บทที่ 19

บทที่ 19

หร่วนเจินฮ่าวไม่คิดเลยว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งที่เคยพูดกับตัวเองแล้วว่าไม่คิดจะรักหลี่เหมย เขาต้องการหลอกเอาของและเอาเงินของเธอมาเท่านั้น แต่ทำไมเมื่อถูกพูดตัดขาดคราวนี้ถึงได้เจ็บปวดใจเหลือเกิน

“ไม่นะหลี่เหมย ฉันไม่เชื่อว่าเธอหมดรักฉันแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการมีเธอไว้ข้างกาย เราสองคนกลับมารักกันอีกครั้งได้ไหม”

เขาพยายามพูดเพื่อให้เธอเห็นใจ และหวังว่าหลี่เหมยจะเอนเอียงกลับมาหาตนเอง

“ฉันพูดภาษาคน ฉันไม่ได้พูดภาษาหมาแมวที่ไหน ทำไมคุณถึงฟังไม่รู้เรื่อง แล้วดูนี่ซะ นี่คือหนังสือรับรองการแต่งงานของฉันกับพี่อี้ข่าย เราสองคนไม่ได้แสดงหรือแกล้งเล่นเป็นสามีภรรยากัน แต่เราสองคนคือสามีภรรยากันจริง ๆ หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ”

หลี่เหมยพูดเสียงดังฟังชัด

‘เจ้านาย ดูเหมือนพระเอกเรื่องนี้จะหลงรักนางร้ายจริง ๆ เสียแล้ว’ ลี่ลี่รับรู้ถึงความรู้สึกของหร่วนเจินฮ่าวได้เลยบอกออกมา

‘แล้วอย่างไร ตอนนี้นางร้ายตัวจริงตายไปแล้ว ฉันไม่ต้องการพระเอกเรื่องนี้ ให้พระเอกคู่กับนางเอกเถอะ หรือตัวประกอบที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่กับฉัน’

เธอตอบออกมาในใจ พระเอกควรจะคู่กับนางเอก นางร้ายอย่างเธอตอนนี้มีคู่ที่แท้จริงแล้ว ดังนั้นทั้งสองคนไม่ควรจะมาเกี่ยวข้องกับเธออีก

เมื่อได้รับคำตอบ ระบบอย่างลี่ลี่ก็เงียบลง เพราะเธอเองก็ไม่หวังว่าพระเอกจะต้องคู่กับนางร้าย เนื่องจากนางร้ายเรื่องนี้ถูกเธอจับคู่ให้เรียบร้อยแล้ว

หลี่ซือหยวนและหยางอี้ข่ายกลับมาและได้ยินบทสนทนาพอดีก็หยุดฟัง ไม่คิดว่าหร่วนเจินฮ่าวยังคงมีความหวังและมาหาหลี่เหมยอีก 

“นี่ล่ะความหน้าด้านของมัน มันไม่ยอมจบกับอาเหมย นี่คงหวังว่าเรื่องที่อาเหมยแต่งงานจะเป็นเพียงแค่ข่าวลือสินะ”

หลี่ซือหยวนพูดออกมา เขาไม่อยากลงลึกในเรื่องที่เกิดขึ้นให้หยางอี้ข่ายฟัง เพราะอย่างไรเรื่องพวกนี้ก็คืออดีตไปแล้ว

“อืม” เขารับคำ ก่อนจะเดินเข้ามาหาภรรยาของตัวเอง

“พี่กลับกันมาแล้วเหรอ ฉันยังไม่ทันได้ทำมื้อเย็นเลย”

หญิงสาวรีบพูดออกมา เกรงว่ามื้อเย็นวันนี้คงต้องเลื่อนออกไปสักหน่อย

“พี่ซื้อมาจากร้านของรัฐแล้วล่ะ วันนี้อาเหมยไม่ต้องทำอาหารหรอก” ชายหนุ่มบอกกับภรรยา เขาไม่อยากให้เธอเหนื่อยสักเท่าไร

ส่วนหลี่ซือหยวนที่ไปด้วยได้แต่กลอกตา ไปซื้อที่ร้านของรัฐที่ไหนกัน อาหารนั่นเอามาจากภัตตาคารตระกูลหยางต่างหากล่ะ แต่ก็เลือกที่จะไม่หักหน้า เก็บความลับให้กับน้องเขยตัวเอง

