บทที่ 20 เสียงบางอย่างจากแดนสวรรค์

บ้าเอ้ย! โดนจับได้แล้ว หึ! แต่…

“ศิษย์พี่หญิง ท่านอย่าได้กล่าวหาเลื่อนลอยไร้หลักฐาน”

เจียงเยว่ ไม่ตอบโต้ทันที นางก้าวเข้ามาพร้อมด้วยใบหน้าที่ดูไร้เรี่ยวแรงกับหน้าอกอันอวบอิ่มคู่นั้น นางขยับตัวเข้ามาใกล้ แล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น

“นี่ไม่ใช่กลิ่นเครื่องหอมที่มีในสำนักเทียนหยาง แต่เป็นกลิ่นเฉพาะของสำนักสังคีต เจ้าจะปฏิเสธอีกหรือ?”

จางอี้หมิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะก้าวถอยหลังสองก้าว สีหน้าเปลี่ยนเป็นประหม่าน้อยๆ แต่ยังคงรักษาท่าทีไว้ “ท่านไม่เคยดมกลิ่นเครื่องหอมในห้องอาบน้ำข้า แล้วเหตุใดจึงกล่าวอ้างเช่นนี้ ท่านอย่าได้กล่าวหาเลื่อนลอย”

เจียงเยว่ ไม่ตอบคำพูดของเขา ดวงตาคมของนางจับจ้องเขา ก่อนที่ร่างของนางจะเซเล็กน้อย ดูไร้เรี่ยวแรงอย่างเห็นได้ชัด

จางอี้หมิง สังเกตเห็นสีหน้าซีดเผือกของนาง เขาเอ่ยด้วยความเป็นห่วง “ร่างกายท่านเป็นอะไรหรือไม่?”

“เรื่องปกติ... หลังจากคืนเดือนดับ ร่างกายของข้าจะอ่อนแรงเช่นนี้ นอนพักสักครู่เดี๋ยวก็หาย” นางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

จางอี้หมิง ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเสนอ “ถ้าเช่นนั้น ท่านพักผ่อนที่บ้านข้าก่อนเถิด อย่าฝืนกลับไปไกลเลย”

เจียงเยว่ ส่ายหน้า “ข้าไม่ได้อ่อนแอเช่นนั้น” ทันทีที่นางหมุนตัวกลับเพื่อเดินออกไป ร่างของนางก็เซอย่างแรง

จางอี้หมิง รีบเข้าไปประคองอย่างรวดเร็ว 

ดื้อด้านนัก!

จากนั้นจางอี้หมิงก็ประคองนางกลับเข้าไปในบ้านพักของเขาเมื่อพานางมาถึงเตียง เขาค่อยๆ วางร่างของนางลงอย่างเบามือ จากนั้นเขาเดินไปหยิบยันต์แผ่นหนึ่งในกล่องหยก แล้วนำมาให้นาง

“นี่คือยันต์ป้องกัน ข้าให้ท่านไว้ เพื่อไม่ให้คนนอกเข้ามายุ่งวุ่นวายเวลาท่านพักผ่อน”

เจียงเยว่ มองยันต์ในมือของเขาด้วยความสงสัยก่อนจะถาม “แล้วมันป้องกันเจ้าได้หรือไม่?”

“ยันต์นี้ข้าเป็นเจ้าของ!”

จางอี้หมิงตอบพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป “ข้าต้องไปเข้าเรียนแล้ว ท่านพักผ่อนเถิด”

เจียงเยว่ มองตามแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไป ดวงตาของนางมีรอยยิ้มเล็กๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาลับสายตาไป นางก็หยิบยันต์ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ใช้ปราณกระตุ้นเล็กน้อยแล้วปาแผ่นยันต์นั้นขึ้นไปแปะบนประตู

ทันใดนั้นเอง ม่านป้องกันโปร่งใส ก็ปรากฏขึ้น ล้อมรอบตัวบ้านเอาไว้ นางมองดูม่านป้องกันนั้นพร้อมพึมพำกับตัวเอง 

“นับว่าพึ่งพาได้”

ห้องเรียน

ในห้องเรียนของสำนักเทียนหยาง แสงแดดยามสายสาดส่องผ่านบานหน้าต่าง เข้าตกกระทบโต๊ะไม้ที่เรียงรายอยู่ในห้องเรียน บรรยากาศดูเคร่งขรึมและเงียบงัน มีเพียงเสียงของ ถัวเค่อชี ที่กำลังบรรยายวิชาที่เขารับผิดชอบ

จางอี้หมิง ก้าวเข้ามาภายในห้องพร้อมกับใบหน้าเฉยเมย ก่อนจะเดินไปนั่งที่ด้านหลังสุด ซึ่งเป็นที่ประจำ อย่างไม่รีบร้อน

ถัวเค่อชียังคงไม่หยุดบรรยาย แต่หันมองไปทางจางอี้หมิงด้วยหางตา ก่อนจะเอ่ยเชิงเหน็บพลางสั่งสอนเหล่าศิษย์

“เวลานั้นเปรียบดั่งธารน้ำ ไม่ไหลย้อนกลับ เช่นนี้แล้ว ไยเจ้าจึงปล่อยให้มันสูญเปล่า?”

