ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.13

ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วสำหรับนักศึกษาปี1อย่างพวกเรา ตอนนี้ฉันคิดว่าตัวเองปรับตัวได้มากแล้ว ยิ่งมีพวกเพื่อนๆที่น่ารักฉันก็ยิ่งมีความสุข เรื่องการเรียนฉันคิดว่าตัวเองเรียนเข้าใจเป็นอย่างดี เพราะกลับไปก็จะต้องทบทวนมันเสมออ่ะนะ

ส่วนการรับน้องก็เป็นไปได้ด้วยดี เพราะพวกฉันไม่มีใครมาสายเลย เราทุกคนมาตรงเวลาเพราะกลัวถูกลงโทษมากกว่า แต่ว่าตั้งแต่ที่เกิดเรื่องคราวก่อนฉันก็ไม่ค่อยได้เห็นพี่นนท์ และพี่ว๊ากก็เปลี่ยนไปแล้ว เป็นพี่ต้นแทน

"วันนี้พี่อยากจะให้น้องๆเต็มที่กับกิจกรรมด้วยนะคะ....."

แปะๆๆๆ

หลังจากพี่โรสพูดจบ ต่อตฝจากนั้นพวกเราก็ทำกิจกรรมกันโดยมีการร้องเพลง และสุดท้ายก็คือท่องสายรหัส และฉันก็จำได้แล้วด้วย

"แก พี่ต้นน่ารักมากเลยอ่ะ ต่างจากพี่นนท์จริงๆว่ามั้ย" เรนกระซิบฉันก่อนจะส่งสายตาไปทางพี่ต้น พี่ปี2 ที่เป็นพี่ว๊าก

"อื้ม" ฉันเห็นด้วยนะ คิคิคิ

หลังจากที่นั่งฟังอยู่นาน ก็ถึงเวลาเลิกกิจกรรมแล้ว ทั้งฉันและเพื่อนๆต่างดีใจกัน แต่ก็มีพวกผู้หญิงบางคนที่ไม่ค่อยอยากจะเลิกเท่าไหร่ ก็เพราะพวกรุ่นพี่แต่ละคนน่ะหน้าตาดีกันทั้งนั้นเลย อย่างที่รู้ๆกันนะว่าคณะวิศวะส่วนใหญ่แล้วก็จะเป็นผู้ชายมากกว่าที่เรียน

"เลิกนี้แล้วไปเที่ยวกันมั้ย?" ซีอาร์ถามขึ้น

"วันนี้เจ๊ขอบายนะจ๊ะเพื่อนๆ"

"แกจะไปเหรอลูกกอล์ฟ?" เรนถามลูกกอล์ฟ

"นัดกิ๊กไว้น่ะ"

"นี่แก...."

"ล้อเล่นน่า ฮ่าฮ่าฮ่า เย็นนี้ฉันมีนัดกับน้องสาวนะนะ"

"อ่อ"

"งั้นฉันรีบกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวไปรับยัยนั่นอีก"

"โอเคๆ พรุ่งนี้เจอกัน"

"เอาล่ะ ตอนนี้ก็เหลือพวกเราสามคนแล้ว ว่าไงเพื่อนๆ" ซีอาร์ถามพวกเราสองคนที่เดินมาด้วยกัน

"วันนี้ฉันก็ไม่ว่าน่ะ เอาไว้วันหลังก็แล้วกันนะ ^_^"

"เฮ้อออ เรนก็ไม่ว่างแล้วแหล่ะน้ำ?"

"อืมมม ฉันว่าง แล้วเราจะไปไหนกันเหรอ?" ฉันถามซีอาร์ออกไป เพราะวันนี้ฉันไม่ได้อยู่ดูแลร้าน เพราะพี่ชายทักหาฉันแล้วว่าเขาจะเข้าร้านตอนเย็นพอดี ทำให้ฉันไม่ต้องเปิดร้านเอง

"งั้นเดี๋ยวแกมากับฉันก่อนดีกว่า ^_^"

"หือออ?"

