุมก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย "แล้ว...นั่น..."พวกเขามองไปที่จั๋วซือหรานด้วยความคาดหวังจากนั้นพวกเขาเห็นนางค่อย ๆ เม้มริมฝีปากของนางขึ้น นางยิ้มและเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ท่านโชคดี ในที่สุดข้าก็พบวิธีรักษาจากศพทั้งสี่คนนั้นแล้ว""จริง...จริงหรือ" ลฺหวี่เหลียงและผู้คุมรู้สึกสะเทือนใจมากจนแทบจะน้ำตาไหล "ตราบใดที่แม่นางจิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 479
แม้ว่าลฺหวี่เหลียงและองครักษ์ของเขาจะรู้สึกว่าแม่ทัพน่าสงสารมาก แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่อยากหัวเราะฉีฮ่าวพยายามอย่างหนักเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้องของเขา เขาเกือบกัดปากของเขาจนเลือดไหลอย่างน้อยเขาก็อดไว้และไม่ตะโกนได้ เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังค่อย ๆ ถูกดึงออกจากระบบเส้นลมปราณในร่างกายของเขาเพราะก่อนหน้านี้ เขาเคยสัมผัสได้ถึงไหมกู่ที่หนอนพิษกู่อันน่ากลัวและแน่นหนารวมตัวในระบบเส้นลมปราณของเขามาก่อนดังนั้นฉีฮ่าวจึงทราบว่ามีอะไรถูกพรากออกจากร่างกายของเขาในขณะนี้ แต่ความเจ็บปวดประเภทนี้มีความเจ็บปวดอย่างมาก ราวกับว่าเส้นลมปราณทุกเส้นที่กำลังถูกพรากไปนั้นเป็นระบบเส้นลมปราณของเขาเองมันไม่มีอะไรมากไปกว่าความเจ็บปวดชนิดนี้แล้วเมื่อการรักษาสิ้นสุดลง ฉีฮ่าวก็หมดแรงเล็กน้อย แต่เส้นเอ็นสีเขียวดำที่อยู่บนเส้นเอ็นที่โป่งเหล่านั้นก็หายไปสีหน้าเขาบอกได้ว่า ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วจั๋วซือหรานยัดยาเม็ดเข้าไปในปากของเขาชี่ห่าวตกตะลึง "นี่คือ... น้ำเม็ดหรือ""ใช่แล้ว" จั๋วซือหรานไม่สนใจยานั้น "โดยมีท่านเป็นผู้สั่งการ หน่วยพิทักษ์ไม่น่าจะเกิดปัญหาใหญ่ ข้าต้องไปที่อื่นต่อ ดังนั้นบางคนอาจกลายเป็
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 480
"ท่านแม่ทัพ..."ลฺหวี่เหลียงถาม "ท่าน... สบายดีไหม"ฉีฮ่าวมองไปที่พวกเขา จากนั้นเขามองไปที่ขวดในมือของเขา "นี่...นี่คือยาเม็ดชั้นสี่"ดวงตาของหลาย ๆ คนแทบจะหลุดออกจากขอบตาอะไรนะ ยาเม็ดชั้นสี่หรือ“ไม่น่าแปลกใจ...ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อครู่นี้ แม่นางจั๋วจิ่วบอกว่าให้จินจ้าวมีชีวิตไว้ก่อน แม่นางพูดง่ายมาก”“ข้ายังคิดว่านางไม่รู้จินจ้าวได้รับบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ดังนั้นนางจึงพูดเช่นนั้น…”เสียงของลฺหวี่เหลียงยังสั่นเล็กน้อย "แม่นางพูดแบบขอไปทีได้อย่างไร… ดูเหมือนแม่นางแค่รู้สึกว่า จินจ้าวมีชีวิตถึงตอนนี้ กินยาเม็ดนี้ไปหนึ่งเม็ด เขาคงไม่ตายง่าย ๆ หรอก"ฉีฮ่าวรีบพูดว่า "รีบพาจินจ้าวมาที่นี่ คนอื่น ๆ รีบส่งคำสั่งของข้า ตามที่แม่นางจิ่วเพิ่งสั่งในเมื่อครู่นี้ คนที่ถูกข้าทำร้ายในเมื่อครู่นี้ และผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะข้าและกลายเป็นอาการเหมือนข้า แล้วทำร้ายคนอื่นด้วย”“สรุปก็คือ ควบคุมผู้บาดเจ็บก่อนและไม่ให้ก่อความวุ่นวาย แม่นางจั๋วจิ่วสามารถรักษาข้าได้ ดังนั้นนางต้องรักษาพวกเขาเช่นกัน”จั๋วซือหรานออกจากหน่วยป้องกันเมืองแล้วหน่วยป้องกันเมืองตั้งอยู่ชานเมืองหลวง หน่วยนี้ล้อมรอบด้วยป่าเธ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 481
