บทที่ 2

จ๊วบ จ๊วบ เสียงดูดกลืนน้ำนมของทารกน้อย เรียกรอยยิ้มของลออจันทร์ให้กว้างขึ้นไปอีก

ความจริงเขาไม่อยากดื่มนมจากเต้าหรอกนะ แต่ร่างกายทารกนี่ยุ่งยากจริงหากไม่หิวก็หลับอยู่นั่นแหละ

ลลิตคิดถึงร่างกายผอมแห้งของลลิตตอนโต มืออวบยิ่งบีบจับเต้าไว้แน่นออกแรงดูดกลืนน้ำนมจนเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของโอเมก้าหนุ่มดังขึ้น

“โอ๊ะ ลูกแม่ แรงดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย” เสียงนุ่มหยอกล้อเจ้าตัวเล็ก จนลลิตรู้สึกผิดจึงได้เบาแรงลงเล็กน้อย สองแม่ลูกใช้เวลาร่วมกันสักพักจนร่างทารกหลับคาหน้าอก

ลออจันทร์อุ้มร่างเล็กนอนลงเปลเด็ก ก่อนผละออกไปซักผ้าอ้อมที่ใช้แล้วในห้องน้ำ แม้การเป็นโอเมก้าเลี้ยงเดี่ยวจะลำบากไปหน่อย แต่เขาโชคดีที่บรรดาผู้คนที่รายล้อมเขาต่างคอยให้ความช่วยเหลือ ลออจันทร์หวนนึกถึงใบหน้าหล่อเหล่าในความทรงจำ แต่ก็รีบสลัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

ป่านนี้คุณครามกับคุณรินคงแต่งงานกันไปแล้ว

กริ๊ง กริ๊ง เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น ทำให้ลออจันทร์หลุดออกจากภวังค์ความคิด ชายหนุ่มรีบออกไปสำรวจลูกน้อยก่อนว่าจะสะดุ้งกับเสียงออดหรือเปล่า เมื่อเห็นทารกน้อยหลับอุตุอย่างน่ารัก ก็รีบไปเปิดประตูเพื่อต้อนรับแขก

“โอ๊ย ยายแก่หยิกฉันทำไม” เสียงสูดปากดังขึ้นเบา ๆ เมื่อคู่ชีวิตหันมาหยิกจนเนื้อเขียวหลังจากที่ตนกดกริ่งหน้าประตู

“ใครใช้ให้แกกดกริ่งล่ะ คราวหลังเคาะประตูก็พอ เดี๋ยวเจ้าหนูลลิตตกใจกันพอดี” หญิงชราบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ

“มาแล้วครับ ยายแจ่มกับตาทดมาเยี่ยมหนูลลิตหรือครับ” ลออจันทร์เอ่ยทักทายผู้มีพระคุณพร้อมกับเชื้อเชิญเข้าห้องพักอย่างอ่อนโยน

หากไม่ได้ตายายสองคนตรงหน้า เขาที่อุ้มท้องอยู่คงไม่รู้จะหาห้องเช่าราคาถูกแบบนี้ได้ที่ไหน อีกทั้งสองตายายยังเอ็นดูเจ้าหนูลลิตเป็นอย่างมาก

“โอ๊ะหลานยาย ตื่นแล้วนี่นา” ตาแจ่มหยอกล้อทารกวัยเดือนกว่าด้วยการแกล้งปิดตาและทำสีหน้าตลก

“แอ่ะ แอ้” สองมือปัดป่าย ปลายเท้าดีดไปมาท่าทางดูสนุกสนานหากแต่ความจริงนั้น

ไปไกล ๆ เลย อย่ามายุ่งกับฉันนะ

“นี่ยาย ดูสิหลานเล่นกับฉันด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะของตาทดยังคงดังต่อเนื่อง

“ความจริงยายแจ่มไม่ต้องซื้อของให้เยอะขนาดนี้ก็ได้นะครับ” เสียงเกรงใจเอ่ยขึ้นเมื่อสองตายายซื้อของมาฝากเยอะแยะ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ของหลานทั้งนั้นถือเสียว่ารับขวัญหลานแล้วกันนะ” ยายแจ่มรู้สึกสงสารคนตรงหน้า สมัยนี้โอเมก้ายังคงถูกจำกัดในหลาย ๆ อย่าง เนื่องจากรอบฮีทที่ต้องคอยเก็บตัวทุกเดือนทำให้ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงที่จ้างงาน

