บทที่ 23 แย่งคนรัก

⸻

“คิดถึงมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

มือเล็กยังคงคล้องคอคนที่ซุกไซ้ไล้ไปทั่วร่างกายเธออย่างไม่มีท่าทีจะหยุด

“คิดถึงมาก…”

เขาผละริมฝีปากออกจากยอดอกเธอ ก่อนจะทิ้งตัวนอนทับลงมาแล้วโอบกอดร่างเล็กแน่น เสียงแผ่วเบากระเส่าดังข้างหู มือเล็กของเธอลูบศีรษะเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ทั้งคู่จะเคลิ้มหลับไปด้วยกัน

⸻

ครืดดดดดดดดด!!!!

“อื้อ…”

เปลือกตาเล็กค่อยๆ เปิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง เธอค่อยๆ แกะมือใหญ่ที่กอดร่างตัวเองแน่นออก แล้วเอื้อมไปหยิบมือถือข้างเตียงด้วยความงัวเงีย

เจสสิก้าเดินออกไปยืนที่ระเบียง คุยโทรศัพท์แบบครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่สิ่งที่ได้ยินทำให้เธอลืมง่วงไปทันที

“แม่จะให้หนูไปเรียนต่อที่อเมริกาหลังสอบเสร็จ!??”

(ใช่จ้ะ หนูต้องไปอยู่กับคุณย่าที่นั่นจนเรียนจบปีสุดท้าย)

“ไม่เอา… หนูไม่อยากไปค่ะ”

(เฮ้อ… มันเป็นความต้องการของคุณย่าน่ะลูก เอาเป็นว่า หนูสอบให้เสร็จก่อน แล้วถ้าหนูไม่เปลี่ยนใจ… ก็จะไม่ไปก็แล้วแต่ลูกแล้วกัน)

“ค่ะ…”

สายถูกตัดไป หญิงสาวกำมือถือแน่น ดวงตามองย้อนกลับเข้าไปในห้อง… ไปยังเตียงที่แฟนหนุ่มยังหลับอยู่

เธอถอนหายใจเบาๆ ส่ายหัวนิดๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไป แล้วขึ้นเตียงไปกอดร่างใหญ่แน่น

“ชิ… บอกให้เว้นระยะห่าง แล้วดูตัวเองทำเข้า”

“อุ๊ย ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

“ตื่นตั้งแต่หนูเดินออกไปแล้วค่ะ”

“นี่พี่แกล้งหลับเหรอ?”

“ช่างเถอะ แล้วเมื่อกี้คุยกับใคร?”

“แม่ค่ะ”

“หืม… แม่?”

“ค่ะ”

“แม่โทรมาทำไมเช้าขนาดนี้?”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ… ก็แค่กำชับเรื่องสอบเฉยๆ”

เธอกอดเขาแน่นขึ้น พูดโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ กอดเธอไว้แน่นเช่นกัน

⸻

หลังจากวันนั้น เวลาเหมือนล่องลอยผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงวันสอบ ทั้งสองตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ จนไม่มีเวลาให้กันเหมือนเมื่อก่อน

ในห้องสมุดที่เย็นสบาย หญิงสาวนั่งเท้าคาง คิดอะไรบางอย่างเงียบๆ ลมจากหน้าต่างพัดเข้ามาเบาๆ ช่วยให้จิตใจสงบ

เพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน จ้องหน้าเธออย่างสงสัย จนอยู่ๆเจสสิก้าวางมือลงบนโต๊ะเสียงดังเหมือนนึกอะไรออก ทำเอาสองคนตกใจสะดุ้งโหยง

ปัก!

“กูคิดออกแล้ว!!”

“ตกใจหมดอีเจส! คิดออกอะไรของมึง!”

“นั่นสิ เจส มึงจะแตกตื่นทำไม”

“กูคิดออกแล้วว่าจะเซอร์ไพรส์พี่ปอร์เช่ในวันรับปริญญายังไง!”

รอยยิ้มเปี่ยมความภาคภูมิใจฉายบนใบหน้า เธอมองออกไปที่หน้าต่างอย่างอารมณ์ดี แต่ต้องหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเกินคาด

“ให้กูช่วยมั้ยเจส…?”

กอบัวถามขึ้น ใบหน้าใสซื่อดูไร้พิษภัย

“ไม่เป็นไรหรอก กูอยากทำเองมากกว่า”

“อืม งั้นก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ เพราะกูรู้เรื่องพี่เค้าดีเลยแหละ ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก—”

เสียงของกอบัวหยุดชะงัก เมื่อจีโน่หันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา ทั้งสองสบตากัน แต่คำพูดที่ยังไม่จบก็กัดกินใจเจสทีละนิด

“แกหมายความว่ายังไง ‘รู้จักดี’…?”

กอบัวยังคงทำหน้าซื่อ แต่ในแววตามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล…

เจสสิก้าเริ่มรู้สึกสงสัยมากขึ้น ตั้งแต่ทริปทะเลแล้ว แต่ก็พยายามไม่คิดมาก… จนได้ยินประโยคนี้

“หึ… ถึงเวลาที่มึงควรรู้ความจริงแล้วล่ะ!”

สีหน้าของกอบัวเริ่มเปลี่ยน แววตาที่เคยใสซื่อกลับเต็มไปด้วยความริษยา แม้จีโน่จะส่งสายตาเตือนก็ไม่สนใจอีกต่อไป

“เรื่องอะไร?”

“ก็เรื่องที่มึงแย่งคนรักเพื่อนไงล่ะ!”

“มะ… หมายความว่ายังไง?”

“พี่ปอร์เช่กับกู… เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เราชอบกันมานานแล้ว แต่พอมีแกเข้ามาเท่านั้นแหละ!”

น้ำตาคลอหน่วยตาก่อนจะไหลลงมาอาบแก้ม เจสตกใจ มองเพื่อนสาวที่เธอเคยไว้ใจสุดหัวใจ

“มึงแย่งพี่ปอร์เช่ไปจากกู… อีเจส! กูเกลียดมึง!!”

“ก… กู… กูไม่รู้จริงๆ ฮึก…”

“พอ! อีเจสไม่ได้แย่งใครไปทั้งนั้น พี่ปอร์เช่เค้าเลือกเจสเอง มึงควรยอมรับความจริงได้แล้วบัว ถ้าเค้ารักมึงจริง เค้าคงไม่เจ้าชู้ ไม่คบกับเจสอยู่แบบนี้หรอก!”

คำพูดของจีโน่เหมือนมีดที่กรีดซ้ำ น้ำตาของกอบัวยิ่งไหลหนักขึ้น เจสไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ก้มหน้ารับความเจ็บช้ำ

“ไม่จริง! กูไม่เชื่อว่าพี่เค้าไม่ได้รักกูแล้ว!”

กอบัวพูดจบแล้ววิ่งออกไปทันที ทิ้งความตึงเครียดไว้ในห้องสมุดนั้น เหลือเพียงแต่คำถามมากมายที่สับสนอยู่ในหัวสมองหญิง กับจีโน่เองที่ใจคอไม่ดี ไม่รู้จะแก้ไขปัญหาให้เพื่อนยังไงดี