ชายหนุ่มยังคงกดฝังเจ้ามังกรยักษ์ลงไปลึกจนสุดลำ ร่องแคบของเธอรัดแน่น เสียจนเขาต้องข่มใจไม่ให้ขาดสติ จากนั้นออสตินค่อยๆ เคลื่อนไหวร่างกายเชื่องช้าลง เขาสอบสะโพกเนิบนาบ เพื่อไม่ให้เสร็จกิจก่อนเวลาอันควร
“อืม ... ออสติน! รีบหน่อยสิ เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอก” ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะขัดใจไม่น้อย ที่ชายหนุ่มเริ่มลีลา ผ่อนจังหวะลง เพื่อดึงเวลาให้เขาได้เชยชมความงามของเรือนกายหญิงสาวตรงหน้า เพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ท่าไหน แห่งหนใด ใบพลูก็คือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว หัวใจเต้นแรงได้ทุกช่วงเวลา
“เมียฉันสวย สวยเสียจนฉันอดใจไม่ไหว” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตัวเล็ก ใบพลูรู้สึกเขินอายเสียจนใบหน้าร้อยผ่าว เมื่อความเป็นชายของเขายังคงคับแน่นแข็งขึงอยู่ภายในร่องสวาทของเธอ
“ออสติน อืม” หญิงสาวถึงกับครางออกมาเสียงหลง ซึ่งบทรักลึกซึ้งยังคงร้อนแรงในทุกท่วงท่า แว่วเสียงลมหายใจหอบกระชั้นถี่ เคล้าคลอเสียงเนื้อกายดังกระทบกันไปทั่วห้องอย่างต่อเนื่องร่วมชั่วโมง ต่างคนต่างดำดิ่งในห้วงอารมณ์รัก นำพากันและกันขึ้นแตะขอบฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาสองคนทำราวกับว่าโหยหาความรักที่แสนหวานมาเนิ่นนาน ก่อนที่ร่างอรชรจะกระตุกตัวเกร็งเข้าหาชายร่างกายกำยำ เพื่อปลดปล่อยน้ำหวานให้ผสมผสานกับน้ำลาวาขาวขุ่นได้อย่างลงตัว
ดวงตากลมโตหวานหยาดเยิ้ม ครางเรียกชื่อชายตัวโตออกมาด้วยความสุขสมดังที่หัวใจปรารถนา ร่องสวาทที่เพิ่งเคยผ่านการใช้งานมาไม่กี่ครั้ง บีบรัดท่อนเอ็นลำเขื่องไว้แน่น ออสตินยังคงสอบสะโพกกระชั้นถี่ฝังลึกตรึงใจ เขามองใบหน้างามแสนรัญจวนด้วยความใคร่สิเน่หา ก่อนจะกระซิบลงไปที่ข้างใบหูเล็ก เพื่อหยอดคำหวานบอกรักเธออีกครั้งด้วยถ้อยคำที่แสนอบอุ่น เมื่อเขาได้ปลดปล่อยน้ำลาวาขาวขุ่นเข้าไปในร่องแคบแทบทุกหยาดหยด
ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบจัดการติดกระดุมเสื้อ จัดแจงแต่งตัวให้กับหญิงสาว แล้วหันมาดูความเรียบร้อยของตัวเอง ซึ่งทำให้ใบพลูหัวใจเต้นแรงไม่น้อย ที่เขาดูแลเทคแคร์เธอเป็นอย่างดี ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องนี้ มันคือความยินยอมพร้อมใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย หญิงสาวถึงกับใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอถูกออสตินจ้องมองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“จุ๊บ! ขอบคุณนะ ที่ยอมตามใจ เมียใครน่ารักจัง”
“นายไม่ต้องมาพูดดีเลย หื่นไม่เลือกเวล่ำเวลา ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ” ใบพลูถึงกับมองเขาด้วยสายตาค้อน เพื่อคลายความเขินอาย ที่ถูกชายตัวโตมอบบทรักอันร้อนแรงในห้องทำงานแบบนี้
“ฉันก็หื่นแต่กับเธอนั่นแหละ มานั่งนี่ เดี๋ยวฉันจัดการกับเอกสารพวกนี้ให้เอง วันหลังเปลี่ยนเป็นโซฟาดีไหม” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง พลางโอบไหล่หญิงสาวแล้วรั้งเธอนั่งลงที่โซฟาตัวยาว
