44

ชิงไทเฮาร้อนพระทัยยิ่งนัก หลังจากที่พระนางมอบหนังสือหย่าให้หลี่ซิน พระนางก็นั่งไม่ติดเอาเสียเลย ให้เกากงกงออกมาเดินเล่นในอุทยานหลวง แต่ต้องพบว่า หยางอ๋องนั่งในศาลากับองค์หญิงเทียนหนิง แม้ว่าพระนางไม่คัดค้านที่หยางอ๋องแต่งกับเทียนหนิงเพราะบ้านเมือง 

แต่พระนางก็ไม่ได้อยากให้หยางอ๋องหย่ากับหลี่ซินด้วยเช่นกัน

"หยางอ๋อง" พระนางสาวเท้าไปที่ศาลา เทียนหนิงที่นั่งบนเก้าอี้ลุกขึ้นมาถวายพระพร

"ท่านย่า" หยางอ๋องไม่คิดว่าพระนางจะมาเดินเล่นอุทยานในยามนี้

"เจ้ารู้รึไม่ วันนี้หลี่ซินมาพบเรา นำป้ายทองคำเข้ามา อีกทั้งนางขอให้เราเขียนหนังสือหย่าแทนเจ้า เพราะเราเคยให้สัจวาจากับนาง ว่า หากมีป้ายทองคำ เจ้าจะขออันใดก็ได้หนึ่งเรื่อง เราจำใจเขียนหนังสือหย่าแทนเจ้า"

ใบหน้าหยางอ๋องนิ่งเรียบ แต่คนดีใจเนื้อเต้นเห็นจะเป็นเพียงเทียนหนิง ในที่สุดนางก็ไม่ต้องคิดหาทางกำจัดหลี่ซิน 

"เจ้ายังเฉยอีกรึ เหตุใดเจ้าไม่ไปตามนาง" ชิงไทเฮาตรัสขึ้นมาอย่างกริ้วมาก โดยลืมเลยว่าเทียนหนิงยืนหัวโด่ในศาลา

"หลานทราบแล้ว ในเมื่อ นางอยากจะหย่าก็ปล่อยนางไป อีกไม่กี่วันหลานจะแต่งงานกับเทียนหนิง จะไปสนใจนางทำไมเล่า"

เทียนหนิงได้ยินกระนั้นใบหน้าของนางยิ้มระรื่น ชิงไทเฮาถึงกับใบ้กิน

"เจ้า..." พระนางสะบัดอาภรณ์เดินออกจากศาลาไป

"พระนางเดินระวังด้วย" เกากงกงเดินตามหลังอย่างเร่งรีบ

ภายในศาลาเหลือเพียงเทียนหนิงกับหยางอ๋อง ใบหน้าที่หยางอ๋องยิ้มให้เทียนหนิง ในใจเจ็บปวดยิ่งนัก

"ท่านอ๋อง วันนี้ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ อยู่เป็นเพื่อนข้ามาทั้งวันแล้ว" เทียนหนิงเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ แล้วนางขอตัวกลับตำหนักด้านใน มีข้ารับใช้เดินรั้งท้ายสี่คน พอนางเดินเข้าตำหนักไปแล้ว

หยางอ๋องถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก กระนั้นเขารีบกลับจวนทันที

พอถึงจวนอ๋อง ได้ยินว่าหลี่ซินย้ายของออกไปจากจวนหมดแล้ว อีกทั้งสองแฝดในยามนี้ ไม่ยอมกินข้าวเย็น 

ทำให้เขาต้องมุ่งหน้ามาที่เรือนสองแฝดอย่างร้อนใจ พอมาถึงได้ยินเสียงร่ำไห้ของเด็กทั้งสอง

"ข้าไม่กิน ข้าจะให้ท่านแม่มาป้อน" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยเอ่ยพร้อมกัน

"นางทิ้งพวกเจ้าไปแล้ว จะอาวรณ์นางทำไมเล่า" หยางอ๋องมองบุตรชาย บุตรสาวที่น่าชังของเขา เหตุใดเสด็จพ่อต้องให้เขาทำงานใหญ่ด้วย งานเยี่ยงนี้เขาไม่สามารถบอกคนใกล้ตัวได้ 

"ข้าเกลียดท่านพ่อ" เสี่ยวเปาพูดขึ้น วิ่งไปที่เตียง เสี่ยวเปยเช่นกัน สองแฝดไม่อยากเห็นหน้าบิดาที่ทำร้ายมารดา

หยางอ๋องสั่งให้แม่นมจางดูแลพวกเขาให้ดี และย่างกรายออกไป

มาที่ห้องหนังสือสั่งให้อี้ชางไปตามหนานอ๋องมาพบ เพียงไม่นานหนานอ๋องก็รีบมาพบหยางอ๋อง