“แล้ววางแผนไว้หรือยังว่าจะทำยังไงต่อ” ยายแจ่มถามอย่างห่วงใย

ลออจันทร์ส่ายหน้าอย่างอับจน ตอนนี้เขายังพอมีเงินเก็บอยู่บ้างแต่คงอยู่ได้อีกไม่นาน อย่างน้อยก็คงอยู่ได้อีกแค่หกเดือน

“เอาแบบนี้ไหม มีคู่เบต้ากำลังจะเปิดร้านกาแฟอยู่ที่ตึกเช่าของยาย ได้ยินว่ากำลังรับสมัครพนักงาน ลองไปทำดูไหม”

“แต่ว่าผมต้องดูแลลลิต คงทำงานอย่างเต็มที่ไม่ได้หรอกครับ”ข้อจำกัดของโอเมก้าแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเขาช่างมากมายเหลือเกิน

“ไม่ต้องห่วงหรอก คู่แต่งงานคู่นั้นก็กำลังคลอดลูกพอดี น่าจะต้องหอบลูกไปทำงานด้วยแน่ ถ้ายังไงเดี๋ยวยายช่วยพูดให้แล้วกันนะ” พูดคุยธุระเสร็จก่อนจะขอตัวกลับก่อน

ลออจันทร์ไหว้ขอบคุณยายแจ่มด้วยความซาบซึ้ง อุ้มลูกน้อยที่หลับปุ๋ยมาส่งตายายที่หน้าประตู

ถึงจะลำบากแค่ไหน แต่เพื่อลลิตแม่ทำได้

หกเดือนผ่านไป

          “อ่ะ อ้ายย ย่า” เสียงอ้อแอ้ของลลิตดังขึ้นต้อนรับลูกค้าที่เปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟเล็กที่ตกแต่งด้วยโทนอบอุ่น

          “เอ๊ะ ดูสิ เด็กน้อยจ้ำม่ำนี่หลานใครกันนะ” เสียงหยอกเย้าเจ้าตัวน้อยดังขึ้นหน้าคอกเด็กเล่น ลลิตที่ตอนนี้ยืนได้แล้วเกาะขอบรั้วไว้ข้างหนึ่งอีกข้างโบกไม้โบกมืออย่างตื่นเต้น

          พี่จ๋าคนสวยอุ้มลลิตหน่อยจ้ะ

          จ๋า เบต้าสาวสวยลูกค้าประจำร้านอุ่นไอรักที่มักแวะมาซื้อกาแฟเป็นประจำตั้งแต่ร้านเปิดจนสนิทกับเด็กน้อยไปโดยปริยาย

          “ลลิต ไม่เอานะครับ หนูอยู่นิ่ง ๆ เหมือนน้องยาหยีหน่อยสิครับ” ลออจันทร์ส่ายหน้า เมื่อสัญชาตญาณในตัวบอกว่าลูกชายตัวเองต้องเป็นโอเมก้าแน่ ๆ เพราะลลิตเหมือนเขาราวกับย่อส่วนเว้นแค่ดวงตาที่เป็นสีอำพันที่สืบทอดมาจากคนนั้น

 ในทีแรกชายหนุ่มค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับสีตาที่เป็นเอกลักษณ์ของลูกชาย แต่ไม่นานก็เลิกกังวลเพราะพวกเขาสองแม่ลูกคงไม่ได้เจอกับคุณครามอีก

หม่าม้าอ่ะ ไม่เห็นใจคนหล่อเลย บู้วว

ลลิตตัวน้อยพ่นน้ำลายประท้วงคนเป็นแม่เรียกเสียงหัวเราะให้แก่คนทั้งร้าน ลออจันทร์ส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นเจ้าตัวแสบทำตัวน่ารักก่อนจะเดินไปบริการลูกค้าที่โต๊ะ

“คุณจ๋า วันนี้รับอเมริกาโน่เหมือนเดิมไหมครับ” ชายหนุ่มโอเมก้าเอ่ยถามเสียงนุ่ม ทำให้โอเมก้าหน้าแดงตัวม้วน

