ตอนที่ 3 โดนวางยา

“ ต้องตัวสูงๆ เป็นหมอ หรือ ไม่ก็ลูกเจ้าของโรงพยาบาลละมั้ง “ 

“ ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ 

“ อะไร “ ณิหลารีบแหงนหน้าขึ้นจ้องเพื่อน

“ ก็แกตั้งสเปคแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ 

“ ไม่รู้สิ ก็พึ่งนึกออกตอนแกถามนี่แหละ ฮาฮ่า “ คนถามถึงกับเบ้ปากมองบนให้กับคำตอบที่ได้มา

“ เอ้า ณิหลา วันนี้นอนที่บ้านลุงเหรอ? “ ลุงสนุ๊ก พ่อของพลอยไพรินคนที่เอ็นดูณิหลาเหมือนกับลูกสาว แล้วณิหลาเองก็นับถือเขาเหมือนกับพ่อเธอ เขาได้เดินมานั่งร่วมโต๊ะกับทั้งสอง 

“ ไม่ละ วันนี้ฉันต้องกลับไปเฝ้าบ้านค่ะ เพราะพ่อไม่อยู่บ้านแบบนี้ ฉันกลัวว่าแม่เลี้ยงจะแอบขโมยเอาของที่บ้านไปขายอีก “ 

“ แต่ลุงไม่อยากให้ณิหลากลับไปนอนบ้านเลย เพราะตอนบ่ายๆ ลุงเห็นอีมะลิมันไปนัดคุยอะไรกับไอ้แก่พุฒก็ไม่รู้ ลุงกลัวว่ามันจะนัดไอ้แก่นั้นมาทำอะไรไม่ดีให้มึง ณิหลา “ ชายคนเดียวบนโต๊ะพูดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างกังวล แต่คนฟังอย่างวรรณิหลาก็รีบตอบกลับอย่างห้าวหาญ

“ โอ้ยลุง ไอ้แก่นั้นมันจะทำอะไรให้ฉันได้ รู้เปล่าว่าณิหลาเนี้ย เป็นลูกศิษย์ลูกหานักมวยเก่าอย่างลุงสนุ๊กเลยน้า “ 

“ กูไม่ตลกด้วยน่ะณิหลา “ แต่สนุ๊กก็ไม่เล่นด้วยแถมยังดุเด็กสาวกลับ จนลูกสาวที่นั่งข้างต้องรีบปรามพ่อ

“ โอ้ยพ่อ พ่อจะไปห่วงอะไรมันขนาดนั้น ไอ้แก่พุฒมันก็แก่แล้ว มันจะมาทำอะไรคนที่ยังหนุ่มยังแน่น แถมยังเป็นมวยห้าวๆ แบบณิหลามันได้ “ ระหว่างที่เพื่อนช่วยพูดอยู่วรรณิหลาก็รีบหยิบเอาอะไรบ้างอย่างออกมาจากกระเป๋า 

“ ที่สำคัญนะ ณิหลามีนี่!! “ ว่าแล้วมือเล็กก็บีบเครื่องช็อตไฟฟ้าสำหรับป้องกันตัวขึ้นมาโชว์จนลุงสะดุ้งแรง

“ มึงพูดเฉย ๆ ไม่ต้องรีบเปิดก็ได้ณิหลา “ 

“ เห็นมั้ยขนาดลุงยังกลัวเลย ลุงไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกน่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ จะว่าไปฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า มืดแล้ว “ คนพูดรีบลุกเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย

“ เอ้อ ระวังเนื้อระวังตัวด้วย เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นแล้ว ลุงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำอีก “ ประโยคลาของคนเป็นลุงเล่นเอาณิหลาเงียบซึมไปพักใหญ่ แต่แล้วเธอก็ปั้นยิ้มพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินกลับบ้าน ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก 

“ หิวน้ำจัง “ เมื่อเดินเข้ามาในบ้านวรรณิหลาก็รีบมุ่งตรงไปที่ตู้เย็น เพื่อหาน้ำเย็นมาดามใจให้สดชื่น

“ เฮ้อ ไม่มีอะไรจะชื่นใจไปกว่านี้แล้ว “ คนพูดวางขวดน้ำลงไว้ที่โต๊ะ จับเอามือถือขึ้นมาดูโซเชียลสักพัก แล้วจึงลุกไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน

เจระวี คาเฟ่

“ มึงจะนั่งซึมแบบนี้อีกนานไหม?” เจ้าของร้านเดินเข้ามาในห้องประจำของตัวเองกับเพื่อน ก็ยังคงเห็นไนยะนั่งจ้องแก้วเบียร์แก้วเดิมซึ่งเธอก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นมาเป็นชั่วโมงได้แล้ว 

