47

          "เกิดอันใดขึ้น" น้ำเสียงนี้ดังขึ้นพร้อมกับ ชายแก่ที่เดินผ่านหมอกน้ำค้างมา หยางอ๋องจำเขาได้ เขาคือหมอเทวดา ที่พบกันในครั้งก่อนที่เมืองจิน  จากนั้นเขาขอยาบรรเทาพิษให้แก่นาง แต่ทว่ายามนี้ ยาชนิดนั้นหมดแล้ว อีกทั้งนางก็ตายแล้ว

"ท่านตา พวกเขาจะเข้าไปหมู่บ้านของเรา" หลันฮวาเอ่ยขึ้น 

"คำนับท่านหมอเทวดา" หยางอ๋องประสานมือคำนับหมอเทวดา

หมอเทวดาหลันเซียวมองหน้าหยางอ๋อง หลายเดือนก่อนเขาไปท่องเที่ยวเมืองจิน เขาจำหยางอ๋องได้ 

"ท่านอ๋อง เดินทางมาเสียไกล เข้าไปในหมู่บ้านของข้าเถอะ"

"ท่านตาเหตุใด ชวนคนพวกนี้ เขาหมู่บ้านเล่า"

"เงียบปาก" หมอเทวดาหลันเซียวเอ็ดหลานสาว รถม้าผ่านไปในหมอกหนาทึบ เมื่อผ่านเข้ามาพบว่า หมู่บ้านนี้มีน้ำตกกลางหมู่บ้าน ช่างงดงามยิ่งนัก

หยางอ๋องไม่รอช้า เขารีบเล่าเรื่องหลี่ซินให้ท่านหมอเทวดาหลันฟัง

ท่านหมอมองโลงน้ำแข็งตั้งตรงหน้า ใบหน้าสตรีนางนั้นราวกับคนนอนหลับสนิท

"ท่านอ๋อง ข้าเป็นหมอเทวดาช่วยคน แต่ทว่าก็มีข้อแลกเปลี่ยน"

"ท่านว่ามาเถอะ" ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขอันใด เขายอมทั้งนั้น ขอเพียงหลี่ซินฟื้นขึ้นมา 

"ท่านจะต้องรับหลันฮวาเป็นเมียอีกคน" หยางอ๋องมองไปที่ดรุณีน้อยคนนั้น เขามิอาจผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับหลี่ซินได้

"ข้าขออภัย ที่มิอาจรับนางไว้ได้ เพราะข้าได้ให้คำสัญญากับชายาของข้าไว้แล้ว"

หมอเทวดาหลันมองเห็นความรักที่หยางอ๋องมีให้ชายาอย่างมาก

"ดี ท่านช่างหนักแน่นเรื่องความรักยิ่งนัก ในเมื่อข้อเสนอข้อแรกไม่รับ มีข้อที่สอง ท่ายอมแลกดวงตาข้างหนึ่งกับข้ารึไม่ ถ้าท่านยอม ข้าจะรักษานาง"

"ย่อมได้" หยางอ๋องตอบตกลงอย่างไม่ไตร่ตรองเลยแม้แต่น้อย 

"ดี ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำการรักษานาง แต่มิอาจรับปากได้ ว่านางจะฟื้นขึ้นมายามไหน กี่วัน กี่เดือน กี่ปี"

แม้แต่หมอเทวดาหลันเซียวเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่า หลี่ซินจะฟื้นขึ้นมายามไหน เพราะพิษที่นางได้รับเป็นระยะเวลาหลายเดือนก่อน มันแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย แม้จะให้ยาต้านพิษไปแล้วก่อนหน้านี้

ภายใต้เตียงนอนก็ยังมีน้ำแข็งพันปี เป็นตัวช่วยให้ศพมีสภาพคงที่ โชคดีที่หมู่บ้านแห่งนี้ มีแต่ความเหน็บหนาว ไม่ค่อยมีแสงแดดผ่านเข้ามา

หยางอ๋องถูกควักดวงตาไปข้างหนึ่ง ยามนี้เขาเป็นบุรุษที่ตาบอดแล้ว จำต้องสวมหน้ากากปีกผีเสื้อไว้