“ไร้สาระ” เฟิงเหยียนขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม“เชอะ” จั๋วซือหรานเบะลิ้นแล้วกระซิบ “ไม่ให้คนอื่นพูดความจริงเลย…”เฟิงเหยียนหันไปมองนางและขมวดคิ้ว ก่อนที่เฟิงเหยียน จะพูด จั๋วซือหรานกล่าวว่า "เอาล่ะ ท่านอ๋องไม่อ่อนแอเลย เขาแข็งแรงมากเลย"เห็นได้ชัดว่านางปฏิเสธคำพูดที่นางพูดว่าเขาอ่อนแอในก่อนหน้านี้ แต่เฟิงเหยียนรู้สึกอธิบายไม่ถูกว่า... คำพูดของนางฟังดูไม่เหมือนการปฏิเสธเลย แต่เหมือนกับว่านางกำลังยืนยันคำพูดในก่อนหน้านี้ของนางมากกว่าใช่ ๆ เจ้าเป็นคนอ่อนแอ ดังนั้นเจ้ามีสิทธิ์พูดเฟิงเหยียนเป็นคนเงียบ ๆ มาโดยตลอดและไม่ถนัดเถียงคน ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริง ๆเขาทำได้แค่ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงการกระทำในก่อนหน้านี้ของนาง "ไร้สาระ เจ้าบุกเข้าเข้าไปในหน่วยป้องกันเมืองโดยลำพัง หากพวกเขาคิดว่าเจ้าเป็นศัตรูที่บุกเข้าไปในค่ายทหารโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเขาจับเจ้าไว้ เจ้าจะทำอย่างไรดี"เฟิงเหยียนพูดเช่นนี้ เพราะเขาอยากให้นางเข้าใจถึงความประมาทเลินเล่อในก่อนหน้านี้ของนางแต่หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดของชายผู้นี้ นางเงยหน้าขึ้นและหันศีรษะกลับไปมองเขา นางพูด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 482
“เมื่อของที่เจ้าไม่ได้ขาดอาจเป็นของที่คนอื่นขอ เจ้าอาจไม่ได้เห็นความกตัญญูของอีกฝ่าย แต่เห็นความโลภ” เฟิงเหยียนกล่าวสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง และธรรมชาติของมนุษย์ก็เป็นเช่นนั้นจั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร เพราะข้ามีเยอะ เขาแค่ขโมยยาเม็ดนั้น แล้วฆ่าลูกน้องที่ภักดีของเขา ในความคิดของข้า เขาเสียเปรียบมากกว่า"นางพูดเช่นนี้อย่างสงบ ดูเหมือนนางไม่สนใจอะไรเลยจากนั้น ความเยือกเย็นก็แวบเข้ามาในดวงตาของจั๋วซือหราน“แต่หากเขากล้าโจมตีข้าด้วยความโลภ ข้าจะยัดหนอนที่ข้าดึงออกมาจากร่างกายของเขากลับเข้าไปในตัวเขาเหมือนเดิม”เฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่มองเขาอย่างลึกซึ้งนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ปรากฏตัวในก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเขามองออกได้ว่า แม้ว่าดูเหมือนจั๋วซือหรานทำตัวตัวอย่างอิสระและไม่สนใจอะไรแต่ในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะทำอะไร เธอมีกฎเกณฑ์ของตัวเองอยู่ในใจนางเดินหนึ่งก้าว แต่วางแผนไปถึงก้าวที่สิบแล้วเฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาถามด้วยเสียงต่ำว่า "จะไปที่ไหนต่อ"จั๋วซือหรานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบ "ข้าไปไหนก็ได้ ท่านอ๋องมีข้อเสนอแนะอะไรบ้าง"เฟิงเหยี
