02 พลังแฝง [5/5]

เสียงผ่าไม้ดังสนั่นลั่นเขาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าหญิงสาวได้เริ่มงานของตนเองแล้ว ชายหนุ่มจึงพาเด็กน้อยไปยังด้านหลังที่เป็นแปลงปลูกผัก กลายเป็นว่าพวกเขาสลับบทบาทหน้าที่ในบ้านได้ทันทีหลังเห็นพละกำลังของกันและกัน

“ดีที่บนเขายังพอมีผักป่าให้เราเก็บ ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้แล้วล่ะ ว่าจะกินอยู่กันยังไง” เฉินเฟิงลากพืชผักที่ไปหามากองไว้ตรงลานโล่งที่ถางจนเตียน

“เดี๋ยวน้องดลช่วยพี่โกยดินมากองรวมกันตรงนี้นะครับ” เริ่มจากปลูกหัวมันสำปะหลังให้รอดก่อน จากนั้นก็เป็นเผือกและต้นหอม อย่างหลังนี่เขาน่าจะเป็นคนนำขึ้นมา จำได้ว่าเคยหยิบเมล็ดผักโปรยไว้หวังให้มันขึ้นเองตามธรรมชาติ ดูเหมือนจะเหลือผู้ชนะแค่เพียงชนิดเดียวนั่นก็คือต้นหอม

อย่างนี้จะเรียกผักป่าได้อีกเหรอ?

“ผมไม่ชอบต้นหอมเลยอะ” น้องดลเบะปากเมื่อเห็นพี่ชายกำลังขุดหลุมปลูกต้นอะไรบางอย่างอีกมุมหนึ่ง พอเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็คือต้นหอมที่เด็กชายชอบเขี่ยไว้ข้างจาน

“เวลานี้เลือกกินไม่ได้หรอก อีกหน่อยอาหารกระป๋องในบ้านก็จะหมดลง” ชายหนุ่มพูดสอนทั้งมือยังคงขุดปลูกไปเรื่อยจนเสร็จ

“จะไม่มีรถขายกับข้าวผ่านหน้าบ้านแล้วเหรอครับ”

“ถ้ามีก็ดีสิ”

“แล้วผักพวกนี้จะกินได้เมื่อไหร่เหรอครับ” เด็กชายดลมองดูกองดินที่ด้านในมีต้นมันสำปะหลัง ต้นเผือก และต้นหอมของพี่ชาย

“นั่นสินะ” กว่าจะได้กินคงเป็นเดือน

อยากให้โตเร็ว ๆ กว่านี้จัง

พรึ่บ!

ต้นหอมที่เคยเหี่ยวแห้งเพราะถูกถอนออกมาจากจุดที่มันเกิดพลันชูใบขึ้นจนสุดราวกับกำลังฟื้นคืนชีวิต ตรงลำต้นก็ปรากฏหน่อสีม่วงเข้ม

“หัวหอม!” เฉิงเฟิงดึงต้นหอมที่เพิ่งลงดินไม่ถึงนาทีขึ้นมาดูอย่างไม่เชื่อสายตา ใบด้านบนยังเขียวและส่วนรากก็มีหัวหอมลูกอวบอยู่

“พี่เฟิง ๆ ลองกับเผือกด้วยสิ” เด็กชายดลรู้สึกอัศจรรย์ใจมากและอยากจะเห็นอีกสักครั้ง ชายหนุ่มเองอยากรู้เหมือนกัน รีบพาตัวเองไปยังต้นเผือกที่ถูกถอนมาจากริมน้ำตกทันที ความสูงเดิมของมันเพียงแค่หัวเข่า

เจ้ากระต่ายขาวรวบรวมสมาธิหลับตาลงนึกถึงการกระทำเมื่อไม่กี่นาทีก่อนว่าตนได้ทำอะไรลงไปบ้าง เขาวางมือเอาไว้ที่ใบต้นหอม จากนั้นก็คิดว่าอยากให้มันโตขึ้น

จงโตขึ้น

พรึ่บ!

ต้นเผือกที่เดิมมีความสูงแค่เข่ากลับค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นจนมีขนาดเท่ากับเอวของชายหนุ่มในเวลาไม่กี่วินาที

“สุดยอด!!” เด็กชายดลตะโกนร้องลั่น นี่มัน! นี่มัน!

เวทมนตร์!

ไม่สิ!! พลังพิเศษ!

เขาเองก็มีพลังพิเศษเฉกเช่นเดียวกับดาริณี!!