มือหนาใหญ่ป้อนยาลูกกลอนที่ท่านหมอเทวดามอบให้ ผ่านไปห้าวันแล้ว นางยังไม่ฟื้น เขาจะรอนางกลับมา แม้เวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม

หลันฮวานำอาหารเย็นไปให้หยางอ๋องที่เรือนไม้ทุกวัน นางชอบหยางอ๋องตั้งแต่แรกเจอ แต่หยางอ๋องมิได้ชอบนาง กระนั้นหลันฮวาไม่มีทางยอมแพ้ วันนี้นางมอบปิ่นโตไม้ให้หยางอ๋อง

อาหวังรับมาเหมือนเดิม แม้หยางอ๋องจะตาบอดข้างหนึ่ง แต่นางก็ยังชอบ 

"อาหวัง เจ้ากินเถอะ ของที่นางส่งมา เจ้าเอาไปกินให้หมด" 

หยางอ๋องเดินกับเข้าไปในเรือน มองเตียงน้ำแข็ง ที่มีไอความเย็นขึ้นมา ใบหน้างามยังคงหลับใหลเหมือนเดิม

"ข้ารอเจ้าทุกวัน ผ่านไปสามเดือนแล้ว เหตุใดเจ้ายังไม่ฟื้นเล่า" มือหนาใหญ่กุมมืองามไว้

บนสวรรค์ยามนี้ หลี่ซินยังอยู่คงกินหม้อไฟกับเหล่าเซียนอย่างมีความสุข นางมาที่แห่งนี้ได้สามเดือนแล้ว 

"หลี่ซิน เจ้าไม่กลับไปในโลกของเจ้ารึ" เทพธิดาแห่งวงล้อโชคชะตาถามนาง

"ข้ายังไม่อยากกลับ ไม่รู้จะกลับไป ทำไม" 

"เจ้าไม่รักหยางอ๋องรึ เขายอมเสียดวงตาข้างหนึ่ง ข้าจะให้เจ้าดูนี่" 

ภาพก็ฉายขึ้นมาต่อหน้าหลี่ซิน เป็นภาพหยางอ๋องโดนควักลูกตา ยอมให้หมอเทวดารักษานางที่นอนหลับใหล ภาพตัดมาที่หยางอ๋องป้อนยานางทุกวัน อีกทั้งยังพร่ำบอกรักนางตลอด

"ข้า..."

"เจ้ามีความสุขรึไม่ เจ้าอยู่บนสวรรค์ ทุกวันข้าเห็นเจ้านั่งซึมตลอด เจ้ารักหยางอ๋อง แต่เจ้าก็ชังเขา เรื่องที่เขาโกหกเจ้า"

เทพธิดาแห่งวงล้อโชคชะตาพูดถูก นางรังเกียจเขานั่นล่ะ

"หลี่ซินเจ้ากับหยางอ๋อง ยังมีอีกภพหนึ่ง ที่เจ้าทำร้ายเขา"

ภาพก็ฉายขึ้นมาอีกครั้ง

ในยุคสองพันปี หลี่ซินเป็นสาวที่งดงาม เป็นคนเจ้าชู้ นางหลอกฉู่อวี้หรือหยางอ๋อง นางคบผู้ชายไม่ซ้ำหน้า แต่ฉู่อวี้รู้ก็ยังรักนาง แม้ทั้งสองจะมีลูกฝาแฝดชายหญิงด้วยกัน แต่หลี่ซินก็ไม่หยุดความเจ้าชู้ นางให้ฉู่อวี้เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ส่วนตัวนางออกไปทำงานกลับดึกทุกคืน ฉู่อวี้ประกอบธุรกิจส่งออกเสื้อผ้า เขาสามารถเลี้ยงนางได้ แต่หลี่ซินเป็น ดีไซเนอร์ ชอบงานออกแบบสังสรรค์ 

วันหนึ่งนางเลิกงานดื่มเหล้ากับเพื่อน และนัดผู้ชายมาหาที่ผับ จากนั้นไปต่อที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ฉู่อวี้ทราบเรื่องจากเพื่อนของหลี่ซิน บอกว่าหลี่ซินพาผู้ชายเข้าโรงแรม

