บทที่ 2 อิจฉา

บทที่ 2 อิจฉา

หยางมี่ส่งยิ้มบางให้กับเจียงซีเว่ย หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าถูกสามีประคองไว้อย่างทะนุถนอม แม้ว่าหน้าท้องของนางจะยื่นออกมาเพียงเล็กน้อย แต่บุรุษข้างกายกลับดูแลนางราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า

“ไม่เห็นจำเป็นต้องเดินออกมารับเลย” หยางมี่เอ่ยขึ้นพลางก้าวเข้าไปใกล้คนทั้งสอง

เว่ยเว่ยหัวเราะเบา ๆ “ข้าอยากออกมาพบเจ้าเอง อีกอย่าง ข้าไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดเดินออกมาทักทายสหายไม่ได้เสียหน่อย” นางเอ่ยติดตลก แต่สามีของนางกลับมองด้วยสายตาเป็นห่วง

“เจ้าต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ เว่ยเอ๋อร์” ชายหนุ่มข้างกายกล่าวเตือนเสียงอ่อน ก่อนจะค่อย ๆ พานางเดินเข้าไปในเรือนด้วยกัน

หยางมี่มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่บีบรัดเล็กน้อย นางเคยคิดว่าวันหนึ่งสามีของนางจะประคองนางเช่นนี้ ปกป้องและดูแลนางด้วยความรักมั่นคง แต่นั่นเป็นเพียงภาพฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง

“เจ้าเดินทางมาเหนื่อย ๆ เข้ามานั่งพักก่อนเถิด” เว่ยเว่ยเอ่ยพลางเชื้อเชิญ

หยางมี่พยักหน้า ก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน

บรรยากาศในเรือนของเจียงซีเว่ยอบอุ่น นางมองไปรอบ ๆ พลางอดเปรียบเทียบกับเรือนของตนเองไม่ได้ เรือนของนางช่างเงียบเหงา ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะของสามีภรรยาเหมือนที่นี่

“สบายดีหรือไม่ อาการแพ้ท้องทุเลาลงไหม” หยางมี่กล่าวเสียงนุ่ม หลังจากนั่งลงและจิบชาอุ่น ๆ ที่สาวใช้ยกมา ช่วยคลายความหนาวได้ดี แม้จะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่ก็เป็นท้ายฤดูแล้ว วันนี้นางไม่ได้ใช้รถม้าแต่เดินเท้ามาเพราะอยากมีเวลาคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

เจียงซีเว่ยพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ไม่ค่อยเท่าไร ข้าสบายดีออกจะอึดอัดเสียมากกว่า มีคนเดินประกบข้าแทบจะตลอดเวลา แล้วเจ้าล่ะเป็นเช่นไร หากมีเรื่องใดที่ต้องการให้ข้าช่วย บอกข้าได้เสมอ”

หยางมี่มองสหายสนิทของตน นางรู้ดีว่าเจียงซีเว่ยปรารถนาดีต่อนางเพียงใด แต่บางเรื่องก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ๆ

“ข้าเพียงมาทักทายเจ้าเท่านั้น ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น” นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม เว่ยเว่ยยิ้มตอบแต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ตั้งแต่หยางมี่แต่งงานกับจางกุนเหยา นางก็สบายใจที่ไม่ได้ทำให้นางเอกของนิยายต้นฉบับไม่มีความสุข ในช่วงแรก ๆ แววตาหยางมี่มีแต่ความสุข แต่ในวันนี้กลับเศร้าหมองอย่างน่าประหลาด

“ข้าทำไก่ตุ๋นที่เจ้าบ่นว่าอยากกินมาฝาก”

หยางมี่กล่าวพร้อมกับส่งผ้าห่อหม้อตุ๋นให้เจียงซีเว่ย นางพยายามยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง แม้ว่าหัวใจของนางจะรู้สึกหนักอึ้งก็ตาม

อี้หยางเฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันไปสั่งสาวใช้ทันที

“รีบตั้งสำรับ ฮูหยินจะได้ทานข้าวมื้อนี้อย่างอิ่มหนำ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดเย้าเล็กน้อย เว่ยเอ๋อร์ของเขาแพ้ท้องหนักมาก แม้จะไม่อาเจียนอาหารที่ทานเข้าไป แต่ก็ทานได้น้อย วันนี้นางคงเจริญอาหาร

ไม่นาน อาหารถูกจัดขึ้นบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย หยางมี่นั่งลงร่วมโต๊ะกับทั้งสอง นางจ้องมองเจียงซีเว่ยที่กำลังตั้งครรภ์อย่างสุขสม ขณะที่สามีของนางดูแลภรรยาของตนด้วยความรัก

แม่ทัพหนุ่มไม่แม้แต่จะปล่อยให้ถ้วยของภรรยาตัวเองว่างเปล่า เมื่อเห็นว่าน้ำแกงพร่องลง เขาก็ตักไก่ตุ๋นเติมให้ไม่ขาดสาย

หยางมี่เผลอจ้องมองภาพนั้นด้วยสายตาหม่นหมอง ก่อนจะรู้ตัวและรีบก้มหน้าจัดการกับอาหารตรงหน้าของตนเอง ทว่าความรู้สึกอ้างว้างกลับตีตื้นขึ้นมาในอก

ครั้งหนึ่ง นางก็เคยหวังว่าจะได้รับการดูแลเช่นนี้ แต่ความหวังนั้นกลับกลายเป็นเพียงภาพเลือนรางที่ไม่มีวันเป็นจริง ไม่ปิดบังว่านางอิจฉาเจียงซีเว่ยเหลือเกินที่หลังแต่งงานแล้วก็ตั้งครรภ์ สามีดูแลเอาอกเอาใจเป็นอย่างดีต่างจากนาง

แม้ว่าหยางมี่จะพยายามซ่อนความรู้สึก เจียงซีเว่ยก็ยังคงรับรู้ได้ ทว่าหญิงสาวไม่พูดอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ราวกับอยากให้มื้อนี้ผ่านไปอย่างสงบ

อี้หยางเฉิงเองก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับความเงียบของหยางมี่ เขาตั้งใจรอจนภรรยาของเขาทานอาหารอิ่มเสียก่อน ค่อยปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองคุยกันตามลำพัง เพราะหากเขายังอยู่หยางมี่คงมิเปิดปากระบายสิ่งที่อยู่ในใจ

เขารู้ดีว่าหยางมี่ต้องการพูดอะไรบางอย่าง และเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกของนางดี แต่สำหรับเขาแล้ว ในเวลานี้ คนที่สำคัญที่สุดคือเว่ยเอ๋อร์ของเขา

เมื่อแน่ใจว่าภรรยาอิ่มแล้วจึงกล่าวเสียงเรียบ

“ข้าจะออกไปตรวจตรารอบ ๆ จวน เจ้าสองคนคุยกันเถอะ”

เมื่อบุรุษออกไปแล้ว ความเงียบก็เข้าปกคลุมระหว่างสองสตรี หยางมี่ไล้นิ้วไปตามขอบถ้วยชาอย่างใจลอย เว่ยเว่ยมองเพื่อนสนิทของตนแล้วจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“มี่เอ๋อร์… เจ้าสบายดีจริง ๆ หรือไม่”

หยางมี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง “ข้าสบายดี”

แต่เจียงซีเว่ยรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความจริง นางถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือของหยางมี่ไว้