“พี่เฟิงเหมือนตัวการ์ตูนที่ดลอ่านเลย! ใช้พลังไม้ได้ด้วย!!” เด็กชายร้องบอกด้วยดวงตาเป็นประกาย

“พี่ว่าเหมือนพลังพฤกษามากกว่านะ” ดูครอบคลุมแถมไม่เหมือนพวกตัวละครสายฮีโร่มากนัก

“จริงด้วย พี่ทำให้มันโตนี่นา พลังไม้ต้องควบคุมไม้ใช้โจมตี” เด็กชายพยักหน้าเห็นด้วย เขายังอ่อนหัดนัก

“ควบคุม... โจมตี” นัยน์ตาแดงสว่างวาบ

“พี่เฟิง ๆ ผมขอลองขุดเผือกเลยได้ไหมครับ” ต้นใหญ่ขนาดนี้ ต้องให้หัวเผือกใหญ่มากแน่ ๆ

“อะ อืม ดลขุดเลยครับ” เฉินเฟิงปล่อยให้เด็กชายเป็นคนดึงทึ้งต้นเผือกต้นนั้นด้วยตัวเอง ส่วนเขาก็ไปทดสอบกับต้นมันสำปะหลังต่อ

ต้นมันสำปะหลังที่ถูกตัดเป็นท่อนเสียบดินไว้ก็พลันสูงใหญ่เลยหัวชายหนุ่มไปเกือบเมตร

“อู้หูวว สูงมากเลยพี่” สูงกว่าต้นมันสำปะหลังในไร่ของพ่อเขาอีก

เฉินเฟิงมองฝ่ามือตนเองอย่างเลื่อนลอย พลางนึกถึงเจ้าพวกที่มาบุกบ้าน

คนพวกนั้นมีรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปเหมือนเขาและก็มีพลังทางกายภาพ แต่บางคนก็ดูเหมือนจะไม่มี

ถ้าหากว่าเขาสามารถใช้พลังนี้โจมตีอีกฝ่ายได้ละก็…

แต่... ก่อนหน้านั้นก็ต้องรู้ลิมิตในการใช้ก่อน เขาไม่เชื่อหรอกว่าพลังจะสามารถใช้ได้แบบไม่มีหมดสิ้น คนธรรมดาวิ่งยังเหนื่อย แต่พลังที่ไม่รู้จักนี้ ถ้าไม่ใช้ให้คล่องเขาคงพลาดท่าเข้าสักวัน

คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็ทดสอบกับต้นไม้ใบหญ้ารอบ ๆ อีกหลายครั้งจนทำให้บริเวณนี้เหมือนป่าดงดิบขนาดย่อม มีทั้งต้นไม้สูงหลายคนโอบและพืชตระกูลเฟิร์นที่สูงเลยหัวมนุษย์โดยมีเด็กชายดลตามเก็บผลผลิตที่สามารถนำมาประกอบอาหารได้อย่างขะมักเขม้น

ลองใช้พลังอีกหลายต่อหลายครั้ง และครั้งสุดท้ายเขาใช้กับต้นไม้สักต้นหนึ่งให้เปลี่ยนไป จากเดิมที่ใหญ่ประมาณท่อนขาผู้ชายก็ขยายแผ่กิ่งก้านสาขาไปทั่วอาณาบริเวณ ลำต้นเองก็ต้องให้ผู้ชายกว่าสามถึงสี่คนโอบถึงจะได้รอบ เฉินเฟิงชื่นชมภาพสวยงามไม่รับรู้ได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยที่เริ่มมาเยือนทีละนิด ความตื่นเต้นมากล้นทำให้หัวใจเต้นตึกตักจนลืมสิ่งที่ต้องการจะพิสูจน์ เจ้ากระต่ายมองภาพตระการตานี้ด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ถูก เหมือนกับว่าเขาห่างไกลจากสามัญสำนึกที่เข้าใจมาตลอดชีวิต 25 ปีมากขึ้นทุกที เขายังเรียกตัวเองว่าเป็นมนุษย์ได้อยู่จริง ๆ น่ะหรือ?

“อึก” แต่ยังไม่ทันคิดอะไรอีก ทั้งสมองและร่างกายต่างรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีใครใช้ค้อนทุบศีรษะ ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปตั้งแต่ท้ายทอยมาถึงขมับ และทัศนวิสัยเองก็ถูกบีบให้แคบลงจนกระทั่งมืดสนิท

ตุบ

“พี่เฟิง!!” เด็กชายดลที่มัวแต่สนใจกับหัวเผือกที่ตนขุดขึ้นมาได้หันไปมองพี่ชายที่ล้มไปกับพื้น กรอบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อราวกับเพิ่งไปออกกำลังกายหนักมา พยายามปลุกก็แล้ว ตะโกนเรียกก็แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา

“พี่เฟิงเป็นลมครับแม่!”