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 483
ที่บอกว่าเป็นเสียงฝีเท้า แต่ไม่ใช่เสียงกีบม้า...เพราะนั่นไม่ใช่เสียงกีบม้าจริง ๆแม้แต่เสียงฝีเท้าก็ยังไม่ชัดเจนนัก พอฟังเสียงนั้น ทราบเลยว่าเท้านั้นมีเนื้อหนา จึงลดเสียงฝีเท้าได้ดีขนาดนั้นไม่นานหลังจากนั้น เงาสีเทาขาวก็ปรากฏขึ้นในสายตาของ จั๋วซือหรานดวงตาของจั๋วซือหรานสว่างขึ้น "นี่คือ... " นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงเหยียน "สัตว์ขี่ของท่านอ๋องหรือ"“ใช่” เฟิงเหยียนตอบนางเงาที่เป็นสีเทาขาวได้มาถึงตรงหน้าพวกเขาอย่างว่องไวแล้ว และพวกเขาเห็นได้ชัดว่านั่นเป็นหมาป่าที่ดูหล่อเหลามากนั่นไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดา แต่เป็นสัตว์ประหลาด - หมาป่าน้ำแข็งในฤดูหนาว ขนของหมาป่าน้ำแข็งจะกลายเป็นสีขาวเหมือนหิมะ ซึ่งงามมาก แต่ตอนนี้เนื่องจากอากาศยังร้อนอยู่ ขนบนตัวจึงกลายเป็นสีเทาขาวหมาป่าน้ำแข็งมีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าธรรมดามาก และดูทรงพลังอย่างมากเช่นกันจั๋วซือหรานยื่นมือออกไป นางอยากแตะมัน แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ป่าธรรมดาก็ตาม สัตว์ป่ายังคงมีการระมัดระวังอย่างมาก ยิ่งไม่ต้องพูดสัตว์ประหลาดเลยทันทีที่จั๋วซือหรานยื่นมือออก หมาป่าน้ำแข็งก็แยกเขี้ยวของมัน เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของมัน และส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 484
เพียงแต่เนื่องจากมีการกดขี่จากเฟิงเหยียน และความหลงใหลในพลังวิเศษของจั๋วซือหราน จึงทำให้ หมาป่าน้ำแข็งยังคงเชื่อฟังมาก และยอมเป็นพาหนะของพวกเขาและเนื่องจากมันเป็นราชาหมาป่า มันจึงมีความแตกต่างเชิงคุณภาพจากหมาป่าน้ำแข็งทั่วไป มันมีจิตวิญญาณมากกว่าจั๋วซือหรานแค่บอกมันว่านางรีบไปหน่อย และให้มันวิ่งเร็วขึ้นหน่อย โอ้โห สัตว์ตัวนี้ช่างเก่งเหลือเกิน มันวิ่งอย่างบ้าคลั่งผลที่ได้คือนางรู้สึกตัวสั่นตลอดทาง การกระแทกนั้นรุนแรงมากจนนางเกือบจะตาย การมองเห็นที่อยู่ตรงหน้านางสั่นขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ตลอดเวลา และนางรู้สึกสมองของนางเหมือนกำลังถูกเขย่าจนจางลงนี่ไม่ใช่สิ่งที่จั๋วซือหรานทนไม่ได้ที่สุดสิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือเพราะเฟิงเหยียนเรียกหมาป่าน้ำแข็งออกมาเพียงตัวเดียว นั่นหมายความว่านางกับเขาต้องขี่ม้าตัวเดียวกันไม่ว่าหมาป่าน้ำแข็งจะใหญ่ขนาดไหน มันก็เป็นแค่หมาป่าน้ำแข็ง มันจะค่อนข้างดีหากมันมีขนาดพอ ๆ กับม้า เราจะหวังว่ามันตัวใหญ่เท่าช้างหรือ มันเป็นไปไม่ได้นี่ก็หมายความว่านางต้องนั่งใกล้ชิดกับเฟิงเหยียนอย่างมาก แถมนางนั่งด้านหน้าของเฟิงเหยียนอีกด้วยตอนนี้ร่างกายของพวกสั่นและชนกันเช่นนี้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 485
