ตอนที่ 12 หวงและห่วง

ผ่านไปสองสัปดาห์แล้วที่ฉันกับปัทม์ใช้เวลาเรียนร่วมกัน วันนี้วันพฤหัสบดีฉันมีเรียนบ่าย แต่ฉันต้องออกไปหาซื้อของมาทำงานกลุ่ม ปัทม์พาขับรถออกมาหาซื้อของแต่เช้า

ฉันมองไปข้างทางเจอนวพลที่หน้าหอพักของเขากำลังเดินขึ้นรถเก๋งคันเดิมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ลงเรียนซัมเมอร์แต่เขาทำไมไม่กลับบ้านต่างจังหวัด ปัทม์ก็เห็นนวพลเหมือนที่ฉันเห็น แล้วก็ถามขึ้นมา

“ห่วงมันเหรอ?”

“อืม”

“พรุ่งนี้เราพามาหามันดีไหม?”

“ก็ดีนะ” ฉันบอก

“....”

ปัทม์เงียบ รึว่าเมื่อกี๊เขาประชดเหรอ

“ปัทม์ หิวรึยัง?”

“....” ปัทม์ยังเงียบ

“แวะซื้อน้ำเต้าหู้หน้าตลาดให้หน่อยสิ เราอยากกิน”

“....” ปัทม์เงียบ แต่ก็เลี้ยวแวะจอดแล้วลงไปซื้อให้ น้ำเต้าหู้สี่ถุง ปาท่องโก๋แบบมีไส้นมอีก6ชิ้น

ปัทม์ขับรถต่อ ฉันเอาหลอดเจาะถุงน้ำเต้าหู้ดูดกินแล้วกัดปาท่องโก๋ไปหนึ่งชิ้นสลับกัดดูน้ำเต้าหู้ในมือจนหมด แล้วเจาะถุงที่สองยื่นใส่ปากคนที่ขับรถอยู่

“อ้าปากสิ” ฉันบอกปัทม์ ปัทม์ไม่พูดแต่ก็ยอมอ้าปากคาบหลอดแล้วดูดไปอึกใหญ่ๆ ฉันป้อนปาท่องโก๋ปัทม์ ปัทม์ก็อ้าปากกัดเคี้ยวอย่างเงียบๆ

ฉันป้อนปัทม์จนน้ำเต้าหู้ถุงแรกหมดไปและปาท่องโก๋หมดไปสองชิ้น

“เงียบจัง” ฉันบ่น มั่นใจแล้วว่าปัทม์คงหึงฉันกับนวพล รู้สึกไม่ดีเลยที่เขาเงียบ ฉันเลยเงียบตาม พูดไปก็เงียบใส่ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย (มั้งนะ) เราเลือกซื้อของกันโดยไม่พูดกันสักคำ สักพักก็มีเพื่อนผู้ชายในเอกมาทัก

“อ้าว!ดาว หวัดดี ลงซัมเมอร์เหรอ?”

“อืม วิทย์ล่ะ ทำไมยังอยู่แถวมอ?”

“บ้านเราอยู่แถวนี้”

“อ๋อ”

“ได้ข่าวอีฟรึยัง?”

“ข่าวอะไร?”

“เห็นเพื่อนๆ บอกว่าอีฟลาออกไปแล้วนะ”

“ห๊ะ!! เราไม่รู้เรื่องเลย”

“มีคนลือว่าเป็นฝีมือของพี่ชายแฟนอีฟ ที่เป็นเจ้าของไนต์คลับ”

ตอนนี้ฉันรู้สึกสงสารอีฟขึ้นมา แสดงว่านนท์คงรู้เรื่องแล้ว อีฟถึงโดนแบบนี้ แล้วนวพลที่เข้าไปยุ่งกับอีฟจะโดนในรูปแบบไหน

ปัทม์เดินเข้ามายืนข้างๆ ฉัน มองหน้าเราสองคนแล้วถามขึ้นเสียงเรียบ

“เลือกของเสร็จรึยัง?”

