๑๗ กำลังภายใน

เดือนหก ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ยามตะวันทอแสงเรืองรองเหนือท้องฟ้าเมืองหลวง ดุจไข่มุกเม็ดงามที่ทอประกายท่ามกลางหมู่เมฆ บัดนี้เมืองหลวงได้กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครา ใบหน้าของพวกเขาเปี่ยมด้วยรอยยิ้มและความสุข ดุจดอกไม้ยามเช้าที่แย้มบาน ตู้เยี่ยนอวี่ในฐานะแพทย์หลวงประจำพระองค์ ได้รับการเคารพยกย่องจากผู้คนทั่วแผ่นดิน

แม้จะอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง ทว่าตู้เยี่ยนอวี่ก็มิได้หลงระเริงในเกียรติยศชื่อเสียง นางยังคงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย และมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนต่อไป

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านควรจะพักผ่อนเสียบ้างนะเจ้าคะ” เสี่ยวจูกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย ยามเห็นตู้เยี่ยนอวี่กำลังตรวจดูตำราแพทย์โบราณกองโตที่เรียงรายอยู่เต็มโต๊ะทำงาน “ท่านมิได้หลับมิได้นอนมาหลายวันแล้วเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“มิต้องเป็นห่วงข้าหรอกเสี่ยวจู” ดวงตาของนางยังคงฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว “ข้าเพียงอยากศึกษาตำราเหล่านี้ให้มากยิ่งขึ้น เพื่อที่จะสามารถช่วยเหลือผู้คนได้มากกว่านี้”

หลังจากเหตุการณ์ในเมืองหลวง แพทย์หลวงชางก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าแพทย์หลวง และเขายังคงให้ความร่วมมือกับตู้เยี่ยนอวี่ในการพัฒนาวงการแพทย์ของราชสำนัก พวกเขาร่วมกันปรับปรุงโรงหมอหลวงให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น จัดระบบการดูแลผู้ป่วยให้ดีขึ้น และยังเปิดการอบรมให้ความรู้แก่แพทย์และผู้ช่วยเหลือคนอื่น ๆ เพื่อให้พวกเขามีความรู้ความสามารถในการรักษาโรคมากยิ่งขึ้น

“แม่นางตู้ แนวคิดของท่านช่างล้ำลึกยิ่งนัก” แพทย์หลวงชางกล่าวด้วยความชื่นชม “การให้ความรู้แก่ผู้อื่นเป็นการสร้างคุณค่าที่ไม่สิ้นสุด”

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มเล็กน้อย “เราต้องช่วยกันพัฒนาวงการแพทย์ของแผ่นดินนี้ให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น เพื่อประโยชน์สุขของปวงประชา”

ในช่วงเวลาที่อยู่ในเมืองหลวง ตู้เยี่ยนอวี่ก็ยังคงฝึกฝนกำลังภายในของตนเองอย่างสม่ำเสมอ นางมิได้ละเลยการฝึกฝนแม้แต่น้อย เพราะรู้ดีว่าพลังเหล่านี้จะเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยให้นางสามารถช่วยเหลือผู้คนและปกป้องตนเองจากภยันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต

“ลมปราณภายในของข้าแข็งแกร่งขึ้นมาก” นางพึมพำกับตนเองยามนั่งสมาธิ ดวงตาหลับพริ้ม ใบหน้าสงบนิ่ง “ข้าสามารถควบคุมพลังนี้ได้อย่างแม่นยำยิ่งขึ้นแล้ว”

นางลองรวบรวมพลังปราณไว้ที่ฝ่ามือช้า ๆ ปรากฏว่าเกิดแสงเรืองรองสีฟ้าอ่อน ๆ ที่ปลายฝ่ามือเล็กน้อย พลังงานที่แผ่ออกมาจากฝ่ามือของนางนั้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและแข็งแกร่ง