ก่อนจะหันไปถามส่วนเกิน

“นายมาทำไม ตอนนี้ยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอ”

หร่วนเจินฮ่าวไม่คิดว่าจะต้องมาเจอภาพอะไรแบบนี้

และรู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้เขาไม่สนใจเธอ

“ฉันก็แค่มาหาหลี่เหมย”

“คุณไม่ต้องมาหาภรรยาผมหรอก เธอมีคนดูแลแล้ว”

หยางอี้ข่ายตอบเสียเอง ตอนแรกตั้งใจว่าจะเล่นงานแค่ครอบครัวหร่วน แล้วให้สืบกันเองว่าเกิดจากอะไร แต่ตอนนี้คงต้องเล่นงานเจ้าตัวด้วยเสียแล้วที่มาเกาะแกะวุ่นวายภรรยาของเขา

“เอ่อ...” ไม่รู้เพราะอะไรหร่วนเจินฮ่าวจึงรู้สึกว่าไม่กล้ามีเรื่องกับชายคนนี้ ทว่าสายตากลับมองไปที่หลี่เหมย เพื่อหวังให้เธอเรียกเขาสักคำ

หลี่เหมยไม่ได้สนใจอะไรเลย เธอมองอาหารที่สามีนำมาให้ต่างหาก ถึงแม้จะไม่รู้ว่าสถานที่หรูหราของคนยุคนี้เป็นอย่างไร

แต่เธอเชื่อว่านี่ต้องมาจากร้านอาหารที่แพงแน่ แต่ก็ไม่อยากทักท้วง ด้วยเชื่อว่าวันหนึ่งหากเขาต้องการจะบอกก็คงบอกเอง

มันก็เหมือนกับเธอที่มีความลับเรื่องระบบเหมือนกัน

เมื่อหร่วนเจินฮ่าวพบว่าหลี่เหมยไม่สนใจตัวเอง ก็เริ่มหน้าเสียทันที จากนั้นจึงหมุนตัวกลับไปคล้ายกับคนหมดแรง

ส่วนหลี่เหมยและหยางอี้ข่าย รวมถึงทุกคนต่างก็เดินเข้าบ้านไปกินอาหารพร้อมกัน นั่นเพราะวันนี้ไม่ต้องทำอาหารแล้ว

หลังจากจบมื้ออาหารและฟ้าเริ่มมืด ทุกคนก็พากันเข้าห้องของตัวเอง ซึ่งหลี่เหมยและหยางอี้ข่ายก็เหมือนกัน

พอเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มดูจะเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่รู้จะนั่งตรงไหน หลี่เหมยเห็นอย่างนั้นก็เรียกเขาทันที

“พี่ทำตัวตามสบายเถอะ ถึงแม้ว่าเพิ่งจะพบกันก็ตาม

แต่เราสองคนแต่งงานกันแล้ว พี่อย่าลืมเรื่องนี้สิ สำหรับฉันระยะเวลามันไม่สำคัญหรอก ขอแค่เราสองคนปรับจูนเข้าหากัน และศึกษากันก็พอแล้ว”

ตอนที่พูดก็ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน เพราะเธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ

หยางอี้ข่ายยิ้มให้เหมือนกัน เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมีมุมมองที่ดีอย่างนี้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอคือการถูกวางยา

ตอนแรกคิดว่าเธอเพียงแค่ต้องการหนังสือรับรอง แต่ยังแยกบ้านกัน เนื่องจากยังไม่แต่งงาน เห็นทีคงต้องรีบจัดงานแต่ง และบอกตัวตนที่แท้จริงของเขาเสียแล้ว

“ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผู้ชายคนนี้ร่วมเดินทางไปข้างหน้าด้วย และพี่ให้สัญญาว่า ผู้ชายคนนี้จะไม่ทำให้อาเหมยเสียใจเด็ดขาด”

ชายหนุ่มให้คำมั่นสัญญาด้วยท่าทีที่จริงจัง แม้กระทั่งหลี่เหมยยังเอนเอียงให้กับคำมั่นสัญญาของเขา

หญิงสาวเดินเข้ามากอดชายหนุ่มไว้ เธอไม่รู้หรอกว่านี่คือการตัดสินใจผิดหรือถูก แต่ในเมื่อเลือกแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไป อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรกว่านิยายเรื่องนี้ หลี่เหมยเป็นคนเลือกทางเดิน และเส้นเรื่องใหม่ทั้งหมดเอง!