“แหมคุณลออ นับวันยิ่งสวยนะคะเนี่ย” จ๋าเอ่ยแซวก่อนจะสั่งเครื่องดื่มประจำเหมือนเดิม

“คุณจ๋าก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ” โอเมก้าหนุ่มพูดพลางรับเมนูก่อนจะขอตัวไปทำออเดอร์ที่สั่งไว้  แต่สายตาคอยแอบดูลูกชายตัวน้อยที่นั่งเขย่าลูกป๋องแป๋งไปมาอย่างเมามัน

ลลิตนั่งสะบัดลูกป๋องแป๋งอย่างโง่ ๆ วงจรของเด็กทารกช่างน่าเบื่อ ตั้งแต่เขาคลานได้ก็คลานไปทั่วบ้านทั้งยังฝึกปีนป่ายอีกด้วย ตอนนี้เขาอยากที่จะเดินได้เร็ว ๆ จะได้ทำอะไรได้สะดวกกว่านี้

          “อ่ะ แอ้ ” เสียงเรียกร้องความสนใจของหนูน้อยยาหยีดังขึ้นเรียกให้ลลิตให้หันไปมองอย่างรำคาญ ยาหยีลูกสาวของเบต้า นริศกับเมธาวีเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้ ทั้งสองเป็นช่างทำขนมมาก่อนจะตัดสินใจเปิดร้านตามความฝันของเมธาวีผู้เป็นภรรยา

          นับว่าเป็นความโชคดีของลออจันทร์ที่เจอกับสองตายายจึงทำให้แม่ลูกอ่อนได้เข้ามาทำงานที่ร้านกาแฟอุ่นไอรักแห่งนี้ ลลิตมองดูยัยหนอนด้วงที่พยายามคืบคลานมาหาเขาด้วยแววตาหวาดหวั่น

          ไม่นะ อย่ามาทางนี้

         “อ้ายยย แม่ะ แม่ะ” ลลิตขยับคลานหนียัยหนอนด้วงจอมพ่นน้ำลายไปรอบ ๆ คอกเด็กพลางเรียกแม่ตัวเองหากแต่ลออจันทร์กลับเห็นภาพพี่น้องเล่นกันอย่างมีความสุขจึงหันไปชงกาแฟต่อ

          ง่ะ หม่าม้าใจร้ายย

          ลลิตที่หมดแรงนอนพังพาบให้น้องสาวหอมแก้มจนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำลายใสเรียกเสียงหัวเราะของลูกค้าในร้านอย่างเอ็นดู

กริ๊ง กริ๊ง

“ร้านอุ่นไอรักยินดีต้อนรับครับ” ลออจันทร์หันมายิ้มต้อนรับลูกค้าคนใหม่ ก่อนจะตกตะลึงตัวชาวาบเมื่อเห็นบุคคลที่ก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับกลิ่นอัลมอลด์ซึ่งเป็นกลิ่นฟีโรโมนประจำตัวแผ่กระจายออกมา

“คุณคราม” ลออจันทร์เรียกชื่อพ่อของลูกด้วยเสียงแผ่วเบา เมื่อคนตรงหน้าเดินมาหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์จ้องมองหน้าหวานอย่างเงียบงัน ริมฝีปากได้รูปเตรียมจะเอ่ยคำพูดบางอย่างแต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยสิ่งของที่ถูกโยนมาจากคอกเด็กเล่น

โป๊ก

กลองป๋องแป๋งปาโดนขมับของนักธุรกิจหนุ่มตกลงบนพื้น เรียกสายตาคมกริบให้จดจ้องก้อนอวบอ้วนที่โบกไม้โบกมือไปมาอย่างกราดเกรี้ยว

“ออกไปให้ห่างจากหม่าม้านะ” เสียงเล็กตะโกนไล่คนตัวโตแต่กลับได้ยินเสียงตัวเองพูดอ้อแอ้ออกมาว่า

“แอ้ แอ้ อ้ายยย”

“......” ทั้งร้านเงียบกริบ ลออจันทร์หน้าซีดเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองไปยังลูกชายของตนที่เริ่มเบะปากก่อนจะร้องไห้โฮออกมาดังลั่น

ฮึก น่าอายชะมัดเลย แงงงงง