“คนบ้า... นิสัยไม่ดี” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน ใบหน้าของเธอหงิกงอ แต่ทว่ากลับทำให้ออสตินแอบอมยิ้ม เมื่อลีลาของเธอเร่าร้อนเอาการเลยทีเดียว
ใบพลูแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อออสตินจัดแจงเก็บแฟ้มเอกสาร ซึ่งมันได้กระจักกระจายอยู่บนพื้นด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง เขาดูเปลี่ยนไปมากจากที่เคยอยากเอาชนะเธอ กลายเป็นคนที่คอยเอาอกเอาใจเธอแทน แบบนี้จะไม่ให้หญิงสาวรักเขาจนหมดใจได้ยังไง ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ใบพลูควรรักษาความสัมพันธ์แบบนี้เอาไว้ ไม่ควรให้ใครก้าวเข้ามาทำลายความเชื่อใจที่เธอมีให้กับออสติน
“ใบพลู... ใบพลูคร้าบ...เป็นอะไรไป” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ หญิงสาว ก่อนจะถามเธอออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“นายไม่ป้องกันอีกแล้วนะออสติน” ใบพลูทำสีหน้าเป็นกังวล เมื่อเธอกำลังกลัวว่าตัวเองจะตั้งครรภ์ เพราะหลายวันแล้วที่ประจำเดือนเลื่อนจากที่เคยเป็นเมื่อครั้งที่แล้ว
“ท้องก็ดีสิ! ว่าแต่เธอเถอะ เธออยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย... หืม”
“นายก็พูดเอาแต่ใจ ถ้าพ่อฉันรู้ พ่อต้องผิดหวังและเสียใจมากเลยนะออสติน ที่ลูกสาวยอมพลีกายนอนกับผู้ชายง่ายๆ แบบนี้” หญิงสาวดูเครียดมากกว่าที่ออสตินคิดเอาไว้เสียอีก เมื่อใบหน้าของใบพลูดูจริงจังกับสิ่งที่เธอทำลงไป แต่นั่นมันก็ไม่ผิดไปเลยเสียทีเดียว เมื่อออสตินคิดว่าเขากับเธอกำลังจะแต่งงานกัน
“เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน เรากำลังจะแต่งงานกัน อย่าคิดมากสิ ยังไงฉันก็ไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน เชื่อใจฉันนะใบพลู” ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาวเอาไว้ พร้อมกับคำพูดที่ฟังดูหนักแน่น เพื่อคลายความกังวลใจให้กับใบพลู เขารู้ดีว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน ผิดกับลูกคุณหนูที่เอาแต่ใจ ใบพลูมักจะใส่ใจคนรอบข้างมากกว่าตัวเอง หรือแม้แต่ตัวของออสติน ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความรัก ความเห็นอกเห็นใจ ภายใต้ลุคที่ดูแข็งแกร่ง เธอกลับอ่อนโยน และมักยอมเขาเสมอ
“นายคิดว่าการมีลูก มันง่ายอย่างนั้นเหรอ ฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะเป็นแม่ที่ดีไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นภรรยาที่ดูเห็นแก่ตัว และที่สำคัญฉันบอกตามตรงเลยนะออสติน ฉันยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่ของใคร” หญิงสาวเริ่มมีใบหน้าเครียดหนัก เมื่อเธอคิดว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติสำหรับการเป็นคุณแม่ เพราะเธออยากเรียนรู้และใช้ชีวิตให้มีประสบการณ์มากกว่านี้
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาใบพลูยังไม่รู้เลยว่าตัวเอง จะสามารถทำหน้าที่ของการเป็นแม่ได้ยังไง ในเมื่อเธอยังไม่เคยวาดฝันกับการมีครอบครัวมาก่อน เพิ่งจะรู้ว่าความรักมันดี หลังจากที่เธอกับออสตินคบกันจริงจังได้ไม่นานมานี้เอง
“ดูเครียดจัง คืนนี้เราไปเที่ยวกันไหม” ชายหนุ่มยังคงพูดเอาอกเอาใจใบพลู แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่ยินดียินร้ายกับข้อเสนอที่ออสตินพูดออกมาเลยสักนิด
“ไม่เอาดีกว่า คืนนี้ฉันตั้งใจจะออกแบชุดฤดูหนาวไว้เสนอคุณพ่อ เผื่อเข้าตาคุณพ่อบ้าง ช่วงนี้ฉันไม่อยากไปไหนรู้สึกเบื่อๆ อ่ะ” ใบพลูพูดพลางเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มบางๆ ให้กับออสติน เพื่อให้ชายหนุ่มสบายใจ เธออยากแสดงออกบอกกับเขาไปว่าไม่เป็นไร เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่ได้ถูกฝืนใจแต่อย่างใด เธอเองก็ยินยอมพร้อมใจ ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาให้ได้
“อืม... ถ้าอย่างนั้นเอาไว้วันหลัง ฉันจะพาเธอไปเที่ยวดีไหม เธออยากไปไหน ฉันจะพาไปทุกที่เลย”
“มีตังค์”
ซึ่งพบว่าใบพลูกำลังนั่งยิ้มแฉ่ง ส่งตาหวานมาให้เขา พร้อมกับยื่นก่องของขวัญผูกโบสีชมพูมาให้ ซึ่งชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วดกหน้าเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะวันนี้ก็ไม่ได้เป็นวันพิเศษอะไรทำไมคนตัวเล็กถึงมีของขวัญให้กับเขานะ“ผมลืมหรือเปล่า วันนี้เป็นวันพิเศษ เนื่องในโอกาสอะไร ขอโทษนะครับคุณแม่ถ้าผมเผลอเลอลืมวันสำคัญของเราไปบ้าง” ชายหนุ่มฉายแววตาออกมาด้วยท่าทีที่รู้สึกผิด เมื่อเขากำลังคิดว่าตัวเองแย่เกินไป ที่ลืมวันสำคัญของเขาและเธอได้ลงคอ“ไม่เกี่ยวกับวันพิเศษหรอกค่ะ มันคือเรื่องเซอร์ไพร์สที่ใบพลูบอกกับคุณเอาไว้ในตอนเย็นยังไงละค่ะ” หญิงสาวยังคงฉีกยิ้มแป้นให้กับผู้เป็นสามี เมื่อเธอนั้นเชื่อว่าเขาต้องดีใจกับสิ่งที่เธอตั้งใจจะเซอร์ไพร์สอย่างแน่นอนออสตินค่อยๆ แกะโบออกแล้วเปิดกล่อง ก่อนจะพบว่าของที่อยู่ในกล่องนั้น มันคือสิ่งที่มีค่ากับเขาแค่ไหน หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้น น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปีติยินดีไหลออกมาจากดวงตาคม เขาไม่อายที่จะหลั่งน้ำตาออกมาแบบนี้ เมื่อพบว่าที่ตรวจครรภ์นั้นขึ้นสองขีด เขากำลังจะมีลูกคนที่สอง กับผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ“ขอบคุณนะใบพลู ขอบคุณจริงๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน
“มิ้นต์กับเดย์ต่างหาก”“จริงเหรอ...” ใบพลูเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาราวกับว่าเธอไม่เชื่อใจเขา“ฉันจะโกหกเธอทำไม ที่สำคัญฉันกับมิ้นต์เราไม่เคยมีอะไรกัน” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนตัวเล็กอีกครั้ง เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดกับเธอ“ฉันยังเชื่อใจนายได้อยู่ใช่ไหม” ออสตินส่งยิ้มบางๆ ให้กับหญิงสาว แววตาอ้อนอ้อนของใบพลูกำลังจะทำให้คนตัวโตหัวใจละลาย ก่อนที่เขาจะหยิบรองเท้าคู่สวยออกมาจากถุงกระดาษ แน่นอนชายหนุ่มออกแบบมาให้เธอเป็นพิเศษ มันสวยสะดุดตา และเธอก็สวมมันได้พอดี“ฉันจะเป็นรองเท้าให้กับเธอ ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่ลูกของเรา เด็กคนนี้ เกิดจากความรักไม่ใช่ความใคร่ เกิดจากความตั้งใจที่ฉันอยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ฉันรักเธอได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ เราแต่งงานกันนะใบพลู” ถ้อยคำที่ชายหนุ่มถักทอเรียงร้อยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ กำลังส่งผลให้ใบพลูหวั่นไหวหัวใจเต้นแรง“ฉันเคยบอกเหรอว่าจะไม่แต่งงานกับนาย” ดวงหน้ารูปไข่ดูสวยได้รูปเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอมั่นใจว่าออสตินไม่มีทางทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอน“เย้!”“เฮ้ยออสติน! ปล่อยฉันลงได้แล้ว ฉันกลัวตก” หญิงสาวถึงกับรีบเอาเรียวแขนคล้องลำคอแกร่ง
