Share

บทที่ 31

Author: กานเฟย
หลิงอวี๋ทำการรักษาซ่อมแซมตรงส่วนกระดูกซี่โครงให้เสี่ยวเมาอีกครั้ง นี่เป็นเพียงแค่การแก้ไขเท่านั้น นางจึงไม่ได้ใช้ยาชากับเสี่ยวเมา

เสี่ยวเมาก็ทนเจ็บให้หลิงอวี๋รักษาให้อย่างว่าง่าย

เขาไม่มีการร้องใด ๆ ทำเพียงแค่กัดฟันทนไป ปล่อยให้เหงื่อเย็น ๆ หยดลงมา

หลิวอวี๋เห็นแล้วก็ปวดใจ แต่ก็แอบชื่นชมอยู่ด้วย

เด็กผู้นี้ ยังเด็กแค่นี้ก็สามารถอดทนได้ถึงเพียงนี้ เติบโตไปจะต้องเป็นผู้ชายที่มีอนาคตที่ดีแน่นอน!

“ถ้าหากเจ็บมาก เจ้าก็ร้องออกมาเถอะ แม่ไม่หัวเราะเยาะเจ้าหรอก!” นางพูดปลอบใจ

“ข้าไม่เจ็บขอรับ!”

เสี่ยวเมาพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ท่านแม่ต่างหากที่เจ็บ พวกเขาหวดแส้ใส่ท่านแม่ตั้งห้าสิบแซ่! ท่านแม่ไม่ร้องเลยสักแอะ! เสี่ยวเมาก็จะไม่ร้องเช่นกัน! ”

“เสี่ยวเมาอยากเป็นผู้ใหญ่ที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยว ท่านลุงปี้บอกว่า ผู้ใหญ่ที่จิตใจเด็ดเดี่ยว เมื่อได้รับบาดเจ็บจะไม่มีทางร้องไห้!”

หลิงอวี๋หัวเราะ เจ้าเด็กนี่ ช่างเข้มแข็งนัก!

ผู้ชายเฮงซวยอย่างเซียวหลินเทียนผู้นั้น มีลูกชายเช่นนี้ไม่รู้สึกรู้จักภูมิใจ แถมยังไปใจดำสงสัยเขาอีก!

ไม่ช้าก็เร็วคนเลวอย่างเซียวหลินเทียนก็จะต้องเสียใจ!

ว่าแต่ท่านลุงปี้นี่คือใครกัน?
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2744

    เซียวหลินเทียนจะรับโรงเตี๊ยมของตระกูลพานได้อย่างไร เขายิ้มพลางเอ่ยว่า “เถ้าแก่พาน โรงเตี๊ยมท่านก็เก็บไว้เองเถิด!”“ภรรยาข้าช่วยเหลือบุตรชายท่านก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ พวกเราพอมีความสามารถช่วยเหลือได้ ย่อมมิอาจนิ่งดูดายอยู่แล้ว!”“จริงสิ เถ้าแก่พาน ผู้ใดเป็นคนส่งพานเจี้ยนกลับมาหรือ?”“ข้ามีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง เขามิได้ประจำการอยู่ในกองทัพของอ๋องซู่หรอกหรือ ต่อให้พานเจี้ยนบาดเจ็บ แต่ก็ยังมิถึงตาย ในกองทัพไม่มีหมอหลวงรักษาเขาหรือ?”ก่อนหน้านี้เถ้าแก่พานมัวแต่โศกเศร้าเพราะบุตรชายแขวนอยู่บนเส้นด้าย จึงมิได้คิดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนครั้นได้ยินเซียวหลินเทียนเอ่ยถาม จึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มีบางอย่างมิชอบมาพากล เขาคว้าแขนของเซียวหลินเทียนไว้แล้วกล่าวขึ้น“คนที่ส่งบุตรชายข้ากลับมาชื่อจู้เฉียง เขาก็บาดเจ็บเช่นกัน ข้าเห็นว่าฟ้ามืดแล้วจึงรั้งให้เขาพักค้างคืน ตอนนี้เขาอยู่ที่เรือนคนรับใช้ พวกเราไปถามไถ่เรื่องราวกันเถิด!”เถ้าแก่พานเดินนำทางคนทั้งสองไปยังห้องพักห้องหนึ่งในเรือนคนรับใช้เมื่อเขาผลักประตูเข้าไปก็พบว่าจู้เฉียงยังคงหลับใหลอยู่“จู้เฉียง ตื่นเถิด!”เถ้าแก่พานร้อนใจอยากรู้ความจ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2743