“ยัง เราคุยกับเพื่อนอยู่”

ปัทม์มองหน้าวิทย์ เหมือนวิทย์จะรู้ตัวว่าปัทม์ไม่พอใจที่มายืนคุยกับฉัน

“งั้นเราขอตัวนะดาว ค่อยเจอกันใหม่”

“อืม” ฉันโบกมือให้วิทย์ที่เดินออกไป ปัทม์เดินเลือกของอีกฝั่ง ฉันเลยเลือกหยิบของแล้วเดินไปจ่ายเงิน ปัทม์เดินตามเอาของในมือมาจ่ายรวมกัน แล้วเป็นคนจ่ายของทั้งหมด

เราเดินถือของขึ้นรถ ปัทม์ขับรถกลับไปที่คอนโด เราเงียบกันมาตลอดทาง พอถึงคอนโดฉันก็เดินกับห้องของตัวเอง ปัทม์เดินถือของตามมา แล้วแทรกตัวเข้ามาที่ห้องของฉัน

ฉันมองหน้าปัทม์แล้วถามออกมาด้วยความอึดอัด

“นายเป็นอะไรของนาย”

“เราหวงเธอ”

“เราแค่คุยกับเพื่อนเนี่ยนะ ปัทม์!! ปัทม์จะหวงทุกคนที่อยู่ใกล้เราไม่ได้นะ” ฉันพูดขึ้น

ในใจอยากจะตะโกนออกมาดังๆ ว่าไม่มีคนมาชอบคนอวบระยะสุดท้ายอย่างฉันหรอก หวงอย่างกะฉันสวยหุ่นนางแบบ

“ก็รู้ว่าเพื่อน แต่มันห้ามใจไม่ให้หวงไม่ได้ แล้วไอ้แฟนเก่าของเธออีก ไม่รู้จะยังใจดีคบกับมันทำไม”

“ตอนคบกัน เรารับปากพ่อแม่ของพลว่าถึงจะเลิกกันแต่ก็อย่าทิ้งกัน พ่อแม่พลยากจนทำงานหนักเพื่อส่งพลเรียน พลเป็นความหวังเดียวของพวกท่าน แล้วอย่างนี้จะให้เราทิ้งเพื่อน เราทำไม่ได้หรอก” ฉันบอกปัทม์ตามตรง

“แล้วเราก็ชัดเจนกับทุกคนว่าเรารู้สึกยังไง ชัดเจนกับพลว่าเราจะไม่กลับไปเป็นแฟน ชัดเจนกับทุกคนว่าเป็นเพื่อนกัน และเราก็ชัดเจนกับปัทม์ว่าเราเปิดโอกาสให้ปัทม์แล้ว รึว่าปัทม์คิดว่าเราเป็นคนใจโลเล ใครพูดดีทำดีก็จะชอบเขาไปหมด แสดงว่าปัทม์ไม่เคยเชื่อมั่นในตัวเราเลย”

“เราขอโทษ เราไม่ได้คิดแบบนั้น ต่อไปเราสัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีก” ปัทม์ขอโทษและให้สัญญา น้ำเสียงลนลาน กลัวฉันโกรธ

“นะ นะ นะ อย่าโกรธเราเลยนะ” ปัทม์วางของในมือ มายื่นนิ้วก้อยให้ฉันเกี่ยวไว้

“งั้นเย็นนี้พาเราไปหาพลที่หอ ได้รึเปล่า”

“อืม” ปัทม์ตอบตกลง สีหน้าไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ฝืนยิ้มออกมา

ฉันยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวแล้วยิ้มให้ เวลาผู้ชายหึงมันก็รู้สึกดีนะ รู้สึกเหมือนตัวเองมีค่ากับเขาอย่างบอกไม่ถูก ฉันตัดสินใจจุ๊บแก้มปัทม์เบาๆ ไปทีหนึ่ง

“ขอบใจนะ”

*********************

ตอนเย็นปัทม์พาฉันมารอนวพลที่หน้าหอพัก รอจนมีรถสีดำวิ่งเข้ามาส่ง ฉันเดินเข้าไปหานวพล และเหลือบตาดูว่าใครมาส่ง เป็นผู้ชายใส่ชุดสีดำท่าทางน่ากลัว นวพลลงจากรถตกใจที่เห็นฉัน แล้วคนขับก็ขับรถออกไป

“ดาวมาหาเรา มีอะไรรึเปล่า?” นวพลถาม ตามองปัทม์ที่ยืนอยู่ข้างหลังแล้วมองหน้าฉันด้วยแววตาเจ็บปวด

“เราเห็นพลไม่ได้กลับบ้าน เลยเป็นห่วง” นวพลยิ้มออกมาเศร้าๆ

“ทำไมอีฟลาออก พลรู้ไหม” นวพลมีสีหน้าตกใจ เหมือนไม่รู้เรื่องมาก่อน

“ไม่รู้สิ เราไม่ได้ติดต่ออีฟนานแล้ว”

