ตอนที่ 11 คาสโนว่าสิ้นลาย

ตลอดเกือบทั้งสัปดาห์ที่ฉันกลับบ้าน ปัทม์ส่งไลน์มาหาฉันตลอด บางทีฉันก็ลองแกล้งไม่ตอบไลน์ ทั้งๆ ที่ก็ยิ้มได้ทุกครั้งที่มีเสียงเตือนเด้งขึ้นมา ปัทม์ก็จะเปลี่ยนเป็นโทรมาหาแทน แต่ฉันก็ไม่ได้รับสายเพราะอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ แม่มองแล้วแซวว่าฉันมีหนุ่มๆ โทรหาแล้วไม่กล้ารับ ฉันลุกขึ้นห้องยิ้มๆ

โทรมาทำไม : DooDao

Pat MK : หมูน้อยไม่อ่านไลน์

เมื่อกี๊ไม่ว่าง : DooDao

ใครหมูน้อย : DooDao

Pat MK : เหมือนดาวไง

ล้อเราว่าอ้วนเหรอ : DooDao

Pat MK : เปล่า อยากเรียก

Pat MK : น่ารักดี

สนิทกันเหรอ : DooDao

มาตั้งฉายาให้ : DooDao

Pat MK : ก็อยากเรียกอ่ะ

Pat MK : ตั้งฉายาให้เราบ้างสิ

คาสโนว่าหน้าหยก : DooDao

Pat MK : ไม่เอา

หนุ่มเจ้าชู้ : DooDao

Pat MK : เลิกเจ้าชู้แล้ว

แค่นี้แหละ : DooDao

Pat MK : คุยกันก่อน

จะเก็บของกลับ : DooDao

Pat MK : งั้นบายครับ

ฉันยิ้มไปพิมพ์ไป ตั้งแต่เริ่มเปิดใจก็รู้สึกดีกับปัทม์ขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยั้งใจไว้ส่วนหนึ่ง เผื่อปัทม์จะล้มเลิกความพยายามขึ้นมากลางครัน คนเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองง่ายๆ ในแค่ไม่กี่วันคงเป็นไปไม่ได้ คงต้องดูในระยะยาว

*********************

เปิดเทอมซัมเมอร์วันแรก ปัทม์มารอรับฉันที่หน้าห้อง ไม่ยอมให้ฉันขับรถไปเอง ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยอมนั่งรถไปเรียนพร้อมกันกับปัทม์

เราเดินออกจากรถขึ้นไปเรียนที่ตึกคณะสังคมฯ พร้อมกัน นักศึกษาที่ลงเรียนซัมเมอร์เหมือนพวกเรามองมาที่ฉันกับปัทม์ แน่ล่ะ! คงพากันคิดว่าอีอ้วนที่ไหนเดินคู่กันมากับเดือนมหา’ลัยปีล่าสุด

เหมือนปัทม์รู้ทันความคิดฉัน ดึงหนังสือในมือฉันไปถือให้ แล้วเดินข้างๆ กันไป คนแถวนั้นเริ่มซุบซิบกันใหญ่

ปัทม์เลือกลงวันจันทร์สองวิชา ช่วงสิบโมง และบ่ายโมง ส่วนอีกสามวิชาเรียนช่วงบ่าย วันอังคาร พุธ พฤหัสบดี วันละหนึ่งวิชา ว่างศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์

วันนี้เป็นวันจันทร์ฉันต้องทนนั่งเรียนท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างกดดันตั้งสองวิชา ฉันเลือกนั่งแถวหน้าสุดเพราะอยากใกล้กับหน้าจอให้มากที่สุด ปัทม์นั่งลงข้างๆ เอาหนังสือของฉันขึ้นมาวางให้ตรงหน้า

สักพักก็มีสาวสวยเดินมาขอเบอร์ปัทม์ ปัทม์ยิ้มให้แล้วปฏิเสธอย่างสุภาพจนเธอเดินสะบัดก้นหนีไป ปัทม์มองมาทางฉันแล้วยิ้มกว้าง ฉันกลั้นยิ้ม ทำหน้านิ่งๆ ไม่แสดงอาการให้รู้ว่าดีใจ เคยเห็นแต่ปัทม์เสียงเข้มเวลาปฏิเสธสาวๆ หรือคู่ควงเก่าที่แวะมาที่ห้อง ไม่เคยปฏิเสธด้วยท่าทีสุภาพแบบนี้