    “พานเจี้ยนยังมีทางรอด!”หลิงอวี๋ตรวจดูบาดแผลบนใบหน้าของพานเจี้ยน แล้วเอ่ยว่า “พวกท่านออกไปรอก่อนเถิด ท่านพี่ ท่านอยู่ช่วยข้า!”หลิงหว่านได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า “แม่นางพาน พวกเราออกไปกันเถิด อย่าได้รบกวนพี่หญิงของข้าเลย!”“ท่านวางใจเถิด ในเมื่อพี่หญิงของข้าบอกว่าช่วยได้ ย่อมต้องช่วยได้อย่างแน่นอน! พวกท่านเชื่อมั่นในตัวพี่หญิงของข้าก็พอ!”ความหวังวูบหนึ่งพลันปรากฏขึ้นในใจของเถ้าแก่พาน เขาจ้องมองหลิงอวี๋อย่างคาดหวัง และเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ “ฮูหยินอู่ เจี้ยนเอ๋อร์บุตรชายข้ามีทางรอดจริง ๆ หรือขอรับ?”หลิงอวี๋กล่าวขณะที่มือยังคงง่วนอยู่กับการรักษา “ข้าย่อมมิหลอกลวงพวกท่าน!”“พวกท่านออกไปก่อนเถิด ข้าไม่มีเวลามาสนทนาด้วยแล้ว!”“ท่านพี่ มาช่วยข้าถอดอาภรณ์เขาออก ข้าจะดูว่ายังมีบาดแผลอื่นอีกหรือไม่!”เซียวหลินเทียนก้าวเข้ามา เริ่มลงมือปลดเปลื้องอาภรณ์ของพานเจี้ยนทันทีหลิงหว่านและพานหลิงเองก็ช่วยกันประคองแม่นางพานออกไปด้านนอกเมื่อถอดชุดชั้นนอกของพานเจี้ยนออกก็เผยให้เห็นอาภรณ์ด้านในที่ขาดรุ่งริ่งและชุ่มโชกไปด้วยโลหิตเซียวหลินเทียนหาได้รังเกียจความสกปรกไม่ เขาลงมือถอดอาภรณ์ชั้นใน