ฉู่อวี้รีบตามไป ทันทีที่เขาไปถึง เปิดประตูเข้าไป เห็นหลี่ซินกำลังจุมพิตกับชายคนนั้น ชายชู้คนนั้นตกใจรีบกระโดดหนีทางหน้าต่างไป

หลี่ซินทำตัวไม่ถูก เห็นฉู่อวี้ถือปืนมา 

"ผมดีกับคุณไม่พอรึยังไง หลี่ซิน" ฉู่อวี้ถามทั้งน้ำตา 

"ฉัน.." หลี่ซินพูดไม่ออก

"ดี ดีเหลือเกิน ที่ผ่านมาผมทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็นไม่ว่าคุณจะคุยกับใคร เพราะผมรักคุณ และรักสองแฝดมาก ผมยอมคุณทุกอย่าง" ฉู่อวี้เอ่ยด้วยความเสียใจ เล็งปืนไปที่นาง

 "ฉู่อวี้ ฉันขอโทษ"

"หลี่ซิน ชาตินี้เธอทำฉันเจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ หากชาติหน้ามีจริงฉันขอเป็นฝ่ายกระทำเธอบ้าง ให้เธอได้เสียใจ อย่างที่ฉันเป็น อย่างที่ฉันเจ็บ"

จากนั้นหันกระบอกปืนยิงที่ขมับตัวเอง

"ฉู่อวี้!!!!" ร่างหนาล้มลง พร้อมโลหิตที่ไหลออกมาจากสมอง หลี่ซินโอบกอดเสียใจทั้งน้ำตา

ภาพก็หายไป

"เจ้ารู้รึยัง เหตุใดเจ้าถึงต้องโดนเขาทำร้ายในภพนี้ เจ้ากับเขาต่างมีวาระกรรมร่วมกัน จำต้องมาพบกันอีกครั้ง หลังจากภพปัจจุบันนั้นแล้ว ฉู่อวี้มาเกิดในยุคจีนโบราณ ส่วนเจ้ายังติดในภพปัจจุบัน กระนั้นเพื่อให้เจ้าได้ชดใช้กรรมกับเขา วงล้อแห่งโชคชะตาจึงได้หมุนมาพบกันอีก แม้พวกเจ้าจะอยู่โลกคนละใบก็ตาม"

หลี่ซินถึงกับอึ้งงัน

"ยามนี้ พวกเจ้าทั้งสองมีโอกาสแก้ไขเรื่องในอดีตแล้ว เจ้าจะกลับไปหาเขารึไม่"

นางละอายใจนัก ทุกอย่างคือเวรกรรมแท้ ๆ 

"เจ้าค่ะ"

          ยามเช้าในวันถัดมา หยางอ๋องนั่งมองร่างงามที่ไร้ลมหายใจนอนนิ่งเหมือนเดิม เข้าสู่เดือนที่สี่แล้วหลี่ซินยังไม่ฟื้นขึ้นมา ใบหน้าหยางอ๋องเต็มไปด้วยหนวดเครา มีเพียงดวงตาข้างหนึ่งมองนางอย่างมีความหวัง

"อาซินนานแล้วนะ ที่เจ้านอนอยู่ที่เตียงน้ำแข็ง ข้าอยากให้เจ้าได้มองดูบรรยากาศแห่งนี้ ที่งดงามนัก เจ้าตื่นเถอะ อย่าจากข้าไป ข้ามีเพียงเจ้า" หยางอ๋องกุมมือนางไว้ แล้วมาแนบกับใบหน้าของเขา

หยางอ๋องพานางออกมารับลมด้านนอก โดยให้นางนั่งตั่งยาวด้านหน้าเรือนไม้ มีสายลมพัดกลิ่นบุปผามาเป็นระยะ ๆ 

"เจ้าลืมตาขึ้นมาดู ความงามของธรรมชาติสิ ข้าเฝ้ารอเจ้าสี่เดือนแล้วหนา"