“ฮะ” จั๋วซือหรานเห็นต่งคังกำลังจะทำความเคารพอันยิ่งใหญ่แก่นางนางรีบหลบตัวไปที่ดานข้าง แล้วถามต่งคัง " ใต้เท้าต่ง เจ้าสบายดีไหม"เสียงของต่งคังแผ่วเบา “ แม่นางจิ่ว ช่วยพวกเราด้วย...ช่วยพวกเราด้วย…”แม้ว่าในก่อนหน้านี้ นางอยู่ในหน่วยป้องกันเมือง จั๋วซือหรานไม่เคยเห็นร้อยโทลฺหวี่เหลียงและผู้ใกล้ชิดตัวมีสภาพแย่ขาดนี้“มีคนกล้าขัดขวางความปลอดภัยและความมั่นคงของเมืองหลวง พวกเขาอยากสร้างปัญหาใก้แก่ราชสำนัก…” ต่งคังพูดอย่างอ่อนแอ “เดิมทีข้ามาที่หน่วยลาดตระเวนเป็นประจำ.. ”เขาไอสองครั้งและมีคราบเลือดติดปากค่ายลาดตระเวนรักษาความปลอดภัยมีส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมทหาร และอีกส่วนหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกรมสอบสวนคดีอาญาแต่หลัก ๆ แล้ว หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยเป็นหน่วยเดียวกันดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยแตกแยกเป็นฝ่ายทหารและฝ่ายกรมสอบสวนคดีอาญา ตั้งแต่เริ่มแรกจึงมีการสลับกะในกรมสอบสวนคดีอาญา และเหล่าทหารต้องไปเปลี่ยนกะประจำ พวกเขาไปรับหน้าที่ที่กรมสอบสวนคดีอาญา จากนั้นกลับมารับหน้าที่ที่หน่วยตระเวนรักษาความปลอดภัยในฐานะหัวหน้าของกรมสอบสวนคดีอาญา ต่ง
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1277
ขณะที่ตระหนักถึงจุดนี้ จั๋วซือหรานก็ตระหนักได้ถึงอีกจุดหนึ่งถ้าบอกว่า ตนเองหลังจากนี้อยู่ห่างเขาไม่ได้ แต่หลังจากนี้ยังต้องการแสงแดดล่ะก็เช่นนั้นก็เท่ากับว่า...นางมองชายหนุ่มที่โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม เห็นอักขระคำสาปประหลาดบนหน้าตาคนสมองทื่อนี้ ปรากฏขึ้นมาต่อเนื่อง หายไป แล้วก็โผล่ออกมารักษาแผลไฟไหม้...จั๋วซือหรานจึงเดินเข้าไปสองก้าวอย่างอดไม่อยู่ พอมาถึงตรงหน้าเขา ก็ยกมือขึ้นมาเบาๆเขาไม่ขยับ จ้องมองนางนิ่งจั๋วซือหรานแตะลงไปบนหน้าเขาเบาๆ ราวกับว่าแค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยเท่านั้นนางขมวดคิ้วแน่นเขามองนางเงียบๆจั๋วซือหรานนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยเสียงต่ำขึ้นว่า "พลังวิญญาณของข้า ช่วยอะไรท่านไม่ได้แล้วหรือ"น่าจะเพราะตนเองตั้งท้องจนงงๆ ไปแล้วจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะไม่พอใจเจ้าคนสมองมีปัญหาตรงหน้านี้ ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอะไรมากกระทั่งถึงตอนนี้ จั๋วซือหรานจึงเพิ่งรู้สึกตัวพลังของตนเองก่อนหน้านี้ ทั้งๆ ที่สามารถบรรเทาอาการทำร้ายตนเองของเฟิงเหยียนได้แท้ๆ แล้วยังทำให้เขาต้านทานแสงแดดได้ระดับหนึ่งอีกด้วยแต่ตอนนี้ทำไมเหมือน...มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ?ทว่าเฟิงเหยียน ดูเหมือนจะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1276
