บทที่6 ออกเดินทาง

อวี้หลิงหรงกลับมาที่เรือนของตนทั้งที่อาภรณ์ชุ่มไปด้วยโลหิต และมีเพียงจื่อรั่วเท่านั้นที่คอยนั่งทำแผลอยู่เคียงข้าง สายตาเย็นชาก้มมองบาดแผลที่มือของตนอย่างไม่ไยดีนัก

ดูเอาเถิดขนาดโลหิตสีแดงฉานไหลออกมาเสียจนอาภรณ์เปียกชุ่ม ทว่านางกลับไม่รู้สึกอะไรเลย..

หากหัวใจของนางไร้ความรู้สึกเช่นนี้บ้างก็คงดี..

เรือนร่างบอบบางนั่งนิ่งอยู่ที่ตั่งไม้เนื้อดีภายในห้องนอนของตน แสงจากเชิงเทียนที่ตั้งอยู่ทั่วมุมห้องส่องประกายวูบไหวไปตามแรงลมที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง 

ภายในห้องอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของนางกับจื่อรั่ว สาวรับใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

หลังจากที่จมดิ่งอยู่ในห้วงความคิดของตนเองมานาน อวี้หลิงหรงก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"จื่อรั่ว เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่าคนที่ข้าต้องไปแต่งงานด้วยคือผู้ใด"

คำถามนั้นทำให้จื่อรั่วชะงัก ในตอนแรกนางคิดว่าคุณหนูคงจะกลับมานั่งร้องไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจ แต่ดูเหมือนว่านางจะกังวลจนเกินไป เพราะคุณหนูที่เห็นในตอนนี้นั้น นิ่งเฉยกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก

"เรียนคุณหนู บ่าวมิทราบเลยเจ้าค่ะ" จื่อรั่วตอบเสียงเบา พลางก้มศีรษะลงอย่างเคารพ "แต่ว่าวันที่แคว้นหานต้องส่งเสบียงพร้อมเจ้าสาวไปยังแคว้นฉิน คนจากวังหลวงรวมถึงเจ้าบ่าวจะเป็นผู้ที่มารับเกี้ยวเจ้าสาวที่จวน.. บางทีคุณหนูอาจได้เห็นหน้าเจ้าบ่าวในวันนั้นเจ้าค่ะ"

อวี้หลิงหรงยังคงนิ่งเงียบ นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ทบทวนคำพูดของจื่อรั่วในใจ

‘อาจได้เห็นหน้าเจ้าบ่าว’

ซึ่งหมายความว่า.. เขาอาจจะมารับนางด้วยตนเอง หรือไม่มาก็ได้

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ดี เพราะนี่เป็นเพียงการแต่งงานทางการเมือง อีกทั้งเจ้าสาวยังเป็นเพียงเชลยจากแคว้นที่พ่ายแพ้ต่อสงคราม ชายผู้นั้นไม่มีเหตุผลอันใดจะต้องลดเกียรติของตนเองมารับตัวนาง

เอาเถิดไม่ว่าเขาจะมาหรือไม่ นางก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

ดวงตาของอวี้หลิงหรงฉายแววเย็นชา นางไม่แม้แต่จะรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นและถาโถมเข้ามา เพราะถึงอย่างไรชีวิตนางก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว จะชาติไหนก็คงไม่ต่างกันนัก แต่ก่อนที่ความเงียบจะครอบคลุมไปมากกว่านี้ จื่อรั่วก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

"ท่านคงเจ็บมากเลยใช่มั้ยเจ้าคะคุณหนู.."

อวี้หลิงหรงหันไปมองนาง เห็นได้ชัดว่าจื่อรั่วยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ถึงแม้บ่าวไพร่ทุกคนในจวนจะรู้ดีว่าเหล่าคุณชายเกลียดชังคุณหนูสามมากเพียงใด แต่ก็คงไม่มีใครคาดคิดว่าจะถึงขั้นทำร้ายนางอย่างเปิดเผยเช่นนี้

เห็นดังนั้น อวี้หลิงหรงจึงเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

"เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว"

กลางดึกของคืนเดียวกัน

อวี้หลิงหรงพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างกระสับกระส่าย นางรู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนที่จับจ้องนางอยู่ตลอดเวลา ทำให้แม้แต่ความง่วงก็ไม่อาจพานางเข้าสู่นิทราได้

