공유

6 Back to 1986

last update 최신 업데이트: 2025-04-28 15:33:11

Back to 1986

        สิ่งที่ลี่ฮุ่ยเอ่ยขึ้นมานั้นสร้างความประหลาดใจแก่ม่านอวี้อัน ซึ่งหลังจากนั้น สตรีวัยกลางคนก็ได้ถือวิสาสะก้าวพรวด ๆ เข้าไปในบ้าน!

        “ป้ารู้หรอกนะ คุณนายมือบางตีนบางอย่างเธอจะทำอะไรเป็น พอถูกจับได้ว่าคิดขายลูกให้แก๊งมังกรซิ่งก็ทำสำออย ล้มหมอนนอนเสื่อ”

        ม่านอวี้อันไม่ตอบ เธออยากรู้หลายสิ่ง ซึ่งหากจะให้ดีก็ควรมาจากปากของลี่ฮุ่ยคนนี้

        “ระวังคำพูดบ้างป้าลี่ กล่าวหาแบบนี้มันเกินไปหน่อย” เยว่จือทนไม่ไหวเลยต่อว่าลี่ฮุ่ย

        ม่านอวี้อันยกมือห้ามเยว่จือ เด็กสาวเลยเก็บปากเงียบ

        “เฮ้อ คุณนายอัน อย่าหาว่าสอนเลยนะ เธอน่ะ เปิดร้านอาหารไม่รุ่งหรอก ทางที่ดีหัดรับจ้างซักผ้า หรือไม่ก็ยอมเหนื่อยหน่อย รับงานร้อยดอกไม้หรือพับถุงกระดาษขายคงพอมีเงินซื้อข้าวสาร ซื้อไข่อยู่บ้าง อย่าได้รักสบายไปหน่อยเลย สงสารนังหนูเยว่จือบ้าง อีกสักหน่อยมันคงต้องออกเรือน ไม่อยู่ให้เธอกดหัวใช้งาน”

        เยว่จือส่ายหน้าเร็วหวือ เธอไม่เคยคิดเช่นนั้น ม่านอวี้อันไม่เคยใจร้ายต่อเธอ อีกทั้งก่อนหน้านี้ บิดาและมารดาอีกฝ่ายก็เป็นคนรับเธอมาอุปการะ เพื่อให้เธอไม่ต้องถูกขายในซ่อง!

        “หนูไม่เคยคิดไปจากมาดาม อีกอย่าง ชีวิตนี้หนูจะอยู่รับใช้มาดามจนกว่าจะ...” เยว่จือไม่รู้จะกล่าวสิ่งใดต่อ เธออัดอั้นตันใจ และเป็นตอนนั้นที่ลี่ฮุ่ยยิ้มเยาะ

        “นังหนู อีกหน่อยเจอผู้ชายดี ๆ ขี้คร้านแกจะหนีตามเขาไป”

        ม่านอวี้อันถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่ คนอย่างลี่ฮุ่ยสมควรเป็นเพื่อนข้างบ้านเธอจริง ๆ ปากอย่างนี้ควรอยู่ใกล้ตัว เพื่อจะได้คอยเป็นโทรโข่งให้ม่านอวี้อัน!

        เมื่อลี่ฮุ่ยเห็นว่าม่านอวี้อันไม่ตอบโต้ หญิงวัยกลางคนก็สืบเท้าเข้าไปข้างในต่อ หล่อนตั้งใจไปดูเด็กฝาแฝดทั้งสองคนว่ายังอยู่ดีมีสุขหรือไม่

        เป็นช่วงเวลาที่ม่านอวี้อันได้เห็นด้านหลังของเสื้อยืดที่อีกฝ่ายสวมใส่ ซึ่งสกรีนโลโก้การแข่งขันกีฬาระดับโลก

        “ตอนนี้ปี 1986 ใช่ไหม!”

        ม่านอวี้อันถามด้วยความตื่นเต้น เธอจำได้แม่นว่าในปีดังกล่าวจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับประเทศนี้ เพราะมีนักกีฬาม้ามืดที่ใคร ๆ ก็คาดไม่ถึง เขาสามารถคว้าเหรียญทองเหรียญแรกได้สำเร็จ สร้างความสุขให้คนในชาติ ทำให้ผู้คนเฉลิมฉลองความดีใจจนลากยาวไปถึงเทศกาลปีใหม่ และเธอจะใช้โอกาสจากการล่วงรู้เหตุการณ์ในโลกอนาคตมาสร้างเม็ดเงินให้ตนได้ลืมตาอ้าปาก

        “ค่ะ... ปีนี้ค.ศ.1986 มาดามจำไม่ได้หรือคะ”      

        “แล้วกำลังมีการแข่งขันกีฬาใช่ไหม...”