ขณะที่จั๋วซือหรานขมวดคิ้วคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมถึงมุดเข้ามาด้วยกัน...กับเขาในผ้าห่มที่มืดสนิทนี้ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังขึ้นเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ ในผ้าห่มมืดๆ ภายใต้ระยะใกล้ชิดที่แทบจะเบียดกันของคนทั้งสองนี้ จึงยิ่งชัดเจนเป็นพิเศษ...กระทั่งความหยาบกร้านแหบพร่าเล็กๆ ในน้ำเสียง ก็ยังชัดเจน ชัดเจนเอามากๆ!ยิ่งไปกว่านั้น เพราะความใกล้ชิดมากๆ ยังมีกระแสลมแผ่วๆ ที่เหมือนจะพัดผ่านข้างหูนางไปเหมือนกับแม้กระทั่งตอนที่เขาหัวเราะเสียงทุ้ม การสั่นสะเทือนของทรวงอก ตนเองก็ยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนด้วย!จั๋วซือหรานกัดริมฝีปากเบาๆจึงได้ยินเสียงของตาคนสมองทื่อ ยังคงเป็นเส้นเสียงหยาบๆ ที่ชวนหลงใหลนั่นอยู่บอกกับนางว่า "นี่เจ้ากำลัง...เชื้อเชิญข้าหรือ?"จั๋วซือหรานเพิ่งตื่นขึ้นจากความฝันที่อยู่กับคนรัก ถือว่าถูกกวนให้ตื่นก็ได้ มีอารมณ์ขุ่นเคืองอยู่บ้างก็เรื่องปกติดังนั้นนางจึงไม่มีเวลามาปรับอารมณ์กับตาคนสมองทื่อนี่จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นว่า "ข้าควรจะมองท่านถูกเผาตายทั้งเป็นไปซะ"ตาสมองทื่อนี่ก็ไม่รู้ทำไมผ่านไปคืนนึงนิสัยก็เปลี่ยนไป จู่ๆ อารมณ์ก็ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้นบางทีคงเพร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1275
จั๋วซือหรานได้ยินอารมณ์เจ็บปวดจากในน้ำเสียงเขา และได้ยินถึงอารมณ์เสียใจด้วยอันที่จริงสำหรับสำหรับอาการข้าหึงตัวข้าเองที่แปลกใหม่นี้ จั๋วซือหรานก็รู้สึกจนใจอยู่หน่อยๆ แล้วยังดูน่าขำอีกด้วยผลลัพธ์คือพอแหงนตามอง สีหน้ารอยยิ้มบนหน้าจั๋วซือหรานเหล่านั้น ก็แข็งทื่อไปทันทีอารมณ์ที่เรียกว่าความกังวล ก่อตัวขึ้นมาในดวงตามิน่าในน้ำเสียงเขาถึงมีความเจ็บปวดอยู่ตอนนี้ อักขระคำสาปปรากฏขึ้นบนตัวเขาแล้ว แสดงรูปลักษณ์ที่ประหลาดออกมา"นี่คือ..." จั๋วซือหรานยกมือมากำข้อมือเขาแต่นี่ไม่ใช่ความจริง เป็นแค่เขตแดนจิตใต้สำนึกบางอย่าง เป็นแค่ในความฝันเท่านั้น แน่นอนว่าจับชีพจรเขาไม่ได้"ไม่เป็นไร" บนสีหน้าชายหนุ่มแม้จะเต็มไปด้วยอักขระคำสาปประหลาด สายตาที่ก้มลงมามองนางกลับดูอบอุ่น "ไม่เป็นไร"เหมือนกลัวว่านางจะกังวล เขาจึงบอกว่าไม่เป็นไรขึ้นมาอีกครั้งจั๋วซือหรานตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ขมวดคิ้วขึ้นมานิ้วโป้งของชายหนุ่มกดลงเบาๆ ที่หว่างคิ้วนาง นวดๆ เหมือนติดจะนวดคลายสีหน้าอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นออก"พักผ่อนให้ดี กินข้าวให้ดีด้วย" เขาเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานเบ้ปากเบาๆ เหลือบมองเขา "ถ้าหากเจ้าส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1274
