บทที่ 41 จากสายฟ้าลงสู่ผืนดิน

เหนือฟากฟ้ากลางเวหา

ทางด้านฟ่านหวงยืนหยัดอยู่กลางเวหา มือถือกระบี่สายฟ้าที่เปล่งประกายแสงสีฟ้าสว่างไสว สายฟ้าสีครามแผ่พุ่งออกมาจากกระบี่ แปรเปลี่ยนเป็นประกายสายฟ้าฟาดลงมาอย่างดุดัน

เบื้องหน้าของเขา มีอสูรดินเหนียวจำนวนมากที่รวมตัวกันเป็นกองทัพ มันสูงใหญ่และแข็งแกร่ง ร่างกายของมันถูกปั้นขึ้นมาจากดินเหนียวสีเทาเข้ม สายตาของมันแดงก่ำ ราวกับเปลวไฟที่ลุกโชนด้วยความเกรี้ยวกราด

“กระบี่สายฟ้าพิฆาต!” ฟ่านหวงตวาดเสียงดังกึกก้อง พร้อมกับยกกระบี่ขึ้นเหนือศีรษะ ลมปราณมหาศาลไหลเวียนไปทั่วร่างของเขา

เปรี้ยง!

สายฟ้าสีครามฟาดเปรี้ยงลงมา ฟาดผ่าร่างของอสูรดินเหนียวจนกระเด็นกระดอน เศษดินกระจายออกไปทั่วอากาศ

ประกายสายฟ้าสีครามสว่างจ้า แสงสีฟ้าพลุ่งพล่านราวกับคลื่นพายุ ฟ่านหวงเหวี่ยงกระบี่ออกไปอย่างรุนแรง ฟาดใส่ศัตรูตัวแล้วตัวเล่า

สายฟ้าขนาดมหึมาพุ่งออกจากกระบี่ ฟาดผ่าลงมากลางกองทัพอสูรดินเหนียว เสียงระเบิดดังกึกก้อง แผ่นดินสั่นสะเทือน เศษดินกระจายกระเด็นไปทั่วทุกสารทิศ

คลื่นพลังระเบิดออกเป็นวงกว้าง เผาไหม้อสูรดินเหนียวให้แตกกระจายกลายเป็นผุยผง เศษดินปลิวว่อนกลางอากาศ ก่อนจะสลายหายไปกับสายลม

แฮ่ก! แฮ่ก!

“เหนื่อยยิ่งนัก ไอ้พวกดินเหนียวบัดซบ!”

ในการต่อสู้ตามปกติ ฟ่านหวงจะใช้พลังงานไม่ค่อยมาก เนื่องจากสายฟ้ามีความอันตรายที่สูง โดยเฉพาะมนุษย์ธรรมดาทั่วไป ย่อมมิอาจต้านทานได้

แต่กลับอสูรมนุษย์ดินเหนียวนั้นไม่ใช่!

ฟ่านหวงจำเป็นต้องเพิ่มพลังงานมากกว่าปกติ เพื่อระเบิดอสูรเหล่านี้ทิ้งเป็นวงกว้าง หากเขาใช้เรี่ยวแรงเข้าฟาดฟันแบบจางอี้หมิง ก็ทำได้แค่จัดการทีละตัวเท่านั้น การจัดการอสูรดินเหนียวจำนวนมาก จำเป็นต้องใช้ปราณสายฟ้าในกายเขาอยู่ดี

อสูรดินเหนียวจำนวนมากยังคงถาโถมเข้าใส่ เขาพุ่งตัวทะยานเข้าใส่กลุ่มอสูรที่เหลือ กระบี่สายฟ้าในมือฟาดฟันไปมาอย่างบ้าคลั่ง ประกายสายฟ้าเปล่งแสงสว่างวาบ ราวกับสายฟ้าฟาดจากฟากฟ้า

สายฟ้าสีครามพุ่งทะลวงอากาศ ฟาดผ่าร่างของอสูรดินเหนียวจนขาดสะบั้น ร่างของมันกระเด็นกระจัดกระจาย เศษดินปลิวไสวราวกับฝุ่นผง

ฟ่านหวงพลิกตัวกลางอากาศ รวบรวมปราณสายฟ้าไว้ที่ปลายเท้าแล้วพุ่งทะยานขึ้นไป เขายกกระบี่ขึ้นสูงเหนือศีรษะ ลมปราณไหลเวียนอย่างรวดเร็วทั่วร่างของเขา

ท้องฟ้ามืดครึ้มถูกปกคลุมด้วยเมฆดำ สายฟ้าสีครามพุ่งพล่านไปทั่ว กระบี่สายฟ้าเปล่งแสงสว่างจ้า ราวกับดวงตะวันที่ส่องประกายอยู่กลางท้องฟ้า