หยางอี้ข่ายโอบกอดเธอไม่ต่างกัน เขาไม่รู้หรอกว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น แต่เขาจะพาเธอไปถึงฝั่งฝันที่เธอต้องการ และจะทำให้ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดมีความสุขที่สุด

กลางดึกคืนนั้น... หลี่เหมยเห็นว่าสามีหลับแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดดำเพื่อพรางตัว เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็น แม้ว่าจะมืดค่ำแล้วแต่ก็ยังมีคนที่ไม่หลับ หรืออาจจะเดินออกมาข้างนอกบ้าน ดังนั้นจึงต้องระวังตัวไว้ก่อน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอจึงได้ย่องออกมา ทว่าเมื่อเธอเดินออกไปแค่ครู่เดียว หยางอี้ข่ายก็ลืมตาขึ้นมา และรีบสะกดรอยตามภรรยาออกไปเช่นกัน

หลี่เหมยไม่รู้ว่าสามีแอบตามมา แต่ลี่ลี่นั่นรู้ ทว่าเธอกลับไม่บอก นั่นเพราะไม่มีอันตรายเกิดกับเจ้านายตัวเอง

เมื่อมาถึงบ้านถัง หลี่เหมยจึงทำเหมือนกับตอนที่เล่นงานบ้านใหญ่ นั่นคือเป่ายาสลบเข้าไปทุกห้อง แม้ว่าจะเล่นงานเพียงถังชุนเป้ย แต่ก็ต้องระวังตัวไว้ก่อน เพราะนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด

หลังจากที่มั่นใจแล้วว่า ทุกคนในบ้านถังหลับเพราะ

ฤทธิ์ยาสลบหมดแล้ว หลี่เหมยจึงให้ลี่ลี่สะเดาะประตูเข้ามาด้านใน และเดินหาว่าห้องไหนคือห้องของถังชุนเป้ย และไม่นานเธอก็พบ

‘ลี่ลี่ฉันขอครีมที่ต้องการหน่อย’

หลี่เหมยแลกเอาสิ่งที่ต้องการออกมา เธอไม่สนใจหรอกว่าการกระทำครั้งนี้มันจะเลวร้ายสำหรับใคร เนื่องจากว่าสิ่งที่

ถังชุนเป้ยทำกับเธอมันเลวร้ายมาก เลวร้ายสำหรับหญิงสาวคนหนึ่ง

ถ้าสิ่งนั้นเกิดขึ้นกับหญิงสาวที่ไม่สามารถหาทางรอดให้ตัวเองได้ เธอก็อาจจะฆ่าตัวตาย เพื่อหนีความอับอายที่เกิดขึ้นกับตัวเองเลยก็ได้

เมื่อครีมออกมาอยู่บนมือของเธอ หลี่เหมยจึงรีบสวมถุงมือแล้วเอาครีมละเลงที่หน้าของถังชุนเป้ย ใครจะว่าโหดร้ายเธอไม่สน เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายทำกับเธอนั้นโหดร้ายกว่า

หลังจากจัดการถังชุนเป้ยเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาจากบ้านถังทันที โดยไม่คิดจะแตะต้องหรือเล่นงานคนอื่น นั่นเพราะคนบ้านถังไม่ได้ทำร้ายหรือว่าคอยหาเรื่องเธอกับครอบครัว จะบอกว่าต่างคนต่างอยู่ก็ได้

ส่วนที่ต้นไม้ใหญ่ หยางอี้ข่ายรอคอยภรรยาที่เข้าไปในบ้านหลังนั้นด้วยความร้อนใจ แม้จะมีความสงสัย แต่ความเป็นห่วงนั้นมีมากกว่า

“อาเหมย น้องเข้าไปทำอะไรที่บ้านหลังนั้นกันนะ”

ชายหนุ่มได้แต่พูดคนเดียว และรอคอยว่าเธอจะออกมาตอนไหน แต่ไม่นานเขาก็เห็นภรรยาออกมา ซึ่งท่าทีของเธอก็ยังคงเป็นปกติ ดูแล้วน่าจะไม่ได้เกิดเรื่องอันตรายอะไรกับเธอ

