46

          หยางอ๋องควบอาชามุ่งมาทางจวนราชครู ในเมื่อเขาตีข้าศึกชนะแล้ว เขาต้องกลับมารับตัวชายารักกลับจวน แต่ทว่าเมื่อมาถึงกับพบว่า จวนราชครูประดับด้วยผ้าสีขาว

"ผู้ใดเป็นอันใด" ทันทีที่ลงจากหลังม้า เขาถามข้ารับใช้หน้าจวนทันที

"คุณหนูใหญ่สิ้นแล้วขอรับ" เหมือนอัสนีสันนิบาตฟาดลงมากลางใจหยางอ๋อง 

"ไม่จริงข้าไม่เชื่อ" หยางอ๋องก้าวเข้าไปเพียงสามก้าว แต่ข้ารับใช้นับสิบคนขวางเขาไว้ ไม่ให้เข้าไป

"หลีกไป ข้าจะไปหานาง"

"ท่านอ๋อง นายท่านสั่งไว้ว่า หากท่านอ๋องมาที่จวน ห้ามให้เข้าไปด้านในเป็นอันขาด"

ดียิ่งนัก หลี่เจิ้งคิดอยากเป็นปรปักษ์กับเขาอย่างนั้นรึ

ข้ารับใช้จวนหลี่นับสิบนาย กระเด็นไปคนละทิศละทางด้วยฝีมือหยางอ๋อง

"ข้าคงเข้าไปได้แล้วสินะ"

หยางอ๋องย่างกรายเข้ามาในจวนหลี่ เห็นแต่เพียงผ้าสีขาวประดับไว้ทุกมุม เขามองเห็นศาลาแล้ว ด้านในมีโลงไม้ตั้งอยู่ อีกทั้งมีดอกไม้วางข้างโลงศพอย่างมากมาย

"ท่านอ๋อง ท่านคิดจะทำอันใด" หลี่เจิ้งเดินถือไม้เท้ามาหาอดีตลูกเขยเต่าทองคำ 

เขาอุตส่าห์คิดว่า หยางอ๋องจะดูแลหลี่ซินดี นี่ถ้าไม่ได้ยินจากปากอีอี หลี่เจิ้งไม่คิดว่าร่างกายบุตรสาวอ่อนแอเกิดจากหยางอ๋องทำร้ายนาง

สารเลวยิ่งนัก

"ข้าจะนำศพนางกลับไปจวนของข้า"

"นางหย่ากับท่านแล้ว ท่านไปปล่อยนางเถอะ คนแก่อย่างข้าขอร้องท่าน" หลี่เจิ้งตั้งใจจัดงานศพให้บุตรสาวเอง นางจะต้องเข้าไปในศาลบรรพชนตระกูลหลี่

"ราชครูหลี่ นางตายต้องกลายเป็นผีตระกูลฉู่ ของราชวงศ์ ข้าขอตัว" หยางอ๋องเปิดฝาโลง มองหลี่ซินในชุดสีแดง ดวงหน้ายิ้มแย้ม เขาอุ้มนางขึ้นมา

"ท่านอ๋อง ปล่อยนาง" หลี่เจิ้งเสียงดัง หลี่ฮูหยินเดินออกมาพอดี ห้ามสามีไว้ นางมองออกว่าหยางอ๋องรักหลี่ซินมาก

"ท่านพี่พอเถอะ" หยางอ๋องอุ้มหลี่ซินทั้งน้ำตา ในใจก่นด่าตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้นางจากไป

ย่าห์!!!

ร่างงามไร้ลมหายใจนั่งบนหลังม้า หยางอ๋องโอบกอดอย่างทะนุถนอม เขาควบม้าพานางกลับมาที่จวนอ๋อง

อุ้มนางเข้ามาในเรือน ตอนนี้เขาต้องการโรงน้ำแข็ง แช่ศพนางไว้

"อาหวังเจ้ารีบไปกราบทูลเสด็จพ่อ ว่าข้าต้องการใช้โรงน้ำแข็งพันปี"

"ข้าน้อยจะรีบไปขอรับ" อาหวังหายตัวไปทางหน้าต่าง มีเพียงโรงน้ำแข็งเท่านั้นที่จะรักษาศพนางไว้ได้

 เรื่องแคว้นฉินคงต้องให้หนานอ๋องจัดการ เพราะเขาจะออกเดินทางตามหาหมอเทวดา

มือหนาใหญ่กุมมืองามไว้ อีกทั้งจุมพิตที่หน้าผากที่ไร้เลือดฝาด

ยามนี้นางตายแล้ว เขาปวดใจมาก ภาพความทรงจำทุกอย่างที่เขาทำไม่ดีกับนาง มันผุดขึ้นมาทุกฉากทุกตอน