"งั้นฉันไปก่อนแล้วกัน ไปก่อนนะน้ำ ^_^"

"อื้ม ^_^"

"ป่ะ! ไปกันเถอะ"

"ไปไหนเหรอ?"

หมับ!

ฉันถูกซีอาร์คว้าแขนไป ก่อนที่เราสองคนจะเดินลัดเลาะมาที่แห้งหนึ่งซึ่งเราก็เคยมากันก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ไม่ได้เข้าไป

"ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะ?" ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะใครก็รู้ว่าที่นี่ถ้าหากไม่ได้รับอนุญาตหรือไม่ใช่คนในก็ไม่ควรที่จะเข้ามาที่นี่

"พอดีฉันบืมจองไว้ในห้องนั้นน่ะ เข้าไปกันเถอะ ^_^"

หมับ!

"นี่ๆๆ หยุดเลยนะ!"

ฉันรีบห้ามซีอาร์ทันที เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าไปมนห้องตรงหน้า

"อะไร?"

"นี่แกไม่เชื่อที่ลูกอล์ฟพูดหรือไง เราไม่ควรมาที่นี่ด้วยซ้ำกลับกันเถอะ"

"แต่ฉันลืมของจริงๆนะ"

"แกจะลืมไว้ที่นี่ได้ยังไง เพราะที่นี่ห้ามใครเข้านะ"

"ตามมาเถอะน่า"

"แต่...."

"ฉันรู้จักกับคนในนี้ดีก็แล้วกัน ^_^"

"หือออ?"

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

แต่ก่อนที่เราจะได้เข้าไปเสียงโทรศัพท์ของซีอาร์ก็ดังขึ้นมาก่อน

"ม๊าฉันน่ะ สงสัยม๊าฉันจะเอากุญแจรถมาให้ฉันแน่เลย แกเข้าไปเอาของให้ฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันมา"

"ซี! ซีอาร์!"

ฉันเรียกซีอาร์ แต่ว่ายัยนั่นก็รีบเดินออกไปทันที

"เฮ้อออ...นี่ฉันเข้าไปได้จริงเหรอ?"

ตึก...ตึก...ตึก

ตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่หน้าห้องนี้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป เพราะไม่รู้ว่ามีใครอยู่ข้างในหรือเปล่าน่ะสิ แต่ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เสียงเปิดประตูจากด้านในก็เปิดออกมาก่อน

แกร๊ก!

".....!!"

"......?"

"เอ่อ...สวัสดีค่ะรุ่นพี่"

"......"

"คือน้ำมาเอาของให้ซีอาร์ค่ะ!" ฉันพูดออกไปอย่างรวดเร็ว

"เข้าไปสิ"

".....!!"

ฉันมองตามหลังผู้ชายออกไปด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก เพราะคนที่ฉันเจอก็คือรุ่นพี่ปี4คณะเดียวกับฉัน แต่ฉันเคยเห็นเขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น พี่คิมที่เป็นฝาแฝดกับพี่คลีน อย่าบอกนะว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องนี้ก็คือรุ่นพี่ฝาแฝดนั้น

หวังว่าข้างในคงไม่มีใครอยู่หรอกนะ....

ฮึบ!

"ขออนุญาตค่ะ"

ตึก...ตึก...ตึก

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปข้างในห้อง ก่อนที่จะมองรอบๆก็ต้องตะลึงไปเลย เพราะดูจากด้านอกฉันคิดว่าห้องนี้ก็ไม่ได้ใหญ่มากนะ แต่พอเข้ามาเท่านั้นล่ะถึงกับพูดไม่ออกเลย มีทั้งพวกเฟอร์นิเจอร์ต่างๆรวมถึงพวกของใช้ต่างๆที่ดูทันสมัยมากๆ

นี่มันห้องอะไรกันเนี่ย.....

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ ฉันจึงรีบหาของของซีอาร์ทันที แต่ว่าเดี๋ยวนะ แล้วของที่ยัยซีให้ฉันหามันคืออะไรกันล่ะ ว่าแล้วก็คงต้องแชทหาแล้วล่ะ

ระหว่างนั้นฉันก็แอบมองมุมต่างๆของห้องนี้ ที่มีทั้งโซฟาแล้วก็โต๊ะทำงาน ซึ่งฉันคิดว่าอาจจะเป็นหนึ่งในสองของฝาแฝดรุ่นพี่

ติ๊ง!