"พี่สี่ เหตุใดต้องเรียกข้ามายามนี้" หยางอ๋องรินสุราไว้รอหนานอ๋อง

"ร่ำสุราเป็นเพื่อนข้า" 

"ท่านไม่ดีใจรึจะได้เป็นเจ้าบ่าว"

"ดีใจกับผีสิ เจ้าอย่าลืมสิ่งที่เสด็จพ่อรับสั่งสิ คนของเราต้องเตรียมให้พร้อม อีกทั้งวันนั้นตัวเจ้าเองก็มีความสำคัญด้วย"

"ข้ารู้แล้ว"

สองพี่น้องต่างเข้าใจในแผนการของพระบิดา เนื่องจากหยางอ๋องมิอยากให้ข่าวรั่วไหล เขาจึงมิได้บอกเรื่องนี้แก่นาง เขาต้องการบอกนางภายหลัง ในใจของเขาเสียใจไม่ต่างจากนางเช่นกัน

ยามค่ำคืนนั้นหลี่ซินพักในเรือนเดิมของนางที่จวนหลี่ บิดามารดาต่างต้อนรับนาง เมื่อพวกเขารู้ความจริง ต่างด่าทอหยางอ๋องไม่เหลือชิ้นดี ยามนี้อากาศเย็นมากหลี่ซินยังไม่นอน

นางนั่งผิงเตาไฟในเรือน อีกทั้งดื่มน้ำชาอุ่น ๆ อีอีกลับเรือนคนใช้ไปแล้ว หลี่ซินต้องการที่จะอยู่คนเดียวเงียบ ๆ 

วันนี้นางไอเป็นเลือดเกรงว่านาง ร่างกายนี้คงจะอยู่ได้ไม่นาน อีกทั้งตัวยาในโลกปัจจุบันมิอาจรักษาได้ เพียงแค่ประคองไม่ให้ตายเร็วเท่านั้น 

ยิ่งมีเรื่องกระทบจิตใจยิ่งไอรุนแรง ถ้านางตายไปจากโลกใบนี้ เทียนหนิงจะดีต่อสองแฝดรึไม่ เหตุใดต้องเป็นห่วงลูกคนอื่นด้วยเล่า

"เจ้ายังไม่นอนรึ" ดวงตางามมองผู้มาเยือนยามวิกาล เจ้าอ๋องป่าเถื่อน 

"ท่านอ๋อง ท่านมาแล้วรึ" หลี่ซินล้วงหนังสือหย่าออกมาจากสาบเสื้อให้เขาดู

"นี่คือลายพระหัตถ์ชิงไทเฮา เขียนหย่าแทนท่านเรียบร้อยแล้ว นับแต่นี้ไป เราทั้งสองมิอาจเกี่ยวข้องกันอีก"

หยางอ๋องรับจากมือนาง อ่านทุกตัวอักษร เพียงพริบตาเดียว กระดาษแผ่นนั้นกลายเป็นเถ้าธุลีดินไปแล้ว

"ท่าน..." หลี่ซินถึงกับพูดไม่ออก 

"ไม่มีหนังสือหย่า เจ้าก็คือชายาของข้าเหมือนเดิม"

นางสะบัดมือใส่หน้าหยางอ๋องเต็มแรง แต่ชายหนุ่มไม่มีความเจ็บแม้แต่น้อย

"ท่านกำลังจะแต่งงานกับองค์หญิง เหตุใดถึงต่ำช้าเพียงนี้ ข้าหลีกทางให้ท่าน แต่ยังกัดไม่ปล่อยอีกรึ"

ดวงตาดอกท้อมองคนงามหายใจอย่างเหนื่อยหอบ 

"ข้ารักเจ้า"

"รักรึ ท่านไม่เคยรักข้าด้วยซ้ำ ถ้าท่านรักข้า เหตุใดต้องวางยาข้าแต่แรกเล่า ข้ามิอาจใช้ชีวิตกับท่านได้หรอกนะ จะอยู่ถึงปีหน้าไหมก็มิอาจรู้ได้ ดีแล้วล่ะที่ท่านแต่งกับองค์หญิง"

"หลี่ซิน ข้าขอโทษ"

"เก็บคำขอโทษของท่านไว้เถอะ ไม่มีประโยชน์ ไสหัวไปจากเรือนของข้า"

หยางอ๋องไม่สนใจคำด่าของนาง เขาประชิดตัวนางเข้ามากอดแล้วจุมพิตอย่างเร่าร้อน

นางกัดลิ้นของเขา หยางอ๋องถึงขนาดถอนจุมพิต ปากนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด แต่คนหน้าด้านอย่างเขาไปไม่ยอมแพ้

จุมพิตอีกครั้งจนนางแทบจะขาดใจตาย อาภรณ์หล่นลงพื้น...