4 ไม่กล้าบอกเลิกแต่กล้านอกใจ

"เราเลิกกันเถอะ"

คำนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ ไม่หายไปไหนสักทีทั้งๆ ที่เวลาก็ล่วงเลยมาเป็น 2 ชั่วโมงแล้ว เธอยังคงนั่งอยู่ในโซนจอดรถของคอนโดแฟนหนุ่ม...

ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นอดีตแฟนหนุ่มของเธอไปเรียบร้อยแล้ว เธอทำใจไม่ได้ ยังไงก็ทำไม่ได้ ได้แต่นั่งเหม่อร้องไห้อยู่ตรงนั้น ทั้งๆ ที่เขาและผู้หญิงคนนั้น ขับรถออกไปโดนไม่สนใจความรู้สึกเธอเลยสักนิด

["พะ...พี่เปรมไม่รักหลินแล้วเหรอ ฮึก"

"พี่..."

"คุณไม่รู้เหรอว่าเขามีแฟนแล้ว" และเธอก็หันไปถามผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขา

"ฉันไม่รับรู้และฉันก็ไม่สนใจด้วย รู้แค่ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้เขาเลือกฉัน และเขาบอกกับฉันว่า เขาไม่เอาเธอแล้ว!"

"ทำไม คุณพูดแบบนี้" คำพูดที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีของผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เธอแปลกใจอยู่ไม่น้อย คนที่สวยและดูดีขนาดนี้ ทำไมถึงแย่งแฟนคนอื่นได้

"แล้วเธอจะทำไม" ดูจากสภาพและสาระรูปแล้ว ยังไงเปรมก็คงไม่คว้าผู้หญิงคนนี้มาควงแน่ เชิดหน้าชูตาอะไรให้คนแบบเขาไม่ได้สักอย่าง สู้เธอไม่ได้สักนิด

"ก็พวกคุณกล้าทำเรื่องแบบนี้ไง" เธอเริ่มโมโหที่เปรมเอาแต่เงียบ และไม่ยอมอธิบายอะไร

"นี่เธอ! ก็ใครใช้ให้เธอมีสภาพแบบนี้ล่ะ หัดดูตัวเองบ้าง มีอะไรเหมาะสมกับพี่เปรมไหมก็ไม่มีซักอย่าง" มินตราพูดพร้อมกับยิ้มเหยียด

"..." รรินดาถึงกับพูดไม่ออก เมื่อโดนต่อว่าเรื่องรูปลักษณ์แบบนี้ ซึ่งเธอก็เถียงอะไรไม่ได้จริงๆ

"รีบๆ เคลียร์สิคะพี่เปรม มินหิวแล้วนะ กินอย่างอื่นมันไม่อิ่มเหมือนอาหาร" มินตราก็พูดออกมาหน้าตาเฉย

"พี่เปรม!"

"..."

"พี่มีคนอื่นแล้วทำไมไม่บอกหลิน ฮึก ทำไมพี่ทำแบบนี้กับหลิน ว่าหลินหน้าลำคาญแล้วทำไม ไม่บอกเลิกหลินก่อน ให้หลินโง่แบบนี้ทำไม" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ พร้อมร้องไห้ออกมาอย่างกล้ำกลืน

"พี่ขอโทษนะหลิน พี่ไม่กล้า..." เปรมพูดพร้อมกับหลบสายตา

"ไม่กล้าบอกเลิก แต่กล้านอกใจเนี่ยนะ พี่ตอบหลินมาสิว่าหลินทำอะไรผิด ตอบผู้หญิงโง่ๆ อย่างหลินที" เธอเสียใจกับคำตอบเขามาก ไม่แพ้กับที่เขาเงียบ ไม่กล้าบอกเลิกแต่กล้านอกใจ

"ก็อย่างที่น้องมินว่า หลินไม่เหมาะสมกับพี่ ไม่เหมาะสมทุกอย่างจริงๆ ทั้งฐานะทางสังคมและตัวของหลินเอง หลินไม่มีอะไรคู่ควรกับพี่สักอย่าง พี่ขอโทษด้วยนะที่ต้องพูดตรงๆ"

"..."

"ที่พี่ไม่เคยพาหลินไปออกงานด้วยสักครั้ง ก็เพราะพี่อายคนอื่นเขา เวลาคนอื่นมองพี่รู้สึกไม่มั่นใจ ผู้หญิงที่พี่ต้องการในช่วงเวลานี้ ต้องเป็นหน้าเป็นตาให้พี่ได้เท่านั้น"

"..."

"และอย่าให้พี่ต้องพูดอะไรแรงๆ กว่านี้กับหลินอีกเลยนะ พี่รู้ว่าหลินเจ็บ แต่ถ้าไม่พูดออกมาตรงๆ หลินก็คงจะไม่เข้าใจพี่"

"พี่...เคยรักหลินบ้างไหม ฮืกๆ" เธอเกือบสิ้นสติกับสิ่งที่ได้รับรู้ เขามองเธอแบบนี้มาตลอดเลยหรือ แล้วรักกันที่ใจที่เขาบอกมาตลอด คงเป็นแค่คำหลอกลวง

"หลิน...แต่ความเหมาะสม มันสำคัญที่สุดในชีวิตพี่ตอนนี้ ซึ่งหลินไม่มีอะไรให้พี่ภูมิใจได้เลย"

"พี่เปรม..." รรินดาเรียกเขาเสียงแผ่วพร้อมน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมา

ตอนที่เขาจีบเธอใหม่ๆ เขาพึ่งได้เริ่มทำงานจริงจังกับพ่อของเขา เขาไม่เคยเปลี่ยนไปแบบนี้ จนได้ขึ้นเป็นประธานบริษัทเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...

นี่สินะอำนาจและบารมีทำให้คนเปลี่ยนไป ซึ่งเขาพูดขนาดนี้แล้ว เธอก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ เธอไม่เหมาะสมกับเขาสินะเหตุผล...

"พี่ขอตัวก่อนนะหลิน น้องมินเขาหิวข้าวมากแล้ว" เมื่อเปรมพูดจบมินตราก็แสยะยิ้ม และขึ้นไปนั่งรอที่รถหรูเขา พร้อมหันมามองด้วยสายตาที่เย้ยหยัน

"..." ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเธอ เบาะข้างๆ เขาที่เคยมีแต่เธอนั่ง ซึ่งวันนี้...

"ส่วนเรื่องแม่กับยาย เดี๋ยวพี่..."

"ไม่เป็นไร! เดี๋ยวหลินไปคุยกับแม่และยายเอง" เธอพูดเสียงแผ่ว

"โชคดีนะหลิน พี่ก็ขอให้หลินเจอคนดีๆ นะ" และเปรมก็ยังคงมองรรินดา ด้วยความรู้สึกผิด แต่เขาก็ได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ชีวิตเขาแล้ว

"..." คนดีๆ งั้นเหรอข้ออ้างทั้งนั้น เมื่อเขาไม่เอาเธอแล้ว เธอก็ทำได้แค่ถอยออกมา ด้วยใจที่เจ็บช้ำ...]

ผู้ชายที่เป็นดั่งรักแรกของเธอ ตอนนี้ชีวิตเธอจะไม่มีเขาอีกแล้ว หมดกันทุกอย่างที่เธอเคยวาดมากับเขา เมื่อเธอเรียนจบเธอคิดว่าเขาจะขอเธอแต่งงาน เธอคาดหวังวันนั้นเสมอ ซึ่งก็ได้รู้วันนี้ว่าเพ้อเจ้อ

เธอที่ต้องการจะมอบ ความบริสุทธิ์ของตัวเองให้เขาในคืนวันแต่งงาน คิดว่าอยากให้เขาภูมิใจที่สุด อยากให้เขารักเธอมากๆ ทำให้เธอได้รู้อีกว่าไม่เกี่ยวกับบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ แต่มันเกี่ยวกับว่าเขาไม่รักเธอ เพราะเธอไม่เหมาะสมกับเขาต่างหาก

และทุกอย่างที่เธอหวังไว้กับเขา วันนี้มันพังลงไปหมดแล้ว ซึ่งเธอก็จะเก็บเอาความเจ็บที่มากทายขนาดนี้ นี้กลับไปรักษาตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งยังไม่รู้ว่าจะบอกแม่กับยายยังไงดี เพราะท่านทั้งสองเอ็นดูอดีตแฟนหนุ่มของเธอมาก