<คีย์การ์ดคอนโด พวกกุญแจกระลูกแมว>

"คีย์การ์ดคอนโดงั้นเหรอ..."

แกร๊ก!

พรึ่บ!

"......!!"

ตึก...ตึก...ตึก

"เธอ?"

"รุ่นพี่เซอร์เวย์" ฉันตกใจจนแทบจะพูดไม่ออกเลยเมื่อเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นรุ่นพี่

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่ เอ่อ...คือว่าน้ำมาเอาของให้ซีอาร์น่ะค่ะ"

"ของ?"

"คีย์การ์ดคอนโดค่ะ

"....."

ตึก...ตึก...ตึก

พรึ่บ!

ร่างสูงเดินผ่านหน้าฉันเข้าไปนั่งที่โซฟากลางห้อง และฉันก็ต้องคิดหนักว่าทำไรุ่นพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือว่าที่นี่เป็นของพวกรุ่นพี่กันนะ.....

"ยัยซีเพิ่งกลับไป"

"หา!"

"ยัยนั่นกลับคอนโดไปแล้ว"

"ไม่จริงค่ะ! ยัยซีให้น้ำมาเอาคีย์การ์ดจริงๆนะคะ!"

พรึ่บ!

ฉันรีบเดินเข้าไปหารุ่นพี่พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้รุ่นพี่ดูข้อความที่ซีอาร์ส่งมาให้ โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธออยู่ใกล้เขามากแค่ไหน

"ถ้ายัยซีกลับจะเข้าห้องยังไงคะ?"

"......."

"แล้วรุ่นพี่รู้มั้ยคะว่ามันอยู่ตรงไหน?"

ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมาก ร่างบางที่ยังไม่รู้สึกตัวก็ยังคงพูดกับร่างสูงที่มองเธออยู่ จนกระทั่งเสียงประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงกระแอมของใครบางคนที่เดินเข้ามา นั่นจึงทำให้เธอเริ่มที่จะรู้สึกตัว ก่อนที่ทั้งสองจะสบตากันและเป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตานิ่งคู่นิ่ง และรีบถอยออกห่างทันที

"นี่ใครวะไอ้เวย์?"

"เอ่อ....สวัสดีค่ะรุ่นพี่"

"หวัดดีครับ น้อง...."

"เอ่อ....น้ำหนาวค่ะ เป็นเพื่อนของซีอาร์"

"อ่อออ เพื่อนน้องซีนี่เอง แล้วนี่น้องกับไอ้เวย์ :-)"

"ไม่ใช่นะคะ >.<"

"หืมมม จริงเหรอวะไอ้เวย์ นี่มึงโดนผู้หญิงปฏิเสธด้วยเหรอวะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

"พูดมาก!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นี่น้องปฏิเสธเพื่อนพี่เหรอครับ"

"เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะ คือว่าน้ำมาเอาของให้ซีน่ะค่ะ แต่มาเจอรุ่นพี่เซอร์เวย์ก่อน"

"งั้นเหรอ"

"จริงๆนะคะ!"

"ครับ ว่าแต่น้องก็น่ารักเหมือนนะครับ"

"......"

"พี่ล้อเล่นนะครับ แต่ก็น่ารักจริงๆนะครับ"

"เอ่อ >.<"

"คีย์การ์ดอยู่ที่ยัยซี"

"อะไรนะคะ!"

"ยัยนั่นคงอยากแกล้งเธอเธอล่ะมั้ง"

"แกล้ง?"

"หึ!"

"นี่คุยอะไรกันครับเนี่ยคุณเซอร์เวย์?"

"เสือก!"

"อ้าว! ไอ้นี่!"

พรึ่บ!

หมับ!

"อ๊ะ!"

"มานี่!"

ตึก...ตึก...ตึก

"ไอ้เวย์อย่าบอกนะว่า...."

ปัง!

"รุ่นพี่คะ!"

