34

แม้หลี่ซินจะป่วยแต่หยางอ๋องจะให้นางไปงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของฟูเหิงครบรอบหกสิบปีของเขา หยางอ๋องบังคับให้นางแต่งหน้าอย่างงดงามเพื่อปกปิดใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง อีกทั้งให้นางสวมชุดที่ทำจากผ้าต่วนชั้นดี ที่ชิงไทเฮามอบให้เขา 

หยางอ๋องมองนางในชุดสีชมพูลายหงส์เหินฟ้า ปักด้วยดิ้นทองทั้งผืน เยี่ยงนี้หน่อยถึงจะสมเป็นชายาเอกหยางอ๋อง นับแต่นางฟื้นมา เขาก็มิได้เห็นนางสวมผ้าสีฉูดฉาดอีกเลย วันนี้นางแต่งกายไปจวนนายอำเภอนับว่ามีสีสันไม่น้อย

อีกทั้งม้วนผมเป็นทรงสตรีที่ออกเรือนยิ่งทำให้นางงดงามมากกว่าเดิม ปิ่นหงส์คาบมุกห้าเม็ดห้อยพู่ระย้าลงมาเสียงกระทบกันกรุงกริ่ง ช่างเหมาะสมกับคนงามของเขาเสียจริง

"มองอันใด" หลี่ซินใบหน้าบึ้งใส่หยางอ๋อง ช่วงนี้นางรู้สึกอ่อนเพลียมาก อยากจะนอนให้มาก แต่หยางอ๋องลากตัวนางมาจวนนายอำเภอเพื่อเป็นไม้กันหมาจากฟูเหยาแน่ ๆ 

"มองคนงามของข้า" มุมปากหนายิ้มให้นางด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม

คนบ้า !!!

ในใจของหลี่ซินทั้งรักทั้งเกลียดหยางอ๋อง ประการแรก เขาคือคนทำให้ร่างกายนี้อ่อนแอ ประการที่สอง หยางอ๋องรับปากกับนางว่าจะไม่ล่วงเกินนาง ทำให้นางเห็นเขาเป็นคนมีมโนธรรมอยู่บ้าง

อีกทั้งหยางอ๋องรับปากเสร็จจากเรื่องนายอำเภอ เขาจะพานางไปหาหมอเทวดา ในเมื่อยาแผนปัจจุบันใช้ไม่ได้ผล ลองยาของหมอเทวดาแล้วกัน

"เข้าไปในงาน เจ้าอย่าห่างจากข้าเป็นอันขาด"

"ข้ารับปาก"

เมื่อถึงจวนนายอำเภอฟูเหิง หยางอ๋องอุ้มคนงามลงจากรถม้าแล้วเดินเข้าไปในงาน ทุกคนต่างมองชายาเอกหยางอ๋องที่เล่าลือว่านางคือคนช่วยชาวเมืองจินจนหายจากไข้ป่า 

ข้ารับใช้พาทั้งสองไปที่ห้องโถงจัดงานเลี้ยง ห้องโถงนั้นมิได้แบ่งแยกชายหญิง แต่ให้นั่งรวมกัน กับสามีภรรยา ส่วนมากที่นายอำเภอชวนมาเป็นพ่อค้าพาณิชย์เสียมากกว่า

นายอำเภอฟูเหิงรูปร่างอ้วน ไขมันพอกที่คางเป็นชั้น ๆ อย่างน่าเกลียดราวกับหมูตอนเสียมากกว่าในเรื่องพระถังซัมจั๋ง ช่างเหมือนจริง ๆ 

"คำนับท่านอ๋องกับพระชายา เชิญพวกท่านตามสบาย" 

"ของขวัญ ข้าให้คนนำมาแล้ว" อาหวังรีบส่งให้ข้ารับใช้นายอำเภอทันที

"ขอบคุณท่านอ๋อง หนานอ๋องเล่า" สายตานายอำเภอมองหาหนานอ๋อง 

"หนานอ๋องป่วยหนักมามิได้"

"ขอรับ เชิญตามสบาย" ท่าทางของนายอำเภอช่างเป็นมิตร แต่ทว่าภายในใจดั่งอสรพิษร้าย 

หลี่ซินนั่งข้างหยางอ๋อง นางรับรู้สายตาของใครคนหนึ่งมองนางด้วยความไม่พอใจ นั่นก็คือฟูเหยานั่นเอง นางนั่งฝั่งตรงข้าม 

วันนี้งานวันครบรอบวันเกิดครบหกสิบปีของบิดา ฟูเหยาจึงแต่งกายงดงามเป็นพิเศษ นางสวมอาภรณ์สีแดงลายวิหคชมจันทร์ปักด้วยดิ้นทองทั้งชุด อีกทั้งสวมปิ่นมุกเช่นกัน นางแต่งกายงดงามเช่นนี้ เพื่อให้หยางอ๋องเห็นนางอยู่ในสายตาบ้าง 

