ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.6

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอ

<พี่ซีน>

"ใครโทรมาเหรอน้ำ?" เรนถามฉันในระหว่างที่นั่งเล่นเกมด้วยกัน

"พี่ซีนน่ะ"

"อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะให้แกไปช่วยงานที่นั่นอีกน่ะ!"

"ไม่รู้สิ" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะตั้งแต่คืนนั้นฉันก็ไม่ได้ติดต่อพี่เขาอีกเลยและพี่ซีนเองก็ไม่ได้ติดต่อฉันมาเหมือนกัน

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

"ให้ฉันรับให้มั้ย?"

"ไม่เป็นไรหรอก คงไม่มีอะไรมั้ง" ฉันภาวนาให้เป็นแบบที่ตัวเองคิด

"เฮ้อ แกนี่นะ ถ้าไม่อยากทำก็ปฏิเสธพี่เขาไปสิ ฉันล่ะไม่ชอบพี่ซีนจริงๆ"

ฉันเลือกที่จะรับสายพลางมองเรนที่ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ฉัน เพราะคืนก่อนที่เกิดเรื่องฉันก็เล่าให้เรนฟัง เพราะว่ายัยนั่นเป็นคนมารับฉันที่ผับแล้วยังเค้นให้ฉันพูดอีกว่าทำไมถึงมาที่นี่ได้ ฉันก็เลยต้องพูดตามความจริง

"ค่ะ พี่ซีน"

(น้องน้ำหนาวคะ)

"พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"

(คืนนี้น้องว่างหรือเปล่าจ๊ะ)

"เอ่อออ..."

พรึ่บ!

"ยัยเรน!"

"ฉันคุยให้เอง"

"แต่ว่า....."

"พี่มีอะไรกับเพื่อนเรนอีกหรือเปล่าคะพี่ซีน"

ฉันมองเรนที่คุยกับพี่ซีนด้วยความลุ้นมาก ดูเหมือนเพื่อนฉันจะไม่ชอบพี่ซีนจริงๆแฮะ เฮ้อออ...

"คืนนี้เพื่อนเรนไม่ว่างค่ะ แค่นี้นะคะ"

ติ๊ด!

"......."

"เรียบร้อย เหอะ!"

"นี่ไม่ชอบพี่เขาขนาดนั้นเลยหรือไงกัน"

"ก็ใช่น่ะสิ แล้วพอมารู้เรื่องที่พี่เขาให้แกไปทำงานแทนที่ผับนั่นฉันยิ่งไม่ชอบไปอีก ชิ!"

"อย่าบอกนะว่าที่ไม่ชอบขี้หน้าขนาดนั้นไม่ใช่เพราะเรื่องของัน แต่เป็นเพราะคนนู่นน่ะ ^_^" ฉันชำเลืองไปที่พี่ชายตัวเองที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน

"จะบ้าเหรอ เป็นเพราะพี่ซีนชอบขอความช่วยเหลือจากแกมากกว่าน่ะสิ"

"แน่ใจ?"

"ก็ >_<"

"คิคิคิ"

"อย่ามาหัวเราะฉันนะยัยบ้า"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

ฉันขำกับท่าทีของเพื่อนมากเลยในตอนนี้ เพราะเรนหน้าเริ่มแดงแล้ว ที่จริบพี่ซีนกับพี่ชายของฉันเคยคบกันมาก่อน แต่ไม่ได้นานขนาดนั้นจนเลิกกัน และเรนมันก็รู้อยู่แล้ว ตั้งแต่นั้นมาก็เลยไม่ชอบพี่ซีนอีกเลย

หมับ!

"หัวเราะอะไรหืม?"

