๑๖ บาดแผลจากคมกระบี่

ยามอรุณรุ่งสาดส่องลงมายังวังหลวง ดุจแสงทองที่ส่องกระทบหยกขาว ตู้เยี่ยนอวี่ยังคงวิ่งไปตามทางเดินในวังหลวงอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ หัวใจของนางเต้นระรัวดุจกลองศึกที่รัวขึ้นในยามสงคราม หลักฐานชิ้นสำคัญที่อยู่ในมือเปรียบดุจแสงประทีปที่จะนำพานางไปสู่การเปิดโปงความจริงอันชั่วร้ายที่แฝงกายอยู่ในราชสำนัก นางต้องนำมันไปถึงมือฝ่าบาทให้ได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

ระหว่างทาง จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ตู้เยี่ยนอวี่หันกลับไปมองก็พบกลุ่มทหารวังหลวงในชุดเกราะสีดำจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งไล่ตามนางมาด้วยความรวดเร็ว

“หยุดเดี๋ยวนี้ ! เจ้าผู้บุกรุก !” เสียงหัวหน้าทหารวังหลวงดังก้องไปทั่วทางเดิน

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หยุดวิ่ง นางรู้ดีว่าหากถูกจับกุมก็มิอาจนำหลักฐานนี้ไปถึงมือฝ่าบาทได้ นางใช้กำลังภายในของตนเองเพื่อเพิ่มความเร็วในการวิ่ง

ทหารวังหลวงเหล่านั้นเป็นผู้ที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี วรยุทธ์ของพวกเขาแข็งแกร่ง และจำนวนของพวกเขาก็มากกว่านางหลายเท่าตัว พวกเขาโอบล้อมตู้เยี่ยนอวี่ไว้ทุกด้าน

“เจ้ามิมีทางหนีพ้นหรอก !” หัวหน้าทหารวังหลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พลางชักกระบี่ออกจากฝัก แสงคมกระบี่สะท้อนกับแสงจันทร์

ตู้เยี่ยนอวี่หยุดวิ่ง นางมองไปที่ทหารวังหลวงเหล่านั้นด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แต่แฝงด้วยความเด็ดเดี่ยว “พวกท่านมิควรขัดขวางข้า ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องทูลฝ่าบาท !”

“เรื่องอันใดกัน !” หัวหน้าทหารวังหลวงหัวเราะเสียงดัง “เด็กน้อยเช่นเจ้า จะมีเรื่องอันใดสำคัญที่จะต้องทูลฝ่าบาทได้ !”

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความอยู่รอดของแผ่นดินนี้ และชีวิตของผู้คนนับหมื่นนับแสน !” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หากพวกท่านยังคงขัดขวางข้า ต่อไปพวกท่านจะต้องเสียใจเป็นแน่”

หัวหน้าทหารวังหลวงไม่ฟังแม้ครึ่งคำ สั่งการเสียงกร้าว “จับนางไว้ ! อย่าให้หนีไปได้ !”

ทหารวังหลวงกรูกันเข้ามาโดยไม่รอช้า แต่ตู้เยี่ยนอวี่กลับไม่มีแม้แต่เงาของความหวาดกลัว นางก้าวเท้าอย่างว่องไว เคลื่อนไหวดุจสายลมแหวกม่านหมอก ท่วงท่าพลิ้วไหวราวหยกต้องลม แต่แฝงไว้ด้วยพลังมหาศาลจากการฝึกฝนมาแรมปี

เสียงกระบี่ปะทะเสียงหมัด เสียงฝีเท้าปะทะอากาศ การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด นางใช้กำลังภายในตอบโต้การโจมตีจากทุกทิศทาง แต่จำนวนของศัตรูนั้นมากเกินไป ดั่งฝนห่าหนักที่โหมกระหน่ำไม่หยุดหย่อน

“เด็กคนนี้ ร้ายกาจนัก !” หัวหน้าทหารคำรามเสียงกร้าว “พวกเจ้า ล้อมนางไว้ให้หมด !”