“ฮึก! ฮื้อ!” ใบพลูพยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจเอาไว้สุดกำลัง แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ทนไม่ไหวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย“หยุดร้องก่อน เธอรู้หรือเปล่า ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน หนีมาทำไม เธอไม่เชื่อใจฉันเลยรึไงใบพลู” ชายหนุ่มโน้มตัวลงเข้าหาหญิงสาว เขารั้งคนตัวเล็กเข้ามาซบกับร่างกายกำยำ พลางเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มของใบพลูอย่างเบามือ“นายต้องการอะไรจากฉันอีก”“ฉันต้องการครอบครัว ต้องการเธอกับลูก”“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันท้อง” ใบพลูเริ่มเป็นกังวล สีหน้าของหญิงสาวดูเสร้าหม่นแทนที่จะดีใจ เมื่อเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นบ้านเล็กหรือบ้านใหญ่ ออสตินจะบริหารเวลายังไง เขาจะรักลูกของเธอเท่าลูกของมิ้นต์ไหมนั่นคือคำถามที่ใบพลูเกลียดที่สุด เพราะเธอไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับใคร ไม่อยากให้ลูกต้องกลายเป็นคนมีปมด้อย“ไหนดูซิ นอกจากขี้แยแล้ว ยังชอบมโนไปเองด้วยใช่ไหมเนี่ย หืม” ออสตินอ้อมไปนั่งคุกเข่าลงที่พื้นตรงหน้าหญิงสาว เขารั้งมือของเธอมากุมเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตากลมโต“นายจะทำอะไร ปล่อย! ฉันจะเข้าบ้าน นายกลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” หญิงสาวพยายามดึงมือกลับ แต่ทว่าคงไม่เป็นผล เพราะออสตินตั้งใจใส่เกีย
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องปล่อยให้ออสตินเป็นคนสะสางเรื่องนี้เอง ก่อนที่ทุกอย่างมันจะบานปลายมากไปกว่านี้”“ป่านนี้นายกล้า คงพาออสตินไปถึงบ้านร้างแล้วมั้ง ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ ปล่อยให้ออสตินจัดการเองก็แล้วกัน”“ไม่ต้องเอาให้ถึงตาย ฉันยังไม่อยากได้ลูกเขยเป็นฆาตกร” “เชื่อเถอะน่า ออสตินคงมีวิธีที่ทำให้เดย์หายแค้น” เอเดนพูดพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ขณะที่กวินเองก็อดที่จะดื่มไม่ได้เช่นกัน เมื่อเขานั้นเป็นกังวลใจ เพราะห่วงใยความรู้สึกของใบพลูณ บ้านร้างชานเมือง ซึ่งเป็นอาณาจักรของเอเดน ที่ส่วนบุคคลห่างไกลชุมชน จึงทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่เอาไว้สำหรับเชือดศัตรู แน่นอนว่าพลอยชมพูไม่เคยรู้มาก่อน นอกจากออสติน กวินและลูกน้องคนสนิทเท่านั้น“มึงทำอะไรกับใบพลูบ้าง มึงทำอะไรเมียกู! กูถามมึงต้องตอบ มึงไม่มีสิทธิ์เงียบ” ออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคมจับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเดย์อย่างสมเพช เมื่อชายหนุ่มถูกมัดขึงตึงเอาไว้ราวกับนักโทษ“ถุย!”“เชี้ยเอ้ย!”ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ออสตินปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของเดย์รัวๆ จนทำให้มิ้นต์ ที่ถูกมัดไว้กับเก้าทนไม่ไหว เมื่อพ่อของลูกกำลังเจ็บปวดทรมานใจ แม้เธอจะรู
