03 เก็บตุน [1/5]

หนึ่งวันเต็มชายหนุ่มสลบไสลไม่ได้สติ พอฟื้นขึ้นมาก็ยังคงรู้สึกไร้เรี่ยวแรง คงเป็นผลจากการที่เขาใช้พลังจนเกินลิมิต

ตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขานึกถึงเลยก็คือคนที่มีพลังเหมือนกันอย่างดาริณี ก่อนที่เขาจะไปปลูกผัก เขาเห็นเธอทั้งแบกต้นไม้ ผ่าฟืน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

“ฟื้นแล้วหรือ” นึกถึงก็มาพอดี

“พี่รู้สึกยังไงบ้างครับ” เฉินเฟิงเอ่ยถามเสียงพร่า

“??” ดาริณีงุนงงกับคำถาม ควรเป็นเธอไม่ใช่หรือที่ถามเขา “พี่ไม่เป็นอะไร เรานั่นแหละอยู่ ๆ ก็เป็นลม แถมยังมีพลังพฤกษาเพิ่มขึ้นมาอีก”

“น้องดลเล่าให้ฟังเหรอครับ”

“อืม” หญิงสาวพยักหน้า “วิ่งไปตามพี่มา บอกว่าเราเป็นลม แต่ตอนที่พี่ไปถึง สวนผักกลับมีอะไรก็ไม่รู้ขึ้นเต็มไปหมด พอถามน้องดลก็บอกว่าเป็นพลังของพี่ชาย” พร้อมกับเอาหัวเผือกขนาดยักษ์อวดเธอ

“นั่นเป็นพลังของผมเองครับ ผมคิดว่าผมน่าจะใช้พลังมากเกินไป แล้วพี่ล่ะครับ รู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า”

“อย่างนี้นี่เอง” เพราะงั้นเขาถึงได้ถามเธอสินะ “ไม่เลยจ้ะ ตอนพี่รู้สึกเหนื่อยก็นั่งพัก พอดีกับที่น้องดลมาตามนั่นแหละ ลืมเรื่องเหนื่อยไปเลย” แสดงว่าเขาต้องมีสัญญาณเตือนก่อนแล้วแต่ไม่ทันสังเกตเลยวูบไปแบบไม่รู้ตัว หลังจากนี้คงต้องมาศึกษาดูว่าสามารถใช้พลังได้กี่ครั้งต่อวัน

“พี่เองก็ต้องลองหาโอกาสใช้พลังดูนะครับ เผื่อฉุกเฉินจะได้รู้ว่าลิมิตของตัวเองอยู่ตรงไหน” จะได้ไม่วูบเหมือนเขา

“โอเค พี่จะลองดู” ตอนหั่นฟืนเธอกำลังมีความคิดอยากทำห้องใต้ดินไว้เก็บอาหารและบ้านพักของเธอกับลูกชายอยู่พอดี ถือโอกาสนี้ทดสอบตัวเองไปเลยก็แล้วกัน “แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง”

“รู้สึกไม่ค่อยมีแรงเท่าไร แต่ก็ดีกว่าตอนฟื้นมาก” ครั้งแรกที่เขาลืมตาทั้งเวียนหัว ทั้งแน่นหน้าอก และมีอาการไร้เรี่ยวแรงราวกับร่างกายกำลังประท้วงครั้งใหญ่

“ถ้าใช้พลังหมดตอนอยู่ในเมืองมีหวังกลายเป็นอาหารซอมบี้แน่” ดาริณีจินตนาการตัวเองออกไปจัดการซอมบี้แล้วเกิดพลังหมด แค่คิดความกลัวก็แล่นวาบตั้งแต่กระดูกสันหลังไปจนถึงศีรษะแล้ว