“ กูแค่อยากรู้ว่าที่หลวงตาพูดเมื่อเช้า มันจะจริงหรือเปล่า แล้วถ้าผู้หญิงที่อยู่ในฝันของกูมีตัวตนจริง เธอจะเป็นคนแบบไหนวะ เพราะตอนที่เธออยู่ในความฝันกู เธอดูหดหู่มากเลย “ เขาพูดกับคนที่มานั่งข้างๆ ด้วยความกังวล

“ มึงอยากรู้มั้ยล่ะ “ 

“ อยากรู้สิวะ “ 

“ งั้นมึง ก็ลองไปขับรถรอบเมืองนี้สักรอบดูดีไหม ตรงไหนที่มึงไม่เคยไปมึงก็ลองไปดู เผื่อว่าสาวในฝันของมึง อาจจะวิ่งมาตัดหน้ารถมึงเข้าก็ได้ “ หญิงสาวพูดตอนแรกก็ดูจริงจัง แต่พอมาหลังๆ นี้อย่างกวน ทำให้คนที่ฟังอยู่มองเธอด้วยแววตาอยากจะหยุมหัวเต็มทน เขาจึงรีบลุกยืน

“ อยากไล่กูกลับก็บอกมาดีๆ เถอะ” 

“ ก็ใช่ไง มึงรีบไปเลย กูจะได้รีบปิดร้านกลับบ้านไปนอน “ แต่ถามว่าเพื่อนแคร์เขามั้ย? ก็ไม่ 

“ กูเข้าไปได้หรือยังอีมะลิ “ ไอ้แก่พุฒที่ตอนนี้กำลังยืนร้อนรนอยู่ที่หน้าบ้านของวรรณิหลา

“ ใจเย็นก่อน ถ้าแกเข้าไปตอนนี้มีหวังโดนมันเตะไข่ออกมาแน่ แกคิดว่าแกสู้มันไหวหรือไง “ ยายแม่เลี้ยงที่คิดแต่จะขายลูกเลี้ยงกินทุกครั้งที่ผัวไม่อยู่ ก็ได้พูดต่อว่าตาแก่ข้างกายขึ้น 

“ เดี๋ยวรอให้ยาออกฤทธิ์ก่อนแป๊บหนึ่ง แล้วค่อยเข้าไป มันจะได้ง่ายหน่อย “ 

“ เอ้อ ๆ “ 

“ ลาลาล๊า “ ร่างเล็กในชุดนอนสีขาวลายหมีเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุข ก่อนที่เธอจะเริ่มสังเกตตัวเองเพราะรู้สึกแปลกๆ ไปทั่วร่างกาย 

“ อาบน้ำแล้วแทนที่จะเย็น ทำไมมันถึงรู้สึกร้อนวูบวาบแบบนี้ล่ะ “ มือเล็กยกขึ้นลูบคลำตรงเนินอกของตัวเอง เพราะรู้สึกร้อนๆ ข้างในจนผิดปกติ 

“ เอะ! “ เธอรีบสะดุ้งเอะใจเมื่อหันไปเห็นตาแก่พุฒกับแม่เลี้ยงยืนหลบซ่อนอยู่ทางด้านนอก 

“ หรือว่า…” หญิงสาวรีบหันไปมองบนโต๊ะที่เธอวางขวดน้ำไว้

“ ทำไมแกไม่คิดก่อนจะจับอะไรเข้าปากวะไอ้ณิหลา !” ไม่ว่าเฉยเธอรีบจับเอาโทรศัพท์พร้อมกับกระเป๋าสะพาย แล้ววิ่งหนีออกไปทางหลังบ้าน

“ อย่าพึ่งออกฤทธิ์ได้ไหม กูจะหนีไปได้ถึงไหนวะเนี้ย! “ ตัวเธอที่กำลังวิ่งไปมาตามซอกซอยที่ไม่มีแม้แต่บ้านเรือน ทำได้เพียงบ่นไปมากับตนเอง คิดจะไปบ้านของเพื่อนรัก ก็ดันต้องอ้อมไปอีกทางหนึ่ง ในหัวของเธอก็เริ่มผุดภาพความทรงจำเก่าๆ ที่เธอไม่อาจลืมขึ้นมาเป็นฉากๆ 

‘มาเป็นเมียกูเสียเถอะ! ‘

‘ อย่า อย่าทำแบบนี้กับพวกเราเลย ปล่อยพวกเราไปเถอะ โอ้ย! เจ็บ! ‘ 

ณิหลารีบเอามือกุมขมับ เพราะภาพความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนมันวิ่งผ่านเข้ามาในหัว ตีกันไปมากับฤทธิ์ยา จนทำให้ร่างกายของเธอวิ่งไปที่ถนนใหญ่อย่างไม่รู้ตัว