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมาจับมือฉันแบบนี้ด้วย และไม่ใช่แค่จับมือนะแต่เป็นลากฉันออกมาจากห้องนั้นด้วยต่างหากล่ะ

พรึ่บ!

ตอนนี้เราสองคนก็ออกมาอยู่ข้างนอกห้องนั้นแล้ว และรุ่นพี่ก็ปล่อยมือฉันแล้วด้วย ทำให้ฉันไม่เข้าใจการกระทำของเขาเลย

"งั้นน้ำกลับก่อนนะคะ"

หมับ!

"เดี๋ยวไปส่ง"

"คะ?"

"......"

"เอ่อ...รุ่นพี่...." ฉันมองไปที่มือของรุ่นพี่ที่ยังคงจับข้อมือฉันอยู่ ก่อนที่เขาจะปล่อยแล้วเดินนำฉันไป

"ตามมา"

"ไม่เป็นไร...."

"ยัยซีบอกให้ฉันไปส่งเธอ"

"เอ๋?"

"......."

__________________

ระหว่างทางที่ฉันตามเขามา ก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย เพราะฉันก็ไม่เข้าใจเขาเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องไปส่งฉันด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นน้องสาวเขาที่เป็นคนบอกก็เถอะนะ และก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมให้เขาไปส่งง่ายดายขนาดนี้ เฮ้อออ.....

"ขึ้นรถ"

"ค่ะ"

ตอนแรกฉันก็คิดว่ารุ่นพี่จะจอดรถที่โรงรถซะอีก แต่กลับกลายเป็นที่จอดรถของผู้บริหารซะงั้น

พรึ่บ!

บรื้นนนน....

ทันทีที่อยู่ในรถ เราสองคนก็เงียบกันตลอดทางเลย จนกระทั่งสายตาฉันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า

"กล้องฟิล์มเหรอคะ"

"อืม"

"รุ่นพี่ชอบถ่ายรูปด้วยเหรอคะ?" ฉันมองกล้องในมือที่ถือวิสาสะหยิบมาดู เพราะตอนนี้ฉันก็เริ่มสนใจการถ่ายภาพแล้วเหมือนกัน

"อืม"

"ไม่คิดเลยว่ารุ่นพี่จะชอบ ^_^"

"ทำไม?"

"ก็รุ่นพี่ดูไม่ค่อยสนใจอะไรเลยน่ะค่ะ นอกจากหนังสือ"

"นี่เธอ!"

"เอ่อ...ขอโทษด้วยค่ะ" ฉันรีบขอโทษทันที แต่มันก็คือเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ ก่อนที่จะวางกล้องไว้ที่เดิม

"อยากถ่าย?"

"เปล่าค่ะ แค่ดูน่าสนใจเฉยๆ"

"งั้นเหรอ"

"ค่ะ ทุกครั้งเวลาเราไปเที่ยวกันพี่นทีก็มักจะถ่ายให้น้ำเสมอเลยนะคะ แต่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไหร่ แหะๆๆ"

เอี๊ยดดด....

พรึ่บ!

ระหว่างที่รถติดไฟแดงนั้น

"เอ๋?"

ฉันมองเขาอย่างงงงวย เพราะเขาหยิบกล้องขึ้นมาแล้วหันมาทางฉัน

แชะ!

"เฮือก!"

ฉันตกใจจนพูดไม่ออกและไม่เข้าใจรุ่นพี่เลยจริงๆ เพราะอยู่ๆเขาก็เอากล้องมาถ่ายรูปฉันซะงั้น แล้วที่เขาถ่ายไปนั้นหน้าฉันคงต้องเหวอมากแน่ๆ รุ่นพี่ถึงมองรูปแล้วยิ้มขำมาแบบนั้นน่ะ แต่เพราะนับครั้งได้ที่เคยเห็นรุ่นพี่ยิ้มแบบนี้แล้วมันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอีกครั้ง ก่อนที่จะรีบพูดกลบเกลื่อนควาทรู้สึกทันที

"รูปน้ำคงตลกมากเลยสินะคะ >.<"

"หึ!"