จั๋วซือหรานไม่ส่งเสียง ครู่เดียว จึงถอนใจเบาๆ เอ่ยขึ้นว่า "อันที่จริง ข้าเองก็ไม่ได้ยืนหยัดขนาดนั้น แค่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาจนตรอกจริงๆ ข้าก็ยังไม่อยากละทิ้งทั้งที่ยังไม่ได้ลอง"เฟิงเหยียนกอดนาง ในสีหน้ามีความเจ็บปวดเสียงยิ่งแหบพร่า เอ่ยขึ้นว่า "ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาเหยียบซ้ำรอยมารดาของข้า และข้าก็ไม่อยากให้ลูกของเราเติบโตมาเป็นเหมือนข้าด้วย หากเรื่องนี้ ไม่มีวิธีอื่นแก้ไขได้นอกจากปล่อยให้มีฝันร้ายแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ...ข้าก็หวังให้ฝันร้ายนี้หยุดลงที่ตัวข้าพอ"เสียงของชายหนุ่มแหบพร่ามาก ในน้ำเสียง...ก็มีความสิ้นหวังที่ปิดไว้ไม่มิดอยู่ ทิ่มแทงเข้ามาที่ใจของจั๋วซือหรานต้องเป็นแบบไหนกันนะ...ถึงบีบคั้นให้คนดีๆ ที่หยิ่งทะนงและยอดเยี่ยมคนหนึ่งตกอยู่ในสภาพนี้...ราวกับสัตว์ที่ถูกกักขังไว้จั๋วซือหรานมองเขา ครู่ต่อมา ก็ถอนหายใจเบาๆเอ่ยขึ้นว่า "จริงๆ แล้ว...เดิมทีข้าเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ การวางแผนและความคิดของข้าจึงไม่ได้เล่าใด้คนอื่นฟัง"เฟิงเหยียนไม่พูดอะไร แค่แหงนตามองนางเงียบๆจั๋วซือหรานยิ้มๆ "ข้ารู้สึกจริงๆ ว่าไม่แน่ข้าอาจมีวิธี แม้ตอนนี้ข้ายังพูดถึงเหตุผลออกมาให้ชัดเจนไม่ได้ แต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1273
แม้จะบอกว่าเป็นความฝัน แต่อันที่จริงจั๋วซือหรานก็ค่อยๆ เข้าใจแล้ว ว่าเพราะอะไรหลังจากฝันถึงเขาครั้งที่แล้วจนมาถึงครั้งนี้ นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝันถึงเขาอีกพอมาคิดอย่างละเอียด เหมือนว่าตอนฝันถึงเขาครั้งที่แล้ว จะเป็นหลังจากที่นางมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาดังนั้นจั๋วซือหรานจึงค่อยๆ เข้าใจ บางทีน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้การดูดหยางบำรุงหยินของนางก็ดูดซับมาจนพอเข้าใจแล้ว เหมือนว่าพอดูดซับมาถึงระดับหนึ่ง ก็จะเกิด...ถ้าจะพูดว่าเป็นความฝัน สู้บอกว่าเป็นการสื่อสารทางจิตใต้สำนึกกับความทรงจำของเฟิงเหยียนส่วนที่ถูกผนึกไปจะดีกว่า?และไม่ว่าจะ 'ความฝัน' ครั้งที่แล้ว หรือว่าครั้งนี้ก็มองออกได้ไม่ยากเฟิงเหยียนน่าจะเข้าใจต่อสถานการณ์อยู่ ดังนั้นบางทีจิตใต้สำนึกเขายังคงอยู่มาตลอด เพียงแต่ถูกสมองทื่อๆ นี่กดเอาไว้ หรือบางทีคงถูกสภาผู้อาวุโสลงมือสะกดเอาไว้ไม่แน่ว่า อาจจะต้องมีชนวนเหตุบางอย่าง ถึงจะสามารถปลุกขึ้นมาได้จั๋วซือหรานอยากจะรู้ชนวนเหตุนั้นว่าคืออะไรกันแน่"ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะดีขึ้นมา?" จั๋วซือหรานถามแต่เฟิงเหยียนกลับเหมือนจะจำจุดสำคัญนั้นไม่ได้แล้ว ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเหมือนขมขื่น เหมือนว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1272