"เปล่าค่ะ แค่แกล้งเรนนิดหน่อย" ฉันบอกพี่นทีไป เมื่อเขาเดินเข้ามาหาฉัน ส่วนยัยเรนนั้นก็ยังคงเขินหน้าแดงอยู่

"วันนี้พี่กลับดึกนะ ส่วนร้านถ้าเห็นว่าได้เวลาเราก็ปิดได้เลยนะอย่าดึกกันล่ะ"

"รับทราบค่ะ ว่าแต่พี่ไปทำงานที่ไหนคะ?" ฉันถามพี่นทีด้วยความสงสัย เพราะพี่นทีไม่เคยบอกเรื่องที่ทำงานกลางคืนแบบนี้เลย

"แถวๆนี้เอง เรนก็อย่ากลับดึกล่ะ มันอันตรายรู้มั้ย"

"ค่ะพี่นที >_<"

"งั้นพี่ไปก่อนนะครับ"

หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ออกไปส่งเรน ก่อนที่จะนั่งอยู่ที่หน้าร้านเพื่อรับคนต่ออีกหน่อย เพราะมันก็ยังไม่ดึกมาก อีกอย่างเด็กที่มาเล่นเกมส์ที่ร้านนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นคนรู้จักและเคยเห็นหน้ากันมาแล้ว ฉันจึงไม่ได้กังวลอะไรมาก

"พี่น้ำหนาวครับ"

"อ้าว! ตั้น ^_^ " ไตตั้น หรือตั้น เด็กนักเรียนชั้นป.1 เป็นน้องชายคนสนิทของพี่นทีและก็เป็นเด็กที่ฉันเอ็นดูคนหนึ่ง เพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาฉันก็สอนหนังสือให้กับเด็กคนนี้ที่มักจะหอบการบ้านมาที่ร้านนี้เสมอ

"ผมอยากให้พี่สอนการบ้านให้หน่อยครับ"

"มาสิ พี่ว่างอยู่พอดีเลยจ๊ะ ^_^"

พรึ่บ!

ระหว่างนั้นฉันก็นั่งสอนการบ้านไตตั้นจนเสร็จ และก็ถึงเวลาที่ต้องไปส่งหนุ่มน้อยของเราแล้ว เพราะบ้านของไตตั้นก็อยู่ถัดไปจากฉันสองหลังเอง และฉันก็จะปิดร้านแล้วล่ะ ตอนนี้พวกวัยรุ่นก็เลยออกไปกันหมดแล้ว เหลือแค่ฉันกับเด็กคนนี้ที่ยังคงนั่งมองฉันอยู่

"กลับบ้านได้แล้วไตตั้น"

"ถ้าผมโตขึ้นผมจะแต่งงานกับพี่ครับ พี่น้ำหนาว"

"หืม?"

"จริงๆนะครับ"

ฉันอมยิ้มกับความคิดของเด็กน้อยคนนี้จริงๆ ก่อนที่จะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าให้แล้วพาเดินไปส่งที่บ้าน

"ขอบคุณมากนะจ๊ะน้ำหนาว"

"ไม่เป็นไรค่ะ ^_^"

"แม่บอกแล้วใช่มั้ยครับว่าให้พี่จ๋าสอนเราก็ได้ตั้น"

"ไม่เอา ผมจะให้พี่น้ำสอนทุกวันเลย ได้มั้ยครับ"

"ได้สิครับ" ฉันยิ้มให้กับไตตั้น พร้อมกับบอกลาแม่ของเด็กเรียบร้อยแล้ว

กึก!

เอี๊ยดดด.....

หลังจากคิดว่าจะปิดประตูให้เรียบร้อยกับได้ยินเสียงรถมาจอดอยู่ตรงหน้าและฉันก็จำได้ว่าเป็นรถของใคร

พรึ่บ!

"น้ำหนาว"

"พี่มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ซีน"

"ช่วยไปทำแทนพี่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ อีกแค่ครั้งเดียว"

"แต่ว่าพรุ่งนี้น้ำมีเรียนเช้านะคะ" ฉันบอกพี่ซีนไปตามตรง

"แต่ครั้งนี้พี่เปลี่ยนเวรกับเพื่อนให้เราแล้วนะ วันนี้ไม่ดึกจ๊ะ"

"แต่ว่า...."