นางตัดสินใจลุกขึ้นนั่งพลางใช้มือเสยเส้นผมที่ปรกหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิด ดวงตาคมกริบเหลือบมองไปยังข้างเตียง และก็พบกับร่างของจื่อรั่วที่นั่งอยู่ตรงนั้น

"ข้าบอกให้เจ้ากลับไปนอนที่ห้องของเจ้าหลายรอบแล้ว ไยจึงดื้อรั้นนัก?" อวี้หลิงหรงกล่าวเสียงต่ำ

ในแสงสลัวของเชิงเทียน นางมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสาวใช้คนสนิทมีใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ดวงตาที่มักเปล่งประกายสดใสบัดนี้หม่นหมองด้วยความอ่อนล้า คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น แสดงออกถึงความดื้อรั้นที่ไม่ยอมผ่อนปรน

จื่อรั่วเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอวี้หลิงหรง พลางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"มิได้หรอกเจ้าค่ะ บ่าวต้องคอยเฝ้าดูคุณหนูเอาไว้ หากท่านทำอะไรที่อันตรายต่อตนเองขึ้นมา บ่าวจะได้ช่วยท่านทัน"

อวี้หลิงหรงนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจอย่างอ่อนใจ "แล้วข้าจะทำเช่นนั้นไปทำไมกัน?"

"ก็..ก็เผื่อว่าท่านอยากแก้แค้นคุณหนูสี่" จื่อรั่วตอบเสียงสั่น "ท่านอาจจะฆ่าตัวตายเพื่อให้คุณหนูสี่ต้องไปเป็นเชลยที่แคว้นฉินแทนท่านไงเจ้าคะ"

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น อวี้หลิงหรงถึงกับนิ่งไป ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ที่แท้จื่อรั่วก็ยังเก็บคำพูดของนางเมื่อตอนกลางวันมาคิดมาก

"ข้าดูเป็นคนที่จะทำอะไรเช่นนั้นหรือไงกัน?" นางเอ่ยถามทั้งรอยยิ้ม

จื่อรั่วพยักหน้าอย่างไม่ลังเล "เจ้าค่ะ"

อวี้หลิงหรงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วก็หัวเราะอีกครั้ง แต่คราวนี้ดวงตาของนางทอประกายบางอย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้ นางไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกขบขันที่จื่อรั่วคิดไปไกล หรือควรรู้สึกซาบซึ้งที่บ่าวรับใช้ของนางเป็นห่วงมากถึงเพียงนี้

"ข้าไม่ทำเช่นนั้นหรอก เจ้าเองก็นอนได้แล้ว"

.

.

.

.

เพล้ง!!!

ในห้องโถงที่มืดสลัว แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กสะท้อนกับเศษขวดเหล้าที่แตกกระจายบนพื้น ร่างของชายหนุ่มในอาภรณ์สีเข้มนั่งเอนกายพิงโต๊ะไม้สักแกะสลักงดงาม ผมยาวสีดำขลับหลุดลุ่ยลงมาปรกใบหน้า ผิวพรรณของเขาขาวซีดราวกับหยก แต่งแต้มด้วยเลือดฝาดอ่อน ๆ บนแก้มที่ยังไม่จางหายจากฤทธิ์สุรา

ดวงตาคมกริบที่เคยฉายแววแห่งความเฉลียวฉลาดบัดนี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเกรี้ยวกราด ใต้ตาดูหม่นหมองราวกับไม่ได้นอนมาหลายคืน จมูกโด่งรับกับใบหน้าคมสัน ทว่าริมฝีปากบางที่เคยหยักโค้งอย่างสง่างามกลับสั่นไหวเพราะอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ภายใน

เขากระชากขวดเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะโยนมันไปกระแทกกับกำแพงเสียงดังสนั่น จนเศษกระเบื้องกระเด็นไปทั่ว

"หลินหลิน.." เขาพึมพำชื่อนั้นออกมา เสียงทุ้มแหบพร่าผสมกับความขมขื่นในลำคอ ชื่อนี้เป็นดั่งคำสาปที่ตอกย้ำว่า นางไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไป

สตรีที่เขารักหมดหัวใจกลับถูกกำหนดให้แต่งงานกับชายอื่น และตัวเขาเองก็ถูกบังคับให้เข้าสู่พันธะที่ไม่ต้องการ ชายหนุ่มหัวเราะเยาะตัวเองเบา ๆ มือข้างหนึ่งกำขวดเหล้าแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ราวกับอยากบีบให้มันแหลกคามือ

"โธ่เว้ย!!!" เขาแผดเสียงออกมาด้วยความโกรธ ก่อนขว้างขวดเหล้าใส่กำแพงอย่างเต็มแรง

ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างจะถูกยกขึ้นมาปิดใบหน้าที่แดงก่ำ กระทั่งความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ที่แห่งนี้จึงเหลือเพียงเสียงลมกระทบหน้าต่างเบา ๆ และกลิ่นเหล้าที่ตลบอบอวลอยู่ในอากาศ

เช้าวันเดินทาง

อวี้หลิงหรงมองหน้าสมาชิกในครอบครัวทีละคน แต่ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกจากปากนาง ดวงตาของนางเฉยชาราวกับไร้ความรู้สึก นางหมุนตัวเพื่อเดินไปยังรถม้าที่รออยู่ แต่ก่อนที่นางจะก้าวขึ้น เสียงทุ้มต่ำของเสนาบดีอวี้เฉิงก็ดังขึ้นเสียก่อน

"ดูแลตัวเองด้วย" เขาพูดเพียงสั้น ๆ ทว่ามันเป็นประโยคที่อบอุ่นที่สุดจากปากของบุรุษที่เจ้าของร่างนี้เรียกว่าพ่อ น่าเสียดายที่อวี้หลิงหรงตัวจริงนั้น.. ไม่ได้อยู่ฟังอีกแล้ว

"ท่านไม่ต้องห่วง ข้าดูแลตัวเองได้ดีมาตลอดอยู่แล้ว" นางตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง

"พี่สาม..ข้าคงคิดถึงท่านมิน้อยเลย หากมีโอกาสก็อย่าลืมเขียนจดหมายกลับมาหาข้าบ้างนะเจ้าคะ" อวี้ซูเม่ยพูดพลางส่งยิ้มที่ดูไร้เดียงสา แต่ในแววตานั้นกลับสะท้อนถึงความสะใจที่ซ่อนเร้น

อวี้หลิงหรงไม่ได้ตอบกลับ นางเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ราวกับไม่อยากเสียเวลาต่อความยาวสาวความยืด ทันใดนั้นเองอวี้เหวินก็ก้าวเข้ามา เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

"หรงหรง.. ที่นี่ยังคงเป็นบ้านของเจ้าเสมอ" คำพูดของอวี้เหวินแทงใจนางยิ่งนัก บ้านหรือ? สถานที่แห่งนี้สมควรถูกเรียกว่าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน 

"ใช่ เจ้าสามารถกลับมาได้ตลอด" อวี้หยุนพูดเสริมขึ้น

อวี้หลิงหรงหันกลับมามองทั้งสามคน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเฉยชา ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง ๆ

"เจ้าค่ะ" นางตอบกลับเพียงสั้น ๆ ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถไม้ไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามองอีก

ขณะที่รถม้าของนางค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกห่างไปจากที่ที่เจ้าของร่างนี้เคยเรียกว่าบ้าน คำตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ของนางยังคงติดอยู่ในใจของบิดาและพี่ชายทั้งสองพวกเขาเองต่างก็รู้ดีว่า 

นางไม่มีวันหวนกลับมาที่นี่อีก..

ขบวนขนเสบียงพร้อมทั้งเจ้าสาวเดินทางถึงชายแดนระหว่างแคว้นหานและแคว้นฉินอย่างปลอดภัยและใช้เวลาเดินทางเพียงแค่สี่วันเท่านั้น ซึ่งผิดจากที่เขาคิดเอาไว้อยู่มาก เพราะขบวนปีก่อน ๆ ก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์กว่าจะเดินทางมาถึงเขตชายแดน

เพราะเจ้าสาวที่มาพร้อมกับขบวนเสบียงขอพักแทบจะทุกครั้งที่มีโอกาส บ่นเหนื่อย บ่นเมื่อย ไปตามประสาคุณหนูจากตระกูลขุนทาง ทว่าคุณหนูอวี้ผู้นี้นั้นกลับต่างออกไป