วาทะสวยหรูยิ่งนัก เอาเถอะ ข้าจะปล่อยเจ้าไปคราหนึ่ง ถึงเวลาข้าจะจัดคืนทั้งต้นทั้งดอก เอาให้สายธาราไหลบ่าดุจอุทกภัยที่ถาโถม

แดนสวรรค์

อีกฟากหนึ่งของดินแดนในโลก ดินแดนที่เคยงดงามและรุ่งโรจน์ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง เสน่ห์ของสีขาวและสีทองที่เคยสะท้อนแสงตะวันถูกปกคลุมด้วยความเสื่อมโทรม ความเงียบงันของสถานที่ถูกแทรกซึมด้วยกลิ่นอายของเวทบางอย่างที่ยังคงหลงเหลืออยู่

แดนสวรรค์ในเวลานี้ขาดผู้นำที่ชัดเจน สถานะในเวลานี้อยู่ในสภาวะกึ่งล่มสลาย ผสมกับกลุ่มอำนาจต่างๆ ที่พร้อมจะช่วงชิงความยิ่งใหญ่

ที่มุมหนึ่งของแดนสวรรค์ มีอารามเก่าแก่แห่งหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่ แม้ภายนอกจะดูเสื่อมโทรมและเงียบเหงา แต่กลับมี พลังเวทอันแข็งแกร่ง เคลือบอยู่ทั่วทุกอณูของตัวอาคาร

เมื่อก้าวผ่านประตู เข้าสู่ห้องโถงใหญ่ภายในอาราม จะพบเสาหินต้นใหญ่เรียงรายสองฟากฝั่ง โครงสร้างของเสาเหล่านั้นถูกสลักด้วยอักษรโบราณคล้ายภาพวาด

ที่เบื้องหน้าโถง เป็นจุดตั้งของ เสาหลักทรงพีระมิด ซึ่งทำจากวัสดุสีเงินมันวาว บนยอดของพีระมิดนั้นมี แสงสีแดง ส่องประกายราวกับเปลวไฟที่ไม่เคยดับ กลุ่มควันสีแดงเข้มหมุนวนรอบยอดเสา ดูราวกับมีพลังงานบางอย่างอยู่ภายในนั้น

ในห้องโถงนั้น มีกลุ่มคนในชุดคลุมสีเทา ปกปิดใบหน้า ยืนเรียงรายอยู่เป็นวงล้อมรอบพีระมิด พวกเขาต่างหันหน้าไปทางยอดเสา

พลังงานจากยอดพีระมิดค่อยๆ เพิ่มขึ้น แสงสีแดงยิ่งเจิดจ้า กลุ่มควันสีแดงเข้มเริ่มขยายตัว ก่อรูปร่างเป็นเงามืดที่มีดวงตาสีดำเปล่งประกายออกมา

ในห้องโถงที่เงียบงัน เสียงรายงานจากชายในชุดคลุมสีเทา พร้อมสวมหน้ากากปกปิดใบหน้า ดังก้องกังวานทั่วบริเวณ

“บัดนี้ สำนักเทียนหยางได้เสริมพลังป้องกันจนแน่นหนากว่าปกติ ยากต่อการเข้าไปดำเนินการใดๆ ในเวลานี้”

ดวงตาสีดำสนิทที่ก่อตัวอยู่กลางกลุ่มควันสีแดงบนยอดพีระมิดหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนเปล่งเสียงเย็นยะเยือก

“พลังป้องกันนั้น... เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

ชายในชุดคลุมสีเทาสะดุ้งเล็กน้อย เขาอ้ำอึ้ง ไม่สามารถให้คำตอบได้ แต่ก่อนที่ความเงียบจะยืดเยื้อ หญิงคนหนึ่งในชุดสีเทาและสวมหน้ากากเช่นกัน ก็ก้าวออกมาด้านหน้า

“คาดว่ากู่เจิ้งคงจะไม่อยู่ จึงเสริมเวทป้องกันนี้เพิ่มขึ้นมา” เสียงใสกังวานของนางเอ่ยขึ้น

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากกลุ่มควันสีแดงบนยอดพีระมิด แฝงด้วยความพึงพอใจ

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ทันใดนั้น กลุ่มควันสีแดงเลื่อนสายตาไปยังชายผู้รายงานคนแรก

“แล้วเจ้าล่ะ... ทำไมถึงตอบข้าไม่ได้?”

ไม่ทันที่ชายในชุดคลุมจะเอ่ยคำใด ดวงตาสีดำกลางกลุ่มควันแดงก็กระพริบเพียงครั้งเดียว ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสแล่นพล่านไปทั่วร่างของเขา ชายผู้นั้นทรุดลงกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมศีรษะ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงขาดห้วง

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว! โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย!”

กลุ่มควันสีแดงไม่ได้ตอบรับ แต่เพียงครู่หนึ่ง ความเจ็บปวดก็สลายไป ร่างของชายคนนั้นกลับคืนสู่สภาพปกติ เขาค้อมตัวต่ำด้วยความหวาดกลัว

กลุ่มควันสีแดงหันไปทางสตรีคนเดิมที่ยืนเงียบอยู่

“แล้วเจ้าล่ะ มีอะไรจะรายงานอีกไหม?"”

นางยิ้มบางๆ ภายใต้หน้ากาก ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“มีสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจ... ข้าน้อยพบเห็นพลังงานบางอย่างในตัวบุคคลหนึ่ง มันกำลังเปลี่ยนแปลงเข้าสู่วิถีมาร ข้าน้อยเชื่อว่าหากดึงเขามาเป็นพวกได้ คงดีมิน้อย”

กลุ่มควันสีแดงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ดวงตาสีดำสนิทจ้องลึกลงมาที่นาง ก่อนเปล่งเสียง

“ดี... รอให้เขาออกจากเขตป้องกันของสำนักเทียนหยางก่อน จากนั้นเจ้าจงดำเนินการตามที่เห็นสมควร”

“น้อมรับคำสั่ง”

หญิงผู้นั้นกล่าว พลางค้อมตัวเล็กน้อย ก่อนหมุนกายเดินออกจากห้องประชุมไป เงาของนางค่อยๆ จางหายไปในความมืด ทิ้งให้บรรยากาศในโถงใหญ่กลับสู่ความเงียบงัน