สายฟ้าขนาดมหึมาพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ก่อนจะฟาดผ่าลงมากลางกองทัพอสูรดินเหนียว เสียงระเบิดดังสนั่น หวั่นไหว แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

แรงระเบิดรุนแรงจนทำให้ดินแตกร้าว เศษดินกระเด็นกระดอนเป็นวงกว้าง อสูรดินเหนียวจำนวนมากถูกทำลายจนสิ้นซาก พลังทำลายล้างนี้รุนแรงถึงขนาดที่แม้แต่พื้นดินก็ยังถูกทำลายเป็นหลุมลึก

อย่างไรก็ตาม ฟ่านหวงรู้สึกได้ถึงเรี่ยวแรงที่ลดลงอย่างรวดเร็ว

“ใช้พลังมากเกินไปแล้ว” เขาพึมพำเบาๆ พร้อมกับรู้สึกวิงเวียน

ฟ่านหวงไม่อาจลอยตัวอยู่บนฟ้าได้นานกว่านี้อีกแล้ว เรี่ยวแรงของเขาหมดลงอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาเริ่มเสียสมดุล

 “บ้าเอ้ย!”

ร่างของฟ่านหวงทิ้งตัวจากฟากฟ้าลงมาอย่างรวดเร็ว เสื้อคลุมสีขาวปลิวไสวไปตามแรงลม เส้นผมสีดำยาวสะบัดไปมา ฟ่านหวงบังคับสายฟ้าที่ปลายเท้าให้พุ่งลงสู่พื้นดินอย่างนุ่มนวล พร้อมร่างกายที่เหนื่อยหอบ

“อายุแค่นี้ก็ไม่ไหวซะแล้ว อ่อนหัดยิ่งนัก” เสียงของศิษย์พี่เฉิงเจิ้งดังขึ้น

ศิษย์พี่เฉินเจิ้งร่างท้วม ยืนกอดอกมองฟ่านหวงที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า เส้นผมสีดำยาวของฟ่านหวงกระเซอะกระเซิง ใบหน้าแสดงความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด

“โคจรลมปราณฟื้นฟูร่างกายซะ เดี๋ยวบิดาจะแสดงให้ดูว่าผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงเป็นเช่นไร!”

พูดจบ เฉินเจิ้งก็สะบัดมือ ดึงเอาค้อนยักษ์ประจำกายออกมา ค้อนนั้นมีขนาดใหญ่โตและหนักหน่วง ด้ามจับยาวพอให้ใช้มือจับได้อย่างถนัด หัวค้อนทำจากโลหะสีดำมันวาว

“มาเถอะ! พวกเศษดินทั้งหลาย!” เฉินเจิ้งตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็พุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยพละกำลังอันมหาศาล

พื้นดินแตกร้าวตามแรงกระโดดของเขา เฉินเจิ้งใช้ค้อนยักษ์ฟาดลงมาใส่อสูรดินเหนียวตัวหนึ่ง เสียงฟาดกระแทกดังกึกก้องจนพื้นดินสั่นสะเทือน ร่างของอสูรดินเหนียวระเบิดกระจายเป็นเศษดินลอยกระจายไปทั่วทุกสารทิศ

อสูรดินเหนียวจำนวนมากพุ่งเข้ามา โอบล้อมเขาไว้จากทุกทิศทุกทาง ร่างของพวกมันสูงใหญ่และแข็งแกร่ง แขนขาอวบหนาและมีพละกำลังมหาศาล

“บิดาจะเอาพวกเจ้ามาใส่กระถางต้นไม้ให้หมด!” เฉินเจิ้งตวาดเสียงดัง เขากระชับค้อนในมือแน่น พร้อมกับหมุนค้อนรอบตัว ก่อนจะเหวี่ยงค้อนยักษ์ฟาดลงไปที่พื้นดิน

ตู๊มม!!!

พลังปราณมหาศาลระเบิดออกมาเป็นคลื่นพลังสั่นสะเทือน พื้นดินแตกกระจายเป็นวงกว้าง อสูรดินเหนียวที่อยู่รอบตัวเฉินเจิ้งทั้งหมดถูกแรงระเบิดส่งตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะแตกกระจายเป็นเศษดินนับไม่ถ้วน

เฉินเจิ้งเหวี่ยงค้อนอย่างบ้าคลั่ง เส้นผมสีดำของเขาปลิวไสวไปตามแรงลม ดวงตาสีดำขลับของเขาเต็มไปด้วยความฮึกเหิม หนอนหนังสือยามค่ำคืน เมื่อต้องออกรบจริง นับว่าเทียบได้กับกองกำลังนับหมื่น

เขากระโดดขึ้นสูงเหนือพื้นดิน หมุนตัวกลางอากาศก่อนจะเหวี่ยงค้อนฟาดลงมาอีกครั้ง

ค้อนยักษ์ฟาดลงมาด้วยความรุนแรงจนเกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง พื้นดินแตกกระจายเป็นวงกว้าง อสูรดินเหนียวรอบตัวถูกพลังทำลายล้างจนไม่เหลือชิ้นดี