เดือนเจ็ด ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ยามฤดูร้อนมาเยือน อากาศร้อนระอุ ตู้เยี่ยนอวี่ตัดสินใจที่จะเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านซีหลิน เพื่อเยี่ยมเยียนครอบครัวที่อบอุ่นและผู้คนอันเป็นที่รัก หลังจากภารกิจในเมืองหลวงสำเร็จลุล่วงไปแล้ว นางเชื่อว่าการได้กลับไปพักผ่อนในบรรยากาศที่สงบเงียบ จะช่วยฟื้นฟูร่างกายและจิตใจของนางให้แข็งแรงขึ้น

“คุณหนูจะกลับหมู่บ้านซีหลินหรือเจ้าคะ !” เสี่ยวจูร้องด้วยความดีใจ ใบหน้าของนางยิ้มแย้มแจ่มใสดุจดอกไม้ยามเช้าที่แย้มบาน “บ่าวคิดถึงท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินแย่แล้วเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ใช่แล้วเสี่ยวจู เราจะกลับบ้านกัน”

นางทูลลาฝ่าบาทและแพทย์หลวงชาง ฝ่าบาททรงอนุญาตด้วยความเต็มใจ และยังทรงมอบของขวัญล้ำค่ามากมายให้แก่นาง ทว่าตู้เยี่ยนอวี่รับไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น นางมิได้ปรารถนาทรัพย์สมบัติใด ๆ หากแต่ปรารถนาเพียงการได้เห็นผู้คนมีชีวิตที่ดีขึ้น

“แม่นางตู้ หากมีสิ่งใดที่เราพอจะช่วยเหลือเจ้าได้ โปรดอย่าได้ลังเลที่จะบอกเรา” ฝ่าบาทตรัสด้วยน้ำเสียงจริงใจ “เจ้าคือผู้มีพระคุณของแผ่นดินนี้”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ” ตู้เยี่ยนอวี่โค้งคำนับอย่างนอบน้อม

ตู้เยี่ยนอวี่และเสี่ยวจูออกเดินทางจากเมืองหลวง การเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านซีหลินใช้เวลาหลายวัน พวกนางต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่ร้อนระอุ แต่ก็มิได้หวั่นไหว จิตใจของนางเปี่ยมด้วยความสุขที่กำลังจะได้กลับไปพบกับครอบครัวอันเป็นที่รัก

เดือนแปด ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ยามฤดูใบไม้ร่วงเริ่มมาเยือน ท้องฟ้าเริ่มมีสีหม่นหมอง ตู้เยี่ยนอวี่และเสี่ยวจูได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านซีหลินโดยสวัสดิภาพ บรรยากาศของหมู่บ้านยังคงเงียบสงบและเรียบง่าย เสียงนกน้อยเจื้อยแจ้ว และกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าลอยอบอวลในอากาศ

“ท่านพ่อ ! ท่านแม่ !” ตู้เยี่ยนอวี่ร้องด้วยความดีใจ ยามเห็นท่านบิดาและมารดาตู้ยืนรออยู่ที่หน้าเรือน

ท่านผู้เฒ่าตู้และฮูหยินตู้ต่างวิ่งเข้ามาสวมกอดบุตรสาวด้วยความรักและความคิดถึง น้ำตาแห่งความปิติยินดีไหลรินอาบแก้ม

“อวี่เอ๋อร์ของแม่ ! เจ้ากลับมาแล้วหรือลูก ! ทำให้แม่คิดถึงแทบแย่แล้ว” ฮูหยินตู้กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ลูกมิเป็นอันใดเจ้าค่ะท่านแม่” ตู้เยี่ยนอวี่กอดมารดาของร่างนี้แน่น “ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวจูก็โผเข้ากอดบิดามารดาของตนที่ยืนรออยู่ด้วยความดีใจเช่นกัน

การได้กลับมาอยู่ท่ามกลางครอบครัวอันเป็นที่รัก ทำให้ตู้เยี่ยนอวี่รู้สึกอบอุ่นในใจ แม้จะจากโลกเดิมมาไกลแสนไกล แต่นางก็ได้รับความรักและความเข้าใจจากครอบครัวใหม่นี้อย่างเต็มเปี่ยม