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2742

    สายฝนพรำลงมามิขาดสาย หลิงอวี๋ซุกซบอยู่ในอ้อมอกของเซียวหลินเทียนและผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียนางหลับไปนานเท่าใดมิอาจรู้ได้ ในความสะลึมสะลือพลันได้ยินเสียงคนวิ่งวุ่นอยู่ด้านนอก ทั้งยังเจือไปด้วยเสียงร่ำไห้สะอื้นหลิงอวี๋นึกว่าตนเองกำลังฝันไป จึงมิได้ใส่ใจทว่าเพียงชั่วครู่ เซียวหลินเทียนก็เขย่าตัวนาง“อาอวี๋ ตื่นเถิด!”หลิงอวี๋พลันลืมตาโพลงเซียวหลินเทียนจุดตะเกียงสว่างไสวแล้ว นางปรือตามองอย่างงัวเงีย ก็เห็นเขากำลังเขย่าปลุกนางอยู่“ข้างนอกดูเหมือนจะมีเรื่องอันใดเกิดขึ้น เจ้ารีบแต่งตัวเถิด ข้าจะออกไปดูเสียหน่อย!”กล่าวจบ เซียวหลินเทียนก็ก้าวออกไปทันทีหลิงอวี๋ใช้สองมือลูบหน้าตนเองอย่างแรงเพื่อเรียกสติ บัดนี้จึงตื่นเต็มตาสมบูรณ์แล้วนางรีบสวมใส่อาภรณ์อย่างรวดเร็ว รวบผมยาวขึ้นเป็นมวยลวก ๆ แล้วจึงเดินตามออกไปเสียงนั้นดังมาจากลานหน้า อีกทั้งเสียงร้องไห้มิใช่ดังมาจากคนเพียงคนเดียวหลิงอวี๋เพิ่งจะคิดก้าวออกไปดู ก็เห็นประตูห้องของหลิงหว่านที่อยู่ข้าง ๆ เปิดออกเช่นกัน หลิงหว่านแต่งกายเรียบร้อยแล้วเดินออกมา“พี่หญิง ข้าได้ยินเสียงคนร้องไห้ ท่านก็ได้ยินเช่นกันหรือเจ้าคะ?”หลิงหว่

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2741

    ครั้นยามค่ำ เซียวหลินเทียนก็กลับมาพร้อมกับเฉาจื่อหลิงหว่านรีบเข้าไปในครัวเพื่อยกสำรับอาหารค่ำมาให้คนทั้งสองรอจนเซียวหลินเทียนกินอาหารเสร็จ หลิงหว่านจึงนำชามาให้ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เพื่อฟังคนทั้งสองสนทนากัน“อาอวี๋ ข้ากับเฉาจื่อไปเดินสำรวจทั่วทั้งเมืองมาแล้ว ข้าหลวงหยางกับอ๋องซู่มีวิธีการปกครองปากั๋วโจวได้ดีเยี่ยมยิ่งนัก!”“ตอนนี้ในเมืองแทบจะกลับสู่สภาวะปกติแล้ว ข้าหลวงหยางกับอ๋องซู่กำลังส่งทหารไปช่วยชาวบ้านซ่อมแซมบ้านเรือน”เซียวหลินเทียนยิ้มกล่าวว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ยังได้ยินชาวบ้านต่างเอ่ยปากสรรเสริญพวกเขามิขาดสาย ดูท่าว่าอ๋องซู่ผู้นี้จะเป็นที่ชื่นชมของราษฎรอย่างแท้จริง!”หลิงอวี๋พยักหน้า “หากพวกเขาทำเพื่อราษฎรอย่างสุดหัวใจ เช่นนั้นแล้วมิว่าอ๋องซู่หรือเจ้าแห่งทิศใต้ ใครจะได้เป็นจักรพรรดิ หม่อมฉันล้วนมิขัดข้อง!”“แดนเทพบอบช้ำมามากพอแล้ว มิอาจทนรับความทุกข์เข็ญได้อีก!”ทั้งสามพูดคุยกันต่ออีกครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าฟ้ามืดค่ำแล้ว หลิงหว่านและเฉาจื่อจึงรู้ความและขอตัวกลับห้องพักไปก่อนหลิงอวี๋สั่งให้คนเตรียมน้ำร้อนให้เซียวหลินเทียน เพื่อให้เขาได้ลงแช่ในอ่างอาบน้ำเซียวหลินเทียนเห