“พลรู้ใช่ไหม ว่ามีอะไรบอกเราได้เสมอ”

นวพลตาแดง ดึงฉันเข้าไปกอด

“ขอบใจนะดาว เราไม่เป็นอะไรจริงๆ ไม่ต้องห่วงเรานะ เราแค่หางานทำช่วงปิดเทอมแบ่งเบาภาระของพ่อแม่แค่นั้นเอง” นวพลจับไหล่ฉันดันออกมองหน้าฝืนยิ้ม

“งานอะไร ทำไมคนพวกนั้นดูน่ากลัว”

“เราทำงานตรวจเอกสารช่วยพวกที่ทำงานไนต์คลับอ่ะ นั่นคนขับของเจ้านาย เขามาส่ง” นวพลบอกแววตาไม่อยู่นิ่ง

‘ไนต์คลับเหรอรึจะเป็นไนต์คลับของพี่ชายนนท์’ ฉันได้แต่คิด ไม่กล้าถามออกไป เพราะคิดว่านวพลคงไม่อยากตอบอะไรไปมากกว่านี้แล้ว แต่ฉันมั่นใจว่าตอนนี้นวพลไม่มีความสุขเลย

“มีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้นะ อยากเปลี่ยนงานก็บอก เดี๋ยวเราบอกที่บ้านให้” ปัทม์พูดขึ้น เอามือวางบนไหล่ของนวพลเบาๆ เขาคงรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ” นวพลบอกแล้วกอดปัทม์

“ดูแลเหมือนดาวให้ดีๆ อย่าทำกับเธอเหมือนที่ฉันทำ” นวพลบอกปัทม์เบาๆ ที่ข้างหู

“ไม่ต้องห่วง เรารักเหมือนดาวไม่น้อยไปกว่าที่นายเคยรัก”

ทั้งสองผละออกแล้วจับมือกัน แฟนเก่ากับว่าที่แฟนใหม่จับมือกัน ฝากฉันให้อีกฝ่ายดูแล เป็นภาพที่ฉันดูแล้วรู้สึกว่าตอนนี้น้ำหนักเหลือ45 หน้าเรียวสวยระดับนางเอกหนัง

‘รู้สึกว่าตัวเองสวย’

*********************

เหมือนดาวกับปัทม์กลับไปแล้ว ผมปวดใจที่ปัทม์ได้มีโอกาสยืนอยู่ข้างๆ เธอ ที่ตรงนั้นเคยเป็นคนผม ผมรักษามันไว้ไม่ดีเอง แต่ก็ดีใจที่เห็นดาวมีความสุข ผมดูออกว่าดาวก็คงมีใจให้อยู่ไม่น้อย เพราะดาวเป็นคนค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว จะไม่ไปไหนมาไหนกับคนที่ไม่สนิทจริงๆ

ผมนอนหลับตาพัก ตอนแรกรู้สึกเป็นห่วงว่าเหมือนดาวจะโดนหลอก แต่ผู้ชายด้วยกันผมดูออกว่าปัทม์รักเธอเข้าแล้วจริงๆ

‘เราหมดโอกาสแล้วจริงๆ สินะ’

ผมกำลังคิดเรื่องเหมือนดาวอยู่ จู่ๆ ก็มีสายเรียกเข้า ‘ไอ้นาฟ’ ซึ่งผมบันทึกชื่อไว้ว่า ‘เจ้านาย’

“ครับพี่”

“มึงอยู่ไหน”

“อยู่ห้องครับ”

“ลูกน้องกูบอกแฟนเก่ามึงมาหา”

“ครับ กลับไปแล้ว”

“เออ เดี๋ยวกูให้คนไปรับ”

“แต่ผมเพิ่งกลับมา ผมตรวจเอกสารครบแล้ว”

“กูเรียกมึงมาขึ้นเตียง ไม่ได้เรียกมึงมาทำงาน”

นาฟวางสายไปแล้ว ผมกัดฟันแน่น นึกสมเพชในโชคชะตาของตัวเอง นึกโทษตัวเองที่ตกในสภาพนี้เพียงเพราะความมักง่าย เสียคนรักให้คนอื่นไป แล้วยังต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกัน ถ้าผมไม่นึกถึงพ่อแม่ที่รอผมอยู่ ผมคงอยากลาโลกนี้ไปแล้ว

‘พ่อครับแม่ครับ ผมทรมานเหลือเกิน’

*********************