ตลอดหลายวันที่อยู่ในหมู่บ้านซีหลิน ตู้เยี่ยนอวี่ใช้เวลาพักผ่อนและฟื้นฟูร่างกายและจิตใจ นางเดินเล่นในสวน ทำอาหารกับมารดา และสนทนาธรรมกับบิดา

“อวี่เอ๋อร์” ท่านผู้เฒ่าตู้เอ่ยขึ้นยามที่นางกำลังนั่งจิบชาอยู่กับเขา “พ่อได้ยินข่าวคราวของเจ้าจากเมืองหลวง เจ้าช่างสร้างชื่อเสียงให้แก่สกุลตู้ยิ่งนัก”

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มเล็กน้อย “ลูกเพียงทำหน้าที่ของตนเองเท่านั้นเจ้าค่ะท่านพ่อ”

“เจ้าเป็นเด็กที่มีคุณธรรมและเปี่ยมด้วยปัญญา” ท่านผู้เฒ่าตู้กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “พ่อเชื่อว่าเจ้าจะสามารถสร้างคุณค่าให้แก่แผ่นดินนี้ได้อีกมากมาย”

นอกจากนี้ ตู้เยี่ยนอวี่ยังคงฝึกฝนกำลังภายในอย่างสม่ำเสมอ เพื่อมิให้ผู้ใดล่วงรู้ความลับของนาง พลังปราณภายในของนางแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ยามลมหนาวเริ่มพัดโชยมา

ตู้เยี่ยนอวี่ตัดสินใจที่จะริเริ่มโครงการใหม่ในหมู่บ้านซีหลิน และมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น นางรวบรวมชาวบ้านผู้สูงอายุ และผู้ที่มีความรู้ด้านการแพทย์แผนโบราณ มารวมตัวกันที่เรือนตู้ เพื่อจัดตั้งสำนักแพทย์พื้นบ้าน

“ท่านลุง ท่านป้าทุกท่าน” เยี่ยนอวี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ข้าใคร่ขอคำชี้แนะจากท่านทั้งหลายเกี่ยวกับวิธีการรักษาโรคด้วยสมุนไพรพื้นบ้าน และวิธีการดูแลสุขภาพของชาวบ้าน”

ชาวบ้านต่างมองหน้านางด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยินดีที่จะให้ความร่วมมือ

“คุณหนูเยี่ยนอวี่ ท่านช่างมีน้ำใจยิ่งนัก” ท่านลุงหมิง หัวหน้ากลุ่มแพทย์พื้นบ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พวกเรายินดีที่จะร่วมมือกับท่าน”

ตู้เยี่ยนอวี่อธิบายถึงแนวคิดเรื่องการใช้สมุนไพรพื้นบ้านในการรักษาโรค การส่งเสริมสุขอนามัยในชุมชน และการให้ความรู้แก่ชาวบ้านเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพของตนเอง ชาวบ้านรับฟังอย่างตั้งใจ บางคนก็จดบันทึก บางคนก็ซักถามข้อสงสัย

“หากเราสามารถใช้สมุนไพรในท้องถิ่นมารักษาโรคได้” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “ก็จะช่วยประหยัดค่าใช้จ่าย และทำให้ชาวบ้านสามารถเข้าถึงการรักษาได้ง่ายขึ้น”

นางยังแนะนำให้ชาวบ้านรู้จักการปลูกสมุนไพรในสวนครัวของตนเอง เพื่อให้มีสมุนไพรไว้ใช้ยามเจ็บป่วย

ความรู้และแนวคิดของตู้เยี่ยนอวี่แม้จะดูเรียบง่าย แต่กลับมีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง อัตราการเจ็บป่วยของชาวบ้านลดลงอย่างเห็นได้ชัด และพวกเขาก็มีสุขภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก