บทที่11

พอก้าวเข้ามาในห้องก็รู้สึกได้ถึงสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมา ดีที่เป็นชั่วโมงโฮมรูมช่วงเช้าครูเลยยังไม่เข้า

ผมรีบกระชับเสื้อคลุมหัวแล้วสาวเท้ายาวๆไปยังโต๊ะเรียนตัวเองก่อนที่กี้และแพรจะเข้ามาทักเป็นคนแรกๆตามด้วยคนอื่นๆจนตอนนี้เริ่มมีแต่คนล้อมหน้าล้อมหลังเต็มโต๊ะไปหมด

"กันต์ เมื่อกี้ขอบคุณที่ช่วยเราไว้นะ" อีตอแหล เป็นแจมกับพิงค์ที่คิดในใจแต่แสดงออกมาทางสีหน้า

"อะ..อืม ไม่เป็นไร" 

อะเฮือกก ขนาดเสียงยังไพเราะ กี้คิดแล้วก็ได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆก่อนจะหันไปหาแพรแล้วหรี่ตามอง

"กันต์ งานภาษาไทยที่จะจัดเดือนหน้ากันต์มาช่วยเราได้ไหม" คำพูดของหัวหน้าถือเป็นคำขาด ขอให้ช่วยต้องช่วยวิชาคณิตศาสตร์วันก่อนเธอก็ช่วยสอนให้

"โอเค ได้เลย" ผมเลยตอบตกลงไปแบบไม่คิดไร

"กันต์ วันนี้ว่างไหมอยากชวนไปเล่นเกมส์ที่ห้อง" เป็นพอร์ชที่ถาม

"เห้ย!! วันนี้มึงบอกจะไปเล่นบาสกับกูไม่ใช่" ขัดกูตลอดไอ่สัสกวินน!!! พอร์ชถลึงตาใส่เพื่อน

"ได้ข่าวว่านายเล่นบาสเป็นด้วยนี่เย็นนี้มาเล่นกับเราไหม" กวินหันหน้ามาถามผมบ้าง บาสเหรอ ดีเลยไม่ได้เล่นนานแล้ว

"ได้จริงๆเหรอ..." ผมตอบอ้อมแอ้มไม่แน่ใจ

"ก็ชวนเนี่ย สรุปไปนะ" กวินถามยำ้

"โอเค ไปๆ"ผมเลยพยักหน้าหยึดหยักตอบตกลง

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าคนวิ่งดังตึกตักใกล้เข้ามาในห้อง

"แหกๆๆๆ"

"แหกๆๆๆ"

เป็น2หนุ่ม ไทม์และนทีกำลังเหนื่อยหอบอยู่หน้าห้องเผยเป็นภาพใบหน้าเทพเจ้าเรืองแสงหยาดเหงื่อเปียกโชกจากใบหน้าไหลลงสู่ลำคอและลูกกระเดือกที่กำลังเคลื่อนไหวจากการกลืนน้ำลาย กำลังอ้าปากกอบโกยอากาศเข้าปอดด้วยความเหนื่อยและมือที่กำลังเสยผมที่เปียกโชกอยู่ นี่มันจังหวะตกหลุมรักชัดๆ อะเฮือกกก เพื่อนๆกำเดาพุ่งกันเป็นแถวๆ

เว้นผมคนหนึ่ง พอเห็นผมปุ้บพวกนั้นก็ก้าวเท้าฉับๆเข้ามา 

ไทม์ดึงเสื้อที่ผมคลุมหัวอยู่ออกก่อนโยนคืนไปให้นที นทียื่นมือมารับไว้

"โทษฐานที่ไม่รอ" 

หึ่ยยย!!! หงุดหงิดมีสิทอะไรทำงี้วะ.....แต่ทำไรไม่ได้เพราะมันเรื่องจริง

เมื่อผ้าคลุมเปิดออกก็เผยให้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มขาวอมชมพูชวนมองจนต้องหยุดหายใจกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ สายตาที่ม้องค้อนเหมือนดั่งลูกแมวที่กำลังขู่ฝ่อๆแต่ปากไม่พูดอะไรเอาแต่ขบเม้มอย่างเจ็บใจ

"อึก....ขะ...ขอเบอร์หน่อยสิเผื่อมีไรจะได้ติดต่อไป" โทรศัพท์ในมือถูกยื่นมาตรงหน้าผม กี้อมยิ้มก่อนจะพูดจาติดๆขัดๆ

"อ๋อ อือได้ๆ" ผมยื่นมือไปรับก่อนกดเบอร์ตัวเองให้

หลังจากได้เบอร์กันต์แล้วกี้ก็หรี่ตามองแพรก่อนจะทำหน้าเยาะเย้ย 'ฉันชนะ'

แพรเห็นก็หัวร้อนขึ้นมา ชิ

ไม่มีหน้ากากอนามัยสวมทับอยู่ไม่มีแว่นตาหนาเตอะที่ใส่ประจำใบหน้าโล่งจนหายใจสะดวก ถึงจะรู้สึกไม่ชินแต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"เราด้วย" นทีที่ปกติไม่เคยจะขอเบอร์หรือช่องทางติดต่อจากใครก่อนเพราะปกติจะเป็นคนโดนขอตลอดกลับยื่นมือถือตัวเองมาต่อหน้าผม อะไร จะเอาไปทำไม? ฉันคือคนที่นายไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยและนายเองก็ทำตัวเย็นชาใส่มาตลอดคนนั้นไงไม่รู้เหรอ สงสัยคงจะจำไม่ได้จริงๆ ก็นะตอนนั้นรูปร่างหน้าตาขนาดนั้นเขาก็คงจะไม่สนใจหรอก

หึ งั้นก็จงไม่รู้ต่อไปฉันจะทำให้นายได้รู้รสชาติของความเมินเฉยที่ฉันเคยเจอเอง นที

"โอเค" ผมรับโทรศัพท์มากดเบอร์ติดต่อก่อนจะยื่นให้คืน

ภายในห้องของวันนี้ตลับอบอวลไปด้วยความอบอุ่นที่ส่งมอบให้ช่างน่าสมเพชกับความจริงที่ว่าเพียงเพราะหน้าตาเปลี่ยนไปก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เลย

.

.

.

.

ซุบซิบๆ

"มึงๆ นั่นใครวะเด็กใหม่เหรอ"

"ไม่ใช่ๆ มึงยังไม่ได้ดูเพจ'หนุ่มสุดฮอต'ของโรงเรียนใช่ไหม"

"มันทำไม"

"ก็พี่กันต์กลายเป็นหนุ่มฮอตไปแล้วไปดูในเพจดิ"

"กันต์ กันต์ไหนวะแม่งมีกันต์เป็นร้อยป้ะ"

"โอ้ยยยถ้ากันต์อื่นกระแสคงไม่ขนาดนี้หรอกก็เห็นหน้าค่าตากันหมดแล้ว มีอยู่กันต์เดียว"

"หืมหรือว่า.....กันต์วัณโรค"

"เอออ ถูก"

"ไหนๆๆๆ ขอดูรูปหน่อยต่อมเผือกทำงานไม่ไหว"

"นี่ๆๆๆ" ยุกยิกๆ จับโทรศัพท์ให้เพื่อนดู

บทสนทนาตื่นเต้นของสองสาวที่สหกรณ์โรงเรียนในช่วงพักเที่ยงกำลังเจี๊ยวจ๊าวตื่นตาตื่นใจกันใหญ่กับข่าวใหม่ที่แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียนในเวลาไม่ถึง1ชั่วโมง

.

.

.

แชะ แชะ เสียงกดชัตเตอร์ที่ไม่รู้ว่ามาจากมุมไหนของโรงอาหารดังขึ้น สายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมาที่พวกเรา บางคนแอบถ่ายจากโต๊ะกินข้าว บางคนแกล้งเซลฟี่ตัวเอง ความสนใจกำลังมุ่งไปที่3'หนุ่มสุดฮอต'

ผมที่กำลังเดินซื้อของในร้านค้าเวลาปกติของทุกวันกับไทม์แต่วันนี้มี นที พ่วงมาด้วยเราเลยมาด้วยกันแต่วันนี้กลับรู้สึกได้ว่าบรรยากาศแปลกไป

"นี่...พวกนายกินข้าวกันเองเลยนะ"

"อ้าว ไมอ่ะกินด้วยกันดิอร่อยออก" นทีทำหน้าแปลกใจกับคำพูดที่ผมเอ่ยขึ้น

"ฉันจะกินกับนาย" ไทม์ปฏิเสธเสียงแข็งทั้งยังลากจูงมือผมให้เดินตามไปด้วยอีก

นทีเห็นไทม์จูงมือกันต์ตัวเองก็เลยจูงด้วยมันเลยกลายคนความอึดอัดของคนตรงกลาง เห้อออ!!!

ผมสะบัดแขนออกจากพวกนี้ก่อนจะบอกว่า"เออๆรู้แล้วๆเพราะงั้นไม่ต้องจับมือก็ได้ครับ กูเดินของกูเองได้ " อย่างหัวเสียแล้วเนียนๆเดินให้ห่างจากพวกเขาที่สุดเพราะไม่อยากเป็นที่สนใจของใคร

กูแค่อยากกินข้าวเงียบๆคนเดียวโว้ยยย!!