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2740

    พานหลิงยิ้มกล่าวว่า “น่าจะใช่เจ้าค่ะ!”“เดิมทีกำหนดการงานอภิเษกสมรสของอ๋องซู่กับคุณหนูหยางคือวันที่สิบห้า แต่เพราะเกิดอุทกภัยขึ้นเสียก่อน จึงต้องยกเลิกไปเจ้าค่ะ!”“แต่เห็นว่าฤกษ์แต่งงานคงต้องเลื่อนออกไปอีกสักพัก ได้ยินมาว่าอ๋องซู่กับข้าหลวงหยางนำสินสอดทองหมั้นและสินเดิมของคุณหนูหยางออกมาเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยด้วยนะเจ้าคะ!”“ชาวบ้านในปากั๋วโจวของเราต่างซาบซึ้งใจในตัวอ๋องซู่และข้าหลวงหยางยิ่งนัก!”หลิงหว่านจึงฉวยโอกาสเอ่ยขึ้น “คุณหนูหยางผู้นี้ยอมสละได้แม้กระทั่งสินสอดและสินเดิมของตนเอง ช่างมีจิตใจดีงามโดยแท้!”“จริงสิ ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูหยางยังเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ด้วย แล้วนางได้เปิดโรงหมอหรือไม่?”พานหลิงส่ายหน้า “คุณหนูหยางเชี่ยวชาญการแพทย์หรือเจ้าคะ? เรื่องนี้ข้ามิทราบเลย รู้เพียงว่าฮูหยินหยางมีความรู้เรื่องยา แต่นางก็มิได้เปิดโรงหมอเจ้าค่ะ!”หลิงหว่านหัวเราะ “เช่นนั้นคงเป็นเพราะในปากั๋วโจวของพวกเจ้ามีหมอจำนวนมากแล้ว ฮูหยินหยางจึงมิจำเป็นต้องออกมาเปิดหน้าเปิดโรงหมอกระมัง!”หลิงหว่านได้รับอิทธิพลความคิดมาจากหลิงอวี๋ นางจึงรู้สึกว่าหน้าที่ของหมอคือการช่วยชีวิตผู้คนรักษาผู้บา

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2739

    เซียวหลินเทียนตอบอย่างเป็นธรรมชาติว่า “พวกเขาได้ล่วงหน้าไปจัดเตรียมที่พักและอาหารการกินที่ปากั๋วโจวให้พวกเราสองสามีภรรยาแล้ว!”“เมื่อไปถึงปากั๋วโจว พวกเขาก็จะมารอรับพวกเราอยู่ที่หน้าประตูเมือง!”ต่งหลิ่วก็มิได้เอ่ยถามสิ่งใดอีก เขาพาผู้คุ้มกันผู้หนึ่งเร่งขับรถม้ามุ่งหน้าไปยังเมืองปากั๋วเซียวหลินเทียนนั่งอยู่ในรถม้า เลิกม่านหน้าต่างขึ้นเพื่อชมทิวทัศน์ด้านนอกแม้ฝนจะยังคงโปรยปราย ทว่าก็บางเบาลงทุกวัน ทัศนวิสัยก็กว้างไกลขึ้นมากผืนนาที่อยู่ห่างไกลออกไปซึ่งเคยได้รับความเสียหายจากพายุฝนและอุทกภัยยังมิได้เริ่มเพาะปลูกใหม่ แต่ก็ไม่มีน้ำท่วมขังอีกต่อไปเห็นได้ชัดว่า หยางเฉิงได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจในการจัดการเรื่องนี้เป็นอย่างมากยิ่งเดินทางเข้าใกล้ตัวเมือง สภาพการณ์ก็ยิ่งดีขึ้นบริเวณใกล้เคียงไม่มีร่องรอยของน้ำท่วมแล้ว ทั้งยังสามารถเห็นเหล่าพ่อค้าสัญจรไปมาบนเส้นทางได้บ้างเมื่อเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋เห็นภาพนี้ก็ต่างรู้สึกยินดีอยู่บ้างหากสถานการณ์ยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป เพียงรอให้ฝนหยุดตก ทุกอย่างก็จะค่อย ๆ กลับคืนสู่สภาวะปกติได้ในมิช้าครั้นมาถึงประตูเมือง ลู่ปินพร้อมด้วยองครักษ์คนหนึ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status