        “เอ๋ ก็ใช่ค่ะ แล้วยังไง...” เยว่จือไม่ได้สนใจเรื่องกีฬา ตอนนี้เธออยากจะพุ่งเข้าไปขวางลี่ฮุ่ยที่ก้าวเข้าไปวุ่นวายในบ้านมากกว่า

        “ดี ต่อไปเราจะรวยใหญ่แล้ว”

        และม่านอวี้อันก็ยิ่งทำให้เยว่จือสับสนหนักขึ้นไปอีก เมื่อครู่ยังชวนเธอเข้าบ้านอยู่ดี ๆ  แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้แสดงท่าทีแปลกประหลาดราวกับถูกผีเข้า

        “แต่ก่อนจะรวย ให้หนูไปไล่ป้าลี่ก่อนดีไหม”

        “โอ๊ย เล็กน้อย เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอคอยดูฝีมือแล้วกัน”

        “จะได้ยังไง ปกติแค่ป้าลี่เสียงดัง มาดามก็ยกมือปิดหู กลัวหน้าซีดจะเป็นลม แทบจะวิ่งไปหาหลุมหลบภัย ยังกับหมาแมว เวลาได้ยินเสียงพลุ เสียงคนจุดประทัดตอนปีใหม่!”

        “ตายละ ฉันขี้ขลาดขนาดนั้นเลยหรือ”

        เยว่จือจะตอบยังไงดี กระนั้นก็เลือกเอ่ยว่า

        “มาดามไม่ชอบเสียงดัง ๆ และปวดหัวทุกครั้งเวลามีอะไรกระทบจิตใจ”

        “ฉันคนเก่าช่างเปราะบาง มิน่าถึงได้ถูกทิ้งให้เป็นหม้ายแบบนี้” เอ่ยจบ ม่านอวี้อันก็ก้าวเข้าไปในบ้าน ตามหลังลี่ฮุ่ยไปติด ๆ

        ซึ่งขณะนั้นลี่ฮุ่ยกับไม่ได้ตรงไปหาเด็กฝาแฝดทั้งสองคน แต่เธอกลับเดินตามกลิ่นหอม ๆ เข้าไปในครัวราวกับถูกดึงดูดด้วยรสชาติที่สร้างความสุขอย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

        วินาทีต่อมา หญิงวัยกลางคนก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่วางอยู่บนตะแกรงสแตนเลสที่มีพัดลมเปิดระบายความร้อนอยู่

        ลี่ฮุ่ยมองขนมเค้กชิ้นนั้นแล้วก็ต้องยกมือขึ้นทาบอก หัวใจเธอเต้นแรง ร่างกายอุ่นซ่านขึ้น

        นานเท่าไรแล้ว ที่ไม่เคยเห็นอาหารที่สร้างความอยากกินได้มากมายเพียงนี้

        สิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้น เธอเคยเห็นแต่ในรูปภาพ หรือไม่ก็งานเลี้ยงหรูหราตอนที่สามีเธอยังไม่ขอแยกทางกัน

        “คะ เค้กกล้วยหอม...” ลี่ฮุ่ยว่าเสียงสั่น ก่อนสืบเท้าเข้าไปมองใกล้ ๆ เธอแทบจะลืมหายใจด้วยซ้ำ นอกจากกลิ่นเนย กลิ่นกล้วยหอมแล้ว ยังมีอีกกลิ่นหนึ่งที่ทำให้เธอทึ่งจัด เค้กดังกล่าวผสมอบเชยป่นเข้าไปในตัวเนื้อแป้ง!

        หอมมาก หอมเย้ายวน เป็นการผสมผสานอย่างลงตัว นอกจากนั้นยังมีเม็ดมะม่วงหิมพานต์สับหยาบโรยด้านบนสุด หล่อนสัมผัสได้ถึงความหวาน มัน และรสชาติละมุนตรงปลายลิ้น

        “ยอดเยี่ยม! หน้าก็แตกพอดี โปะด้วยกล้วยหอมที่ฝานเป็นแผ่นบาง ๆ ทับไว้อีกชั้น แบบนี้ป้าต้องรีบไปเรียกให้คนมาถ่ายรูป!”