หมับ!

"อีกแค่ครั้งเดียวนะน้ำ คืนนี้พี่มีธุระจริงๆน๊าา"

"......"

"นะจ๊ะ"

"เฮ้อออ ก็ได้ค่ะ แต่ว่าครั้งนี้อีกแค่ครั้งเดียวนะคะ"

"อ่อ อื้ม!"

หลังจากนั้นฉันก็ตัดสินใจออกไปพร้อมกับพี่ซีนทันที แล้วก็ได้ส่งข้อความหาพี่นทีแล้ว เพราะกลัวว่าถ้าเขากลับมาแล้วจะกังวลแล้วอีกอย่างคือพี่นทีก็สนิทกับพี่ซีนด้วย

________________________

K Pub

"เฮ้อออ..."

ฉันรู้สึกไม่ชอบเอาซะเลยที่จะต้องมาที่นี่แบบนี้อีกครั้ง เพราะครั้งที่แล้วนั่นแหละที่ทำให้ฉันไม่กล้า

ตอนนี้ก็ทำได้แค่รอเวลาเท่านั้น และคนที่นี่ก็เยอะเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าจะไม่ดึกมาก และเวลาเลิกงานของฉันก็คือสี่ทุ่ม

"น้ำหนาว เราว่างอยู่ใช่มั้ย?"

"ค่ะ"

"เอาไปเสิร์ฟวีไอพีให้พี่หน่อยสิ"

"ได้ค่ะ"

ฉันรับมาพร้อมกับเดินไปด้านใน ซึ่งมันแบ่งแยกโซนไว้ชัดเจน ตอนแรกฉันก็คิดว่าชั้นบนเป็นของวีไอพีซะอีก แต่กลับไม่ใช่ซะงั้น และก็ไม่เคยรู้เลยว่าชั้นบนมีไว้ทำอะไร เพราะฉันยังไม่เคยเห็นใครขึ้นไปเลยนอกจากพี่เอก ผู้จัดการร้าน

พรึ่บ!

กึก!

ในตอนที่ฉันกำลังจะเดินกลับ กลับถูกใครไม่รู้คว้าแขนไว้ทำให้ฉันรีบสะบัดออกทันทีแช้วหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นผู้ชายที่อยู่ในโต๊ะนั้น

"จะรีบไปไหนล่ะครับ :-)"

"ขอตัวนะคะ!"

พรึ่บ!

ฉันตกใจจนต้องรีบถอยหลังออกมาทันที เพราะอยู่ๆเขาก็มาขวางทางฉันและเพื่อนเขาในกลุ่มตอนนี้ต่างหัวเราะชอบใจกัน

"อะไรวะมึง ฮ่าฮ่าฮ่า"

"มึงจะเอายัยเด็กเสิร์ฟนี่เหรอวะ ตาถั่วชะมัด!"

"เสือกน่าพวกมึง กูก็แค่อยากเอาว่ะ!"

ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไรถึงแม้จะไม่ชอบที่เขามาพูดแบบนี้ก็เถอะนะและเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง แต่กลับถูกหมอนี่คว้าแขนไว้อีกครั้งและฉันจะสะบัดยังไงก็ไม่ออก ได้แต่ยืนจ้องหน้าอยู่อย่างนั้น

"ปล่อยค่ะ!"

"อ่อยว่ะ!"

"......"

"แบบนี้สิกูชอบ :-)"

"นี่คุณ! ฉันบอกให้ปล่อยไงคะ!" ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ

พรึ่บ!

"อ๊ะ! นี่!"

ฉันพยายามดันตัวเองออกจากผู้ชายคนนี้ เพราะถูกเขารวบเข้าไปใกล้ตัว และเพราะแรงที่น้อยกว่าทำให้ไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมกอดนี้ได้

"ฉันบอกให้ปล่อยไงคะ!"