“เป็นยังไงล่ะ! นี่แหละพลังของบิดา! เจ้าเห็นหรือยัง?” เฉินเจิ้งหัวเราะอย่างสะใจ เขาหมุนตัวกลับมาแล้วแบกค้อนพาดบ่า ท่วงท่าสง่างามและดูทรงพลังอย่างที่สุด

ฟ่านหวงที่นั่งโคจรลมปราณฟื้นฟูพลังอยู่มองดูเฉินเจิ้งที่ยืนยิ้มอย่างภูมิใจ ดวงตาของเขาเหลือบมองด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย

ฟ่านหวงเบือนหน้าหนี ทำปากยื่นเล็กน้อย “ขี้โม้ยิ่งนัก”

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามดังก้องกัมปนาท อสูรดินเหนียวกลุ่มใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังเฉินเจิ้ง พวกมันมีจำนวนมากมายและรูปร่างใหญ่โต แขนขาของมันแข็งแกร่งดั่งเสาหิน ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความดุร้าย

“ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง! ระ…”

แต่ก่อนที่ฟ่านหวงจะทันได้พูดจา เฉินเจิ้งก็พลิกตัวกลับมาอย่างว่องไวเกินกว่าร่างท้วมของเขาจะดูเป็นไปได้ เขาถีบเท้าพุ่งเข้าใส่พวกมัน พร้อมกับเหวี่ยงค้อนยักษ์ในมือไปข้างหน้า

เปรี้ยง!!!

เสียงกระแทกดังสนั่นหวั่นไหว ค้อนยักษ์ฟาดใส่อสูรดินเหนียวตัวหนึ่งจนร่างมันระเบิดกระจายเป็นเศษดินปลิวว่อน เฉินเจิ้งไม่รอช้า เขาตวัดค้อนกลับมาแล้วหมุนตัวฟาดซ้ำไปที่อสูรตัวถัดไป

“เจ้าพวกเศษดินโคลน! นี่แหละคือพลังของบิดา!” เฉินเจิ้งคำรามเสียงดังก้อง ร่างท้วมของเขาพลิ้วไหวไปมาอย่างคล่องแคล่วผิดกับรูปร่างอันใหญ่โต เขาหมุนค้อนรอบตัว ฟาดฟันเหล่าอสูรดินเหนียวที่กรูกันเข้ามาไม่ยั้ง

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เสียงกระแทกดังกึกก้องทุกครั้งที่ค้อนยักษ์ของเฉินเจิ้งกระทบกับร่างอสูรดินเหนียว แต่ละครั้งก่อให้เกิดแรงระเบิดมหาศาลจนเศษดินปลิวว่อนราวกับพายุทราย

เฉินเจิ้งไล่ทุบตีอย่างบ้าคลั่งต่อเนื่อง ใบหน้าของเขายิ้มกว้างอย่างสะใจ “มาเลย! มาให้หมด! ข้าจะบดขยี้พวกเจ้าให้เป็นผุยผง!”

ฟ่านหวงที่นั่งโคจรลมปราณอยู่ได้แต่จ้องมองด้วยความตกตะลึงในความบ้าพลังของศิษย์พี่ เขาอดคิดไม่ได้ว่า ถึงจะอวดดีไปหน่อย แต่พลังของศิษย์พี่เฉินเจิ้งก็ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

“นี่น่ะหรือพลังของระดับที่แปด”

หลังจากไล่ทุบตีอสูรดินเหนียวจนแตกกระจายไปทั่ว เฉินเจิ้งก็แบกค้อนขึ้นพาดบ่า หันกลับมาหาฟ่านหวง

“เป็นไง ข้าเหนื่อยให้เจ้าเห็นแล้วหรือยัง?”

ฟ่านหวงเบ้ปากแล้วหันหน้าหนี “น่ารำคาญ!”

ทันใดนั้น เฉินเจิ้งก็พูดขึ้น “ฟ่านหวง ระหว่างที่นั่งโคจรลมปราณ อย่าลืมใช้วิชาตรวจจับหาหัวหน้าใหญ่ของพวกมันไปด้วย ข้าขี้เกียจทุบตีไอ้พวกเศษดินพวกนี้แล้ว”

“เจ้าตัวหนา ท่านเหนื่อยก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องเสแสร้ง” ฟ่านหวงลอบคิดในใจ ก่อนจะเอ่ยว่า “รับทราบศิษย์พี่!”

เฉินเจิ้งหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ งั้นข้าจะคุ้มครองเจ้าเอง เจ้านั่งตรวจจับไปเถอะ!”

พูดจบ เขาก็หันไปเผชิญหน้ากับอสูรดินเหนียวกลุ่มใหม่ที่โผล่มาไม่ขาดสาย…