"องครักษ์หลี่ นี่เราก็มาถึงแคว้นฉินกันแล้ว อีกทั้งยังถึงก่อนกำหนดฤกษ์แต่งงานอีกด้วย ท่านจะไม่ยอมให้ข้าออกไปเดินเปิดหูเปิดตาสักหน่อยหรือ"

เสียงรบเร้าของอวี้หลิงหรงดังขึ้นตั้งแต่วันแรกที่เดินทางจนกระทั่งวันที่สามก็ยังคงพูดอยู่ นั่นคือขอออกไปขี่ม้าเองบ้าง ไม่ก็ขอล่วงหน้าไปที่แคว้นฉินก่อนขบวนเสบียงที่เดินเช้าอย่างกับเต่า ว่าที่พระชายาผู้นี้ทำเอาองครักษ์ผู้แสนจะสุขุมถึงกับกุมขมับกันเลยที่เดียว

นางใช่คนเดียวกันกับคุณหนูสามในข่าวลือจริง ๆ หรือ ไหนว่าเป็นคนขี้ขลาด พูดน้อย ไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด หรือสายที่เขาให้ไปสืบจะทำงานผิดพลาด?

"คุณหนูท่านอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจได้หรือไม่ หากท่านหนีไปข้าจะทำเช่นไร"

"ข้าหนีไป.." อวี้หลิงหรงทำท่าครุ่นคิด

นางไม่เคยคิดถึงเรื่องหนีมาก่อนเลย หรือนางควรสังหารองครักษ์หลี่เสียตรงนี้แล้วหนีไปดี

 ไม่สิ.. นางยังมีจื่อรั่วที่ติดตามมาอีกคนนี่ หากนางทำเช่นนั้นจริงจื่อรั่วก็จะพลอยลำบากไปด้วย

"หากข้าหนีไป เจ้านายของท่านก็น่าจะดีใจจนอยากจัดงานฉลองเก้าวันเก้าคืนสตรีสุราครบ!" 

นางเอ่ยขึ้นอย่างติดตลกเพื่อกลบความคิดสุดโต่งก่อนหน้านี้ ถึงมันจะเป็นความคิดที่เข้าท่าก็เถอะถ้านางมาตัวคนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่ดันมีเด็กซื่อบื้ออย่างจื่อรั่วตามมาด้วยนี่น่ะสิ

หากเป็นตอนแรกที่นางมาสวมร่างนี้ นางก็คงมิได้สนใจชีวิตของผู้ใดนอกจากตนเองหรอก แต่เด็กคนนี้กลับเป็นคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้าง อีกทั้งยังร้องไห้เจ็บปวดในเรื่องของนางราวกับเป็นเรื่องของตนเอง 

เด็กที่ยอมเป็นเชลยและตามมารับใช้นางถึงต่างแดนเช่นนี้ นางจะทิ้งลงได้อย่างไร

"องค์ชายจะคิดเช่นไรกระหม่อมมิอาจรู้พระทัยของพระองค์หรอกพะย่ะค่ะ แต่ท่านรวมถึงครอบครัวของท่านนั้น คงจะถูกตัดหัวทั้งตระกูลเป็นแน่" 

องครักษ์หลี่เฉียนอันกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าขึงขังไร้ซึ่งอารมณ์ขัน

เขากำลังขู่ข้า

ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มขึ้นอย่างสบายใจ บนใบหน้าขาวผ่องฉายแววเยือกเย็น ดวงตาคู่งามของนางเย็นเยียบราวกับเหมันต์ฤดู หากนางใช้สายตานั้นจ้องมองไปยังผู้ใด คนผู้นั้นคงคล้ายกับถูกแช่แข็ง

"เช่นนั้นคงจะดีมิน้อย"

หลี่เฉียนอันยืนแน่นิ่งไปหลังจากที่เห็นว่าที่พระชายากล่าวเช่นนั้น 

อันที่จริงแล้วเขาขยับร่างกายไม่ได้เลยต่างหาก เจ้าของใบหน้าคมคายลอบกลืนน้ำลายอย่างทำตัวไม่ถูก เพราะนอกจากองค์ชายแล้ว เขาก็เพิ่งจะเคยเจอคนที่ทำให้เขารู้สึกกดดันจนร่างกายของเขาชาเสียจนก้าวขาไม่ออก

นางมิได้พูดเล่น.. 

สตรีผู้นี้มีบางอย่างที่ไม่ธรรมดา เขารู้สึกได้..