พอถึงเวลาเรียน ปัทม์ดูตั้งใจเรียนมาก ไม่คุยกับฉันเลย ตั้งใจจดเลกเชอร์และมียกมือถามอาจารย์ในจุดที่ไม่เข้าใจ ฉันยิ้มมองไปที่ปัทม์ ปัทม์หันมามองที่ฉันแวบหนึ่งแล้วส่งยิ้มมาให้

พออาจารย์เลิกคลาส ฉันกับปัทม์ก็เก็บของเตรียมตัวไปพักทานข้าวก่อนจะขึ้นมาเรียนในอีกวิชาที่ตึกเดิมอีกครั้ง

“ปัทม์ ไปทานข้าวกับพวกเราไหม” สาวสวยต่างคณะสามสี่คนเดินมาชวนเดือนมหา’ลัยข้างๆ ฉัน

“พอดีเราจะไปทานกับเหมือนดาวน่ะ” ปัทม์ปฏิเสธเสียงนุ่ม

“ไปกับพวกเราเถอะ ชวนยัยอ้วนนี่ไปด้วยก็ได้” สาวคนหนึ่งพูดขึ้น แทงจึ๊กมาในหัวใจ สรรพนามนี้ได้ยินบ่อยแต่ก็ไม่เคยชินกับการดูถูกแบบนี้สักที

“เราขอตัวนะ” ปัทม์ยิ้มให้สาวๆ พวกนั้นแล้วหันมามองที่ฉัน จับแขนดึงให้เดินตามไป

“หมูน้อย เค้าหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน เค้าเลี้ยงเอง” ปัทม์พูดเสียงออดอ้อน เรียกฉายาที่ตั้งให้ฉัน แล้วแทนตัวเองว่าเค้า ฉันนี่ขนลุกซู่ สาวๆ พวกนั้นตาค้าง มองหน้ากันเลิ่กลั่กที่ผู้ชายเลือกสาวร่างหนาอย่างฉัน

พอเดินออกมานอกห้องเรียนฉันก็ดึงแขนออกมา เขินก็เขิน สะใจพวกนั้นก็สะใจ

“อย่าเรียกเราแบบนี้ต่อหน้าใครอีก แล้วไม่ต้องแทนตัวเองซะน่าขนลุกแบบนั้น” ฉันบอกปัทม์ที่เดินไปยิ้มไป

“อืม เราแค่อยากให้พวกนั้นรู้ว่าเหมือนดาวสำคัญกับเรามากกว่าสาวๆ พวกนั่นเยอะ” ปัทม์พูดอมยิ้ม แล้วเดินไปที่รถเพื่อออกไปทานข้าวข้างนอก

ฉันเลือกนั่งทานก๋วยเตี๋ยวที่ร้านข้างทาง ถามปัทม์ว่ากินได้ไหม ปัทม์บอกว่ากินได้ เคยมากินบ่อย แต่ไม่เคยกินอาหารอีสานเหมือนวันนั้นเลยทำตัวไม่ค่อยถูก ฉันยิ้มที่ปัทม์เอ่ยถึงตอนที่ฉันพาไปกินอาหารอีสาน

ฉันมองไปฝั่งตรงข้ามที่เป็นร้านกาแฟ ปัทม์เห็นฉันมองเลยหันไปมองตาม ฉันเห็นนวพลยืนอยู่ริม ฟุตบาธ สักพักก็มีรถเก๋งสีดำมาจอดเทียบแล้วนวพลก็ขึ้นรถไปด้วยสีหน้าไม่เต็มใจนัก ฉันมองตามอย่างเป็นห่วงในฐานะเพื่อน

ปัทม์เลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวที่ยกมาเสิร์ฟให้ฉัน แล้วเทน้ำอัดลมใส่แก้วเลื่อนมาให้ด้วยใบหน้าที่นิ่งๆ ดูเครียดๆ ฉันกินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า คีบลูกชิ้นกินเป็นอันดับแรก ไม่ชอบเอาของโปรดไว้กินทีหลังเหมือนคนทั่วไปทำ ปัทม์ก้มหน้าก้มตากินไม่ชวนคุยเหมือนปกติ

พอขึ้นรถปัทม์ที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมา

“อาลัยอาวรณ์กันดีเนาะ”