หยางอ๋องพลันเป่าขลุ่ยให้นางฟัง ไม่น่าเชื่อคนอย่างหยางอ๋องจะสามารถเป่าขลุ่ยได้

หลันฮวาได้ยินเสียงขลุ่ยของหยางอ๋อง นางแอบอิจฉาสตรีนางนั้นนัก แม้ตายสามีก็ยังรัก นางหลับไปนานขนาดนั้น ไม่เท่ากับว่านางตายรึ หลันฮวาหวังว่าสตรีนางนั้นจะฟื้นขึ้นมา เพื่อเป็นดวงตาให้กับหยางอ๋อง เพราะเขาได้เสียดวงตาข้างหนึ่งให้กับท่านตาไปแล้ว

หลันฮวาไม่คิดว่า ท่านตาจะโหดเพียงนี้ แม้หยางอ๋องไม่รับนางเป็นชายา แต่ท่านตาก็ยังจะเอาดวงตาของเขา ช่างเป็นหมอเทวดาที่ไร้น้ำใจนัก

"แม่นางหลัน ข้าสงสารท่านอ๋อง"

อาหวังที่ได้ฟังเสียงขลุ่ยของหยางอ๋องทุกวัน เริ่มที่จะสงสารเจ้านายแล้ว ไม่รู้ว่ากี่ปีพระชายาจะฟื้นขึ้นมา

หลันฮวามองหน้าอาหวัง อาหวังผู้นี้ แม้จะซื่อบื้อบ้าง แต่ก็มีความสุภาพไม่น้อย

"แล้วแต่ลิขิตสวรรค์กระมัง" หลันฮวาสะพายตะกร้า นางกำลังจะออกไปหาของป่า อาหวังเดินตามนางไปห่าง

เสียงขลุ่ยจบลง

"ไม่เป่าต่อเล่า" หยางอ๋องหันไปมอง เห็นหลี่ซินมองเขาอย่างไม่กะพริบตา ขลุ่ยหลุดมือ หยางอ๋องคุกเข่าตรงหน้านาง

"เจ้าฟื้นแล้ว"

"อือ ข้าฟื้นแล้ว"

"ในที่สุด ข้าก็ได้เจ้ากลับมา" 

หลี่ซินยิ้มให้หยางอ๋อง เทพธิดาวงล้อแห่งโชคชะตาหากไม่ให้นางดูอดีตชาติก่อน ที่นางเคยทำกับหยางอ๋อง หลี่ซินคิดว่า นางจะไม่กลับมาเช่นกัน นางจะอยู่บนสวรรค์ตลอดไปก็ได้

โลกเราไม่มีจุดสิ้นสุดจริง ๆ  ในโลกแห่งนี้ก็ยังมีโลกอีกหลายใบ จักรวาลไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ

          หมอเทวดาหลันรู้ว่าชายาหยางอ๋องฟื้นแล้ว จึงยินดีกับหยางอ๋องด้วย อีกทั้งมอบดวงตาคืนแก่หยางอ๋องนับเป็นเรื่องที่ดียิ่งนัก

อาหวังมิสามารถไปจากหมู่บ้านนี้ได้ หยางอ๋องเข้าใจว่าสี่เดือนผ่านมานี้ หลันฮวาดีกับอาหวังมาก ถ้าอาหวังไม่กลับไปเมืองหลวง เขามอบสัญญาทาสคืนให้อาหวัง ได้ไปมีครอบครัวของตนเอง

หยางอ๋องพาหลี่ซินไปรับสองแฝดเพื่อล่องเรือในทะเลตงไห่ที่กว้างใหญ่ 

นางยังหวนนึกถึงคำของเทพธิดาวงล้อแห่งโชคชะตา บอกว่าร่างของนางในภพปัจจุบันนั้นหลี่ซินคนนั้นได้ครองร่างของนางเรียบร้อยแล้ว สรุปพวกนางสองคนสลับภพสลับชาติกัน

หลี่ซินคิดว่าที่นางข้ามภพมาโลกใบนี้ก็เพราะ กรรมลิขิตที่กระทำต่อหยางอ๋องในชาติภพก่อน ชายชู้ของนาง คือคนที่หลี่หลานจัดฉากให้นอนด้วยในตอนนั้น ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ เวรกรรมจัดสรรล้วน ๆ