ในห้วงฝันนางมองมือตัวเอง สับสนไปหมดทั้งตัว เหมือนยังตั้งตัวกลับมาไม่ได้เพราะนางถ้าไม่หลับลึก ก็จะเอาจิตใต้สำนึกส่งเข้าไปในมิติ จึงฝันน้อยครั้งมากดังนั้นตอนที่ดำดิ่งสู่ห้วงฝัน นางยังรู้สึกไม่คุ้นอยู่หน่อยๆ มองมือตนเอง รู้สึกไม่คอ่ยเป็นจริงสักเท่าไรวินาทีต่อมา มือข้างหนึ่งก็ทาบมาบนมือของนางมือข้างนั้น ข้อต่อกระดูกชัดเจน นิ้วเรียวยาว เล็บตัดมาดูสะอาดสะอ้าน ผิวหนังขาวซีดเย็นเหมือนไม่โดนแดดมานานสายตาของจั๋วซือหรานจ้องนิ่งอยู่บนมือข้างนี้ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกขึ้นมามองไปยังเจ้าของมือนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีที่ตินั่นทั้งที่เป็นใบหน้าที่เพิ่งเห็นไปก่อนหลับตาลงเมื่อครู่แท้ๆ แต่ตอนนี้พอมอง กลับยังคงทำให้นางรู้สึกเหมือนไม่เจอกันเสียนานสายตาของชายหนุ่มอบอุ่น ด้านในมีความรู้สึกอารมณ์เหมือนความเจ็บปวดแฝงอยู่"จั๋วเสียวจิ่ว..." เขาก้มหน้าลงเรียกนางจั๋วซือหรานมองเขา จากนั้นจึงออกแรงบีบมือเขา และน่าจะเพราะออกแรงมากเกินไปปลายเล็บจึงเหมือนจิกลงไปในเนื้อเขาฝันถึงเขาอีกแล้วจั๋วซือหรานมีปฏิกิริยาขึ้นมา ครั้งนี้เหมือนกับครั้งนั้นเลย ฝันถึงเฟิงเหยียนยิ่งไปกว่านั้นยังดูเหมือนจริงเป็นพิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1270
แต่กลับรู้ตัวตนฐานะผู้ชายทรยศของเฟิงเหยียนได้ ไม่ต้องคิดเลยว่าคงเป็นจั๋วหวายพล่ามออกมาแน่"จั๋วหวายมาบอกเจ้าหรือ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นคำหนึ่งจวงอี๋ไห่ พยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณชายเสี่ยวหวายไม่หลอกข้าหรอก คุณชายเสี่ยวหวายบอกว่าเป็นผู้ชายทรยศ เช่นนั้นกว่าครึ่งก็ต้องเป็นผู้ชายทรยศแล้ว"ปันอวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบาในห้อง จั๋วซือหรานนั่งลงข้างโต๊ะเฟิงเหยียนไม่พูดอะไร รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งจั๋วซือหรานกำถ้วยไว้ ใช้นิ้วมือลูบไล้ขอบถ้วยเบาๆ"อีกเดี๋ยวพออาหารส่งเข้ามา ก็กินสักหน่อยแล้วค่อยนอนพัก" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ห้ามปฏิเสธจั๋วซือหรานแหงนตามองเขา กำลังจะบอกว่ายังไม่หิวก็เห็นริมฝีปากบางของชายคนนี้เม้มเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์จะมาหารือกับเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ..." สายตาเขาทอดลงไปที่ท้องน้อยนาง แววตาลึกซึ้งจากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า "แต่การจะเตือนให้เจ้ากินอะไรดีดีก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่" สายตาเขายกขึ้นมาจากท้องน้อยจั๋วซือหรานเลื่อนมาที่ดวงตานาง จ้องมองดวงตานาง เอ่ยต่อว่า "ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยเจ้ากลับมา ยิ่งไปกว่นั้นเรื่องถูกพลังศักดิ์สิท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