ทางด้านหลี่เหมยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังถูกจับจ้องจากสามี และพอเดินมาใกล้ต้นไม้ใหญ่ เมื่อเห็นเงาร่างของใครบางคนโผล่ออกมาก็ตกใจไม่น้อย  

“อาเหมย รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแทบแย่”

ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาหา พร้อมกับหมุนร่างของภรรยา เพื่อสำรวจดูว่าเธอนั้นปลอดภัยไหม

หลี่เหมยเองก็มัวแต่ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมายืนดักรอตรงนี้

“ฉันไม่เป็นอะไร ว่าแต่พี่เถอะ มาทำอะไรที่นี่คะ”

“พี่เห็นว่าอาเหมยเดินมาทางนี้เลยตามมาดู ไม่ใช่พี่ไม่ไว้ใจนะ แต่พี่แค่เป็นห่วง” ชายหนุ่มรีบตอบเพราะกลัวเธอเข้าใจผิด

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ตอนนี้เรารีบกลับบ้านก่อนเถอะ แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง” หญิงสาวรีบบอก พร้อมกับจับมือเขาเดินออกมาจากตรงนั้น

แต่เมื่อมาถึงบ้านก็ลืมที่จะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะตอนมาถึงบ้านเธอก็เริ่มง่วงแล้ว ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะกดดันอะไร

เช้าวันต่อมา...

“กรี๊ดดด!”

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจแทบสิ้นสติของถังชุนเป้ยดังไปทั่วบ้าน ทำให้ทุกคนต้องรีบวิ่งมาดู แต่เมื่อมาแล้วกลับต้องถอยหนี นั่นเพราะตอนนี้ใบหน้าของถึงชุนเป้ยมีแต่รอยแดงไปหมด แถมยังมีตุ่มหนองอีกด้วย

“หน้าฉัน หน้าฉันเป็นอะไร ทำไมถึงได้อัปลักษณ์ ฮือ ๆ ๆ”

หญิงสาวกรีดร้องแทบขาดใจ ไม่คิดว่าใบหน้าที่เคยสวยหวานของเธอจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

“เธอแพ้เครื่องสำอางหรือเปล่าชุนเป้ย สหายของฉันก็เคยแพ้เครื่องสำอาง แต่ใบหน้าไม่เละเท่าของเธอ”

ถังเฉียนหลานสาวจากบ้านรองรีบบอก ด้วยคิดว่าการที่หน้าตาเป็นแบบนี้ได้ คงเพราะใช้เครื่องสำอางแล้วเกิดอาการแพ้

“ฉันใช้ของแพง ไม่ใช่ใช้ของราคาถูก ฉันไม่มีทางแพ้หรอก เธอหยุดพูดไปเลย”

“ฉันไม่ได้อยากจะสนใจเธอหรอกนะ แต่ร้องกรี๊ดแบบนั้น เป็นใครก็ต้องเข้ามาดูไหม ดูสิ ตอนนี้ที่หน้าห้องของเธอทุกคนต่างก็มากันทั้งนั้น ถ้าไม่อยากให้คนสนใจก็อย่าร้องเสียงดังสิ”

ถังเฉียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ สายตาที่มองไปทางถัง

ชุนเป้ยนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น

“ชุนเป้ย แม่ว่าแกรีบแต่งตัวไปหาหมอก่อนดีไหม หากปล่อยไว้อย่างนี้จะเกิดแผลเป็นเอาได้นะ”

คนเป็นแม่ห่วงลูกจับใจ กลัวว่าลูกสาวจะเสียโฉม

“ฉันจะออกไปยังไงล่ะแม่ ฉันไม่กล้าหรอกอายเขาตายเลย”

เธอไม่อยากออกจากบ้านไปให้ใครเห็น แค่เห็นสภาพตัวเองยังไม่กล้ามองเลย แล้วจะให้ออกไปให้คนอื่นเห็น เป็นไปไม่ได้หรอก

“ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปตามหมออีให้มาดูอาการของลูกก็แล้วกัน”

คนเป็นแม่บอกแล้วรีบออกไปทันที ส่วนคนอื่น ๆ ต่างก็

มองดูแล้วก็เดินออกไปเหมือนกัน ใจนั้นต่างคิดไปทิศทางเดียวกันว่า ถังชุนเป้ยน่าจะแพ้เครื่องสำอาง