“เราจบกันแค่นี้ ถือเสียว่าที่ผ่านมา ฉันได้ชดใช้ให้กับนายจนสิ้นแล้ว”“ใบพลู! ฟังฉันอธิบายก่อนสิ!” หญิงสาวคว้ากระเป๋าถือได้ เธอรีบวิ่งออกไปทันที ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นคือที่แห่งหนใด“เอะอะโวยวายทำไม มีอะไรเหรอออสติ” น้ำเสียงหวานดังขึ้น แต่ทว่าชายหนุ่มกลับรู้สึกรังเกียจ แม้แต่เสียงที่หล่อนเปล่งออกมาเขายังไม่อยากได้ยินด้วยซ้ำ“โธ่เว้ย!” ออสตินรู้สึกโมโหตัวเอง เมื่อเขาตามใบพลูออกไปไม่ทัน เพราะมัวแต่หาชุดมาสวมใส่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนโทรไปก็ปิดเครื่อง มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขากันแน่ รักกันอยู่ดีๆ กลับมีเรื่องบ้าๆ คล้ายกัน ในเวลาไล่เลี่ยกัน แสดงว่าต้องมีความไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นนอนภาพบรรยากาศในยามเช้าวิวทิวทัศน์ตรงหน้าที่สวยงาม บ่งบอกให้รู้ว่าทัศนียภาพมีส่วนเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของมนุษย์ไม่น้อย เพราะป่าเขาลำเนาไพร ไม้ดอกไม้ประดับพวกนั้นทำให้ใบพลูดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าวันแรกๆ ที่เธอเดินทางมาถึงที่นี่ แม้ดวงตาที่เคยฉายแววเป็นประกายยังคงเศร้าหม่น แพทย์หญิงใบบัวก็ยังคงเชื่อว่าอีกไม่นานหลานสาวของเธอจะต้องดีขึ้น“ผลตรวจออกมาแล้วนะ” หญิงสาวรับฟังด้วยหัวใจที่เต้นแรง แต
ภายในห้องนอนของเดย์ บนเตียงขนาดคิงไซซ์ได้มีหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับใหล เรือนกายของเธอมีเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วห่อหุ้มกายเอาไว้ หลังจากที่มิ้นต์ได้จัดการถอดชุดของเธอออกจนสิ้น สายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้ารูปไข่ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ นอนลงไปข้างกายของเธอ ซึ่งเนื้อตัวของเดย์มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ ขณะที่มิ้นต์เป็นตากล้องคอยถ่ายภาพจัดฉากให้ดูสมจริง“นี่เดย์! ทำยังกับไม่เคย” มิ้นต์ถึงกับโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มโอบใบพลูด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ “เคยน่ะเคย แต่ทุกมันยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ได้นอนนิ่งๆ แบบนี้สักหน่อย”“มันก็เหมือนกันแหละน่า ตุ๊กตายางนายก็เคยเอามาแล้วไม่ใช่เหรอ”“หุบปาก!” “ก็เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวออสตินก็กลับมาแล้ว เข้าในผ้าห่มทำเหมือนคนกำลังเล่นบทเลิฟซีนอะ” มิ้นต์ออกคำสั่งออกไป จนทำให้เดย์ชักสีหน้าใส่หล่อนอย่างไม่ค่อยพอใจ“เอาภาพนิ่งนะ”“รู้แล้วน่า ใครจะบ้าถ่ายวิดีโอ ยัยใบพลูนอนนิ่งเป็นขอนไม้อยู่แบบนั้น” มิ้นต์เริ่มขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม ก่อนที่หล่อนจะพยายามหามุมกล้องให้ได้ภาพที่ดูเหมือนจริงที่สุด“พอแล้ว แค่นี้ก็ทำให้ออสตินไม่อยากแต่งงานกับใบพลูแล้วแหละ”“แ