“นั่นสิครับ” เฉินเฟิงเห็นด้วย ไม่รู้ว่าเป็นซอมบี้แล้วพลังพิเศษจะยังคงอยู่หรือเปล่า แล้วความสามารถทางกายในตอนที่กลายพันธุ์ล่ะ... แค่คิดก็สยองแล้ว ต้องเป็นซอมบี้ที่รับมือยากแน่

“หิวหรือยัง พี่เตรียมเผือกต้มกับปลากระป๋องไว้ให้”

“ยกเข้ามาเลยครับ ผมหิวมาก” พอเอ่ยถึงของกิน กระเพาะอาหารก็ร้องครวญครางทันที

โครกคราก…

เฉินเฟิงพบว่าตนเองกินอาหารมากกว่าปกติเกือบเท่าตัวหลังฟื้นขึ้นมา พออาหารลงกระเพาะไปได้ไม่นานก็คล้ายกับว่าพละกำลังจะกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

อย่างนี้ก็แย่สิ…

อาหารที่พวกเขามีนั้นจำกัดเป็นอย่างมาก การที่เขาและดารณีมีความต้องการอาหารเพิ่มขึ้น นั่นก็หมายความว่าพวกเขาต้องเก็บตุนอาหารให้มากกว่าเดิม จากที่คำนวณไว้ว่าอาหารกระป๋องน่าจะสามารถอยู่ได้ถึงสิบวัน ก็อาจจะร่นเหลือเพียงไม่กี่วันเท่านั้น

แย่จริง ๆ นั่นแหละ

ถึงชายหนุ่มจะสามารถใช้พลังพฤกษาทำให้ต้นไม้เติบโตได้ แต่ร่างกายของมนุษย์นั้นไม่ได้ถูกสร้างมาให้กินแต่ผักตลอดชีวิต ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาที่ไม่ได้เป็นมังสวิรัติ

แค่นึกถึงเนื้อก็รู้สึกน้ำลายแตกฟองขึ้นมาเลย

ไม่ใช่ว่ากระต่ายเป็นสัตว์กินพืชเหรอ?

ดูเหมือนตัวเขาจะไม่สามารถใช้การอ้างอิงจากกระต่ายทั่วไปได้ เดาว่ามนุษย์ที่ถูกเปลี่ยนรูปลักษณ์ก็ยังคงความต้องการอาหารเหมือนเดิม ไม่ได้เป็นไปตามธรรมชาติของสัตว์ที่ควรเป็น

หากมีโอกาสคงต้องลงไปสำรวจเมืองข้าง ๆ สักครั้ง

ชายหนุ่มนึกพลางกัดเผือกต้มไปหนึ่งคำ อันที่จริงภูเขาลูกนี้ใช้กั้นสองจังหวัดออกจากกัน ฝั่งที่เขาอยู่นั้นเป็นส่วนของเกษตรกรรม และอีกด้านหนึ่งนั้นเป็นย่านที่อยู่อาศัยของกลุ่มแรงงานอุตสาหกรรม เคยมีอยู่หนหนึ่งที่เขามานอนค้างที่นี่แล้วเจอพวกแรงงานต่างด้าวขึ้นเขาจากอีกฝั่งหนึ่ง พวกเขาออกมาหาผักป่าหรือยิงสัตว์ตัวเล็ก ๆ แล้วเกิดหลงป่าเดินขึ้นเขามาเรื่อย ๆ จนเจอจุดที่เขาใช้สร้างบ้าน เฉินเฟิงจึงพาไปส่งที่ตีนเขา

ถ้าหากสถานการณ์ที่เป็นอยู่นี่เหมือนกันทั่วโลก เขาก็ต้องหาทางปิดกั้นหรือไม่ก็ต้องวางกับดักจากอีกฝั่งเอาไว้บ้าง ถ้าพื้นที่อุตสาหกรรมไม่มีใครติดเชื้อสักคนก็ดีสิ

แต่ถ้ามี…

นิคมอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ กินพื้นที่ทั้งอำเภอ…

นั่นมันนรกชัด ๆ