        น้ำเสียงลี่ฮุ่ยเปลี่ยนไป เป็นภาพที่เยว่จือต้องยืนงงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะหันไปมองม่านอวี้อันและเอ่ยถามว่า

        “เอ่อ มาดาม... รู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมคะว่าต้องเป็นแบบนี้!”

        “อือฮึ ฉันเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง มันอาจเสี่ยงอยู่มาก แต่ยิ่งเสี่ยง ก็ยิ่งน่าตื่นเต้นดีออก ตอนนี้ฉันตกเหยื่อรายแรกสำเร็จแล้วละ เสี่ยวจือ”

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย    49 ความอดทนมีขีดจำกัด (3)

    เมื่อหญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้น รู้สึกตัวอีกทีกลับเห็นใบหน้าคนที่เธอมักคุ้น และยามนี้ มันไม่ใช่โลกในยุค 80s! “พี่ลิซ่า หนูบอกแล้วยังไงคะ เหนื่อยก็ให้คุณอีธาน พากลับไปคอนโดฯ ก่อนดีไหม ทางนี้หนูกับเด็ก ๆ จะจัดการให้เอง” คนที่เพิ่งลืมตา ยกมือทาบหน้าอก เธอกลับมายังโลกปัจจุบัน และอยู่ในร่างลิซ่า จาง! “อย่าบอกนะคะว่าฝันร้าย เดี๋ยวหนูให้คุณอีธานมาปลอบพี่ดีกว่า” มิเชล ลูกพี่ลูกน้องเธอบอกแล้วยิ้มให้ ก่อนหันไปด้านหลังเพื่อบอกพนักงานให้เรียกหาอีธาน ผู้ชายที่เป็นคนรักของลิซ่า หญิงสาวพยายามตั้งสติ ก่อนรับรู้ได้ว่า เธอย้อนเวลากลับคืนสู่โลกปัจจุบัน เป็นเหตุการณ์ก่อนที่อีธานจะขับรถพาเธอเข้าไปในอุโมงค์ที่มีน้ำขังแห่งนั้น! อีธานเดินเข้ามาหาหญิงสาว และหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ “เวลาไม่กี่ชั่วโมง ที่รักขายของได้ยอดเยี่ยมมาก ร้อยล้านเหรียญเชียวนะ และออเดอร์ยังเข้ามาต่อเนื่องอย่างถล่มทลาย ในอนาคตธุรกิจอาหารของประเทศนี้ต้องอยู่ในมือคุณแน่” ลิซ่ามองอีธาน เธอควรดีใจกับการประสบความสำเร็จครั้งนี้ แต่หัวใจกับโหวงเหวง ยิ่งมองใบหน้าชายหนุ่มที่แสนสมบูรณ์แบบ เธอกลับไม่ไ

  • ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย    48 ความอดทนมีขีดจำกัด (2)

    ม่านอวี้อันลุกขึ้นอาบน้ำในตอนเช้ามืด ตลอดคืนเธอครั่นเนื้อครั่นตัวและหนาวสะท้านแปลก ๆ ฝ่ายแจ็คสัน เขานอนกับสองฝาแฝด อีกไม่นานคงตื่นขึ้นมาช่วยงานเธอ ก่อนที่จะออกไปวิ่งเพื่อวอร์มร่างกาย ยามนี้เธอรู้แล้วว่าเขามีค่ายมวยปล้ำ เป็นธุรกิจที่สานต่อจากพี่ชายผู้ล่วงลับ โดยมีเพื่อนสนิทที่คบหากันมาหลายปีช่วยดูแลให้ก่อนหน้านี้ “อาหมวยหน้าซีดมากเลยรู้ไหม” เขาบอก ก่อนจะก้าวมาวางหลังมือที่หน้าผากหญิงสาว “ตัวอุ่น ๆ ด้วย วันนี้ให้ฉันขายของแทนดีไหม หรือไม่ก็ปิดร้านเลย ส่วนคนงานก็จ่ายค่าจ้างรายวันตามปกติ” “ฉันไม่เป็นอะไร แค่คิดมากเรื่องคุณโรส คุณรู้ไหม เธอขายน้ำมันกัญชาด้วย ของพวกนี้มีคุณมากก็มีโทษเช่นกัน” “อาหมวย สามีโรสเป็นเถ้าแก่ร้านขายยา เขาย่อมรู้ว่าสิ่งใดดีหรือไม่ดี เธออย่าห่วงคนอื่นให้มากเลย ดูตัวเองก่อนเถิด คิดแทนเขาจนไม่สบาย” ม่านอวี้อันยิ้มให้แจ็คสัน เขากำลังดุเธอ นี่หากเป็นโลกปัจจุบัน ใครหน้าไหนก็ห้ามพูดเช่นนี้ ความคิดเธออย่างไรย่อมถูกต้องที่สุด “อีกอย่างน้ำหมักของโรส ฉันคิดว่ามันต้องมีบางสิ่งที่ปนเปื้อน หรือไม่ก็อาจส่งผลอันตรายในระยะยาว”

  • ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย    47 ความอดทนมีขีดจำกัด

    ความอดทนมีขีดจำกัด แจ็คสันรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องนอนม่านอวี้อันสูงกว่าปกติ ร่างกายเขาร้อนรุ่ม ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทว่าพอก้าวเข้ามาในห้องนอนหญิงสาว คนตัวโตก็รู้สึกเหมือนว่าธาตุไฟกำลังจะแตก! ซึ่งในยามนี้ ดวงตาของม่านอวี้อันที่มองมายังเรือนกายเขาไม่อาจปิดบังความในใจของเธอไว้ได้ ให้ตายเถอะ หญิงสาวเย้ายวนได้ถึงเพียงนี้ มีเสน่ห์ในแบบที่เขาไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป ชายหนุ่มอมยิ้ม หัวใจเขาเต้นระรัวแรง ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาอยากสยบอยู่แทบเท้าเธอ ความรู้สึกเช่นนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน “ดึกแล้วนะคะ” เธอว่า และไม่รู้ว่าจะเอามือวางไว้ที่ใด ตอนนี้ว้าวุ่นไปหมด ส่วนคนตัวโตอยู่ในชุดเสื้อผ้าสบาย ๆ เป็นกางเกงนอนผ้าแพรเนื้อบาง ข้างบนสวมเสื้อกล้าม เมื่อได้เห็นเรือนกายกำยำ เปี่ยมด้วยกล้ามแน่น ๆ ม่านอวี้อันก็กระหายน้ำ ลำคอเธอแห้งผาก พื้นที่แห่งความหวานล้ำของผู้หญิงเกิดความรู้สึกเร้นลับที่ไม่อาจเปิดเผยต่อเขา “อืม บอกตรง ๆ ให้เข้าใจ ฉันไม่ได้มาส่งอาหมวยเข้านอนหรอกนะ” เสียงทุ้ม ๆ ของเขาทำให้ดวงหน้าหญิงสาวร้อนผ่าว ดวงตาคมคู่นั

  • ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย    46 แบบนี้มันต้องถูกทำโทษ (2)

    เวลาผ่านไปจนสามทุ่มครึ่ง เยว่จือซึ่งตอนแรกเกือบหิ้วท้องรอสองแฝดอย่างเช่นม่านอวี้อัน แต่ถูกคำสั่งด้วยเสียงเฉียบขาดในแบบที่เด็กสาวต้องรีบกินอย่างไม่กลัวติดคอ “ทำความสะอาดเรียบร้อยก็รีบไปพักผ่อนเสีย และถ้าฉันไม่เรียก ไม่ต้องออกมารู้ไหม” “มาดาม แล้วจะไม่กินอะไรสักคำก่อนหรือคะ” เยว่จือยังทำใจดีสู้เสือ ทว่าพอม่านอวี้อันหันหน้ามา ดวงตาเธอก็จ้องเขม็ง เด็กสาวเลยทำคอหด ก่อนยอบตัวแล้วหายไปทำหน้าที่ของตน กระทั่งสี่ทุ่มตรง เสียงหัวเราะของผิงกั่วฉุดให้ม่านอวี้อันลุกจากเก้าอี้ไปยืนรอลูกชายกับแจ็คสันตรงหน้าประตู ในตอนนั้นเธอควรจะร่าเริงไปด้วย เพราะผิงกั่วดูสนุก ฝ่ายแจ็คสันก็ร้องเพลงไปกับเขา ส่วนเซียงเจียวไม่ต้องพูดถึง เขาส่ายสะโพกด้วยท่าทางแปลก ๆ มันทะลึ่งอยู่สักหน่อย ทว่าเขาอยู่ในวัยแค่นี้ เธอจึงไม่ดุหรือปรามให้หยุดเต้น “ลุงผี! รู้ไหมคะ ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว” ม่านอวี้อันถามเสียงเข้มอยู่สักหน่อย แม้ไม่ได้เจือความโมโห แต่ใบหน้าเธอยามนั้นชวนให้สองแฝดและแจ็คสันต้องปิดปากเงียบกันเลยทีเดียว “กี่ทุ่มแล้วคะ คุณลุงผี!” เธอถามย้ำเสียงเย็น

  • ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย    45 แบบนี้มันต้องถูกทำโทษ

    แบบนี้มันต้องถูกทำโทษ ม่านอวี้อันสั่งให้เยว่จือจัดโต๊ะอาหาร แต่เธอกลับไม่ยอมกินมื้อค่ำสักที ด้วยแจ็คสันและสองฝาแฝดยังไม่กลับถึงบ้าน ลี่ฮุ่ยเห็นว่าหญิงสาวเครียดอยู่สักหน่อย อันที่จริงทุกคนได้เรียนทำอาหารอย่างสนุกสนาน ระหว่างเรียนก็ชิมกันไปไม่น้อย ดังนั้นเมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ หล่อนเลยต้องเปลี่ยนแผนใหม่ “เอ่อ ๆ ตอนทุ่มครึ่งมีรายการแข่งมวยของไทสันใช่ไหม” ไทสันเป็นนักมวยเหรียญทองคนดังที่ขึ้นชกเพื่อการกุศลหาเงินช่วยผู้ด้อยโอกาสและเด็กพิเศษ โรสที่กำลังมองข้าวเหนียวมะม่วงและข้าวเหนียวขนุนอยู่ไม่ทันตอบ เธอกลืนน้ำลายไปหลายอึก ด้วยอยากชิมอีกสักหน่อย แต่เยว่จือกำลังเร่งจัดอาหารคาวและหวานลงกล่องให้ทุกคน “น้องโรส เถ้าแก่โจวคงอยากกินไก่ผัดเม็ดมะม่วงและต้มแซ่บกระดูกหมูอ่อนร้อน ๆ แล้วมั้ง ยังไงแบ่งใส่ถุงเรียบร้อย เราก็แยกย้ายดีไหม จะได้ไปเชียร์ไทสันต่อยมวยที่บ้านใครบ้านมัน” ลี่ฮุ่ยกล่าวพร้อมสะกิดโรสแรง ๆ จนเธอหันมาทำตาขวาง ๆ ใส่ พอเห็นว่าลี่ฮุ่ยขยิบตาส่งสัญญาณบางอย่าง โรสจึงนึกบางสิ่งออก “เยว่จือ อย่าลืมตักน้ำต้มแซ่บให้ฉันเพิ่มอีกสักหน่อย และ

  • ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย    44 ปะป๊าเป็นยอดมนุษย์ (3)

    “แล้วพวกอากับลุงไม่ใช่ยอดมนุษย์เหรอ” คนที่สูงที่สุด มีผมสีทองว่าแล้วอวดกล้ามโต ทำให้เซียงเจียวตาโต เด็กชายกลัวกล้ามเขาจะแตกโพละเหมือนลูกแตงโม “มะ ไม่ใช่ มีคนเก่ง กะ กว่า” ผิงกั่วยืดอกตั้ง แน่นอนสำหรับเขา แต่ก่อนอาจไม่ชอบหน้าลุงผี เพราะแม่บอกว่าอีกฝ่ายเป็นแมวตัวโต ทั้งขี้เกียจ และยังชอบแอบย่องเข้าบ้าน ทว่าพักหลังเขากลับติดลุงผีแจ ที่สำคัญลุงผีสอนเขาหลายอย่าง แถมมีของกินดี ๆ ให้กินตลอด “เฮียผิง พวกเขาเนี่ยเก่งสุดแล้ว ไม่มีใครเก่งกว่านี้หรอก” ผิงกั่วส่ายหน้าเร็วแรง ก่อนเอ่ยว่า “แต่ปะป๊าเป็นยอดมนุษย์!” ไม่รู้คำดังกล่าวหลุดออกมาจากปากผิงกั่วได้อย่างไร แต่เขาคิดอย่างนั้นจริง ๆ “โอ้ จริงด้วย คุณพ่อของพวกหนูต้องแข็งแรงและเก่งที่สุดแน่นอน” คนสวมหน้ากากตุลาการว่าแล้วก็ยิ้มให้ผิงกั่วกับเจียงเซียว หลังจากนั้นแจ็คสันจึงก้าวเข้ามารับเด็ก ๆ หลังจากทำธุระเสร็จเรียบร้อย “เอ๊ะ... คนนี้เหรอ ปะป๊าของพวกหนู” คนในกลุ่มเอ่ยถาม เซียงเจียวส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ผิงกั่วกลับยิ้มกว้าง และบอกว่า “ใช่... คนนี้เป็นยอดมนุษย์!” แจ็คสัน

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status