เหล่าทหารโถมเข้าใส่ราวฝูงอสรพิษตื่นตระหนก ตู้เยี่ยนอวี่แม้จะหลบหลีกและโต้กลับได้อย่างงดงาม แต่แรงกดดันกลับเพิ่มขึ้นทุกขณะ เสมือนเรือน้อยกลางมหาสมุทรที่เผชิญคลื่นลูกใหญ่ซัดถาโถมไม่หยุดหย่อน

ทว่าก็เกิดเสียงดัง ฟึ่บ ! ฉับ !

กระบี่ของหัวหน้าทหารเฉือนเข้าที่ไหล่ของนางอย่างจัง ความเจ็บแปลบแล่นพล่านทั่วร่าง เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากบาดแผล ราวน้ำหมึกที่หยดลงบนผืนผ้า

ตู้เยี่ยนอวี่กัดฟันแน่น นางรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มิใช่เพียงอันตราย แต่นับเป็นเส้นบาง ๆ ระหว่างชีวิตกับความตาย

นางไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเสี่ยง

ในชั่ววินาที นางรวบรวมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ไว้ในฝ่ามือ ปราณเคลื่อนไหวดั่งพายุหมุน ก่อนนางจะซัดออกไปตรงหน้าด้วยเสียงคำรามในใจ

ตูม !

คลื่นพลังมหาศาลกระแทกเข้าใส่ทหารวังหลวงอย่างจัง ร่างพวกเขากระเด็นไปคนละทิศละทาง ราวใบไม้ปลิวไสวในลมแรง

นางไม่รอช้า ฉวยจังหวะนั้นพุ่งตัวออกจากวงล้อมราวสายฟ้าที่ฟาดผ่ากลางฟากฟ้า

“ตามไป ! อย่าให้นางหนีรอดไปได้ !”

เสียงตวาดลั่นของหัวหน้าทหารดังสนั่น

เสียงฝีเท้าดังตามมาติด ๆ เหมือนเงามืดไล่หลัง ตู้เยี่ยนอวี่วิ่งไปตามทางเดินอันคดเคี้ยวในวังหลวง หัวใจเต้นรัวราวกลองศึก แต่ในดวงตาของนางยังเปล่งแสงแห่งความมุ่งมั่นไม่เสื่อมคลาย

หลักฐานนี้ต้องถึงพระหัตถ์ของฝ่าบาทให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

ทว่าในที่สุดนางก็มาถึงทางเข้าตำหนักของฝ่าบาท ตู้เยี่ยนอวี่มิได้ลังเล นางรีบพุ่งเข้าไปในตำหนักทันที

ภายในตำหนักนั้นเงียบสงบยิ่งนัก มีเพียงแสงไฟที่ส่องสว่างเพียงน้อยนิด ตู้เยี่ยนอวี่เห็นร่างของฝ่าบาทประทับอยู่บนพระแท่นบรรทม ใบหน้าของพระองค์ดูอ่อนล้าและซีดเซียว

“ฝ่าบาท ! ขอทรงโปรดทรงฟังคำกราบบังคมทูลของหม่อมฉันด้วยเพคะ !” ตู้เยี่ยนอวี่ร้องเสียงดัง พลางคุกเข่าลงต่อหน้าพระองค์

เสียงของนางทำให้ทหารวังหลวงที่กำลังวิ่งตามมาหยุดชะงัก พวกเขามิอาจบุกรุกเข้าไปในตำหนักของฝ่าบาทได้โดยพลการ

ฝ่าบาทค่อย ๆ ลืมพระเนตรขึ้น มองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความสับสน

“เจ้าเป็นใคร ? เจ้าเข้ามาในตำหนักของข้าได้อย่างไร ?”

“หม่อมฉันคือตู้เยี่ยนอวี่เพคะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงด้วยความมั่นคง “หม่อมฉันมีหลักฐานสำคัญที่จะต้องทูลฝ่าบาทเพคะ”

นางยื่นม้วนกระดาษลับที่อยู่ในมือให้แก่ฝ่าบาท ฝ่าบาทรับม้วนกระดาษมาคลี่อ่านอย่างช้า ๆ ใบหน้าของพระองค์เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออ่านจบ พระองค์ถึงกับทรงกริ้ว ใบหน้าของพระองค์แดงก่ำ

“พวกขุนนางกังฉินเหล่านี้ บังอาจนัก !” ฝ่าบาทตรัสด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “พวกมันวางแผนที่จะโค่นล้มราชบัลลังก์ และปลงพระชนม์ข้าอย่างนั้นรึ !”

ตู้เยี่ยนอวี่พยักหน้าเล็กน้อย “ใช่แล้วเพคะฝ่าบาท และพวกเขายังเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังโรคระบาดในเมืองหลวงทั้งหมดด้วยเพคะ”

ฝ่าบาททรงมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความทึ่ง

“เจ้า เจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนักที่นำความจริงมาเปิดเผยให้ข้าได้ทราบ” พระองค์ทรงมองไปที่บาดแผลบนไหล่ของตู้เยี่ยนอวี่ “เจ้าบาดเจ็บมิใช่น้อย”

“หม่อมฉันมิเป็นอันใดเพคะ” ตู้เยี่ยนอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “ขอเพียงฝ่าบาททรงทราบความจริงและสามารถหยุดยั้งแผนการชั่วร้ายของพวกเขาได้ หม่อมฉันก็ยินดีเพคะ”

ฝ่าบาททรงนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นข้าจะออกราชโองการให้จับกุมขุนนางกังฉินเหล่านี้ทันที และจะแต่งตั้งเจ้าให้เป็นแพทย์หลวงประจำพระองค์”

ตู้เยี่ยนอวี่ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นางมิเคยคาดคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินมาถึงจุดนี้

“หม่อมฉันมิอาจรับเกียรตินี้ได้เพคะฝ่าบาท” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงถ่อมตน “หม่อมฉันเพียงปรารถนาที่จะช่วยเหลือผู้คนเท่านั้นเพคะ”

“เจ้ามิต้องปฏิเสธ” ฝ่าบาทตรัสด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “เจ้าได้ช่วยชีวิตผู้คนนับหมื่นนับแสนไว้ และยังได้ช่วยปกป้องราชบัลลังก์ของข้า นี่คือสิ่งตอบแทนที่เจ้าสมควรได้รับ”

ยามอรุณรุ่งสาดส่องลงมายังวังหลวง เดือนห้า ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ราชโองการจากฝ่าบาทถูกประกาศออกไปทั่วเมืองหลวง ขุนนางกังฉินที่สมคบคิดกับกองทัพเงาอสูรถูกจับกุมและลงโทษตามกฎหมาย กองทัพเงาอสูรที่เหลือรอดก็กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง

เมืองหลวงกลับมาสงบสุขอีกครา ผู้คนที่เคยจมดิ่งในความทุกข์ระทม กลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ตู้เยี่ยนอวี่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นแพทย์หลวงประจำพระองค์ และได้รับความเคารพยกย่องจากผู้คนทั่วแผ่นดิน

แม้จะอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง แต่ตู้เยี่ยนอวี่ก็มิได้หลงระเริงในเกียรติยศชื่อเสียง นางยังคงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย และมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนต่อไป

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังวังหลวง ตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่างห้องพักของแพทย์หลวง มองดูแสงจันทร์ที่ทอแสงลงมายังเมืองหลวงที่กลับมาสงบสุขอีกครา ความเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้และการช่วยเหลือผู้คน มิได้ทำให้นางรู้สึกท้อถอย หากแต่กลับทำให้ใจนางเปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ ดุจทะเลสาบที่ราบเรียบยามไร้ลมพัด

“เส้นทางข้างหน้ายังคงยาวไกล” นางรำพึงรำพันกับตนเอง “แต่ข้าจะมิมีวันท้อถอย จะใช้ชีวิตนี้เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุด ดุจบุปผาที่กำลังเบ่งบานเต็มที่ รอคอยวันเวลาที่จะแผ่กลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วทุกหนแห่ง เพื่อนำพาความสงบสุขกลับคืนมา”