พรึ่บ!

"ดื่มก่อนสิครับ"

"ไม่!"

"ถ้าไม่ดื่มก็ไม่ปล่อย :-)"

พรึ่บ! พรึ่บ!

ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนเดิมจนตอนนี้คนที่นั่งใกล้ๆกับผู้ชายกลุ่มนี้ต่างมองมาที่ฉันกันหมด

"ถ้าฉันดื่มคุณจะปล่อยใช่มั้ยคะ?"

"หึ :-)"

"เอาจริงเหรอวะ น้องก็ดื่มไปสิครับเพื่อนพี่จะได้ปล่อยไป หรือว่าเราชอบเพื่อนพี่กัน ฮ่าฮ่าฮ่า"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

หมับ!

"อึก!"

ฉันกลั้นใจอยู่นานก่อนที่จะกระดกมันไปรวดเดียวจนหมดแล้วผลักเขาออกไป แต่ครั้งนี้ฉันหลุดออกอย่างง่ายดายและมันทำให้ฉันดีใจมาก ก่อนที่จะเดินกลับไปทันทีดดยไม่แม้แต่จะมองหน้าผู้ชายกลุ่มนั้นเลยและถึงแม้จะได้ยินเสียงที่เขาเรียกไว้ก็ไม่ได้ตอบออะไร

"น่าสนใจดีนี่ :-)"

ฉันมองนาฬิกาก่อนจะพบว่าตอนนี้มันได้เวลาเลิกงานแล้วจึงรีบไปเปลี่ยนชุดทันทีและบอกลากับพี่ๆในร้าน รวมถึงพี่เอกผู้จัดการร้าน

"ไม่สนใจมาทำงานที่นี่จริงๆเหรอครับน้องน้ำหนาว"

"ไม่ดีกว่าค่ะ น้ำกลับก่อนนะคะ"

"ครับ กลับดีๆล่ะ"

"ค่ะ"

_____________________

ระหว่างที่รอพี่นทีอยู่หน้าผับฉันก็รู้สึกมึนแล้วก็ง่วงมากเลยในตอนนี้ คงเป็นเพราะเหล้าแก้วนั้นนั่นแหละ เพราะฉันไม่เคยดื่มเลยและไม่คิดจะดื่มมันด้วย

"หาววว"

เฮ้อออ...ทำไมพี่นทีไม่มาสักทีนะ

ร่างบางที่ตอนนี้คิดว่าตัวเองไม่ไหวแล้วล่ะ เพราะตาเริ่มจะปิดแล้ว แต่เธอก็พยายามลืมตาแต่มันก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้จนเธอสลบไปและก็ไม่รู้ตัวเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นอีกต่อจากนี้.......

______________________

อีกด้านหนึ่ง

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

ร่าฃสูงมองเบอร์ที่โทรเข้ามา ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจที่สายที่โทรเข้ามานั้นมันแทบจะไม่เคยโทรหาเขาเลย ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนหรือจำเป็นอะไร

"......."

(ไอ้เวย์)

"......."

(มึงยังอยู่ที่ผับไอ้คลีนใช่มั้ย)

"อืม"

(กูฝากมึงรับน้องกูหน่อยดิวะ)

"น้องมึง?"

(อืม)

"ทำไมไม่มารับเอง?"

(กู.....)

ติ้ง!

หลังจากที่คุยกับปลายสาย ร่างสูงก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เพราะรูปที่ปลายสายส่งมานั้นเขาคุ้นหน้าเธอมากและเหมือนว่าเขาจะรู้จักเธอเหมือนกัน

"คนนี้น้องมึง?"

(อืม)

"หึ! ไม่คิดว่ามึงจะโทรมานะ"

(.......)

"ทำไมถึงเป็นกู?"

(กูไว้ใจมึง)

"หึ! มึงอยู่กับไอ้คลีนสินะ"

(อืม)

ติ้ด!

เขาเดินออกจากผับ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า

"หึ!"