แต่หยางอ๋องกลับไม่มองนางเลยด้วยซ้ำ เพราะนังสารเลวหลี่ซินคนเดียว ถ้าไม่มีนางแพศยาบางที หยางอ๋องอาจจะให้โอกาสนางบ้าง เหตุใดมันถึงไม่โดนคนของบิดาขายไปเสีย รอดมาทำไมเล่า

ยิ่งคิดใบหน้างามก็ขุ่นมัวหมองอย่างไม่น่าดู มืองามกระดกเหล้าเข้าปาก อย่างไรเสียคืนนี้หยางอ๋องต้องเป็นของนาง

"ท่านทำให้นางหลงเสียแล้ว" หลี่ซินเอ่ยขึ้น ท่ามกลางนางรำร่ายรำอย่างงดงาม

"ข้าไม่สนใจนาง ประเดี๋ยวเจ้าทำตัวขอกลับก่อน คืนนี้ข้าจะจัดการนายอำเภอให้ได้"

"ข้ารู้แล้ว" 

งานเลี้ยงยังดำเนินต่อไปอย่างเรื่อย ๆ แขกเหรื่อต่างอวยพรให้นายอำเภอฟูเหิงอายุยืน หลี่ซินได้ยินเข้า ในใจคิดว่า คงจะอายุสั้นเร็ว ๆ นี้ล่ะ

จู่ ๆ หยางอ๋องก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา หรือว่านายอำเภอฟูเหิงจะรู้ตัว ก็เลยจะชิงลงมือสังหารเขาก่อนจากนั้นความโกลาหลก็เข้ามา เพราะมีชายชุดดำนับสิบยิ่งธนูเข้ามาในงานเลี้ยง

ผู้คนต่างวิ่งหนี ส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัว หยางอ๋องไม่คิดว่า นายอำเภอจะทำเช่นนี้ มันไหวตัวทัน 

เขาโอบหลี่ซินไว้ พานางวิ่งไปอีกทางหนึ่ง องครักษ์เงาอย่าง อี้ชาง อี้โจ อาจู ต่างปรากฏตัวช่วยเหลือเจ้านายทั้งสอง 

หยางอ๋องยิงพลุขึ้นฟ้าส่งสัญญาณให้หนานอ๋อง รีบปรากฏตัวก่อนเวลาที่นัดหมาย ยามนี้จวนในอำเภอเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

ผู้คนต่างพากันหนีตายอย่างอลหม่าน เสียงกระบี่ต่อสู้กันดังขึ้น กลิ่นคาวเลือดทั่วจวน

"ตามจับนายอำเภอให้ได้" หยางอ๋องบอกกับเหล่าทหารม้าที่มาถึง 

"ท่านพ่อ ปล่อยข้า ข้าจะไปหาหยางอ๋อง" ฟูเหยานางไม่รู้ว่าบิดาคิดจะหนี นางให้สาวใช้ใส่ยาปลุกกำหนัดในสุราแล้ว 

"เจ้าบ้าไปแล้วรึ ยามนี้ เจ้าและข้าต้องรีบหนี มิเช่นนั้นพวกเราจะโดนเสียบหัวประจาน เพราะหยางอ๋องรู้ความจริงแล้วว่าพวกเราคือคนวางยาไข้พิษชาวบ้าน อีกทั้งร่วมมือกับพ่อค้าต่างแคว้น เรื่องนี้กว่าข้าจะสืบได้หมดเบี้ยไปเยอะ เร็วเข้าขึ้นรถม้า"

"ท่านพ่อ พวกเราจะไปไหน ข้ากลัว" ฟูเหยาโดนบิดาลากขึ้นรถม้า นางเกิดมาอย่างสุขสบาย นางกลัวความลำบากยิ่งนัก

รถม้ามุ่งหน้าไปทางประตูเมือง นายอำเภอฟูเหิงเป็นคนฉลาด หลายวันมานี้เขาเกือบจะเชื่อแล้วเชียว ว่าคนพวกนั้นตายหมด ที่แท้เป็นแผนการหยางอ๋องล่อให้เขาตายใจ วันเกิดครั้ง ฟูเหิงทบทวนดีแล้วต้องหนีไปจากเมืองจิน เพื่อไปอาศัยใบบุญแคว้นฉู่ อีกทั้งยามนี่ฝูอ๋องต้องสละเขาทิ้ง เพราะเขาทำงานให้ฝูอ๋องไม่สำเร็จ

อยู่ก็ตาย ไม่อยู่ก็ตาย หากเขาเป็นอันใด ใครจะดูแลบุตรสาวที่น่ารักของเขาอย่างฟูเหยาเล่า ถ้าเขาไม่โลภมากเชื่อฝูอ๋องจุดจบนายอำเภอเยี่ยงเขาจะต้องหนีจากบ้านเมืองตัวเองทำไม

"ท่านพ่อ ข้ากลัว" ฟูเหยากลัวจนร้องไห้ไม่หยุด 

"มือสังหารพวกนั้น จะต้องถ่วงเวลาไว้" เขาจ้างพวกนั้นมาไม่ต่ำกว่าร้อยตำลึง สำนักมือปราบของแคว้นฉู่ ค่างวดย่อมแพงธรรมดา ทำงานข้ามดินแดน