อีกทั้งสองแฝดเคยเป็นบุตรแท้ ๆ ของนางในชาติภพก่อน มิน่าเล่า นางถึงหลงรักสองแฝดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ สัญญาของกรรมเก่านั่นเอง

ส่วนหยางอ๋องเหตุใดเขาต้องทำร้ายร่างกายนาง ก็เป็นชาติก่อนนางทำร้ายเขาบอบช้ำทั้งกาย ทั้งใจ มันก็สมควรแล้ว 

ชาตินี้ นางสัญญากับตัวเองว่า นางจะดีกับเขาให้มาก นางข้ามภพมาเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในชาติก่อน

"ข้าดีใจมาก ที่เจ้ากลับมาหาข้า"

"ข้าก็ดีใจ"

"อดีตที่ทำไม่ดีกับเจ้า ข้าจะดีกับเจ้า รักเจ้าให้มาก"

"ข้าก็จะรักท่านให้มาก" ชดเชยในชาติที่แล้วที่นางทำไว้ ทั้งสองโอบกอดกันท่ามกลางลมทะเลพัดมา เรือสำราญขนาดใหญ่แล่นไปทั่วใต้หล้า

หยางอ๋องไม่ต้องการเป็นรัชทายาท ผู้ที่ต้องดูแลใต้หล้าทั้งชีวิต เขาไม่ต้องการเป็นฮ่องเต้ กระนั้นตำแหน่งรัชทายาทจึงตกเป็นของหนานอ๋อง อีกทั้งยังได้เมืองหนึ่งคืนจากแคว้นฉิน หลังนำตัวรัชทายาทฉินกับองค์หญิงเทียนหนิงไปแลก ทุกอย่างจบลงด้วยดี

          ก่อนจะเดินทางไปล่องเรือ หยางอ๋องได้พาสองแฝดไปไหว้หลุมศพของคนทั้งสองคน ไม่ไกลจากเมืองชิงนัก

ป้ายวิญญาณเขียนว่า เซียวหมิง อีกป้ายหนึ่งคือ จือเหนียง 

หลี่ซินยืนมองหยางอ๋อง พาสองแฝดเผากระดาษเงินกระดาษทอง ให้ทั้งสองป้ายวิญญาณ สองแฝดคำนับเสร็จรีบกลับไปขึ้นรถม้า

"หลี่ซินมานี่" หญิงสาวเดินไปหาเขาแล้วคุกเข่าลง 

"นี่คือมารดา บิดาแท้ ๆ ของสองแฝด" นางมองเขาอย่างอึ้งงัน นางคิดว่าในภพนี้ สองแฝดคือบุตรของเขา

"เจ้าไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ที่จริงแล้วคนนอกคิดว่าสองแฝดเป็นบุตรข้ากับอนุนางหนึ่งที่ตายไปแล้ว ความจริงคือ เขาเป็นบุตรของคนสนิทข้า เซียวหมิงตายเพราะโดนเผ่าหนูสังหาร ส่วนมารดาสองแฝดจือเหนียงพอคลอดสองแฝดออกมาแล้วสิ้นใจตาย ทำให้ข้ารับทั้งสองเป็นบุตร เรื่องนี้มีเพียง ฝ่าบาท ชิงไทเฮา รัชทายาทเท่านั้นที่รู้"

หยางอ๋องรักเซียวหมิงมากเช่นกัน ด้วยความที่ว่าเซียวหมิงปกป้องหยางอ๋องจนตายเมื่อห้าปีก่อน ทำให้หยางอ๋องเลี้ยงดูบุตรเซียวหมิงประดุจบุตรของตัวเอง

"เป็นเช่นนี้เอง"

 "ใช่ เป็นเช่นนี้"

ชาตินี้ มารดาอย่างนางจะชดใช้ให้สองแฝดเอง เพราะชาติที่แล้ว นางมัวทำแต่งาน อีกทั้งละเลยสองแฝด ทำให้เด็กอาจขาดความอบอุ่น 

เป็นเพราะวงล้อของโชคชะตา ทำให้นางกลับมาพบพวกเขาอีกครั้ง...