Rrrrr Rrrrr Rrrrr

(เจิน : แกจะกลับก็ช่วยปลุกฉันหน่อยได้ไหมยะ ฉันหาแกทั่วห้องเลยเนี่ย) เมื่อเพื่อนรักรับสายเจินก็รัวใส่ทันที

"เจิน ฮึกๆๆๆๆ"

(เจิน : หลิน...แกเป็นอะไร)

"ฉัน... ฮึกๆๆๆ"

(เจิน : หลินค่อยๆ เล่า อย่าพึ่งร้อง)

"พี่เปรม...ฮึก"

(เจิน : พี่เปรมเป็นอะไร)

"เขาบอกเลิกฉันแล้วเจิน ฮือๆๆๆ"

(เจิน : หลิน...ทำไม...)

"ฮึก เขาบอกว่าฉันไม่คู่ควรกับเขา ฮึกๆ ฉันไม่มีอะไรที่ทำให้เขาภูมิใจได้เลย"

(เจิน : หลิน...)

"ทั้งเขายังมีผู้หญิงคนใหม่แล้ว เขาคบกับผู้หญิงคนนั้นก่อนจะบอกเลิกฉันอีก ฮือๆๆ"

(เจิน : แกว่าอะไรนะหลิน ไอ้พี่เปรมมันเลวขนาดนั้นเลยเหรอ)

"ฉันอาจจะผิดเองก็ได้เจิน"

(เจิน : หลินมันนอกใจแกนะ)

"ก็เพราะฉันไม่มีอะไรดีซักอย่าง เชิดหน้าชูตาให้เขาก็ไม่ได้ เขาอายเขาไม่กล้าควงฉันไปออกงานที่ไหน ฉันมันแย่เจิน ฮึกๆๆๆ" เขาพูดแรงใส่เธอจนเธอชาไปทั้งตัวจริงๆ ซึ่งมันคือก็คือความจริงทุกอย่าง แบบที่เขาพูดมา

(เจิน : ไม่หลินแกไม่เคยแย่ ไอ้พี่เปรมมันแค่มองข้ามแกไป เพราะมันมักง่ายมากกว่า แล้วยัยผู้หญิงคนนั้นเขารู้ไหม ว่าไอ้พี่เปรมมีแกอยู่แล้ว)

"รู้" รู้เต็มอกแต่ก็ยังกล้าทำอะไรแบบนี้ได้

(เจิน : หน้าด้านมาก!)

"ฉันไม่ไหวเจิน ฉันยังทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ มันเร็วเกินไป"

(เจิน : แกต้องลืมมันให้ได้หลิน ต้องลืมมันอย่าไปเสียดายผู้ชายเลวๆ คนนั้น เดี๋ยวมันก็ได้รู้ว่าได้เสียสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตมันไปแล้ว)

"เจิน ฮึกๆๆๆ ฉันสู้อะไรผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลยเจิน"

(เจิน : ได้สิ ฉันจะช่วยแกเอง แล้วถ้าฉันเจอมันสองคนนะ ฉันจะด่าให้เละ)

"ฉันต้องใช้เวลาทำใจก่อน ฮึกๆๆ"

(เจิน : เอ่อจริงสิ ตอนนี้แกอยู่ไหน)

"ฉันยังอยู่ที่คอนโดพี่เปรม ฉันเหนื่อยฉันไม่มีแรงจะลุกไปไหน"

(เจิน : หลิน!!! ฉันจะไปรับแกเดี๋ยวนี้)

"ไม่เป็นไรเจิน เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับไปที่คอนโดแก"

(เจิน : ไม่ได้! แกอ่อนแอขนาดนี้ ฉันจะให้แกนั่งแท็กซี่มาได้ยังไง เดี๋ยวฉันออกไปรับแกตอนนี้เลย)

"ขอบใจแกมากๆ นะเจิน"

เอาเถอะ ในวันที่แย่ที่สุดในชีวิตเธอ ก็ยังมีเพื่อนที่ดีแบบเจิน และยังมีครอบครัวที่น่ารัก พร้อมจะเข้าใจเธอ แค่นี้ก็คงมากมายแล้วแหละ ต่อไปคิดถึงแค่ไหนก็ต้องอดทน ต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุด และเดินหน้าต่อไป และเตือนตัวเองว่าอย่าไปวุ่นวายกับเขา เพราะเธอไม่คู่ควรกับเขา...