"อาซิน ข้าขอโทษ"

"ท่านแม่ ท่านแม่" สองแฝดเมื่อรู้ข่าวมารดากลับมาที่จวนเพียงมีแต่ร่างไร้วิญญาณ พวกเขารีบมาหามารดา พบเพียงบิดากอดมารดาไว้

"เพราะท่าน ท่านแม่ ถึงต้องจากพวกข้าไป" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปย กอดแม่นมจางไว้

"หากท่านแม่ของข้าไม่ตื่นขึ้นมา พวกข้าจะไม่พูดกับท่านไปชั่วชีวิต" เสี่ยวเปาเอ่ยขึ้น เด็กทั้งสองสั่งให้แม่นมจางพาพวกเขากลับเรือน เพราะไม่อยากเห็นหน้าบิดา ที่ทำร้ายมารดาเช่นนี้

หยางอ๋องยังคงกอดร่างไร้วิญญาณไม่ยอมปล่อย เขาจะต้องออกเดินทางในวันพรุ่ง เพื่อตามหาหมอเทวดา เขามิอาจให้ร่างกายของนางเปื่อยเน่าได้

"ข้าจะดึงเจ้าลงมาจากนรกเองหลี่ซิน"

หยางอ๋องย้ายร่างหลี่ซินเข้ามาในโรงน้ำแข็งขนาดใหญ่ เขาไม่มีทางให้นางตายเป็นอันขาด

หนานอ๋องมองหยางอ๋อง พี่สี่ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครมาก่อน แต่ต้องมาเสียน้ำตาให้แก่หลี่ซิน

"พี่สี่การออกเดินทางครั้งนี้ เต็มไปด้วยอันตราย ขอให้ท่านระวังตัวไว้ด้วย ส่วนเรื่องรัชทายาทฉินนั้น ข้าจะส่งคนไปเจรจา หากพวกเขาอยากได้ องค์หญิงองค์ชายคืนไป ก็ต้องยอมเสียส่วนหนึ่งให้เราชาวแคว้นชิง เรื่องนี้ปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเอง ข้าขอให้ท่านรีบพานางไปรักษาเถอะ การเดินทางครั้งนี้ ไม่รู้เมื่อใดจะเจอหมอเทวดา"

"ทางนี้ ข้าฝากเจ้าด้วย"

คืนนั้นหยางอ๋องนอนข้าง ๆ โลงเย็น ในใจยังคิดถึงหลี่ซินไม่หาย 

วันถัดมาขบวนรถม้าของหยางอ๋องมุ่งออกไปสู่นอกเมือง ภายในรถม้ามีโลงน้ำแข็งตั้งอยู่ หยางอ๋องกอดโลงน้ำแข็งไม่ปล่อย 

ไม่ว่าหมอเทวดาผู้นั้นจะอยู่ไกลสุดล่าใต้หล้า เขาต้องตามหาจนเจอ 

รถม้าเคลื่อนตัวไปทางตอนใต้ ใช้เวลาอยู่หลายวันต้องผ่านหมู่บ้านในหุบเขาเสียก่อน การตามหาหมอเทวดานั้นมิใช่เรื่องง่าย

"ท่านอ๋องถึงหมู่บ้านในหุบเขาแล้วขอรับ" อาหวังรายงานเจ้านาย

หมู่บ้านในหุบเขา แห่งนี้เป็นที่ลับตาคนที่สุด ผู้ใดที่พบหมู่บ้านนี้ ถือว่าเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ หยางอ๋องลงจากรถม้า เกรงว่าที่แห่งนี้ น่าจะเป็นที่พำนักของหมอเทวดา เพราะบรรยากาศที่แห่งนี้ เต็มไปด้วยธรรมชาติล้อมรอบ

"พวกท่านเข้ามาได้อย่างไร" ดรุณีน้อยใบหน้างดงามในชุดอาภรณ์หยาบกระด้าง นางถึกเปียทั้งสองข้างปล่อยยาวลงมา

ดวงตากลมโตจ้องหยางอ๋องอย่างไม่กะพริบตา บุรุษผู้นี้ หล่อเหลายิ่งนัก 

"ไร้มารยาทกล้าจ้องหยางอ๋อง" อาหวังเอ่ยขึ้นตะคอกใส่หน้าดรุณีน้อยจนนางตกใจถอยหลังไปสามก้าว

"พวกท่านมาทางไหนกลับไปเลยนะ" นางไม่ยอมให้คนเยี่ยงนี้เข้าไปในหมู่บ้านเป็นอันขาด