“ห๊ะ!” ฉันงง

“มองตามกันตาละห้อย” ปัทม์พูดขึ้นมาเสียงเรียบๆ ฉันพอนึกออกแล้วว่าเขาเป็นอะไร

“เราเป็นห่วงพล เห็นขึ้นรถไปสีหน้าไม่ดีเลย” ฉันตอบตามความจริง

“....” ปัทม์เงียบไม่พูด ฉันคิดว่าเรื่องแค่นี้ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่จำเป็นต้องง้อ

‘งี่เง่า’

“เราหึงหมูน้อยนะ” ปัทม์พูดเสียงอ่อน หลังจากเราเงียบมาสักพัก

“บอกว่าอย่าเรียกแบบนี้” ฉันพูด

“เหมือนดาวบอกอย่าเรียกต่อหน้าคนอื่น ตอนนี้มีแค่เรา” ปัทม์เถียง ฉันขี้เกียจตอบโต้เลยปล่อยเลยตามเลย

“เรากลัวเธอจะกลับไปคบกับมัน” ปัทม์พูด

“เราเป็นคนเจ็บแล้วจำ เราใจแข็งพอที่จะไม่ดึงตัวเองเข้าไปอยู่ในจุดที่ทำให้เราเจ็บปวด ดังนั้นคนที่จะมาเป็นแฟนเราต้องเป็นที่เรามั่นใจว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจ เพราะถ้าพลาดแค่ครั้งเดียว ก็คือจบ เราเป็นประเภทที่ไม่ให้โอกาสใครมาทำร้ายเราเป็นครั้งที่สอง” ฉันพูดให้ปัทม์รู้ บอกเป็นนัยๆ ว่า ถ้าปัทม์จะคบฉัน เขาต้องเลิกเจ้าชู้เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด

“ได้ยินแบบนี้แล้ว ถอยตอนนี้ยังทันนะ” ฉันบอก

“ไม่ถอยหรอก ก็ ‘รัก’ไปแล้วนี่” ปัทม์บอก

‘เดี๋ยวนะ รัก! รักเหรอ?’

‘ปัทม์บอกว่ารักเรา’

‘เดือนมหา’ลัยบอกว่ารักเรา’ (*////*)

*********************

พอเรียนเสร็จวิชาสุดท้ายของวัน เราก็ตรงกลับคอนโดทันที ปัทม์เดินไปส่งฉันที่หน้าห้อง

“ไม่ต้องเข้าไปหรอก เราอยากพัก” ฉันออกตัวไว้ก่อน เพราะปัทม์เหมือนจะตามเข้าไป

“ดักไว้ตลอด”

“ให้เรามีพื้นที่หายใจบ้าง เราก็ให้ปัทม์มีพื้นที่ของปัทม์ ห่างกันบ้างจะได้มีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น” ฉันบอกปัทม์ไปตามตรง ตรงกว่านี้คงต้องพูดว่า ‘อึดอัด’

“อืม เข้าใจล่ะ ต่างคนต่างเว้นช่องว่างให้กันได้หายใจ” ปัทม์บอก

“อืม”

“งั้นตอนเย็นเจอกันนะหมูน้อย เดี๋ยวมารับไปทานข้าว” ปัทม์พูด มองหน้าฉัน ถอยหลังกลับห้อง โบกมือยิ้ม

ฉันนึกอยากแกล้งปัทม์ เลยนึกฉายาให้เขาบ้าง

“ค่ะ แล้วเจอกันนะ แมวเหมียว”

สิ้นเสียงฉันปัทม์สะดุดขาตัวเองเซๆ ชนกับประตูห้อง ฉันยิ้มตอบแล้วปิดประตูล็อกห้อง ยืนพิงประตูไว้

เรียกเขาเอง แล้วเขินเอง ใจเต้นแปลกๆ รู้สึกหัวใจกระชุ่มกระชวย สักพักก็มีเสียงไลน์เด้งขึ้นมา

Pat MK : หมูน้อยครับ

ว่า? : DooDao

Pat MK : ตะกี๊

Pat MK : หมูน้อยเรียกเรา

Pat MK : ว่าแมวเหมียวเหรอ

เปล่า : DooDao

พอดีเห็นแมวเดินผ่าน : DooDao

Pat MK : เราชอบนะ

Pat MK : เรียกบ่อยๆ เลยได้รึเปล่า

*********************